นักเรียนทุกคนจ้องมองเด็กชายร่างผอมที่สวมผ้าขี้ริ้ว พวกเขาอยากรู้ว่าคนอย่างเขาสามารถเข้ามาในสถาบันได้อย่างไร ฝูงชนเริ่มกระซิบกัน
“เด็กนั่นเพิ่งถูกเด็กเร่ร่อนโยนลงไปกับพื้นใช่ไหม?”
“ฉันคิดว่าเขาแข็งแกร่ง”
“ชู่ว เขาอาจจะได้ยินนายนะ ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นโรคจิต”
คิ้วของเจอรัลด์กระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ ขณะที่เสียงพึมพำยังคงดำเนินต่อไป เขากัดลิ้นเล็กน้อยขณะที่หันความสนใจกลับไปที่แวนส์ซึ่งมองลงมาที่เขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
“ทำได้แค่นี้เองเหรอ” แวนส์พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แต่ความจริงก็คือตอนนี้ร่างกายของแวนส์นั้นมึนงงไปหมดแล้ว และเขารู้สึกว่าหน้าอกแน่นขึ้นเล็กน้อยจากการกระแทก เขากระแทกร่างกายทั้งหมดของเขาไปที่เจอรัลด์ที่ไม่รู้ตัวเพื่อผลักเขาลงไป แต่ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็แค่ชนเจอรัลด์ทิ้งลงไปที่พื้นข้างหน้าเพียงไม่กี่เมตรเท่านั้น นอกนั้นเจอรัลด์ก็ยังดูดีอยู่
“…แก!” เจอรัลด์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วขณะกัดฟัน
“แกก็เป็นแค่ขอทาน ไอ้บัดซบ!” เขากรีดร้องขณะที่เขาวิ่งไปทางแวนส์
“…ใครก็ได้ เรียกผู้คุมหรืออาจารย์มาที่นี่ที!” ใครบางคนตะโกนร้องบอก
“ฮาร์วีย์ นายจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ!” เบียทริซดึงแขนฮาร์วีย์
“ฉันบอกแวนส์ไปแล้ว ว่าฉันจะอยู่ข้างเขาเมื่อถึงเวลา” ฮาร์วีย์พึมพำ
“งั้นนายก็ทำอะไรสักอย่างสิ!”
“ฉัน…” ฮาร์วีย์กัดริมฝีปากแล้วกำหมัด
“ฉันเลยไม่อยากหยุดเขาในตอนนี้” เขาพึมพำเสียงสั่นพร้อมกับกำหมัดของเขา
แวนส์หลบหมัดของเจอรัลด์อย่างรวดเร็ว แต่จู่ๆเจอรัลด์ก็หันร่างของเขา เกือบจะคว้ามือของแวนส์ไว้ได้
“!!!” แวนส์ตกใจเล็กน้อยกับความเร็วของเจอรัลด์ ถ้าไม่ใช่เพราะข้อมูลที่เขาได้รับจากลูคัส แวนส์คงโดนเจอรัลด์จับมือไว้ได้แล้วในตอนนี้ เพราะเขาก็ค่อนข้างรวดเร็วเช่นกัน
และถึงแม้ว่าแวนส์จะลำบากเล็กน้อย แต่เขาก็ยังยิ้มออกมาในขณะที่เขามองตาเจอรัลด์ตรงๆ
“แก!” เจอรัลด์กัดฟันอีกครั้ง ขณะที่เขากระแทกหมัดเข้าหาแวนส์อย่างรวดเร็ว แต่ก็ทำได้เพียงกระแทกพื้นเท่านั้น
“!!!”
นักเรียนที่เฝ้าดูจากด้านข้างอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับเมื่อพวกเขาเห็นรอยแตกเล็กๆที่ก่อตัวขึ้นจากหมัดของเจอรัลด์ พื้นดินที่พวกเขายืนสั่นอย่างรุนแรงราวกับเจอรัลด์เรียกแผ่นดินไหวขนาดเล็กออกมา
“หยุดบ้าและอย่าเอาแต่วิ่งหนี เจ้าหนูข้างถนน!” เจอรัลด์กรีดร้องขณะที่เขายังคงปล่อยหมัดเข้าหาแวนส์
ทั้งเด็กปีหนึ่งและปีสองก็ต้องหรี่ตาลงขณะมองพวกเขา เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถมองทั้งสองคนนั้นได้ทัน พวกเขาดูเหมือนจะหายจากที่หนึ่งไปยังอีกที่อย่างรวดเร็ว
“นั่นอะไรหน่ะ…” พวกเขาอดไม่ได้ที่จะกลั่นหายใจด้วยความตกตะลึง นักศึกษาชั้นปีที่ 3 และ 4 ต่างตกตะลึงเมื่อได้เห็นการต่อนี้ สองคนนี้อายุน้อยกว่าพวกเขางั้นหรอ? พวกเขาทั้งหมดคิดพร้อมกัน
พวกเขาคาดหวังสิ่งนี้จากเด็กหนุ่มที่มาจากตระกูลลอเดอร์ แต่เด็กชายตัวเล็กๆที่สวมผ้าขี้ริ้วขาดรุ่งริ่งอยู่นี้ต่างหากที่ทำให้พวกเขาตกใจ เขาเป็นนักเรียนในสถาบันด้วยหรือเปล่า? หรือเขาเป็นเพียงเด็กที่ต้องการทดสอบความกล้าหาญของเขา?
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเขาเมื่อเขาเห็นสายตาของนักเรียนคนอื่นๆ พวกมันมองมาที่เขาด้วยความเกรงกลัวและอยากรู้อยากเห็น แต่ในสายตาของเขา เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกเยาะเย้ย ดวงตาของพวกนั้นหัวเราะเยาะเขาเพราะไม่สามารถเอาชนะขอทานที่อยู่ตรงหน้าเขาได้
“ย๊า!” เจอรัลด์กรีดร้องขณะที่เขาใช้หมัดมากขึ้น แต่ไม่ว่าเขาจะเคลื่อนไหวเร็วแค่ไหน แวนส์ก็อยู่ห่างจากหมัดของเขาไปหนึ่งนิ้วเสมอ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนกลยุทธ์อย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นเขาก็หมอบลง เส้นเลือดที่ขาของเขาปูดออกจากกางเกงของเขา ก่อนที่เขาจะกระโดดไปทางแวนส์ทำลายพื้นด้านล่างของเขาจนหมด
‘เข้าใจแล้ว!’ เจอรัลด์อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของแวนส์ อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะไปถึงตัว จู่ๆแวนส์ก็ก้มตัวลงและเหยียดขาไปตรงหน้าเท้าของเจอรัลด์ ทำให้เขาสะดุดในวินาทีสุดท้าย
“!!!” แรงจากการกระโดดทำให้เจอรัลด์ล้มลงกับพื้น นักเรียนที่อยู่ในเส้นทางของเขารีบย้ายไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว
“แก…” เจอรัลด์กัดฟันกรอดเมื่อเห็นนักเรียนคนอื่นๆมองเขาด้วยความสงสารอีกครั้ง
เขาขยับร่างกายอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่เขาจะยืนขึ้น หมัดของแวนส์ก็อยู่ตรงหน้าจมูกของเขาแล้ว
“!!!”
“อ่อนแอ!” แวนส์พูดขณะที่หมัดของเขาสัมผัสใบหน้าของเจอรัลด์ กระแทกศีรษะของเขาลงไปที่พื้น ทำให้เกิดหลุมเล็กๆอยู่ใต้พวกเขา
อย่างไรก็ตามแวนส์กัดฟันในขณะที่เขารู้สึกเจ็บที่มือ กระดูกของเขาจะแตกไหม?
จากนั้นเขาก็มองไปที่เจอรัลด์ซึ่งจมูกของเขามีเลือดออก แต่นอกเหนือจากนั้นเขาดูปกติดี ในขณะที่เขาจ้องแวนส์ตรงๆเข้าไปในดวงตา
แวนส์หันกลับมามองแววตาที่ขุ่นเคืองของเจอรัลด์ เขามองตาที่สั่นเทาของกันและกันพร้อมกับเสียงฟันกระทบกันและเสียงหายใจติดขัด
เจอรัลด์กำลังจะจับมือแวนส์ แต่ก่อนที่เขาจะทำได้ ก็มีเสียงตะโกนเข้ามาในหูของพวกเขา
“พอแล้ว!” ชายร่างสูงที่มีผมสีเงินปรากฏตัวขึ้นด้านหลังแวนส์ ดึงดาบของเขาออกแล้ววางลงบนไหล่ของแวนส์ แวนส์ไม่สามารถตอบสนองได้ในขณะที่เขาค่อยๆหันไปทางดาบสีบรอนซ์ที่ขู่จะตัดคอของเขา
เจอรัลด์ก็เหมือนกัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครบางคนกำลังจับข้อมือเขาอยู่ เขามองไปทางเจ้าของมือ และเห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว
“มิสเอลตัน ดูเหมือนว่าปีนี้คุณจะได้เจอนักเรียนที่ดีแล้ว” ชายร่างสูงผมสีเงินอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น ขณะที่มองไปที่มิสเอลตันซึ่งกำลังจับข้อมือของเจอรัลด์
“…ฉันก็อยากพูดแบบเดียวกับคุณนะ ไมเคิล”
