“เข้ามาสิ เข้ามา”
แวนส์เคาะประตูห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ก่อนจะเข้ามา สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นได้ทันทีคือหัวล้านที่เป็นมันเงาของอาจารย์ใหญ่ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน อาจารย์ใหญ่ยิ้มให้เขาอย่างสดใสขณะที่แวนส์เดินเข้ามาในห้อง แต่ที่สว่างกว่านั้นคือหัวล้านที่สะท้อนแสงอาทิตย์ที่เล็ดลอดออกมาจากหน้าต่าง
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สองที่แวนส์สังเกตเห็นและทำให้เขาสะดุ้งในทันที และเกือบจะทำให้เขาใช้ทักษะ [การรับรู้เวลา] คือเจอรัลด์ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งหน้าโต๊ะอาจารย์ใหญ่
เจอรัลด์ที่เห็นเขาเข้ามาในห้องอดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเขาด้วยความรังเกียจ
สิ่งที่ 3 ที่แวนส์สังเกตเห็น…คือเจมม่าที่ยืนอยู่ด้านหลังอาจารย์ใหญ่ และทันทีที่พวกเขาสบตากัน เจมม่าก็ขยิบตาให้เขาพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“…”
“คุณอีแวนส์ เชิญนั่งก่อน” อาจารย์ใหญ่ชี้ให้แวนส์นั่งบนเก้าอี้ข้างเจอรัลด์ เขาลังเลในตอนแรกเนื่องจากเจอรัลด์อาจโจมตีเขาทันที แต่เมื่อเห็นว่าเป็นคำสั่งของอาจารย์ใหญ่ เขาจึงไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้จริงๆ
ดังนั้นเขาจึงนั่งลงพร้อมกับการเตรียมตัวที่จะเร่งความเร็วได้ทุกเมื่อ และเฝ้าดูเจอรัลด์อย่างระมัดระวัง
เจอรัลด์ทำเช่นเดียวกัน หมัดของเขาพร้อมที่จะเคลื่อนไหวทุกเมื่อ
“คุณอีแวนส์ คุณเจอรัลด์” อาจารย์ใหญ่ยิ้มขณะพยักหน้าให้ทั้งสองคน
“พวกคุณทั้งสองคนจะต้องเข้าร่วมกับสภานักเรียน”
“อาจารย์ใหญ่!?” เจมม่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอที่หายไป
“…อะไรนะ?” แวนส์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไอ้บ้าเอ๊ย!” ในขณะที่เจอรัลด์ตบฝ่ามือทั้งสองข้างบนโต๊ะของอาจารย์ใหญ่ขณะที่ยืนขึ้น
“คุณเจอรัลด์” อาจารย์ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ฉันจะขอบคุณมากถ้าคุณลดเสียงลง”
แม้ว่าคำพูดของอาจารย์ใหญ่จะสุภาพ แต่เจอรัลด์รู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งทันทีจากคำพูดของอาจารย์ใหญ่ เขาอดไม่ได้ที่จะอึกอักอย่างประหม่าเพราะอาจารย์ใหญ่ไม่ได้แสดงเจตนาฆ่ามาที่เขาแต่อย่างใด เขาแค่ยิ้มให้เจอรัลด์เพียงเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้นเจอรัลด์กลับรู้สึกเหมือนคอของเขาจะถูกตัดออกจากคอทุกวินาที ดังนั้นเจอรัลด์ทำได้เพียงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง
“แต่แน่นอนว่าสถาบันให้ความสำคัญกับเสรีภาพเป็นอันดับแรก” อาจารย์ใหญ่กล่าวต่อ
“ดังนั้นคุณก็ยังสามารถเลือกได้”
เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์ใหญ่ ทั้งเจอรัลด์และแวนส์ก็ถอนหายใจพร้อมกัน แต่แล้วพวกเขาก็มองหน้ากันอีกครั้ง ดวงตาของพวกเขาร้อนรุ่มด้วยความโกรธ
“อืม” อาจารย์ใหญ่พยักหน้า
“คุณสามารถเลือกได้ว่าคุณจะเข้าร่วมกับสภานักเรียน…หรือคุณจะออกจากสถาบันด้วยเหตุผลที่ว่าสภาพจิตใจของพวกคุณไม่ปกติ”
“!!!”
มันเป็นทางเลือกตรงไหนกัน?! เจอรัลด์รู้ดีว่าการถูกตราหน้าว่าสภาพจิตใจไม่ปกติโดยสถาบันหมายถึงอะไร
การถูกสถาบันตราหน้าว่าสภาพจิตใจไม่ปกติจะทำให้พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมกิลด์ของนักสำรวจ และจะไม่มีสิทธิ์สร้างกิลด์แม้ว่าพวกเขาจะมีเงินก็ตาม
แม้ว่าแวนส์ส์จะไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่การออกจากสถาบันไม่ใช่ตัวเลือกสำหรับเขา และเขายังต้องการเรียนรู้อีกมาก
“เขาควรจะเป็นคนที่ถูกไล่ออก!” เจอรัลด์ขึ้นเสียงอีกครั้ง แต่คราวนี้เขายังคงนั่ง
“เขาโจมตีฉัน…และขอทานไม่ควรแม้แต่จะได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนในสถาบันตั้งแต่แรก!”
“โอ้?” เจมม่าก็เข้าร่วมการสนทนาในขณะที่เธอเลิกคิ้วขึ้น
“ถ้าฉันจำไม่ผิด คนขอทานคนเดียวกันนั้นดูเหมือนว่าจะเตะคนโรคจิตอย่างนายได้นะ!”
“ที่พูดหมายถึงอะไร!?”
อาจารย์ใหญ่ยกมือขึ้นและกระแอมในลำคอ หยุดทั้งสองอย่างรวดเร็ว
“ความจริงคือเจมม่าบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้น” เขากล่าว
“เรารู้ว่าคุณทำอะไรกับคุณอีแวนส์เอาไว้นะ คุณเจอรัลด์”
“นะ…นั่น”
“เราจะปล่อยให้มันผ่านไป ตอนคุณฆ่าลูกกริฟฟอน ครอบครัวของคุณก็บริจาคเงินจำนวนมากเพื่อทดแทนพวกมันแล้ว” อาจารย์ใหญ่กล่าวต่อ
“แต่การโจมตีและรุมทำร้ายเพื่อนนักเรียนของคุณนั้นมันเป็นเรื่องใหญ่” เขากล่าวในขณะที่เขาโบกมือของเขา
“งั้น…” อาจารย์ใหญ่ก็ปรบมือให้
“คุณจะเลือกอะไร”
เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์ใหญ่ เจอรัลด์ทำได้เพียงกัดฟัน
“ก็ได้!” เขาตะโกนก่อนจะออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“…”
“แล้วคุณล่ะ คุณอีแวนส์” อาจารย์ใหญ่มองมาที่แวนส์
“คุณเลือกอะไร”
แวนส์ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าให้อาจารย์ใหญ่ด้วยความเคารพ ไม่ใช่ว่าเขามีทางเลือกอื่น เขาคิดในขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปด้วย แต่ก่อนที่เขาจะออกจากสำนักงาน อาจารย์ใหญ่ก็เรียกเขา
“คุณอีแวนส์…”
“ครับ?”
“คุณหน้าเหมือนแม่มาก”
“!!!”
ตาของแวนส์สั่นระริก เมื่อเขาหันไปทางอาจารย์ใหญ่ แม่งั้นหรอ? อาจารย์ใหญ่จะรู้จักแม่ของเขาได้ยังไง? แม้แต่แวนส์เองก็ไม่รู้ว่าแม่ของเขาหน้าตาเป็นอย่างไร เขาพูดอะไรออกมา?
ความคิดมากมายเริ่มแล่นเข้ามาในหัวของแวนส์ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็ส่ายหัว
“…ผมไม่มีแม่” เขาพึมพำก่อนจะออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
จิตใจของแวนส์อยู่ในความระส่ำระสายอย่างสมบูรณ์ ขณะที่เขาเดินผ่านโถงทางเดิน แม่…แม่ของเขามาสถาบันงั้นหรอ? อาจารย์ใหญ่จะรู้จักเธอได้อย่างไร หรือเขาอาจจะเข้าใจผิดว่าเป็นคนอื่น?
“แวนส์ เดี๋ยวก่อน!”
แวนส์อดไม่ได้ที่จะกระพริบตาสองสามครั้ง ในขณะที่ความคิดของเขาถูกรบกวนด้วยเสียงตะโกนที่น่ารำคาญ แวนส์เร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว แต่เจมม่าก็ตะโกนอีกครั้ง เรียกความสนใจจากผู้คนในโถงทางเดิน
“เธอต้องการอะไร” แวนส์หันกลับมา น้ำเสียงของเขาวิตก
“ฉันไม่รู้…” เจมม่าส่ายหัว
“ฉันคุยกับอาจารย์ใหญ่เกี่ยวกับเรื่องของนายแล้ว ฉันรู้แล้วว่าเจอรัลด์เป็นคนที่ทำร้ายนายในวันนั้น เพราะฉันได้ยินเรื่องที่นายทะเลาะกับเขาเมื่อวานนี้”
“ฉันอ้อนวอนอาจารย์ใหญ่ว่าอย่าไล่นายออกเพราะนายตกเป็นเหยื่อ แต่ให้เขาเชิญนายมาร่วมงานกับสภานักเรียนในฐานะ…งานบริการชุมชนแทน” เธอกล่าวต่อ
“แต่ฉันไม่คิดว่าอาจารย์ใหญ่จะบังคับไอ้โรคจิตนั่นเข้าร่วมด้วยเหมือนกัน!”
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จริงๆ!”
“…” แวนส์กระพริบตาสองสามครั้ง ในขณะที่จ้องไปที่ดวงตาของเจมม่า
“…ขอบคุณ” เขากระซิบอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินจากไป
เจมม่าตกใจเล็กน้อย จากคำตอบทั้งหมดที่เธอคาดหวังจากแวนส์ นั่นไม่แม้แต่จะอยู่ในรายการของเธอ
“ดะ…เดี๋ยวก่อน!” เธอเรียกแวนส์อีกครั้ง
“อะไร” แวนส์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ในขณะที่เขาหันศีรษะไปทางเจมม่าอีกครั้ง
“การประชุมครั้งต่อไปคือสัปดาห์หน้า วันจันทร์”
“…อ่า” แวนส์พึมพำก่อนจะหายตัวไป
ดูเหมือนว่าตอนนี้ตารางงานของเขาจะแน่นขึ้นเรื่อยๆแล้ว
