“2แสนหยวน !?
ทุกคนภายในห้องตกใจกับจํานวนเงินที่อีกฝ่ายเรียกร้อง ไม่เว้นแม้แต่หลินเสี่ยวเอ๋อที่ถึงกับผงะถอยหลังไปเล็กน้อย
แต่ที่เธอถอยหลังนั้นไม่ใช่เพราะตกใจกับจํานวนเงินที่อีกฝ่ายเรียก แต่เป็นเพราะสีหน้าของเทียนหลางนั้นเปลี่ยนไปจากปกติกลายเป็นเย็นชา
ในตอนนี้หลินเสี่ยวเอ๋อรู้ได้ทันทีเลยว่าอาจารย์ของเธอตอนนี้กําลังไม่พอใจสุดๆ
คุณครูที่ได้ฟังแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“คุณหวงคะ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะคะถึงขั้นกับเรียกเงินถึงสองแสนแบบนี้ใครกันจะไปจ่ายใหว !?”
ทางด้านผู้ปกครองของอีกฝ่ายที่ได้ยินแบบนั้นก็ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
“ก็นะถ้าจ่ายไม่ไหวก็เจอกันที่สถานีตํารวจได้เลย แล้วขอบอกเลยนะฉันไม่จบง่ายๆแน่ฉันจะเอาเรื่องนี้ฟ้องศาล !!”
เหล่าบรรดาคุณครูที่อยู่ในห้องพักได้ยินก็ถึงกับตกตะลึงออกมาทันที พร้อมกับมองไปยังเทียนหลางและหลินเสี่ยวเอ๋อตั๋วยความสงสัยเพราะไม่คิดว่าทั้งคู่จะมาเจอเรื่องแบบนี้
แม้พวกเขาอยากจะช่วยแต่กองช่วยอะไรไม่ได้ มากนักเพราะหากอีกฝ่ายจะเอาเรื่องพวกเขาก็คงจะห้ามไม่ได้ และถ้าหากเข้าไปขัดขวางก็อาจจะโดนลากเข้าไปเกี่ยวด้วยอย่างแน่นอน
เทียนหลางจ้องมองฝ่ายตรงข้ามเล็กน้อยก่อนจะถั่วงมือเข้าไปในกระเป๋าพร้อมกับเอ่ยถามออกมา
“แสดงว่าถ้าคุณได้เงินสองแสน เรื่องทุกก็จะจบใช่ไหม ?”
เมื่อได้ยินเทียนหลางพูดแบบนั้นอีกฝ่ายก็ยิ้มออกมาอย่างมีชัยพร้อมกับพยักหน้า
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันเป็นคนพูดคําไหนคํานั้น”
เทียนหลางที่ได้รับคํายืนยันเขาก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“สําหรับผมน่ะแค่เงินสองแสนสามารถให้คุณได้สบายๆ แต่ว่าตัวผมนั้นไม่ค่อยสนับสนุนการ ห้เงินใครเปล่าๆสักเท่าไหร่ ถ้าคุณอยากจะได้เงินสองแสนของผมจริงๆ งั้นคุณก็ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน
เมื่อพูดจบเทียนหลางก็มายืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว เมื่อเขาเห็นว่าเทียนหลางเข้ามาใกล้โดยไม่มีความเกรงกลัวใดๆ เขาก็ถึงกับกลืนน้ำลายไปอีกใหญ่ก่อนจะถามออกมาด้วยความสงสัยปนความกลัวเล็กน้อย
“แล้วแกต้องการอะไรล่ะ ?”
เทียนหลางยักไหล่พร้อมกับตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
เมื่อพูดจบเทียนหลางยกขาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะแตะไปที่ขาของอีกฝ่าย
กรอบ !
อ๊ากกกกกก !
เสียงแตกหักของกระดูกตั้งขึ้นอย่างชัดเจนพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของอีกฝ่าย คุณครูที่อยู่ภายในห้องต่างตื่นตกใจกับสถานะการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น
เพราะพวกเขาไม่คิดว่าเทียนหลางจะกล้าทําร้ายคนอื่นในโรงเรียนแบบนี้ แถมยังต่อหน้าบรรดาครูเกือบสิบคนอีกต่างหาก พวกเขาตกใจกับความใจกล้าของเด็กหนุ่มคนนี้เหลือเกิน
ก็รับรู้ได้ว่าขาของตัวแตกหักจากการถูกเตะเขาก็สงสิ้นคนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด
“อ้ากกก ขาฉันๆ กะ…แก แกกลาทําร้ายฉัน !!”
เทียนหลางมองเขาด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า
“สําหรับขาข้างนั้น ฉันให้หนึ่งแสนหยวนก็แล้วกัน”
เมื่อพูดจบเทียนหลางก็ยกขาขึ้นและแตะไปที่แขนซ้ายของอีกฝ่าย
กร๊อบ !!
อ๊ากกกกกก !!
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นอีกครั้งพร้อมแขนซ้ายที่แตกหักจากการเตะครั้งนี้ จากนั้นเทียนหลางพูดต่ออีกว่า
“สําหรับแขนฉันให้หกหมื่นก็แล้วกัน แล้วก็อีกสี่หมื่นถือเป็นค่าทําขวัญ”
เมื่อพูดจบเทียนหลางก็หยิบสมุดเช็คออกมาพร้อมกับเขียนจานวนเงินลงไปและโยนมันให้กับอีกฝ่ายก่อนจะพูดทิ้งท้ายว่า
“ความโลภมักจะทําให้คนตายได้เสมอ นายควรจะรับข้อเสนอแรกของฉันไปนะ นี่ถือเป็นบทเรียนสําหรับการที่นายกล้ามาขู่รีดไถเงินจากฉัน”
จากนั้นเทียนหลางก็หันมาพูดกับหลินเสี่ยวเอ๋อ
“กลับได้แล้วหลินหลิน”
“คะ อาจารย์”
หลินหลินพยักหน้าก่อนจะเดินตามเทียนหลางไป เทียนหลางก้มหัวเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยคําขอโทษกับเหล่าบรรดาครูที่อยู่ในห้อง
“ต้องขอโทษด้วยที่สร้างความวุ่นวายให้กับทุกคนนะครับ”
เมื่อพูดจบเทียนหลางก็ออกไปจากห้องพักครูพร้อมกับหลินเสี่ยวเอ๋อ ทันทีที่ทั้งคู่จากไปภายในห้องพักครูก็เกิดความวุ่นวายขึ้นทันที
