บทที่ 105 โดราเอมอน!
ผู้แปล loop
ดงซูบินไม่ได้ใช้พลังพิเศษของเขาตั้งแต่วันจันทร์ถึงจนถึงวันศุกร์ ดังนั้นเขาไม่ลังเลเลยที่จะใช้มันเขาตะโกน “ย้อนกลับ” ทันทีถึงห้าครั้ง!
……
……
“ ฮ่าฮ่าฮ่าที่ดินนี้ยังคงเหมือนเดิม” รัฐมนตรีว่าการกระทรวงหล วกล่าวถึงช่วงเวลาที่เขาทำงานอยู่ในสำนักงานแห่งนี้ เขาชี้ไปที่ส่วนไปจุดหนึ่งของสำนักงานที่ไกลอออกไป “ สมัยที่ฉันได้ทำงานอยู่ที่นี้ฉันเช่าห้องพักอยู่แถวนั้น พวกนายเห็นต้นไม้ต้นนั้นไหม ตอนนั้นมันไม่สูงเหมือนปัจจุบันนะ ทุก ๆ ปีพี่สาวเสี่ยวกับฉันจะปีนขึ้นไปบนหลังคาเพื่อช่วยคนอื่นๆถอนใบของมัน เฮ้อ+……หลายปีแล้วที่ไม่ได้กลับมาดูแลมัน ที่ดินและต้นไม้ยังอยู่รอบ ๆ แต่พวกเราทุกคนดูแก่ลงไปแล้ว”
ทุกคนจากสำนักสาขาเขตกำลังเดินติดตามรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวอยู่
หยานเหลียงหัวเราะและพูดว่า:“ ท่านยังไม่แก่เลย ผมคิดว่าท่านยังดูแข็งแรงมากกว่าผมเสียอีก”
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวหัวเราะพร้อมกับโบกมือ:“ โห้ยนายก็พูดเกินจริงไป”
เวลาได้ย้อนกลับมาแล้ว! ตอนนี้เวลาย้อนกลับไป 5 นาที!
ดงซูบินก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่า 5 นาทีจะเพียงพอกับเหตุการณ์เช่นนี้หรือไม่? แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขามองไปรอบ ๆ อย่างเร่งด่วนและหยุดในทิศตะวันตกเฉียงใต้ เขาจำได้ว่าเห็นร้านขายยาชื่อร้าน “ช้างทองคำ”ที่ปลายถนนเส้นนี้ หลังจากยืนยันทิศทางแล้วดงซูบินก็รีบวิ่งโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร เขาไม่สนเรื่องภาพลักษณ์ของเขาในฐานะหัวหน้าเลย เขาวิ่งเร็วเที่สุดเท่าที่จะทำได้
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวและหยานเหลียงไม่ได้สังเกตเห็นว่าดงซูบินกำลังวิ่งหนีไปในทางอื่น แต่ต้าหลินเหม่ย, ฉางจ้วง และคนอื่น ๆ ก็ตกใจ
‘หัวหน้าซูบินจะไปไหนกัน ทำไมเขาถึงรีบขนาดนั้น? ปวดท้องหรอ เข้าห้องน้ำ? แม้ว่าเขาอยากจะเข้าห้องน้ำแต่ก็ไม่น่าจะรีบขนาดนั้น
ฉางจี้หัวเราะเยาะเมื่อเขามองไปที่มองไปด้านหลังและเห็นดงซูบินกำลังวิ่งออกไปทางอื่นพฤติกรรมนี้ไม่ใช่สิ่งที่หัวหน้าควรจะทำ
‘เร็ว! เร็วขึ้นอีก! เร็ว!’
ดงซูบินวิ่งไปตามตรอกและไปสู่ถนน มันไกลขนาดไหนกัน? ยังไม่ถึงใช่ไหม เร็วขึ้น! ต้องวิ่งเร็วกว่านี้! ไม่เหลือเวลาแล้ว!’
ดงซูบินเป็นหนึ่งในนักวิ่งที่เร็วที่สุดในห้องของเขาเมื่อเขาตอนที่เขายังเรียนอยู่แต่เขาไม่ใช่นักวิ่งที่วิ่งได้ไกลมาก เขาวิ่งได้เพียง 100 ถึง 200 เมตรเท่านั้น แต่วันนี้เขาทำลายสถิติของตัวเองได้ เขาวิ่งมากกว่า 300 ถึง 400 เมตรโดยไม่มีชะลอความเร็วเลย เพราะเขาต้องการรักษาตำแหน่งของเขาไว้ เขาต้องไม่ปล่อยให้ฉางจี้ได้รับการเลื่อนขั้น! นี่เป็นความหวังเดียวของเขา!
1 นาทีผ่านไป ……
2 นาทีผ่านไป ……
‘ฉันเห็นมันแล้ว! นั่นไงร้านขายยา!’
ดงซูบินเกือบจะหมดแรงแล้ว มันเหลืออีก 30 เมตร…… 20 เมตร…… 10 เมตร……
“ปัง” ดงซูบินผลักชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินออกจากร้านขายยาแล้วเข้าไปในร้านขายยา เขาไม่รู้ว่ายารักษาโรคหอบหืดเป็นยาที่ต้องให้หมอสั่งยาให้หรือไม่และไม่แน่ใจว่าเภสัชกรจะขายยาให้กับเขาหรือป่าว เขาไม่มีเวลาอธิบาย เขาหยิบบัตรประจำตัวของเขาออกมาทันทีและกระแทกเคาน์เตอร์ “ สำนักความมั่นคงของรัฐ! ผมต้องการยาสำหรับโรคหอบหืดและหัวใจวาย! ตอนนี้!”
พนักงานขายที่เคาน์เตอร์ก็ตกใจและเธอมองไปที่บัตรประจำตัวของดงซูบิน
ดงซูบินตะโกนใส่เธอ:“ เร็วเข้า! มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย!”
พนักงานในร้านขายยานั้นตกตะลึงอยู่พักหนึ่งและพนักงานคนหนึ่งในเสื้อคลุมสีขาวรีบวิ่งไปด้านหลังเพื่อนำยามา
พนักงานวิ่งไปนำยามาอย่างรวดเร็วและเธอกลับมาพร้อมกล่องยาเล็ก ๆ และซองยาไนโตกีเซอรีน 1 ซองและพร้อมยาเจียวซี ทันทีดงซูบินคว้ายาและโยนเงิน 300 หยวนไว้ที่เคาน์เตอร์ก่อนที่จะออกไป “ขอบคุณมาก!”
“ เฮ้ยาพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น เงินทอนๆ!”
ดงซูบินไม่หันหลังกลับและรีบวิ่งกลับไปตามตรอกซอกซอยที่เขาวิ่งมา!
เขาไม่ได้วิ่งเร็วเหมือนขามา ดงซูบินค่อยๆวิ่งช้าลง!
ดงซูบินเริ่มยิ้มแย้มแจ่มใสฟันของเขาและวิ่งด้วยพลังทั้งหมดของเขา ‘วิ่งเร็วกว่านี้!’
5 นาทีแล้วที่เขาใช้การย้อนกลับและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวน่าจะเป็นโรคหอบหืดใน ‘ตอนนี้!ไม่ทันแน่’
5 วินาที ผ่านไป ……
10 วินาทีผ่านไป……
หลังจากกลับมาดงซูบินเห็นผู้คนจากสำนักกำลังแตกตื่นกันใหญ่!
‘ฉันกำลังไป! ในที่สุดฉันก็มาถึง!’
หยานเหลียงที่กำลังตื่นตระหนกกำลังมองดูรัฐมนตรีหลิวที่พยายามจะหายใจ เขาต้องแบกรับความรับผิดชอบในเหตุการณ์ครั้งนี้ไว้ หากเขารู้ว่ารัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวเป็นโรคหอบหืดและเก็บยาไว้ในกระเป๋า หยานเหลียงจะไม่มีวันลืมนำกระเป๋าใบนั้นมาด้วย เป็นเพราะเขาไม่ทราบเกี่ยวกับอาการของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวและลืมมันไว้และสร้างความยุ่งเหยิงนี้! ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว หากมีอะไรเกิดขึ้นกับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวแล้ว……หยานเหลียงก็ไม่กล้าที่จะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา! แน่นอนว่าเขาน่าจะต้องถูกไล่ออกอย่างแน่นอน!
ตอนนี้ตาของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวเห็นเพียงตาขาวเท่านั้นที่ปรากฏ เขาจะทนไม่ไหวแล้ว!
“ท่าน! อดทนหน่อย! อดทนอีกนิดเดียว! “หยานเหลียงตะโกน:” รถพยาบาลอยู่ที่ไหน? ทำไมรถพยาบาลยังมาไม่ถึง!”
พวกเขาอยู่ในลานกว้างและสภาพถนนตอนนี้มันแย่มากต้องใช้เวลาอย่างน้อย 20 นาทีเพื่อให้รถพยาบาลมาถึงที่เกิดเหตุ และมีเวลาไม่พอที่คนจากสำนักงานจะนำยามาให้ทัน มันเป็นทางเลี้ยวและทางแคบ ต่อให้บินมาก็คงไม่ทันแน่ๆ …… พวกเขาไม่สามารถเข้าถึงที่นี่ใน 10 นาที! ร้านขายยาเป็นความหวังเดียวในตอนนี้ แต่ร้านขายยาทั้งหมดตั้งอยู่ตามถนนด้านนอกของในตรอกแห่งนี้จะใช้เวลาอย่างน้อย 6-7 นาที รัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวตอนนี้……อาจจะอยู่ได้ไม่ถึงนาที!
ต้าหลินเหม่ย, จ้วงจือ และคนอื่น ๆ จากแผนกต่าง ๆ กำลังตื่นตระหนก! พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย!
‘ไม่ทันแล้ว!’ จิตใจของหยานเหลียงว่างเปล่า! เขาจนหนทางแล้ว!
“ หัวหน้าซูบิน! หัวหน้าซูบินกลับมาแล้ว!” ฉางจ้วงเห็นว่า ดงซูบินกำลังวิ่งกลับมาแล้วเธอก็ตะโกน เธออธิบายทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับดงซูบิน:“ รัฐมนตรีหลิวกำลังแย่จากโรคหอบหืดกำเริบ! หัวหน้าซูบินเราจะทำอย่างไรดี”
ฉางจี้ได้ยินสิ่งนี้และตะโกนว่า“ เขาจะทำอะไรไปแล้วบ้าง? โทรเรียกรถพยาบาลไปยัง!”
เจ้าหน้าที่หนุ่มอีกสองคนจากสำนักที่ 6 ส่ายหัวเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉางจ้วงพูด พวกเขาเริ่มคิดอยู่ภายใจ ‘แม้ว่าฉายาของหัวหน้าของเธอจะเป็นนักผจญเพลิงคนกล้าที่จะวิ่งเข้าไปในห้องที่ถูกไฟไหมและเซฟลูกโทษสำคัญได้ แต่เขาจะทำอะไรได้ในกรณีฉุกเฉินเช่นนี้? นี่มันโรคหอบหืดกำเริบนะ หัวหน้าซูบินคนนี้จะทำอะไรได้บ้าง’
หยานเหลียงมองไปที่ทิศทางของดงซูบินและไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเขา เขาตะโกนไปที่ฉางจี้และคนอื่น ๆ :“ ยา! ไปเอายามา!”
ฉางจี้เช็ดเหงื่อที่หน้าผากเขา:“ พวกเขาเพิ่งออกไปรับยา พวกเขาต้องการเวลาอย่างน้อย 5 ถึง 6 นาที!:
หยานเหลียงมองดูรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิวที่กำลังจะตาย “ ไม่มีเวลาอีกแล้ว!”
“ รัฐมนตรีหลิว!”
ทุกคนที่นั่นยอมแพ้กับเหตุการณ์นี้แล้ว!
ดงซูบินที่กำลังหอบอย่างหนักวิ่งมาถึงด้านหน้าของทุกคน:“ ห๊า ……. ยา …… ฮา … … ผมมียา…… ฮา ……ยา!”
‘หัวหน้าซูบินมีอะไรนะ?!’
ทุกคนตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ดงซูบินพูด !!!
“มันอยู่ที่ไหน? ยาอยู่ที่ไหน?” หยานเหลียงลุกขึ้นยืนทันที!
ทุกคนหันไปมองที่ดงซูบิน!
ในขณะที่เขากลับมาดงซูบิน เขาฉีกซองยาและเขาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของเขาและนำยาพ่นออกมา
‘โอ้พระเจ้า! นี่เป็นยาสำหรับโรคหอบหืดจริงๆเหรอ!’
หยานเหลียงหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วคว้าขวดยาจากดงซูบินและมอบให้กับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหลิว:“ รีบเอายามา! ด่วน!”
รัฐมนตรีหลิวที่กำลังอิดโรยใส่กระบอกพลาสติกเข้าไปในปากของเขาแล้วหายใจเข้าลึก ๆ เขาหยุดไปครู่ก่อนที่จะสูดดมอีกครั้ง ลมหายใจของเขาช้าลงและกลับมาเป็นปกติ แต่ท่าทางของเขายังดูเจ็บปวดอยู่ เขาเหงื่อออกและมือของเขาจับอกเขาไว้
หยานเหลียงและคนอื่น ๆ ที่เพิ่งผ่อนคลายและตื่นตระหนกอีกครั้ง “ไม่นะ! เขามีอาการหัวใจวาย!”
‘มันยังมีอาการอื่นตามมาอีกหรอ!’
‘หัวใจวายก็จะถึงขั้นเสียชีวิต!’
ต้าหลินเหม่ย, ฉางจ้วงและเจ้าหน้าหญิงคนอื่นพูดพึมพำกับตัวเองว่า“ โอ้ไม่……จบกันแล้ว!”
หยานเหลียงรู้สึกสินหวังอยู่ในใจของเขา! “ รีบโทรหาใครสักคนให้ซื้อยาแก้โรคหัวใจวาย! ด่วน!”
“ฮะ ฮะ…… ไม่เป็นไร……” ดงซูบินเอื้อมมือออกเพื่อหยุดคนที่กำลังจะโทรศัพท์ เขายังคงหอบและเขาเอื้อมมือไปที่กระเป๋าของเขา:“ ผมมียา…… – ยาลดการเต้นของหัวใจแบบเร่งด่วน ”
“ อ๊ะ!” ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง
หยานเหลียงก็ตกใจเช่นกัน แต่เขาไม่มีเวลารออีกต่อไป เขารีบหยิบยาบรรเทาอาการหัวใจเต้นเร็วออกมาอย่างรวดเร็วและนำไปมอบให้กับรัฐมนตรีหลิว
แต่รัฐมนตรีหลิวส่ายหัวอย่างช้า ๆ และพูดด้วยความยากลำบาก:“ มันเกิดขึ้นเร็วมาก……ยาลดการเต้นของหัวใจ……ไม่ได้ผลสำหรับฉัน……ฉันต้องการ……ฉันต้องการยามูเซียน ……เม็ดยาโบวซิน ……หรือยาไนโตเซอลีน ……”
‘เวรเอ๋ย!’
ทุกคนตื่นตระหนกอีกครั้ง!
หยานเหลียงกำลังจะกลายเป็นบ้าแล้ว
แต่ดงซูบินเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้ง:“ ……ผมมียาไนโตเซอลีน ด้วย นี่……นี่……”
เกาแพนเหว่ย, ต้าหลินเหม่ย, ฉางจ้วงและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ จากแผนกต่าง ๆ เกือบจะเสียสติกันตอนนี้!
ยารักษาโรคหอบหืด, ยาลดการเต้นเร็วของหัวใจ, ยาไนโตเซอลีน……ทำไมหัวหน้าซูบินนี้ถึงมีทุกอย่างในกระเป๋าของเขา?!
หยานเหลียงก็พูดออกมา!
ฉางจี้เกือบอุทานออกมาเสียงดัง ‘หมอนี้ไม่ได้เป็นโรคหอบหืดหรือโรคหัวใจ! ทำไมนายต้องพกยาเหล่านี้ไปด้วย? นายเป็นโดราเอมอนหรือยังไงกัน’
หมายเหตุของนักแปล:
Nitroglycerin (ยา)
ยาจิ่วซินหรือยาเร่งหัวใจชนิดออกฤทธิ์เร็วเป็นหนึ่งในยารักษาภาวะหยุดนิ่งที่ทำให้เลือดไหลเวียนไม่หยุดเพื่อบรรเทาอาการแน่นหน้าอก เป็นยาจีนโบราณชนิดหนึ่ง
Muxiang Baoxin Pills เป็นยาจีนอีกชนิดหนึ่งที่ใช้รักษาโรคหัวใจ
