บทที่ 87 หนังสือโบราณ! จงเพิ่มขึ้น 220,000 หยวน
ผู้แปล loop
“สวัสดี? ซูบิน ทำไมนายยังไม่กลับมาล่ะ?”
“ โอ้……ฉูหยวน! ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่ที่ทำงานนะ วันนี้ฉันจะกลับช้าหน่อยนะ”
“ตกลง. อย่างงั้นฉันไม่รอนายทานมื้อเย็นแล้วนะ อย่ากลับช้าไปล่ะ และระวังความปลอดภัยของนายด้วย”
“ตกลง. ฉันจะดูแลตัวเอง”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ ดงซูบินก็เก็บไอโฟนสี่ของเขาไว้ในกระเป๋า เขาทานข้าวคำสุดท้ายเสร็จ แต่ยังมีคนเดินอยู่รอบ ๆ สถานที่รื้อถอนและเขาต้องรอ เขายังคงเขียนร่างข้อเสนอให้กับเสี่ยวหยานที่จะมีกำหนดส่งในวันพรุ่งนี้ เมื่อเขาทำข้อเสนอเสร็จเกือบ 20.00 น. มันมืดและไม่มีใครอยู่รอบ ๆ
ได้เวลาล่ะ!
ดงซูบินจ่ายเงินและค่อยๆเดินออกจากร้านอาหารเล็ก ๆตรงนั้น
ไฟหรี่ที่ถนนช่วยส่องสว่างจุดรื้อถอนที่ยุ่งเหยิงตรงนั้น นี่เป็นเพียงช่วงเริ่มต้นของการรื้อถอนและไม่มีเครื่องจักรหนักอยู่แถวนั้น ดังนั้นจึงไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่รอบ ๆ นอกเหนือจากแมวสีเทาสองตัวและสุนัขจรจัดก็ไม่มีเหลือใครอยู่แถวนี้อีกแล้ว มันมืดและเป็นสถานที่ลกรุงรังและแถมยังสกปรกอีกด้วย ‘คงจะไม่มีใครมาที่นี่หรอมั้ง’ ดงซูบินมองไปที่กระเบื้องปูพื้นหิน เขากลับไปยังจุดที่เขายืนเป็นเวลาหลายชั่วโมงในช่วงบ่าย กระเบื้องหินยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมก่อนที่เขาจะออกไปทานมื้อเย็น
‘ได้เวลาขุดแล้ว!’
ดงซูบินม้วนแขนเสื้อของเขาขึ้นแล้วนั่งลง เขาใช้นิ้วมือขึงไว้บนกระเบื้องที่เย็นและหนัก เขาค้ำยันตัวเองและเริ่มแงะกระเบื้องให้เปิดขึ้นมา กระเบื้องนี้มีน้ำหนักมาก ในตอนบ่ายเขาเห็นคนงานสองสามคนช่วยกันเพื่อเอาแผ่นหินหนึ่งออกมา
‘อีกนิดเดียว! ออกแรงอีกหน่อย! อีกนิดเดียวเอง!’
กระเบื้องหินขยับ มันเลื่อนออกอย่างช้าๆเมื่อดงซูบินใช้กำลังทั้งหมดของเขา
10 ซม. …… 20 ซม. ……ปัง! กระเบื้องหินพลิกตัวออกไป
ดงซูบินมองไปรอบๆอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่ามีใครได้เสียงของมันไหม เขาโล่งใจและตบฝุ่นจากมือของเขา เขาโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นเพื่อดูสิ่งที่ถูกฝังอยู่ใต้แผ่นกระเบื้อง มันเป็นกล่อง กล่องถูกปกคลุมไปด้วยดินมันดูทรุดโทรมและเก่ามาก ดงซูบิน กวาดสิ่งสกปรกออกไปและพยายามเปิดกล่องไม้ออก มีกล่องโลหะที่เป็นสนิมห่อด้วยแผ่นพลาสติกหนาในกล่อง จากสภาพของกล่องมันน่าจะพึงถูกฝังไม่นานมานี้เอง
‘สิ่งที่อยู่ในกล่องนี้?’
‘มันจะคุ้มค่าไหมกับการที่ฉันใช้พลังพิเศษของฉัน ถ้ามันเป็นกล่องที่ไร้ค่าล่ะ!’
ดงซูบินบ่นไปสักพักแล้วแกะกล่องโลหะออกจากแผ่นพลาสติกหนาๆ เขาถือกล่องในมือของเขาและหัวใจของเขาเหมือนจะเด้งออกมาจากอก ‘เวร! กล่องนี้มันเบามา’ มันมีน้ำหนักประมาณถ้วยสองถึงสามถ้วยเท่านั้น เขาสั่นกล่องและไม่มีเสียง นั่นหมายความว่ากล่องไม่ได้มีทองเงินหรือเครื่องเคลือบใดๆ ดงซูบินรู้สึกผิดหวังมาก เขาวางกล่องไว้บนพื้น
น้ำหนักของกล่องนี้รู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยกระดาษ
‘ห่า! อย่าบอกฉันว่ามีเด็กบางคนฝังสมุดบันทึกหรือหนังสือพิมพ์ของเขาไว้ใต้แผ่นกระเบื้อง! นั่นจะเป็นเรื่องตลกมากเลยนะ!’
ดงซูบินลูบนิ้วมือเย็น ๆ แล้ววางไว้ที่แก้มของเขาเพื่อรับความอุ่นจากมือ จากนั้นเขาก็เริ่มเปิดกล่องโลหะ “คลิก!” เขาเอาฝาสนิมออกจากกล่อง จากก็เกิดแสงสลัวดงซูบินมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายใน ‘พระเจ้า! ดงซูบินตบหน้าผากของเขา’
มีหนังสือเล่มเล็กๆ จำนวนมากอยู่ในกล่องและไม่มีอะไรอื่นอีกเลย!
ตอนนี้มันมืดเกินไปและดงซูบินมองไม่เห็นหนังสืออย่างชัดเจน แต่ถ้าหน้าหนังสือทำด้วยทองคำเขาจะขายหนังสือเก่าๆเหล่านี้ราคาเท่าไร? 1 หยวน? 2 หยวน? นี่คือสิ่งที่นักสะสมขยะจะจ่ายให้กับหนังสือพวกนั้น ‘เวรเอ้ย! ฉันยอมเสียเวลาทั้งไปทั้งบ่ายของวันนี้เลยนะ’ ดงซูบินส่ายหัวแล้วเดินไปที่เสาตะเกียงพร้อมกล่องเหล็ก เขาใช้เวลาและความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้กล่องนี้เขาต้องการดูสิ่งที่เขียนในหนังสือเล่มนั้น
เขาใช้ไฟถนนส่องลงมาบนกล่อง
ดงซูบินไม่ได้คิดอะไรมากกับหนังสือเหล่านี้ เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากกล่อง
เมื่อเขามองดูหนังสืออย่างใกล้ชิดเขาตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง!
‘รอ! เดี๋ยวก่อน!’
‘ชื่อหนังสือคือ…… ? พิมพ์บล็อกราชวงศ์ซ่งที่มีชื่อเสียง?’
ดงซูบินดึงหนังสือเล่มเล็กๆออกมาจากกล่องอย่างรวดเร็ว บล็อกพิมพ์ของจักรพรรดิ์จินซี? บล็อกแบบคังซีราชวงศ์ชิง? ลูคุณ? หลี่จงซี? หนังสือเล่มสุดท้ายเป็นคัมภีร์จากราชวงศ์ถัง……?!
‘โอ้พระเจ้า!’
‘หนังสือเหล่านี้ไม่ใช่หนังสือไร้ค่า นี่คือหนังสือยุคคลาสิคทั้งหมดเลย !!!’
เนื่องจากดงซูบินเคยทำงานพาร์ทไทม์ในร้านขายของเก่าที่เขาจึงมีความเชี่ยวชาญในหนังสือเก่าและสมบัติโบราณ เพราะเขาทำงานอยู่ที่นั้นเป็นเวลาสองเดือน เขารู้คุณค่าของหนังสือเหล่านี้ดี ตอนนี้เขาพูดไม่ออก นี่ยอดเยี่ยมมาก! เขาหยิบหนังสือทั้งหมดออกมาทันทีและเก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เขามองดูนาฬิกาและเดินกลับไปที่กระเบื้องหินตำแหน่งเดิม หลังจากนั้นเขาเรียกรถแท็กซี่และรีบไปที่ตลาดขายของโบราณ
ตลาดโบราณที่แพนเจียนหยวนมักปิดก่อนเวลา แต่ดงซูบินกำลังจะไปที่ร้านขายของเก่าเพียงแค่ข้ามถนนจากแพนเจียนหยวนไปเท่านั้น
วันหยุดฤดูร้อนที่ผ่านมา ดงซูบินเคยขายหนังสือโบราณที่ร้านนี้
แท๊กซี่หยุดและดงซูบินก็ลงจากรถ ไฟในร้านส่วนใหญ่ถูกปิดยกเว้นแสงเล็กๆ เขารีบเดินไปที่ประตูไม้และเคาะประตู “ เฮียเจีย เฮีย เฮีย……อย่าพึงปิดร้าน ผมเองซูบิน”
เสียงดังลั่น……ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเปิดประตูร้านออกมา “ ซูบิน! ทำไมนายถึงมาที่นี้?”
ดงซูบินยิ้มแล้วถาม “ ผมขอเข้าไปข้างในร้านได้ไหม? ตรงนี้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไร”
เฮียเจียหัวเราะ “แน่นอน แต่ปีนี้ธุรกิจของฉันไปได้ไม่ค่อยไม่ดีและฉันก็ไม่คิดจะจ้างนายหรอกนะ”
“ ผมไม่ได้มาสมัครงานหรอก” ดงซูบินก้าวเข้ามาในร้านและมีกลิ่นหอมของหนังสือ
เฮียเจียเปิดไฟอีกครั้ง “ ถ้านายมาช้ากว่านี้ ฉันคงจะล็อกประตูแล้วก็เข้านอนไปแล้ว เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายดูลับๆล่อๆ
ดงซูบินเขยิบเข้าไปใกล้กับเฮียเจียและไม่ได้พูดพร่ำทำเพลง เขานั่งบนเก้าอี้ทางการของราชวงศ์ชิงและเช็ดคราบน้ำบนโต๊ะก่อนหยิบหนังสือโบราณทั้งหมดออกจากกระเป๋าของเขา “ ผมมาที่นี่เพื่อขายของเหล่านี้ให้กับคุณ เอ่อ……ตอนนี้ผมมีปัญหาเรื่องเงินและนี่คือคอลเลกชันทั้งหมดของครอบครัวของผม ช่วยตีราคาให้หน่อยนะครับเฮีย”
เฮียเจียลูบหนวดของเขา “ หนังสือโบราณอย่างงั้นหรอ?”
“ ใช่แล้ว” ดงซูบินหยิบหนังสือมาสองสามเล่มแล้ววางลงบนโต๊ะ
“ โฮ้โฮโฮ ……นายมีของดีอย่างงั้นหรอ เอามาให้ฉันดูชัดหน่อยสิ “เฮียเจียสวมแว่นและนั่งข้างๆ ดงซูบินเขาหยิบหนังสือหนึ่งเล่มบนโต๊ะแล้วเริ่มตรวจสอบ “ว้าว……? หนังสือเหล่านี้ทั้งสี่เล่มถูกพิมพ์ขึ้นตอนช่วงราชวงศ์ชิง? หนังสือพวกนี้เป็นหนังสือดีนิ”
“ มันมีค่าเท่าไหร่?” หนังสือโบราณแตกต่างจากโบราณวัตถุอื่นๆ เนื่องจากต้นทุนการผลิตสูงจึงมีการปลอมได้น้อยมาก นี่คือเหตุผลที่ดงซูบินถึงถามราคาตรงๆกับเฮียเจีย
เฮียเจียลูบหนวดของเขาอีกครั้ง “อืมม … มันยังอยู่ในสภาพดี มันควรจะมีมูลค่าประมาณ 4,000 หยวน ถึงจะได้? ทำไมหนังสือถึงชื้นๆล่ะ?”
“ อ่า……เป็นเพราะว่าผมเก็บมันไว้ในในกล่องที่บ้านและไม่ได้เอามันออกมาโดนอากาศเลย”
“ตกลง. นายมีอะไรให้ฉันดูดีม่ะ”
ดงซูบินนำหนังสือทุกเล่มออกมาและวางไว้บนโต๊ะ “ ขอราคาที่ดีสำหรับหนังสือพวกนี้ทั้งหมด หากข้อเสนอของเฮียต่ำเกินไปผมจะไม่ขายมัน ฮ่า ๆ ๆ ๆ .”
เฮียจียหัวเราะ “ นายนี้มันเป็นเด็กเหลือขอจริงๆ เนื่องจากนายเป็นคนที่ขายหนังสือเหล่านี้ ฉันจะให้ราคาที่ดีที่สุดแก่นายแน่นอน”
ดงซูบินดูไม่เชื่อเขาสักเท่าไร เพราะนักธุรกิจคนใดบางจะไม่สนใจที่จะทำกำไรสูงๆไว้ก่อน? แต่เขารู้จักเฮียเจียอยู่พักหนึ่งและเขาก็รู้ว่าเฮียเจี๋ยจะไมยอมปล่อยเขาไปขายที่อื่นแน่ๆ
เฮียเจียเริ่มตรวจสอบหนังสือ “ โอ้……อันนี้มีบางบทขาดหายไปและหน้า สภาพยังไม่ดีมาก ดูที่มุมนี้ มันได้รับความเสียหายจากแมลง หนังสือเล่มนี้ไม่คุ้มค่าเท่าไรเอาไป 800 หยวน? มากที่สุดมีมูลค่าประมาณ 1,000 หยวน……ว้าว……นี่เป็นหนังสือที่พิมพ์บล็อกราชวงศ์ซ่ง? ดีจัง. แม้ว่าจะมีเพียงบทเดียว แต่หนังสือที่พิมพ์ในบล็อกราชวงศ์ซ่งนั้นหายากมาก สิ่งนี้น่าจะได้ประมาณ 6,000 หยวน…….? ฉันจะเสนอให้ 5,000 หยวนสำหรับเล่มนี้ล่ะกัน……”
ดงซูบินกำลังคำนวณยอดรวมอยู่ภายในใจของเขา
ในที่สุดเฮียเจียก็มองไปที่หนังสือเล่มสุดท้าย เมื่อเขาเปิดมันขึ้นเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ คัมภีร์สมัยราชวงศ์ถัง……?” เขามองไปที่ดงซูบินด้วยความตกใจ “ นายเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้ในสภาพที่สมบูรณ์ มันเยี่ยมมาก นายได้สิ่งนี้มาจากไหน มรดกตกทอดของครอบครัวคุณอย่างงั้นหรอ”
ดงซูบินได้แต่ยิ้มออกมา “ ผมก็ไม่แน่ใจเท่าไรครับ”
เฮียเจียเห็นว่า ดงซูบินไม่เต็มใจที่จะบอกเขาและเขาก็ไม่ได้คิดจะถามดงซูบินต่อไป เขาถอนหายใจ “ พระคัมภีร์ราชวงค์ถัง นี้……ฉันจะเสนอให้นาย 80,000 หยวน”
ถึงแม้ดงซูบินจะไม่ได้มีความรู้มากมายขนาดนั้นแต่เขารู้ว่าเหนังสือโบราณเล่มนี้เหลือน้อยมาก เขารู้ว่ามันควรมูลค่ามากกว่านี้ “ 100,000 หยวน”
เฮียเจียส่ายหัว “ ฉันไม่สามารถเสนอ 100,000 หยวนได้ นั่นคือราคาประมูล”
ดงซูบินเริ่มต่อรองราคา “ 80,000 หยวนต่ำเกินไป นี้เป็นเล่มที่หาได้ยากมาเลยนะ ผมจะไม่ต่อรองราคาหนังสือที่เหลือและทำตามสิ่งที่คุณจอ แต่คุณต้องให้เงินผมเพิ่มอีกเล็กน้อยสำหรับพระคัมภีร์ราชวงค์ถังเล่มนี้”
เฮียเจียคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “ 90,000 หยวนสูงที่สุดแล้ว”
“…… ตกลง! ดิว!”
“เงินสด?”
“แน่นอน.”
“ รอสักครู่ ฉันจะไปเอาเงินสเ”
หนังสือสองสามเล่มนี้มียอดขายมากกว่า 110,000 หยวน!
ด้วยเงินออมของดงซูบินที่มีอยู่แล้วประมาณ 100,000 หยวนสินทรัพย์รวมของเขาตอนนี้มีถึง 220,000 หยวน!
นี่เป็นจำนวนที่ดงซูบินไม่กล้าแม้แต่จะฝันถึง!
