“ฉัน…ฉันไม่ได้แพ้!”
ไมเคิลรีบปิดหูจนเจอรัลด์หยุดกรีดร้อง เหตุผลเดียวที่ทำให้เขาปล่อยให้เจอรัลด์สร้างความหายนะในห้องเรียนของคลาสเพิ่มประสิทธิภาพก็คือเขารู้ว่าครอบครัวของเขาสามารถชดใช้ค่าเสียหายได้…และเหตุผลอื่นๆ
“งั้น…” ไมเคิลเอ่ยทันทีที่เจอรัลด์สงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อย
“รู้ไหมว่าทำไมนายถึงแพ้?”
เจอรัลด์กัดฟันขณะที่ครูฝึกพูด คำพูดของไมเคิลแทงเข้าหูของเขาราวกับมีด
“ฉันไม่ได้…”
“นายแพ้” ไมเคิลรีบขัดจังหวะก่อนที่เจอรัลด์จะพูดอะไร
“…”
ในที่สุด เจอรัลด์ทำได้เพียงกัดริมฝีปากของเขาเบาๆ ขณะที่เขามองเข้าไปในดวงตาของไมเคิลอย่างตรงไปตรงมา
“…ทำไม” เขากระซิบ
“เพราะนายอ่อนแอ” ไมเคิลรีบพูดก่อนจะออกจากห้องไปในทันที โดยไม่ยอมให้เจอรัลด์พูดอะไรกับเขาด้วยซ้ำ
“…”
“บ้าอะไรวะ!” ใบหน้าของเจอรัลด์ขมวดคิ้วอย่างสุดขีด ในขณะที่เขาเริ่มกรีดร้องอีกครั้ง
“ฉัน!? อ่อนแองั้นหรอ!?” เจอรัลด์โบกมือและกรีดร้องทั้งๆที่ไม่มีใครฟังเขาแล้ว
“ฉันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลยด้วยซ้ำ!” เขาตะโกนขณะโยนเก้าอี้ที่วางอยู่ใกล้ๆเขา
“อ๊าก!” เจอรัลด์ตะโกนต่อไปจนปอดเริ่มเจ็บ เสียงของเขาเริ่มแตกจนเขาต้องปิดปากของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็กระซิบออกมา
“ฉัน…” เขาพึมพำ
“ฉันไม่ได้อ่อนแอ…”
คิ้วของเจอรัลด์เริ่มสั่นเมื่อตาเริ่มชื้น
“ฉันไม่ได้อ่อนแอ” เขากระซิบอีกครั้งว่า
“ฉันจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าฉันไม่อ่อนแอ”
เขาจำสีหน้าของผู้คนระหว่างการต่อสู้กับแวนส์ได้ ดวงตาที่ดูเหมือนเยาะเย้ยเขาและมองลงมาที่เขาทำให้เขาหงุดหงิดเข้าไปในใจของเขา
“ฉัน…ไม่ได้อ่อนแอ”
***
ค่ำคืนเงียบสงัด มีเพียงเสียงแมลงและเสียงกระซิบแว่วเข้ามาในหูของแวนส์ ขณะที่เขาจ้องมองไปที่ประตูหน้าบ้านของเขา
เบียทริซกับฮาร์วีย์เดินมากับเขาจนมาถึงบ้านของแวนส์ แต่พวกเขารีบจากไปโดยบอกว่าพวกเขาอยากจะคุยกับแอนเดรียคนเดียว และด้วยเหตุผลบางอย่างแวนส์ดูไม่กล้าที่จะเปิดประตู
เขายังคงจำใบหน้าของแอนเดรียได้ในตอนที่เขาพบเธอในห้องน้ำ วิธีที่เธอถูกมัด ใบหน้าของเธอซีด และเต็มไปด้วยเลือด นั่นเป็นความผิดของเขา เขาคิด
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ส่ายหัว และตัดสินใจเข้าไปในบ้าน ของบางอย่างดูเหมือนจะได้รับการทำความสะอาดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ห้องนั่งเล่นของพวกเขาก็ยังเละเทะไปหมด
แวนส์ถอนหายใจ เขากำลังเตรียมจะพูดอะไรกับแอนเดรีย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้ว เขาน่าจะทำเช่นเดียวกัน มันเป็นวันที่ยาวนาน เขาคิด เขามองดูสิ่งของที่ถูกทำลายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องของเขา โดยหวังว่าเตียงของเขาจะยังคงอยู่
แต่ก่อนที่เขาจะเปิดประตูห้องได้ เขาก็ได้ยินชื่อของเขาถูกเรียกจากข้างหลังเขา
“อีแวนส์…”
เสียงกระซิบเงียบๆทำให้เขารู้สึกเหมือนมีมีดคมๆแทงมาที่หลังของเขา แวนส์ไม่สามารถหันกลับมามองแอนเดรียได้จริงๆ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร…เขาไม่รู้ว่าจะแสดงให้เธอเห็นอย่างไร
เขาเป็นคนพาแอนเดรียมาที่นี่ เธอคงไม่เสี่ยงที่จะเสียชีวิตถ้าไม่มีเขา
ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา เขาทำได้เพียงหลับตาและก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็รู้สึกว่าแขนของแอนเดรียโอบรอบตัวเขา
และไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อบอุ่นตามไหล่ของเขา ขณะที่เสียงและน้ำตาของแอนเดรียเริ่มเล็ดลอดเข้ามาในหูของเขา
“นาย…ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว” ลมหายใจของแอนเดรียดังขึ้นทั่วทั้งบ้าน ริมฝีปากของแวนส์สั่นเล็กน้อย เขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรดี
“อย่า…นายอย่าหายไปแบบนี้อีกนะ” แอนเดรียพูดขณะที่น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด
“ครอบครัว…เราเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่เหรอ?”
“ครอบครัว…อย่าทิ้งกันนะ อีแวนส์”
“…” เมื่อได้ยินคำพูดของแอนเดรีย แวนส์ก็หายใจเข้าลึกๆ และพูดติดอ่าง ขณะที่น้ำตาหยดหนึ่งเริ่มไหลออกจากตาของเขา
จากนั้นเขาก็สัมผัสแขนของแอนเดรียอย่างนุ่มนวล ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
แวนส์คิดนานและหนักใจว่าจะพูดอะไร แต่ปรากฎว่า…
…เขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย
***
เช้าวันรุ่งขึ้นแวนส์กำลังไตร่ตรองว่าจะเข้าไปเรียนในสถาบันดีมั้ย หรือจะอยู่กับแอนเดรียเพื่อช่วยเธอซ่อมแซมบ้าน แต่แอนเดรียก็ไล่เขาออกไปอย่างรวดเร็ว โดยบอกว่าเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องทำ และงานของแวนส์คือการไปเรียนที่สถาบัน
เขาก็ทำเช่นนั้น
แวนส์เข้ามาในห้องเรียน และเพื่อนร่วมชั้นทุกคนก็จ้องมองมาที่เขา แม้กระทั่งคนที่อยู่หน้าชั้นเรียน
“…”
แม้แต่ตอนที่เขาเดินไปที่โถงทางเดินก่อนหน้านี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตว่าผู้คนเกือบทั้งหมดกำลังจ้องมองมาที่เขา และบางคนถึงกับหลีกเลี่ยงเขาเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อถูกมอง แต่เขายังคงเดินไปที่โต๊ะของเขา
แต่ก่อนที่เขาจะไปถึงครึ่งทางได้ ฮาร์วีย์ก็ขวางทางเขาทันที…และเริ่มร้องเพลงชาติของสถาบัน
“โอ้ ทหารหนุ่มอเมริกัน! นายคือผู้ทำสงครามครูเสดของโลกใหม่!”
“อะไร…”
จากนั้น ครึ่งทางของเพลง นักเรียนชายเริ่มประสานกัน ขณะที่พวกเขาวนรอบแวนส์ เขาอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปเมื่อได้ยินเสียงดีดกีตาร์ มันมาจากไหน เขาคิด
“สดใส โอ้ สดใส และรุ่งโรจน์!”
ในท้ายที่สุดแวนส์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งฟังจนจบเพลง และทันทีที่พวกเขาทำเสร็จ เด็กๆ ทั้งหมดก็เริ่มปรบมือ ขณะที่พวกเขาแสดงความชื่นชมต่อแวนส์ วิคตอเรียก็ปรบมือแต่ดวงตาของเธอก็ยังคงแสดงออกอย่างไร้ความรู้สึก
แวนส์ทำได้เพียงพยักหน้า และยิ้มอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เขาตอบแทนคำชมของเพื่อนร่วมชั้น
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮาร์วีย์?” แวนส์ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้
“พี่ชาย นายสามารถเอาชนะพี่ชายของฉัน…เจอรัลด์” ฮาร์วีย์กอดอก
“นายสามารถเอาชนะหนึ่งในนักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดในสถาบัน”
“แพ้เหรอ?” แวนส์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มันดูเหมือนจะเป็นยังงั้นหรอ? ความจริงก็คือแวนส์ไม่ได้ตั้งใจจะเอาชนะเขาจริงๆ เขาแค่อยากจะแกล้งเขา ทำให้เขาอับอายต่อหน้าผู้คนมากมาย
การต่อสู้ของพวกเขา? มันยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ แวนส์คิด มันจะไม่จบลงเพียงแค่คนที่ชนะหรือแพ้
“เข้าที่ได้แล้ว!”
นักเรียนแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว และกลับไปนั่งที่เดิมเมื่อมิสเตอร์จาค็อบส์เข้ามาในห้องเรียน จากนั้นเขาก็กวาดสายตาไปทั่วทั้งห้องและหยุดลงเมื่อสายตาของเขาจ้องมาที่แวนส์
“นาย!” เขาชี้ไปที่แวนส์และรีบเข้าหาเขา
“ครับ?” แวนส์เอียงศีรษะ
“ทำได้ดีมาก เจ้าหนู!” จาค็อบส์ยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างก่อนจะหัวเราะออกมา
“นายถูกเรียกไปที่ห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่หลังเลิกเรียน” จากนั้นเขาก็หยุดกะทันหันขณะที่เขามองตรงไปที่ตาของแวนส์
“ขอให้โชคดี”
“…”
“…ครับ”
