ตอนที่ 216 การส่งไม้ครั้งสุดท้าย
การเปลี่ยนไม้ที่2ที่ทําโดยฮาวหยูอี้และหยางฉือจี้ผ่านไปได้อย่างสวยงาม ดีกว่าที่ซูหลี่คิดไว้เยอะ
ถ้าตามแผนเดิมของซูหลี่ การเปลี่ยนไม้สําเร็จนั้นคือการที่นักกีฬา2คนไม่ได้ทําพลาดอะไรถึงแม้จะเสียเวลาเพิ่มนิดหน่อย แต่ก็ถือว่ารับได้
แต่ถึงอย่างนั้น การเปลี่ยนไม้ในครั้งนี้มันไม่ได้เสียเวลาเพิ่มอะไรเลย กลับกัน หยางฉือจี้กับฮาวหยูอี้ยังทําได้ดีกว่าที่ฝึกประจําวันเยอะด้วย ซึ่งแทนที่ซูหลี่จะรู้สึกดีใจกับพวกเขาซูหลี่รู้สึกงงมากกว่า
หรือนี้มันแค่เรื่องบังเอิญวะ? หรือโชคดีที่พวกเขจาทําได้ดี? ซูหลี่คิดแล้วส่ายหัวเงียบๆ
จากความที่เขาเป็นโค้ชที่มีประสบการณ์สูง ซูหลีไม่เคยเชื่อในดวงหรือเรื่องบังเอิญ สําหรับนักกีฬาระดับสูง ถึงแม้จะมีดวงมีโชคเข้ามาช่วย แต่ผลลัพท์ที่ออกมานั้นเกิดมาจากการฝึกหนักล้วนๆถ้าไม่มีความสามารถจริงๆ มีดวงเยอะมันก็เท่านั้น
บางทีการฝึกก่อนแข่งของหลี่อาจจะได้ผลจริงๆก็ได้ ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของซูหลี่ทําให้เขามองไปที่หลีใต้อีกครั้ง
ในขณะเดียวกันหัวหน้าโค้ชทีมวิ่งผลัดไทยอย่างสมชัยกําลังทําหน้าตั้งอยู่
การส่งไม้ของทีมไทยในไม้ที่2ไป3นี้ ทําได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งในเรื่องของจุดยืนและความลื่นไหล ทีมไทยทําได้ดีกว่าทีมจีน แต่ถึงอย่างนั้น ถ้านับในเรื่องเวลาถึงทีมไทยจะส่งไม้ได้เร็วกว่าก็จริง แต่พวกเขายังเร็วไม่พอที่จะตีเสมอขึ้นมาได้เลย
ความสามารถส่วนตัวนักกีฬาของทีมไทยนั้น พวกเขาเลยจําเป็นที่จะต้องพึ่งความสามัคคีล้ วนๆ ในแผนเดิมของสมชัย ในสนามแข่งนักกีฬาชาวไทยแต่ละคนอาจจะวิ่งช้ากว่าทีมอื่นๆ0.1หรือ0.2วินาที แต่ด้วยความมีทีมเวิร์คมากกว่า ทุกการเปลี่ยนไม้ พวกเขาจะได้0.2หรือ0.3วินาที่กลับมาตามที่สมชัยคํานวณไว้ ทีมไทยได้เปรียบถึง0.8วินาทีตลอดการส่ง ไม้3ครั้งและ0.8วินาทีมันมากพอที่จะทําให้เป็นแชมป์ได้
และแผนนั้นมันก็สําเร็จดีด้วย เห็นได้จากเมื่อปีก่อนตอนที่ทีมไทยชนะญี่ปุ่น
แต่ ณ ปัจจุบัน แผนของสมชัยสําเร็จไปได้แค่ครึ่งเดียว ถ้าเทียบกับญี่ปุ่นหรือซาอุ ประ เทศไทยยังได้เปรียบมากกว่า แต่ถ้าเทียบกับจีน ประเทศไทยยังทําลายช่องว่างนั้นไม่ได้ แถมมันกลับดูกว้างขึ้นอีกด้วย
ทําไมการส่งไม้รอบ2ของพวกเขามันดีจังวะ สมชัยเม้มปาก และด้วยความที่หยางฉือจี้เร็วกว่านักวิ่งคนที่2ของไทยมาก และไทยก็ไม่ได้ตามทันมากในระหว่างช่วงเปลี่ยนไม้ทําให้ไทยโดนทิ้งท้าย
ขาที่3ของจีนก็เป็นแชมป์วิ่ง200เมตร นักวิ่งของเราอาจจะตามหลังไปอีก พอคิดแบบนี้ความกังวลเริ่มปรากฏบนใบหน้าของสมชัยเป็นครั้งแรก
ถ้าไปถึงไม้สุดท้ายเราอาจจะตามไปมากกว่านี้ ถ้าเราอยากจะพลิกเกมก็ต้องหวังพึ่งการส่งไม้สุดท้ายอย่างเดียว
สมชัยดูนักวิ่งชาวไทยคนสุดท้ายที่กําลังรอเพื่อนวิ่งมาอยู่ที่จุดเปลี่ยนไม้สุดท้าย
นักกีฬาคนนี้ชื่อสินชัย เป็นนักกีฬาที่เก่งที่สุดของทีมไทย และเป็นคนเดียวที่วิ่งไวที่สุด
สินชัยเป็นลูกครึ่งอเมริกัน ปูของเขาเป็นทหารชาวอเมริกาที่ทิ้งภรรยาชาวไทยกลับไปอยู่ประเทศบ้านเกิด บางทีแม้แต่ตัวทหารเองก็จําไม่ได้ว่าเขามีลูกอยู่ในไทยด้วย
ในประเทศไทยมีคนลูกครึ่งเหมือนสินชัยค่อนข้างเยอะ ลูกครึ่งพวกนั้นจะตัวสูงหุ่นดี และมีความสามารถทางการกีฬาที่ดีกว่าชาวบ้าน
สินชัยเป็นนักกีฬาที่เก่งที่สุดของเรา ถึงแม้จะเจอกับนักวิ่งระดับท็อปของเอเชียเขาก็สามารถแข่งด้วยได้อยู่ อีกอย่าง ขาที่4ของทีมจีนเองก็เป็นนักกระโดดไกลด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแชมป์ แต่ในกีฬาวิ่งเขาอาจจะสู้สินชัยไม่ได้ก็ได้! ตราบใดที่เราทําลายระยะห่างของการเปลี่ยนไม้สุดท้ายได้สําเร็จ แชมป์ก็จะเป็นของเรา! สินชัยคิดแล้วมองไปที่จุดเปลี่ยนไม้สุดท้ายอย่างคาดห
ฮาวหยูอี้มีเทคนิคการเข้าโค้งอย่างดีอยู่ดเล้ว ยังไงซะการวิ่งของขาที่3 นั้นจะอยู่บนทางโค้งซะส่วนมาก ตัวเลือกที่จะอยู่ในขาที่3เป็นตัวเลือกที่ถูกที่สุดแล้ว การวางตําแหน่งทีมเต็งแชมป์เอเชี่ยนเกมแบบนี้มันได้ผลจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการให้หยางฉือจี้อยู่ตําแหน่งขา2หรือฮาวหยูอี้ตําแหน่งขา3 พวกเขาทั้งหมดก็เป็นแชมป์ที่ได้ประโยชน์จากชื่อเสียง นักกีฬาขาที่2หรือ3ของทีมอื่นๆนั้นไม่ได้เก่งเท่า ดังนั้น ทีมชาติจีนตอนนี้เลยเรียกได้ว่ากําลังนําโด่ง
แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งโค้ชทีมชาติจีนและที่มอื่นๆต่างก็รู้ความจริงที่โหดร้ายดี ว่าตราบใดที่สงครามยังไม่จบ อย่าพึ่งนับศพทหาร ทุกอย่างมันยังไม่แน่นอน นี้ยังไม่รวมจุดที่สําคัญที่สุดคือการส่งไม้ครั้งสุดท้าย!
ในลู่วิ่ง ฮาวหยูอี้เข้าสู่จุดเปลี่ยนไม้สุดท้ายแล้ว ในขณะที่ผ่างไฮควาร ที่เป็นนักวิ่งขาสุดท้ายก็เริ่มออกตัววิ่งแล้ว ซูหลี่จับจ้องดูที่ลู่วิ่ง แล้วภาวนาในใจ ตราบใดที่ฝางไฮควานส่งไม้ผ่านอย่างอื่นๆ ถึงจะช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร ขอร้องเหอะ อย่าทําไม้ตก! ค่อยๆส่งก็ได้ค่อยๆช้าลงก็ได้แต่เดี๋ยวเห้ย เห้ย ทําไมมันเร็วขึ้นวะ!
ในสนามแข่งนั้นเอง ฝางไฮควานวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ เร็วจนทําให้ซูหลี่เหงื่อแตกพลัก
ในระหว่างการส่งไม้นั้น ยิ่งนักกีฬาวิ่งช้าเท่าไร ก็ยิ่งส่งไม้ได้ง่ายขึ้นเท่านั้น ถ้าพวกเขาทั้งคู่หยุดระหว่างการส่งไม้มันก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่ในขณะเดียวกัน ยิ่งวิ่งช้าเท่าไร ก็ยิ่งเสียเวลามากขึ้นเท่า
ในทางกลับกัน ยิ่งนักกีฬาวิ่งเร็ว ยิ่งใช้เวลาน้อย แต่โอกาสผิดพลาดมันก็มากขึ้น ถ้าพูดในทางทฤษฎีแล้ว การส่งที่ดีที่สุดคือการส่งตอนที่ความเร็วของผู้รับเร่งไปจนถึงขีดสุดแล้ว
แต่เอาจริงๆแล้ว ไอ้เรื่องแบบนั้นมนไม่มีทางเกิดขึ้นได้เลย ถ้าไม่นับเรื่องทีมเวิร์คระหว่างทั้งผู้รับและผู้ส่ง พื้นที่ในจุดเปลี่ยนไม้นั้นยาวแค่20เมตรเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่นักกีฬาจะวิ่งได้ถึงความเร็วเต็มที่ในระยะทางแค่นั้น
และสําหรับตัวสํารองขั้นกว่าอย่างฝางไฮควาน คนที่ขาดการฝึกซ้อมและประสบการณ์การวิ่งผลัด การที่จะการันตีผลงานนั้น จําเป็นจะต้องรักษาความเร็วที่ช้าที่สุดและเอาชัวร์ ทําให้เกิดความผิดพลาดน้อยที่สุดเท่าที่จะทําได้ ช้าบ้าง แต่ไม่พลาด
แต่ถึงอย่างนั้น ความเร็วตอนนี้ของฝางไฮควานมันไม่ได้ทําให้นึกออกเลยว่าจะช้าแต่ชัวร์โค้ชทุกคนตรงนั้นบอกได้เลยว่าฝางไฮควานเร่งความเร็วจะเกือบถึงขีดสุด
เล่นบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย?! มันควรจะวิ่งช้าๆไม่ใช่เหรอ! ทําไมถึงวิ่งไปเร็วขนาดนั้นละ หาเรื่องใส่ตัวชัดๆเลย ซูหลี่รู้ว่าในฐานะนักกีฬา ฝางไฮควานเองไม่ได้เป็นคนตัดสินใจอะไร มันเป็นแผนของหลีใต้
ซูหลี่หันไปมองหลีใต้ด้วยความไม่สบอารมณ์ เขาไม่คิดว่าหลีใต้จะกล้าเสี่ยงใช้กลยุทธเสี่ยงตายในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้
แต่หลีใต้ยังคงทําหน้าสบายๆ แถมยังดูพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วย
“หะ?”ตอนที่สมชัยเห็นฝางไฮควานวิ่งด้วยความเร็วสูง เขางงตอนแรก แต่จากนั้นเขา ก็ยิ้มออก
สมชัยเคยคิดว่า เพราะว่านักวิ่งคนที่4ของทีมชาติจีนนั้นเป็นตัวสํารอง ทีมชาติจีนคงเลือกที่จะ ส่งอย่างเพลย์เซฟ ยอมเสียเวลาตรงนั้นเพื่อรับรองว่าจะไม่พลาด
ดังนั้นตอนที่เขาเห็นฝางไฮควานเร่งความเร็ว เขาเลยงงนิดหน่อย
แต่เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าการเร่งความเร็วแบบนั้นอาจจะเป็นไปได้รับนักวิ่งผลัดที่ไม่เคยมีประสบการณ์ มันเป็นกลยุทธที่เดิมพันด้วยอัตราการพ่ายแพ้สูง
แกแพ้แน่ แกแพ้แน่ๆ แกจะต้องพลาดทําไม้ตก! 5555 แกพยายามทําทุกอย่างให้ขึ้นนําใน3ไม้แรกเพื่อที่จะตกมาตายเอาไม้สุดท้าย สิ่งที่แกทํามามันไม่มีความหมายแล้ว เป็นไงละ!
สมชัยยิ้ม แล้วรอดูช่วงเวลาดวงซวยของทีมชาติจีน
ในขณะเดียวกันฮาวหยุอี้กับฝางไฮควานก็เริ่มส่งไม้สุดท้ายแล้ว
