ตอนที่ 92 สงบ
“ฉันได้ยินมาว่าพรุ่งนี้ชั้นเรียนของนายจะไปสํารวจประตูมิติ”
” ใช่”
แวนส์อยู่ในคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวและกําลังเรียนนอกหลักสูตร แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน เขาไม่ได้ใช้ความเร็วระดับสูงของเขาเพื่อมาที่นี่ เขาเดินมาพร้อมกับวิคตอเรีย
“ถ้าอย่างนั้นพวกเธอสองคนน่าจะไม่มีปัญหาอะไร” มิสเอลตันเกาหัว ขณะที่เธอจ้องไปที่นักศึกษาใหม่ทั้งสองคน
“ฉันได้กลิ่นประตูมิติจากตัวพวกเธอทั้งคู่แล้ว นั่นหมายความว่าพวกเธอเคยสํารวจประตูมิติมาก่อนแล้ว”
กลิ่น? ประสาทรับกลิ่นของมิสเอลตันดีกว่าของเจมม่าอีกหรอ
“แต่ฉันได้ยินมาว่าสภานักเรียนจะอยู่ที่นั่นด้วย…และเพื่อนสนิทของนายก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน” มิสเอลตันพูด ขณะที่เธอหันไปทางแวนส์
เมื่อได้ยินคําพูดของมิสเอลตัน แวนส์ก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เพื่อนสนิท? เธอกําลังพูดถึงเจอรัลด์เหรอ?
”เขา”
“โอ้! ฉันได้ยินมาว่า”
ก่อนที่แวนส์จะพูดอะไรเพื่อปฏิเสธคําพูดนั้น จู่ๆก็มีควันพวยพุ่งอยู่ข้างหลังเขา คนๆนั้นคือชาร์ดที่หายไปสองสามคลาสแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมพลังของเขาได้ดีขึ้นแล้ว เนื่องจากถุงใต้ตาของเขาลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันได้ยินมาว่านายเตะก้นโรคจิตนั้นเหรอ” ชาร์ดพูดพลางตบไหล่แวนส์เบาๆ
“เตะตูดเขางั้นหรอ?” มิสเอลตันเริ่มพึมพําทันทีที่ได้ยินคําพูดของชาร์ด
“ถ้าพวกเขายังต่อสู้กันต่อไป เจ้าตัวเล็กนี้จะต้องแพ้…ใช่ เขาจะต้องแพ้แน่ๆ นายไม่คิดอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินว่าตัวเองถูกเรียกว่าเจ้าตัวเล็กโดยมิสเอลตันซึ่งตัวเล็กกว่าตัวเอง แวนส์ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
“มาพิสูจน์กันไหม ต้องการพิสูจน์ไหม?” มิสเอลตันพูดต่อ และทันใดนั้นเธอก็พูดกับตัวเองอีกครั้ง
“นายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาจับนายได้” มิสเอลตันพูดขณะจ้องเข้าไปในดวงตาของแวนส์
จริงๆแล้วแม้แต่แวนส์เองก็ยังไม่รู้ ครั้งสุดท้ายที่เขาถูกจับได้คือตอนที่แมงมุมปีศาจกอดเขา และเขาขยับไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“นายสู้กับเขาในตอนที่เขายังไม่ทันตั้งตัว และยั่วยุเขา แต่ถึงอย่างนั้นนายก็ยังไม่สามารถทําให้เขาล้มลงได้เลย” มิสเอลตันถอนหายใจยาวๆ
“นายยังขาดความคิดสร้างสรรค์ เจ้าตัวเล็ก”
“ในบรรดานักเรียนทั้งหมดที่นี่ เจอรัลด์มีระดับสูงสุด เขาอาจจะมีระดับสูงกว่าอาจารย์ส่วนใหญ่ที่ยังอายุน้อยอยู่ และแน่นอนเขาอยู่ถึงระดับนั้น เพราะฉะนั้นหากเขาจับนายได้…”
“เขาคงจะ…”
จากนั้นมิสเอลตันก็หยุดพูดทันที ขณะที่เธอเอนตัวเข้าไปใกล้แวนส์
“มากับฉันสิ” จากนั้นเธอก็พูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่เธอเริ่มเดินเข้าไปในบ้าน
“พวกเธอที่เหลือก็มาด้วย” เธอกวักมือเรียก
ดังนั้น ชาร์ด แวนส์ และวิคตอเรียจึงเดินตามมิสเอลตันเข้าไปในบ้าน
พวกเขาถูกพาไปที่ห้องใต้ดิน…..แล้วก็อีกห้องใต้ดินที่อยู่ด้านล่างนั้น เป็นอีกครั้งที่แวนส์ตกใจกับขนาดของบ้าน บางทีในอนาคตเมื่อมีคนที่แข็งแกร่งกว่าพยายามไล่ตามเขา นี่อาจเป็นจุดหลบซ่อนที่ดีสําหรับเขา
อีกไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็ถูกพาไปยังห้องเล็กๆและว่างเปล่าห้องหนึ่ง มันเล็กกว่าห้องของแวนส์ในบ้านของเขาด้วยซ้ํา
“ชาร์ด นายไปอยู่ใกล้ๆประตูสิ แหล่งกําเนิดปีศาจเธอมานี่” เธอพูดขณะชี้ให้วิคตอเรียมายืนอยู่ข้างเธอ
จนถึงตอนนี้ วิคตอเรียก็ยังไม่รู้ว่าทําไมมิสเอลตันถึงเรียกเธอว่าแหล่งกําเนิดปีศาจ แต่ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับคุณยายของเธอ เนื่องจากทั้งสองดูเหมือนจะมีประวัติอันยาวนานร่วมกัน
วิคตอเรียเดินเข้าไปหาเธอช้าๆและยืนข้างๆมิสเอลตันอย่างลังเลเล็กน้อย
มิสเอลตันวางมือบนไหล่ของวิคตอเรียอย่างรวดเร็ว
“เราจะมีการต่อสู้จําลอง แวนส์” มิสเอลตันสูดหายใจเข้าลึกๆขณะที่เธอจ้องไปที่แวนส์
“นายค่อนข้างแปลกนะแวนส์ ถ้าฉันสามารถลอกเลียนแบบทักษะของนายได้ มันจะทําให้ฉันสอนวิธีใช้ระบบของนายได้ง่ายขึ้น”
“แต่ไม่ นายมีระบบที่ดื้อรั้นมาก” มิสเอลตันเดาะลิ้นเพื่อแสดงความทุกข์ใจของเธอ
“งั้น…มาเริ่มกันเถอะ เรามาทําการต่อสู้จําลองกันเถอะ”
“ ในนี้เหรอ?” แวนส์มองไปรอบๆห้องเล็กๆ พวกเขาสามารถต่อสู้กันที่นี่ได้ด้วยงั้นหรอ? เขาคิด
ในทางกลับกัน ชาร์ดยังไม่รู้เลยว่าทําไมเขาต้องมาที่นี่
“เธอต้องจับฉันให้ได้ก่อนที่ฉันจะทําให้เธอล้ม” มิสเอลตันกล่าวต่อ
“ถ้านายทําได้ ฉันจะให้คริสตัลสีน้ําเงินแก่นาย”
ทันทีที่แวนส์ได้ยินว่ามีรางวัล ดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาพยักหน้า
“เริ่มกันเลย”
ทันทีที่มิสเอลตันประกาศเริ่มการต่อสู้ แวนส์ก็เปิดทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขาอย่างรวดเร็ว ขณะที่ดวงตาของเขาเป็นประกายสีทอง เขารีบวิ่งไปหามิสเอลตันโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
แต่เขาพบว่าตัวเองเกือบจะสะดุดล้มลงกับพื้นเนื่องจากเท้าของเขาไม่ขยับตามคําสั่งของเขา เขาก้มลงมองอย่างรวดเร็ว เพียงพบว่าขาของเขาถูกพื้นหินอ่อนพันอยู่รอบๆ
และทันทีที่เขาหันกลับมามองมิสเอลตัน หมัดของเธอก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
” โอ้”
และนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจําได้ก่อนที่จะหมดสติไป
“เอ่อ มิสเอลตัน” ชาร์ดยกมือขึ้นหลังจากที่แวนส์ล้มลงกับพื้น
“ฉันมาที่นี่ทําไม?”
วันนี้เขาจะต้องถูกมิสเอลตันฝึกด้วยเหมือนกันหรือเปล่า? เป็นเพราะเขาขาดเรียนหรือเปล่า? แต่มิสเอลตันบอกว่าเขาได้เรียนรู้ทุกสิ่งที่จําเป็นแล้ว นั่นคือเหตุผลที่เขาเข้ามาเป็นครั้งคราว
แต่นั่นเป็นความผิดพลาดจริงๆเหรอ!? ชาร์ดรีบปาดเหงื่อที่ก่อตัวขึ้นบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่ถุงใต้ตาเริ่มแสดงอีกครั้ง
“ควันที่ออกมาจากจมูกของนายเป็นสิ่งที่แสดงเห็นว่านายกําลังไขว้เขว”
“เฮือก!”
แวนส์ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาตื่นขึ้นจากเสียงลมหายใจเฮือกใหญ่ของตัวเอง เขาแตะแก้มของตัวเองอย่างรวดเร็ว สิ่งสุดท้ายที่เขาจําได้คือกําปั้นของมิสเอลตันที่กําลังจะโดนใบหน้าของเขา
และทันทีที่เขาเอามือออก เขาก็เห็นวิคตอเรียมองลงมาจากด้านบน
แวนส์มองไปรอบๆดูเหมือนว่าตอนนี้เขาอยู่ในห้องรับรองของคลาสเรียนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว และใช้ตักของวิคตอเรียเป็นหมอน
มันนุ่มเขาคิด
“ฉันแพ้เหรอ” แวนส์ถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อมองไปที่วิคตอเรีย
“ใช่ นายไม่ได้ต่อสู้เลยแม้แต่น้อย”
“ทําไมฉันถึงนอนอยู่บนตักของเธอได้ล่ะ”
“ฉันทําให้นายสงบลง เราคิดว่านายจะอาละวาด เมื่อนายพบว่านายแพ้”
แวนส์ขมวดคิ้วเล็กน้อยจากคําพูดของวิคตอเรีย เขาเคยอาละวาดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?
แต่เมื่อคิดดูแล้ว วิคตอเรียกสัมผัสใบหน้าของเขาหลังจากที่เขาตื่นขึ้นหลังจากการต่อสู้กับเจอรัลด์ และมันก็ทําให้เขาสงบลงทันที
“นั่นคือหนึ่งในทักษะของเธอเหรอ?” แวนส์ถาม
“ใช่”
และวิคตอเรียพูดต่อโดยไม่เว้นแม้แต่คําพูดของเธอ
“ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของใครบางคนได้ถ้าฉันสัมผัสพวกเขา แต่ในทางกลับกัน ฉันก็จะสูญเสียความรู้สึกของตัวเองไปชั่วคราว”
” … ” แวนส์ผงะเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้ําเสียงที่จริงใจของวิคตอเรีย
” ทําไมเธอถึงบอกฉันเรื่องนี้”
“เพราะนายถาม”
“และเพราะว่านายเป็นเพื่อนของฉัน” วิคตอเรียพูดก่อนจะรีบปิดหน้าแวนส์ บังการมองเห็นของเขาไปจนหมด
“ฉันคิดว่าฉันสงบลงแล้ว วิคตอเรีย”
“ฉันรู้…” วิคตอเรียพูดพร้อมกับหายใจติดขัดเล็กน้อย
“ฉันเป็นคนที่ไม่สงบเอง”
