ลูคัสยังคงมองดูเด็กชายที่อยู่ข้างหน้าเขาที่ยังคงกรีดร้องต่อไป ในขณะที่ชายอีกสองคนหยุดร้องคร่ำครวญและปิดหูของพวกเขาแทน เสียงกรีดร้องของแวนส์ยังดังอยู่ในใจของพวกเขา พวกเขารู้ว่าไม่สามารถต่อสู้กับแวนส์ได้โดยการใช้ขาข้างเดียว พวกเขาจึงเลือกที่จะถอยกลับ
“พวกเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายผู้หญิงคนนั้นนะ!” ลูคัสที่ทนฟังเสียงร้องของแวนส์ไม่ไหวแล้วตะโกนออกมา
“เราไม่รู้ว่าจะมีคนอยู่ที่นั่นด้วย ถ้าเรา…”
“!!!” ลูคัสพูดไม่จบ เขาก็หมอบลงและหมุนตัวไปรอบๆ และใช้แขนทั้งสี่กวาดไปรอบๆบริเวณที่เอื้อมถึง และทันทีที่เขาทำเช่นนั้นแวนส์ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขา ห่างจากระยะของเขาเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น
ลูคัสกำลังจะคว้าเท้าทั้งสองข้างของแวนส์ แต่แวนส์ก็ถอยห่างออกไปก่อนที่เขาจะทำเช่นนั้น
“…” แวนส์จ้องตาเขาตรงๆขณะที่เขาถอยกลับ
“ฉันเคยสู้กับคนที่เร็วพอๆกับนายแล้ว ไอ้หนู” ลูคัสพูดพร้อมหันกลับมามองแวนส์
“เดินออกไปซะตอนนี้ งานเดียวของเราคือทำลายบ้านของนาย ฉันจะยกโทษให้ที่นายทำร้ายคนของฉัน”
“…ยกโทษให้ฉันงั้นหรอ” แวนส์หัวเราะออกมา
“ตลกดีนะ” เขาพึมพำก่อนจะหายตัวไปจากที่เดิมอีกครั้ง
แวนส์รีบวิ่งไปหาลูคัส ไปข้างหลังเขาแล้วเหวี่ยงมีดไปที่เท้าของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลูคัสสามารถหลีกเลี่ยงเขาได้ หมัดของเขาพุ่งตรงไปที่ใบหน้าของแวนส์อีกครั้ง
แวนส์รีบถอยออกไป คิ้วของเขาขมวดขณะที่เขาจ้องไปที่ลูคัสอีกครั้ง
“นี่เจ้าตัวเล็ก…” ลูคัสพูด
“นายเป็นนักเรียนใหม่จาก NYSA ใช่ไหม ฉันแนะนำให้นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าเด็กน้อย”
“…”
“ระดับของเราห่างกันเกินไป” ลูคัสพูดต่อในขณะที่เขายืนขึ้น
“เลเวลร่างกายของฉันอยู่ที่เลเวล 29 แล้ว…ฉันแข็งแกร่งกว่านายมาก!” ลูคัสตะโกนก่อนจะรีบวิ่งไปหาแวนส์ รอยเท้าของเขาฝังอยู่บนพื้น
“!!!” แวนส์เบิกตากว้างเมื่อกำปั้นของลูคัสมาอยู่ตรงหน้าเขา แวนส์รีบเปิดทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาตอบสนองของเขาจะยังเร็วไม่พอหากไม่มีมัน แวนส์เดินไปด้านข้าง หลีกเลี่ยงหมัดทั้งสามที่ต้องการทำลายลำตัวของเขา
แวนส์กำมีดแน่นและกำลังจะพุ่งเข้าหาเขา แต่ลูคัสยังคงปล่อยหมัดลงกับพื้น หมัดทั้งสี่ของเขายังคงกระแทกพื้นรอบๆตัวเขาต่อไป แม้แวนส์จะไม่ก้าวเข้ามาหาเขาก็ตาม
“หืม…” แวนส์วิ่งเข้ามาหาเขา แต่พื้นผิวถนนที่ไม่เรียบทำให้เขาเสียการทรงตัวในขณะที่เขาสะดุดเล็กน้อย ทำให้เขาถอยหนีและปิดทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขา
“ฉันบอกแล้วไง ไอ้หนู! ฉันเคยสู้กับคนที่เร็วเท่าแกมาก่อน!” ลูคัสตะโกน เขาได้ต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนในช่วงเวลาที่เขาเป็นนักสำรวจและสิ่งมีชีวิตพวกนั้นก็เร็วพอๆกับแวนส์ และด้วยเหตุนี้ เขามีความมั่นใจมากพอที่จะเอาชนะแวนส์ได้
“โฮ่…อะไร…” ลูคัสกำลังจะพูดมากกว่านี้ แต่จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ
“นายอาจจะแข็งแกร่งกว่าฉัน…” แวนส์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขณะที่เขาค่อยๆยกมือขึ้น และถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือของเขา
“แต่ดูเหมือนว่าฉันจะ…เร็วกว่านายมาก”
“…นั่น” ลูคัสอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเมื่อเห็นวัตถุในมือของแวนส์ จากนั้นเขาก็ค่อยๆก้มหน้าลง และเห็นว่าแขนข้างหนึ่งของเขาหายไป เขาพบว่ามีเลือดหยดลงมาจากข้อศอกข้างหนึ่งของเขา
ลูคัสอดไม่ได้ที่จะกัดฟัน ความเจ็บปวดคืบคลานไปทั่วร่างกายของเขาในทันที
“…ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?” เขาคำราม
อย่างไรก็ตามแวนส์ได้ตัดแขนที่แยกส่วนของเขาออกมาเท่านั้น และหลังจากสังเกตดูแขนนั่นเล็กน้อยแล้วเขาก็โยนมีดของเขาทิ้งซึ่งตอนนี้มันทั้งทื่อและบิ่นจนซ่อมไม่ได้เนื่องจากมีดเล่มนั้นได้ผ่านเนื้อที่เหมือนเหล็กของลูคัสไปแล้ว
“ฉันน่าจะใช้ไอ้นี้ได้…” แวนส์กระซิบขณะที่เขาจับแขนที่ถูกเขาตัดออกมาที่ข้อมือของแขนนั้น เขาคิดว่าเขาน่าจะซื้ออาวุธเร็วๆนี้เพื่อที่เขาจะได้เลิกใช้แขนขาของสิ่งมีชีวิตต่างๆเป็นอาวุธของเขา แวนส์อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาสนใจลูคัสในขณะที่เขาได้ยินเสียงที่น่าขยะแขยงมาจากทิศทางของลูคัส
“แขนของนาย…งอกกลับมาใหม่ได้งั้นเหรอ?” แวนส์เอียงศีรษะเล็กน้อยขณะที่แขนที่ถูกเขาตัดในตอนแรกของลูคัสเริ่มงอกออกมาจากข้อศอกของเขา
“นายคงจะมีชื่อเสียงมากหากนายอยู่ในสุสานของเก่าด้วยทักษะนั้น”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของแวนส์ ลูคัสก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องด้วยความโกรธ ขณะที่เขารีบออกจากจุดนั้นและหมุนตัวพร้อมกับเหวี่ยงแขนทั้งหมดของเขาราวกับพายุทอร์นาโด
“นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ไอ้หนู!”
“…” แวนส์หายตัวไปจากจุดนั้น เพียงชั่วพริบตาเขาก็ลอยอยู่เหนือลูคัสแล้ว
“!!!”
แวนส์ใช้ [แอร์สเต็ป] เป็นแท่นผลักตัวเองลงไปหาลูคัสที่งงงวยและกระแทกแขนของเขาให้แยกออกจากกัน
เสียงดังก้องกังวานในอากาศ ขณะที่กระดูกบนไหล่ของลูคัสแตกออกจากกันเนื่องจากแรงกระแทก แขนที่ถูกแยกออกจากกันของเขาก็งอและบิด กระดูกที่แตกเป็นเสี่ยงๆทะลุเข้าไปในเนื้อของเขา
มือของแวนส์รู้สึกชาจากแรงที่เขาใช้ในการหักกระดูกทันที แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่หยุดขณะที่ดึงแขนกลับและฉีกเนื้อของลูคัสออก จากนั้นเขาก็เอามือของลูคัสที่เขาใช้เป็นอาวุธตบไปที่หัวของลูกคัส ทำให้หัวของเขาสั่นสะเทือน
ลูคัสล้มลงกับพื้นในขณะที่สติของเขาหลุดเล็กน้อย แวนส์กำลังจะตีเขาอีกครั้ง แต่จู่ๆรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของลูคัส
“…เด็กน้อย” เขาหัวเราะทั้งๆที่มีเลือดไหลออกมาจากปากของเขา
“ฉันยอมรับ…นะ…นายแข็งแกร่ง…” เขากระซิบ
“แต่ถ้านายกำลังคิดว่า…จะไปหาเจอรัลด์เพื่อแก้แค้นเขาละก็…อย่าเลย” ลูคัสหัวเราะอีกครั้งในขณะที่เขาไอเป็นเลือด
“เขา…แข็งแกร่งกว่าฉันมาก”
“…” แวนส์ก้าวถอยหลังเล็กน้อยขณะที่จ้องมองลูคัสที่กำลังดิ้นรน แวนส์อยากรู้ว่าลูคัสจะพูดอะไรต่อ
“…นายรู้ไหมว่าพ่อของพวกเขาให้พวกเขาดูดซับคริสตัลมากแค่ไหน?” เขากล่าวต่อ
“แม้แต่น้องชายของเขา…ก็อาจจะแข็งแกร่งกว่าฉันด้วยซ้ำ”
“พวกเขาเป็นสัตว์ประหลาด…นายเอาชนะพวกเขาไม่ได้หรอก…”
“…” แวนส์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย ทำไมจู่ๆผู้ชายคนนี้ถึงบอกเขาแบบนั้น? เขา… พยายามเตือนงั้นเหรอ? แวนส์คิด แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็ส่ายหัว
“ดูเหมือนนายจะรู้เรื่องเจอรัลด์มากมายเลยนะ…” แวนส์ปล่อยแขนลูคัสขณะที่เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา
“นายสามารถ…บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนั้นมากกว่านี้ได้หรือเปล่า?”
