“ที่ไหน…แวนส์ไปอยู่ที่ไหนกันนะ?”
“เด็กๆพวกเธอควรกลับหอพักได้แล้ว ฉันไม่เป็นอะไรไร”
“ไม่ เราจะอยู่ที่นี่กับคุณ คุณแอนเดรีย อย่างน้อยก็จนกว่าแวนส์จะกลับมา”
เบียทริซอดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเธอ ขณะที่เธอเดินไปที่ประตูเพื่อพยายามดูว่าแวนส์มาถึงแล้วหรือยัง แต่เธอก็ยังไม่เห็นวี่แววของแวนส์แม้แต่เงา
“ไอ้งี่เง่านั่นไปไหนกันแน่นะ!” เบียทริซจับแว่นตาของเธอ พร้อมกับขมวดคิ้วมหึมาบนใบหน้าของเธอ
ผู้พิทักษ์และผู้รักษาได้มาแล้วแต่แวนส์ก็ยังไม่กลับมา ตอนนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเมืองกำลังสำรวจพื้นที่ใกล้เคียงเพื่อหาใครก็ตามที่ตรงกับคำอธิบายที่แอนเดรียให้ไว้
เบียทริซกำลังจะกลับเข้าไปข้างใน แต่แล้วก็มีเสียงกระพือปีกดังเข้ามาในหูของเธอ ผมยาวของผู้หญิงคนหนึ่งโบกไปมาในอากาศขณะที่ลมพัดปะทะหน้าเธอ
“นั่นอะไรน่ะ…” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะจับแว่นตาของเธอ ขณะที่เธอจ้องไปที่สิ่งมีชีวิตที่จู่ๆก็มาถึงหน้าบ้าน เธอเกือบจะเปิดใช้งานทักษะบางอย่างของเธอ แต่เมื่อเธอรู้ว่ามีคนอยู่บนสิ่งมีชีวิตนั้น เธอก็หรี่ตาอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าเป็นใคร
“นี่…เพกาซัสงั้นหรอ?” เบียทริซกระพริบตาสองสามครั้ง ผู้หญิงที่ขี่เพกาซัสกระโดดลงมาอย่างรวดเร็วและวิ่งผ่านเธอเข้าไปข้างใน
“แอนเดรีย!?” เธอตะโกนเมื่อเธอเข้าไปในบ้าน
“…ซาร่าห์?” แอนเดรียยืนขึ้นทันทีเมื่อเห็นซาร่าห์กำลังเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“คุณมาทำอะไรที่นี่?”
“เธอไม่เป็นไรนะ!?” ซาร่าห์กอดแอนเดรียอย่างรวดเร็วและตรวจดูอาการของเธอ เธอจับไหล่ของแอนเดรียเบาๆ ขณะที่เธอสำรวจแอนเดรียตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ฉัน…ฉันไม่เป็นไร” แอนเดรียหัวเราะอย่างเชื่องช้า
“พวกคุณทุกคนควรหยุดพูดเกินจริงได้แล้ว…” แอนเดรียกล่าว จากนั้นเธอก็หันศีรษะไปด้านข้างพร้อมกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ
“ขอโทษนะ…ฉันบอกว่าฉันจะดูแลบ้านให้ดี แต่…”
“ไม่เป็นไร” ซาร่าห์รีบส่ายหัว
“สิ่งของเหล่าพวกนี้สามารถหาอะไรมาแทนก็ได้”
“แต่เสื้อผ้าพี่สาวของคุณ…” แอนเดรียกระซิบ
“พวกมันเผาทิ้งหมดแล้ว”
“…” เมื่อได้ยินคำพูดของอันเดรีย คิ้วของซาราห์ก็ขมวดลงเล็กน้อย แต่มันก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอยิ้มให้แอนเดรีย
“ไม่เป็นไร” เธอส่ายหัว จากนั้นเธอก็มองไปทางเบียทริซและฮาร์วีย์ ซึ่งจ้องมองมาที่เธอด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น
“นักเรียน?” ซาร่าห์เอียงศีรษะ
“แล้ว…อีแวนส์ล่ะ?” เธออดไม่ได้ที่จะถามเมื่อเธอเห็นว่าแวนส์ไม่ได้อยู่ในห้องด้วย
“นั่น…” แอนเดรียกัดริมฝีปากของเธออีกครั้ง จากนั้นเธอก็มองไปทางเบียทริซและบอกให้เธอกลับบ้าน เบียทริซและฮาร์วีย์ยืนกรานที่จะอยู่ต่อ แต่แอนเดรียขยิบตาให้เบียทริซ บอกเธอว่าเธอไม่เป็นไรเพราะเธอมีคนอยู่กับเธอแล้ว
ฮาร์วีย์ยืนกรานว่าเขาต้องการอยู่ที่นี่ แต่เมื่อเบียทริซรู้ว่าซาร่าห์เป็นอะไรสำหรับแอนเดรีย เธอก็ดึงฮาร์วีย์ออกไปอย่างรวดเร็ว
“อะ…อะไรน่ะ!?” ฮาร์วีย์พูดติดอ่าง
“ฉันคิดว่าเราควรจะอยู่กับแอนเดรีย!?”
“ซู่ว!” เบียทริซเอามือปิดปากฮาร์วีย์ ขณะที่เธอดึงเขาออกจากบ้านอย่างแรง
“เราจะไปเดี๋ยวนี้ คุณแอนเดรีย” เบียทริซโบกมือลา ก่อนจะออกจากบ้านและปิดประตู
“เราจะพยายามตามหาแวนส์ก่อนที่เราจะกลับไปที่สถาบัน คุณแอนเดรีย!”
ฮาร์วีย์ส่งเสียงตะโกนครั้งสุดท้ายก่อนที่เสียงของเขาจะค่อยๆหายไป
“…”
“ใครทำแบบนี้กับคุณ” ซาราห์ถามทันทีที่ทั้งสองคนไม่อยู่ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“มันไม่สำคัญหรอก” แอนเดรียส่ายหัว
“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเมืองกำลังพยายามหาตัวพวกเขาอยู่”
“ฉันจะให้คนของฉันตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย”
“เอาคนไปช่วยตามหาอีแวนส์แทนด้วย!” แอนเดรียโบกมือ
“สบายใจได้…” ซาร่าห์ถอนหายใจ
“อีแวนส์เป็นหนุ่มแล้ว เขารู้ว่าต้องทำอะไร”
“มันไม่ใช่แค่นั้น!” เสียงของแอนเดรียดังขึ้น
“เขาไม่ได้…!”
“ฉันไม่ได้โง่ ซาร่าห์” แอนเดรียยืนขึ้นขณะที่เธอถอยห่างออกไปเล็กน้อย
“คุณก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร!”
“แอนเดรีย…”
“เขาฆ่าพ่อของเขา!” แอนเดรียหลับตาลง
“ไม่มีมอนเตอร์อะไรในตอนนั้น ฉันเป็นคนพบเขาเอง!”
“…” ซาร่าห์ไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อมองไปที่แอนเดรีย เธออดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่นึกถึงการสนทนากับผู้ชายคนหนึ่งของเธอ วันนั้นเป็นเพียงวันที่เลวร้ายวันหนึ่งของแวนส์เท่านั้นเธอรู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะทำแบบนั้น
***
คืนนั้นผ่านไป เบียทริซกับฮาร์วีย์ก็อยู่ในชั้นเรียนแล้ว ทั้งสองได้แต่จ้องไปที่โต๊ะว่างๆของแวนส์ด้วยความสงสัยว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน ฮาร์วีย์ไปดูที่บ้านของแวนส์ก่อนไปเรียนแล้วแต่เขาไม่อยู่บ้าน
วิคตอเรียหรี่ตาเมื่อเธอตระหนักว่าเพื่อนที่นั่งใกล้เธอยังไม่ได้นั่งอยู่ในที่นั่งของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่แวนส์ไม่อยู่ในชั้นเรียน
จากนั้นเธอก็มองไปทางฮาร์วีย์และเบียทริซ ราวกับว่ากำลังถามว่าแวนส์อยู่ที่ไหน แต่พวกเขาทำได้เพียงยักไหล่และส่ายหัวแทนคำตอบ
วันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วและชั้นเรียนทั้งหมดของพวกเขาจบลงแล้ว แต่แวนส์ก็ยังไม่ได้เข้าเรียน
“ไปบ้านเขากัน” ฮาร์วีย์เดินเข้ามาหาเบียทริซ
“บางทีเขาอาจจะอยู่ที่นั่นแล้ว?” เขาพูด น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“อืม” เบียทริซจับแว่นของเธอขณะที่เธอพยักหน้า
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากห้องเรียน วิคตอเรียก็เดินมาหาพวกเขา
“ขอฉันไปด้วยได้ไหม” เธอพึมพำด้วยเสียงอ่อนๆ
“นั่น…” เบียทริซกับฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน สถานการณ์ในบ้านของแวนส์ตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อน แต่เมื่อเห็นว่าแวนส์ดูเหมือนจะผูกมิตรกับวิกตอเรียโดยที่พวกเขาไม่รู้ พวกเขาก็ยอมให้เธอตามไปด้วย
ขณะที่ทั้งสามกำลังเดินออกไปข้างนอก พวกเขาก็สังเกตเห็นนักเรียนจำนวนมากที่กำลังเดินไปสถานที่หนึ่งและพวกเขาดูเหมือนจะเร่งรีบ มี…อะไรเกิดขึ้น? ทั้งสามอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน
ทั้งสามคนตัดสินใจที่จะไม่ดูสิ่งที่วุ่นวายนี้เนื่องจากพวกเขาต้องการไปดูก่อนว่าแวนส์อยู่ในบ้านแล้วหรือเปล่า แต่เมื่อพวกเขาเดินมาถึงใกล้ประตูของสถาบัน ดวงตาของฮาร์วีย์ก็เบิกกว้าง
เจอรัลด์พี่ชายของเขากำลังนั่งอยู่บนพื้น สีหน้าเขาไม่ค่อยพอใจ ในขณะที่เขาจ้องมองไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง ฮาร์วีย์มองเห็นไม่ชัดว่าเขากำลังมองใครอยู่ เนื่องจากมีผู้คนมากมายรายล้อมอยู่ แต่แล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเป้าหมายในการจ้องมองของเจอรัลด์
คนๆนั้นคือแวนส์ เขาไม่ได้สวมเครื่องแบบ แต่สวมผ้าขี้ริ้วแทน
นี่มัน…
…เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
