ตอนนี้ดงซูบินมองไปตามถนน
เขากำลังคิดว่าเขาจะหาเงินจาการความสามารถพิเศษของเขาในเมืองโบราณได้อย่างไร ในขณะดงซูบินเดินกลับผ่านทางลอดใต้ดินขากลับโรงพยาบาล ดงซูบินรู้สึกได้ถึงความชื้นและกลิ่นเหม็นจากปัสสาวะ บริเวณนั้นมีแผงขายของเล็ก ๆ ตลอดสองข้างทาง โดยบนแผงขายของนั้นมีสิ้นค้าหลากหลาย เช่น อุปกรณ์เสริมโทรศัพท์มือถือ, พัดลมขนาดเล็ก, อุปกรณ์ครัวขนาดเล็ก, ฯลฯ ใกล้กับบันไดมีแผงขายผลไม้ อาทิ สับปะรดและไอศกรีม ซึ่งมันเต็มไปพวกคนที่กำลังยืนต่อแถวซื้อของกันอย่างมากมาย
“ ไอศกรีม 1 หยวน ถ้าซื้อสองกรวยเหลือ1.5 หยวน!”
“ เร่เข้ามา! นี่คือเครื่องอุปกรณ์ปอกผลไม้ใหม่ล่าสุดราคาเครื่องล่ะ 10 หยวน!”
ดงซูบินพยายามเดินหลบเพื่อหลีกเลี่ยงการเหยียเปลือกหัวไชเท้าที่อยู่เต็มพื้นทางเดินเต็มไปหมด เมื่อเขากำลังจะเดินไปแผงขายอุปกรณ์เสริมโทรศัพท์มือถือ เขามองเห็นหลังของชายคนหนึ่งที่เขารู้สึกคุ้นๆ ชายวัยกลางคนคนนั้นคือคนเคยเดินชนดงซูบินก่อนหน้านี้ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเหรียญโบราณ ชื่อของเขาคืออาจารย์เฉิง ดงซูบินมองเห็นว่าเขากำลังเดินไปที่แผงขายเหรียญเก่า เมื่อเขาเดินไปถึง เขานั่งลงและตรวจสอบกองเหรียญสนิมบนแผงขายของอย่างระมัดระวัง
ดงซูบินเมื่อพบเขาอีกครั้งก็ดงซูบินเองก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที
โดย ณ ตำแหน่งที่ดงซูบินยืนอยู่นั้น ไม่ไกลจากอาจารย์เฉิงและทำให้ดงซูบินได้ยินเขาถามบางอย่างกับพ่อค้าขายว่า “ เหรียญพวกนี้ราคาเท่าไร?”
ซึ่งพ่อค้าที่ขายอยู่นั้นเป็นชายหนุ่มอายุ 20 ปี เขาสูบบุหรี่แล้วตอบอย่างส่งๆว่า:“ 5 หยวนต่อ 1 เหรียญ”
ครูเฉิงตอบว่า:“ นี้มันแพงไปนะ”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรและถุ้ยบุหรี่ออกจากปากเขา
ดงซูบินขมวดคิ้ว เพราะตอนที่เขาทำงานนอกเวลาที่เมืองโบราณ เขาจะได้ติดตามเจ้านายของเขาเพื่อไปซื้อของโบราณกับคู่ค้าเหรียญที่ทำสัญญาไว้กับเจ้านายของเขาโดยราคาเหรียญโบราณจะถูกขายโดยวัดจากน้ำหนัก โดยเฉลี่ยมันมีราคาไม่กี่เซนต์ต่อเหรียญและเหรียญเกือบทั้งหมดแทบจะไม่มีค่าเลย ซึ่งมันทำให้ดงซูบินคิดว่าพ่อค้าเหรียญที่เขากำลังจ้องมองอยู่ในตอนนี้เป็นพวกหน้าเลือดมากๆเมื่อเทียบกับอดีตที่เขาเคยทำงานเกี่ยวกับเหรียญโบราณเหล่านี้มา เพราะพ่อค้าเหล่านั้นเจ้าเลห์และเลือกที่จะไม่ขายสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกค้าอย่างแน่นอน
‘แต่เขาเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญ! ทำไมถึงมาที่แผงลอยริมถนนเพื่อเลือกซื้อเหรียญกัน?’
‘ฉันอยากรู้จริงๆว่าเขากำลังทำอะไรอยู่’
ดงซูบินยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเขาเห็นอาจารย์เฉิงหยุดอยู่พักหนึ่ง ‘ฮะ? เขากำลังทำอะไร’
อาจารย์เฉิงรีบหยิบเหรียญทองแดงขึ้นสนิม 8 ถึง 9 เหรียญจากกองและลองใช้นิ้วลอดเหรียญเข้าไป เขาถือมันไว้แน่นและไม่ได้คืนพวกมันกลับเข้าไปในกอง เขายังค้นหาเหรียญจากกองเหรีญที่มีมากกว่าพันเหรียญต่อไป หลังจากค้นหาซักพักเขาก็บอกเจ้าของแผงขายว่า“ ฉันจะซื้อเหรียญ 9 เหรียญนี้ราคา 45 หยวน ได้ไหม”
พ่อค้าคนนั้นเงยหน้าขึ้นหาเขา “ฮ่ะ. 4 … … เอ๊ะ คุณคือ… … ” ชายหนุ่มตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ ฉันเคยเห็นคุณมาก่อน คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญที่อยู่รายการทีวีนิ คุณคือผู้เชียวชาญด้านเหรียญโบราณ” ชายหนุ่มมองดูเหรียญในมือของอาจารย์เฉิงและพูดทันทีว่า:“ ขออภัย 5 หยวนต่อเหรียญที่ฉันพูดนั้นหมายถึงกองนั้น เหรียญที่คุณถืออยู่คือ…… 500 หยวนต่อเหรียญ”
ใบหน้าของครูเฉิงเปลี่ยนไป:“ นายหมายถึงอะไรเนี่ย??”
ชายหนุ่มไม่ตอบเขา เขารู้ว่าเหรียญที่ผู้เชี่ยวชาญเลือกนั้นมันต้องมีราคาที่สูงแน่ บางทีเหรียญเหล่านั้นอาจแพงกว่าที่เขาขายเสียอีก
ดงซูบิน กำลังจ้องมองไปที่เขา และคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
แต่เมื่อดงซูบินมองดูเขาไปเรื่อยๆกับทำให้ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที
ครูเฉิงหัวเราะเยาะและพยักหน้า:“ 500 หยวน? มันจะแพงเกินไปนะ”
พ่อค้าคนนั้นยิ้มและพยายามเอื้อมไปหยิบเหรียญออกมาจากมือของอาจารย์เฉิง:“ คุณไม่ต้องซื้อมันก็ได้นะ”
“ เดี๋ยวก่อน” อาจารย์เฉิงขมวดคิ้วและเก็บเหรียญเหล่านั้นไว้ในกระเป๋า เขาหยิบกระเป๋าเงินของเขาออกมาและหยิบเงินจำนวน 4,500 หยวนมอบให้กับพ่อค้า “ เท่านี้พอไหม?”
ดงซูบินที่กำลังมองพ่อค้าหนุ่มคนนั้นอยู่ในตอนนั้นรู้สึกตะลึงงันขึ้นมาทันที
ไม่มีใครคาดว่าอาจารย์เฉิงจะซื้อเหรียญเหล่านั้นจริงๆ
ผู้ที่เชียวชาญพวกโบราณวัตถุจะรู้ว่ามีเหรียญโบราณจำนวนมากในตลาดที่ส่วนใหญ่ไร้ค่า อย่างมากเหรียญก็จะมีมูลค่าไม่กี่หยวนจนมูลค่าสูงสุดอาจไม่เกิน 20 หยวน แต่อาจารย์เฉิงยินดีที่จะจากเงินให้กับเหรียญพวกนั้นในราคา 4,500 หยวน? เขาคือผู้เชี่ยวชาญในเหรียญโบราณและเขาก็ไม่น่าจะมองอะไรพลาดเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้
‘สาเหตุอะไรกันที่พ่อค้าถึงกล้าต่อราคากับอาจารย์เฉิงกันแน่?’
‘อาจารย์เฉิงต้องเจอของดีอะไรแน่ๆ อย่างงั้นฉันควรจะขโมยมันมาก่อนที่เขาจะซื้อเหรียญพวกนั้น?’
เพราะตอนนี้ดงซูบินอยู่ในอาการที่โมโหอยู่ แต่ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงบางสิ่งได้ “ย้อนกลับ! ย้อนกลับ! ย้อนกลับ!”
……
สภาพแวดล้อมที่อยู่รอบๆตัวของดงซูบินเริ่มเปลี่ยนไป
“ เหรียญเหล่านี้มีราคาเท่าไร” อาจารย์เฉิงถามขณะนั่งยองๆอยู่ข้างแผงขายของริมทาง
ชายหนุ่มที่สูบบุหรี่ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “: 5 หยวนต่อ 1 เหรียญ”
อาจารย์เฉิงตอบว่า:“ นี้มันแพงไปนะ”
ชายหนุ่มไม่ตอบเขาและถ้ยบุหรี่ออกจากปากของเขา
ดงซูบิน รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่จะทำเงินให้กับเขา เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเขาจำได้ว่าอาจารย์เฉิงเลือกเหรียญเหล่านั้นจากมุมซ้าย ‘เอ๊ะไม่…มันควรจะอยู่ที่ก้นกอง ฮะ? ไม่ถูกๆ’ เขาค้นเหรียญและหาตำแหน่งของเหรียญทั้งหมดตอนนี้เหรียญเหล่านั้นมันมีเยอะมาก และก่อนหน้านั้นดงซูบินยืนห่างจากอาจารย์เฉิงมากทำให้เขาไม่เห็นเครื่องหมายที่บนเหรียญอย่างชัดเจน การหยิบเหรียญเหล่านั้นจากกองทั้งหมดขึ้นมานั้นเป็นไปไม่ได้แน่ เขาควรทำอย่างไร เขาจะสูญเสียโอกาสนี้ไปอย่างงั้นหรอ
ดงซูบินคิดอะไรได้บางอย่าง เขารีบวิ่งไปที่แผงขายเหรียญ“ เฮีย!”
พ่อค้าหนุ่มตกใจ “ต้องการอะไร? ซื้อเหรียญหรอ?”
อาจารย์เฉิงหันมามองที่ดงซูบินก่อนจะหันกลับไปค้นหาเหรียญในกองเหรียญต่อ
ดงซูบินเห็นว่าเขาไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจจากอาจารย์เฉิงได้เขาจึงลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วและผลักอาจารย์เฉิงออกไป เขาจับผ้าที่อยู่ใต้เหรียญและอุ้มเหรียญทั้งหมดขึ้นมา “ เฮียมีเหรียญอยู่ในนี่กี่เหรียญ? มากกว่า 1,000? ให้ฉันของประเมินน้ำหนักมันหน่อย” กองเหรียญพวกนี้ค่อนข้างหนัก
อาจารย์เฉิงโกรธมากเมื่อเห็นดงซูบินทำอย่างงั้น “นายทำอะไรของนายเนี่ย? ฉันกำลังเลือกเหรียญอยู่เลย”
ดงซูบินเย้ยหยันเขากลับไปว่า “ แล้วมีปัญอะไรล่ะ คุณซื้อเหรียญพวกนี้แล้วหรือยังไง?”
พ่อค้าหนุ่มเองก็ถามอย่างงุนงงว่า“ คุณจะประเมินน้ำหนักทำไม มันมีประมาณ 1,300 ถึง 1,400 เหรียญที่อยู่ในกอง คุณทำยังงี้ลูกค้าคนอื่นก็ซื้อไม่ได้กันพอดีสิ!”
ดงซูบินตอบพ่อค้ากลับไปว่า “เอางี้ ฉันไม่อยากนั่งรับเหรียญพวกนี้ทั้งหมด ฉันจะขอซื้อมันหมดนี้ราคาเท่าไร?”
พ่อค้าหนุ่มและอาจารย์เฉิงมองไปที่ดงซูบินด้วยอาการความตกใจ “ เหรียญทั้งหมดนี้เลยเหรอ?”
ดงซูบินพยักหน้า “ถูกต้อง. บอกราคามา”
พ่อค้าหนุ่มก็ดูดีใจมาก:“ ถ้าคุณซื้อหมดนี้ เหรียญล่ะ 5 หยวนมันมี 1,300 เหรียญรวมแล้ว 6,500 หยวน ฉันจะขายทั้งหมดให้คุณในราคา 6,000 หยวนล่ะกันฉันลดให้”
ดงซูบินถือกองเหรียญไว้แน่น:“ 6,000 หยวนมันแพงไปถ้า 4,000 หยวนล่ะ?”
พ่อค้าหนุ่มตอบ:“ ฉันก็ซื้อมาแพงเหมือนกันนะ ฉันไม่สามารถขายให้คุณได้ในราคาถูกขนาดนั้นหรอก เอ่อ……ถ้าดี……ขอคนละครึ่งทางล่ะกัน 5,000 หยวน? อย่างน้อยก็ยังพอมีกำไร “
“หน้าเลือดจริงๆ……”
พ่อค้าหนุ่มดูมีความสุขมาก เพราะเขาตั้งแพงขายนี้มานานกว่าหนึ่งปีและในที่สุดเขาก็ได้พบกับคนใจปล้ำซื้อเหรียญของเขาจนหมด
อาจารย์เฉิงมองดงซูบินด้วยสายตาที่เย้ยหยัน แล้วเดินออกไป เขาคิดอยู่ในใจว่าดงซูปิงยังเป็นเด็กน้อยในวงการวัตถุโบราณ เพราะยังไม่ทันที่ดงซูบินจะดูเหรียญพวกนั้นทั้งหมดเขากับซื้อเหรียญทั้งหมดแล้ว เขาคงต้องบ้าแน่ๆ?
จริงๆแล้วดงซูบินไม่มีเงินมากขนาดนั้นติดตัวมา พ่อค้าหนุ่มจึงติดตามเขาพร้อมกองเหรียญเหล่านั้นไปปยังตู้เอทีเอ็มไอซีบีซี ที่อยู่ใกล้ๆ ดงซูบินถอนเงินออกมา 5,000 หยวนและส่งให้พ่อค้าหนุ่มคนนั้น ดงซูบินมองไปที่บัญชีธนาคารของเขา ที่เหลือเพียงไม่กี่ร้อยหยวนเท่านั้น แต่ดงซูบินเองยังคงรู้สึกดีมาก เขาแบกเหรียญกองใหญ่กลับไปที่โรงพยาบาล
‘ฮ่า ๆ ๆ ๆ ……’
‘นี้คือการใช้ “ย้อนกลับ” ในการทำเงินให้กับเราได้จริงๆ’…….
