“ฉันอยากให้รู้ว่าพวกเขากำลังยุ่งอยู่กับใคร!!”
“ปู่ของคุณจะไม่นั่งอยู่เฉยๆแน่ ซาร่าห์”
คริสพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบลงเล็กน้อย
“ได้โปรด ตัดสัมพันธ์กับเด็กคนนี้เสียที ฉันยอมรับว่าเขาดูพิเศษเพราะเขาสามารถเอาชนะคนที่อยู่สูงกว่าระดับของเขาได้” คริสกอดอก
“แต่เขา…คุณควบคุมเขาไม่ได้” เขาพึมพำ
“เราคุยกันเรื่องนี้แล้ว คริส” ซาราห์พูด ดวงตาของเธอยังเป็นสีแดงวาววับ
“ไปซะ”
“…” เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถโน้มน้าวใจซาร่าห์เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อีกต่อไปไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน คริสก็อดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเขาด้วยความหงุดหงิด จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะเล็กน้อยก่อนออกจากห้อง
เมื่อเดินผ่านโถงทางเดิน คริสก็เอากำปั้นทุบกำแพงเบาๆ สิ่งที่เขาต้องการจะทำจริงๆคือช่วยซาร่าห์ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ฟังคำแนะนำของเขาอีกต่อไป
ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถตำหนิเธอได้ หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่สาวของเธอ แม้แต่คริสก็ยังยากที่จะเชื่อใจผู้คนได้ถ้าเขาอยู่ในสถานการณ์แบบเธอ ในท้ายที่สุดแล้วเขาทำได้เพียงถอนหายใจและส่ายหัวเพราะความไร้อำนาจของเขาเอง
“พี่คริส!”
ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเรียกเขาจากด้านหลัง
“อะไร” คริสพูดขณะมองดูทหารยามที่เดินเข้ามาหาเขา
“เราได้รับรายงานจากผู้ให้ข้อมูลของเราในสถาบันการศึกษาแล้ว!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าว
“เจอรัลด์ถูกทำร้ายโดย…เด็กชายเมื่อชั่วโมงที่แล้ว!”
“อะไรนะ!?” คริสอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว
“ตอนกลางวันแสกเนี่ยนะๆ!?”
“ใช่!”
“นี่…” คริสอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เขาบอกซาร่าห์หลายครั้งว่าเด็กคนนี้เป็นระเบิดเวลา และตอนนี้เด็กคนนั้นระเบิดไม่หยุด
“ไปกับฉัน” คริสพูดขณะกวักมือเรียกทหารยามให้ตามเขาไป
“ไปที่ห้องทำงานของประธานกันเถอะ”
“เขาไม่อยู่ที่นั่นครับ” ทหารยามรีบพูด
“…”
“โทรหาฉันที่ห้องทำงานทันทีถ้าเขามาที่นี่” คริสเกาคางเบาๆขณะที่เขารีบเดินจากไป เขาควรจะบอกปู่ของซาร่าห์เกี่ยวกับเด็กคนนั้นทันที แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว
ซาร่าห์ซึ่งถูกทิ้งไว้ในห้องทำงานของเธอ ล้มลงบนเก้าอี้ของเธอขณะที่เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอคิดว่าสถานการณ์เริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็จะยืนหยัดในการตัดสินใจของเธอ เธอแน่ใจว่ามีบางอย่างที่พิเศษจริงๆเกี่ยวกับแวนส์…เธอแน่ใจในเรื่องนี้ เขาคล้ายกับพี่สาวของเธอ
ซาร่าห์เดาะลิ้นของเธออีกครั้งเมื่อนึกถึงพี่สาวของเธอ เสื้อผ้าที่คนของลอเดอร์เผาเป็นความทรงจำเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ และเธอไม่มีวันยกโทษให้พวกเขาที่ทำเช่นนั้น
***
“เฮ้ย!”
“อะไร!?”
ฮาร์วีย์กระโดดด้วยความตกใจเมื่อแวนส์ตื่นขึ้นและกรีดร้อง ฮาร์วีย์กำลังจะตรวจสอบว่าแวนส์ยังหายใจอยู่หรือไม่ ดังนั้นเสียงตะโกนของแวนส์ก็เกือบจะทำลายแก้วหูของเขา
“!?” แวนส์มองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ในขณะที่เขากระโดดออกจากโซฟาอย่างรวดเร็ว เขาคำรามและคร่ำครวญในขณะที่เขาหันศีรษะไปที่มา
“ใจเย็นๆเพื่อน” ฮาร์วีย์เกาหัว
“ตรงนี้มีแค่พวกเรา”
แวนส์หายใจหอบถี่และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ขณะที่เขามองดูใบหน้าของฮาร์วีย์และเบียทริซ จิตใจของเขายังคงยุ่งเหยิงจากการพยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่แล้วจู่ๆวิคตอเรียก็โผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ และวางฝ่ามือลงบนหน้าของแวนส์จนเกือบสนิท
“ใจเย็นๆ” เธอกระซิบ
“…อือ”
ไหล่ของแวนส์เริ่มหย่อนลงในขณะที่ลมหายใจของเขาค่อยๆผ่อนคลาย ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขาทำให้จิตใจของเขาสงบลง
เมื่อเห็นแวนส์ไม่เคลื่อนไหวอย่างผิดปกติอีกต่อไป วิคตอเรียจึงค่อยเอามือออกจากใบหน้าของเขา
แวนส์อดไม่ได้ที่จะกระพริบตาสองสามครั้งในขณะที่เขามองไปรอบๆตัวอีกครั้ง ปัจจุบันเขาอยู่ในห้องของคลาสเรียนของเขา เขามาถึงที่นี่ได้ยังไงเขาก็ลืมไปโดยสิ้นเชิง
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพยายามนึกให้ดีที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากระลึกได้ไม่กี่วินาที ในที่สุดเขาก็จำสิ่งที่เกิดขึ้นได้
เขารู้ว่าเขากำลังต่อสู้อยู่กับเจอรัลด์ และหลังจากนั้นมิสเอลตันและชายอีกคนหนึ่งก็เข้ามาเพื่อหยุดพวกเขาสองคน หลังจากนั้นทุกอย่างก็พร่ามัว แต่เมื่อเห็นว่าเขาอยู่ในห้องเรียนของเขา มิสเอลตันก็คงจะเป็นคนที่พาเขาออกมาจากตรงนั้นและพามาที่นี่
“…เครื่องแบบของนายอยู่ที่ไหนล่ะแวนส์?”
ความคิดของแวนส์หยุดชะงักทันทีที่ฮาร์วีย์ดึงเสื้อผ้าสกปรกของเขาออกเล็กน้อย เบียทริซต้องการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่แวนส์สวมอยู่ด้วย แต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะเธอเห็นรอยแผลเป็นและรอยต่างๆมากมายบนร่างของแวนส์
“…กำลังซักอยู่” แวนส์พูดอย่างสบายๆจากนั้นเขาก็มุ่งความสนใจไปที่วิคตอเรีย ซึ่งเขาไม่คิดว่าเธอจะอยู่ที่นี่กับเบียทริซและฮาร์วีย์
“…เธอไม่สามารถตายได้ ก่อนที่จะพูดกับสัตว์เลี้ยงของฉันก่อน” นั่นเป็นคำเดียวที่ออกจากปากของเธอเมื่อเขาและเธอสบตากัน
“…”
ฮาร์วีย์ที่ได้ยินคำพูดของวิคตอเรียก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่เธอมาที่นี่จริงๆเหรอ?
ทั้งสามคนให้แวนส์พักผ่อนอีกเล็กน้อยก่อนพาเขากลับบ้าน แน่นอนว่าไม่รวมถึงวิคตอเรีย เนื่องจากมีคนกำลังรอเธออยู่นอกประตูสถาบัน
***
“แม่งเอ้ย!”
เจอรัลด์กระแทกหมัดลงกับพื้นทันทีที่เขาตื่น เขาทำลายพื้นและผลักโซฟาออกไป
ไมเคิลผู้ฝึกสอนระบบเพิ่มประสิทธิภาพกำลังเฝ้าดูเขาจากด้านข้างพร้อมกับกอดอก ท่าทางของเขาสงบอย่างน่าขนลุก ขณะที่เขาจ้องไปที่เจอรัลด์ที่กำลังอาละวาด
ผมสีทองอันสวยงามของเจอรัลด์ตอนนี้กระเซิงโดยที่เกือบครึ่งใบหน้าของเขาถูกผมปิดไว้ ลมหายใจของเขาหนักขึ้นทุกวินาที
“นายรู้ไหมว่าทำไมนายถึงแพ้” ไมเคิลพูดขณะยิ้มให้เจอรัลด์
“อะไรนะ!?” เจอรัลด์รีบหันไปหาไมเคิล
“ฉันไม่ได้แพ้!”
“โอ้ แต่นายแพ้” ไมเคิลหัวเราะเล็กน้อย ดวงตาเล็กๆของเขาปิดลงขณะที่เขาทำเช่นนั้น
“นายแพ้อย่างเลวร้ายต่อหน้าผู้คนมากมาย”
เมื่อได้ยินคำพูดของไมเคิล เจอรัลด์ก็กรีดร้องอีกครั้งและทุบกำปั้นลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้
“ฉัน…ฉันไม่ได้แพ้!!!!”
