บทที่ 180.2 สภาวะจำยอม
ผู้แปล loop
ใบหน้าของหัวหน้าสถานีหลิวเปลี่ยนไปเมื่อเขามองดูที่ดงซูบินกำลังชี้ “ บ้านนั่น…” มันคือบ้านของหยูเฉินซิง
ดงซูบินมองไปที่หัวหน้าสถานีหลิว “ เตรียมบุก!”
หัวหน้าสถาณีหลิวดูจะทุกข์ใจมากๆ เขารู้ว่าหัวหน้าซูบิน รู้ว่านี่คือบ้านของผู้อำนวยการหยู เอาล่ะ! ถ้าฉันรู้ว่าหัวหน้าซูบินกำลังทำการบุกจับคนเล่นการพนันที่บ้านของผู้อำนวยการหยูฉันจะไม่มาด้วย! เวรเอ๋ย! ตอนนี้ฉันก็มีส่วนร่วมในเรื่องนี้แล้วหรอเนี่ย!
เจ้าหน้าที่ยังสังเกตเห็นความร้ายแรงของสิ่งนี้และมองหน้ากัน พวกเขาสามารถเห็นความลังเลใจในสายตาของกันและกัน แต่พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถขัดคำสั่งของหัวหน้าซูบินได้ เวลาเปลี่ยนไปและหัวหน้าซูบินทำหน้าที่บัญชาการสถานีของพวกเขาตอนนี้
“ไป!”
ชูเฟิงเป็นคนแรกที่บุกหลังจากที่ดงซูบินออกคำสั่งดงซูบิน, หัวหน้าสถานีหลิว และเจ้าหน้าที่อีกสองคนวิ่งไปที่บ้านหลังนั้นและทิ้งเจ้าหน้าที่ไว้ด้านหลังเพื่อป้องกันหาเกิดกรณีที่มีใครพยายามหลบหนี
50 เมตร…
30 เมตร…
10 เมตร…
1 นาทีต่อมาทุกคนมาถึงทางเข้าบ้านและรอคำสั่งของดงซูบิน
ดงซูบินพยักหน้า “ เตะเปิดประตูแล้วเข้าไปข้างใน!”
ชูเฟิงยังคงเป็นคนแรกที่ทำหน้าที่และเขาเตะเปิดประตูด้วยการเตะหนึ่งครั้งหัวหน้าสถานีหลิล รู้ดีว่าหัวหน้าซูบินจริงจังและไม่กล้าต่อคำสั่งล่าช้า เขาโบกมือให้เจ้าหน้าที่เดินไปรอบ ๆ ห้องที่มีแสงสว่างเพียงพอ
ดงซูบินก้าวไปข้างหน้าและเตะประตูห้อง
ชูเฟิงตามทันดงซูบิน และตะโกน:“ อย่าขยับ! โป…” เจ้าหน้าที่ทุกคนถึงกับหยุดนิ่ง
ดงซูบินก็ตกตะลึงเช่นกัน ไม่มีใครอยู่ในห้องและมีโต๊ะไพ่นกกระจอกและเบียร์ไม่กี่ขวด ดงซูบิน หันมามองชูเฟิง “เกิดอะไรขึ้น?!” พวกเขามาที่นี่เพื่อเล่นการพนัน แต่ไม่มีใครเลย
ชูเฟิงตื่นตระหนก “ ไม่น่าเป็นไปได้ พวกเขาบอกว่าพวกเขาจะเล่น … ” ชูเฟิงก้าวไปข้างหน้าและจับเบียร์สองสามขวด เขาสังเกตเห็นธนบัตร 100 หยวนสองแผ่นบนพื้น “ หัวหน้าซูบินพวกเขาเพิ่งจากไป เบียร์ยังคงเย็นและพวกเขายังไม่ทันได้เก็บเงินเลย พวกเขาอาจรู้ว่าเรากำลังมา!”
ใบหน้าของดงซูบิน เปลี่ยนไป “ มีคนเอาข่าวนี้ไปบอกกับเขาหรอ”
หัวหน้าสถานีหลิว กล่าว “ อาจมีบางคนในหมู่บ้านเห็นเราและโทรบอกพวกเขา”
ดงซูบินเชื่อว่าไม่มีใครเคยเห็นพวกเขาในหมู่บ้านเพราะเขาไม่ได้เห็นชาวบ้านคนเดียวก่อนหน้านี้ในทางของพวกเขาเลยไอ้! มันจะต้องเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ที่แอบนำความลับของเขาไปบอกกับพวกนั้นแน่ๆ พวกเขาทำงานในพื้นที่นี้มานานหลายปีและต้องมีเส้นสายบางอย่าง นอกจากนี้หัวหน้าหูเคยเป็นผู้ดูแลสถานีนี้และมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่มี ‘ดวงตาคอยสอดส่อง‘ ที่นี่!
เวร! หมอนั้นสร้างปัญหาให้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า! ดงซูบินโกรธมาก! เขาต้องการดูว่าเจ้าหน้าที่คนไหนนำข่าวนี้ไปบอกกับคนร้าย!
สงสัยแก่ต้องการมีปัญหากับฉัน!
ย้อนกลับ 2 นาที !!!
……
เวลากลับมาเมื่อ 2 นาทีก่อน!
มันเงียบและมีกลิ่นของดินและหญ้าในอากาศ ดงซูบิน กลับไปที่ทางเข้าหมู่บ้านและเจ้าหน้าที่สองสามคนกำลังมองดูบ้านเป้าหมายของพวกเขาหัวหน้าสถานีหลิว พูดด้วยสีหน้ากังวลใจ “ บ้านนั่นคือ……”
ดงซูบิน ทุกคนมองและพูดว่า “ไป!”
หัวหน้าสถานีหลิว,เชิงฟู และคนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งไปข้างหน้า
เจ้าหน้าที่อาวุโสเจิ้ง ผู้ได้รับมอบหมายให้ดูแลทางเข้าเห็นทุกคนวิ่งไปข้างหน้าและเดินไปด้านหลังรถตู้อย่างรวดเร็ว เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก แหวน…แหวน…รูปหนึ่งปรากฏอยู่ข้างหลังเขาและคว้าโทรศัพท์ก่อนที่อีกฝ่ายจะรับสาย
เจ้าหน้าที่อาวุโสเจิ้งตกตะลึงและหันหลังกลับ “ …หัวหน้าซูบิน”
ดงซูบินเย้ยหยันและวางสาย เขาดูหมายเลขที่ชื่อคือหยูเว่ย
เจิ้งเหอตื่นตระหนก เขาไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าซูบินจะวิ่งกลับมา!
ดงซูบินเห็นหัวหน้าสถานีหลิว และคนอื่น ๆ ก็ไปถึงบ้าน แต่เขาจับพิรุธได้และไม่รีบบุกบ้าน เขาส่งสัญญาณให้พวกเขาเพื่อให้พวกเขากลับมา
“ หัวหน้าซูบินไม่…ผม…ผม…” เจิ้งเหอเหงื่อออกและกำลังนึกข้ออ้าง
หัวหน้าสถานีหลิว และคนอื่น ๆ กลับไปที่รถตู้ “ หัวหน้าซูบินเกิดอะไรขึ้น การจับกุมถูกยกเลิกหรอ”
ดงซูบินหัวเราะ “ ก่อนที่เราจะจับพวกนั้น เราต้องแก้ไขปัญหาภายในของเราก่อน หัวหน้าหลิวดูนี่สิ”ดงซูบินส่งโทรศัพท์ของเจิ้งเหอให้กับหัวหน้าสถานีหลิวและหน้าจอจะแสดงหมายเลขโทรออกล่าสุดชื่อและเวลา ดงซูบินชี้ไปที่เจิ้งเหอ “ นี่คือคนของคุณหรือไม่ บุคคลนี้เป็นเจ้าหน้าที่ของสำนักงานความมั่นคงสาธารณะหรือไม่ มีคนร้ายอยู่ข้างหน้าเขาและแทนที่จะจับพวกเขาเขากำลังโทรหาพวกเขาเพื่อแจ้งให้พวกเขาทราบเกี่ยวกับการบุกจับกุมของเรา?”
แม้ว่าหัวหน้าสถานีหลิวไม่เต็มใจที่จะไปที่บ้านของผู้อำนวยการหยู เพื่อที่จะจับคนร้าย แต่เขาก็เกลียดการกระทำเช่นมาก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป:“ ตาเฒ่าเจิ้งเ! นายเป็นเจ้าหน้าที่มานานแล้วทำไมต้องทำอย่างนี้!”
เจิ้งเหอพูดแย้งขึ้นมาว่า “ หัวหน้าซูบินหัวหน้าหลิวผ ผมไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับการจับกุมของเรา…ผมกำลังโทร…เพื่อดูว่าพวกเขาอยู่ข้างในและไม่ปล่อยให้คุณเสียเวลา!”
ดงซูบินขัดจังหวะ “ หยุดแก้ตัวสักที่! จับกุมเขาไว้!”
ชูเฟิงถอนหายใจและหยิบกุญแจมือออกมาเพื่อจับกุมตัวเจิ้งเหอ
ดงซูบิน มองหัวหน้าสถานีหลิว “ เขาคือคนของคุณและฉันไม่สนใจว่าคุณจะจัดการกับเขาอย่างไร แต่ฉันไม่ต้องการเห็นคนนี้ในสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน อีกครั้ง!”
หัวหน้าสถานีหลิว พยักหน้า
หลังจากการจับกุมเจิ้งเหอทุกคนต่างก็มองหัวหน้าซูบินต่างไปจากเดิม พวกเขาคิดว่าหัวหน้าซูบินยังเด็กและทำงานในด้านความมั่นคงของรัฐ เขาไม่ควรคุ้นเคยกับสำนักความปลอดภัยสาธารณะในระดับชนบท แต่ตอนนี้ความคิดของพวกเขาที่มีต่อดงซูบิน เปลี่ยนไป เขาตื่นตัวมากและดูเหมือนจะรู้ว่าเจิ้งเหอจะโทรหยูเว่ยล่วงหน้า แม้แต่หัวหน้าสถานี ที่ทำงานในระดับชนบทมาหลายปีก็ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้!
“ ทุกคนปิดโทรศัพท์ทันที!” ดงซูบินสั่งต่อไปว่า:“ ไป !!!”
ทุกคนเริ่มขยับเข้าหาบ้านอีกครั้ง คราวนี้บ้านไม่เหมือนครั้งก่อน พวกเขาสามารถได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงของการเล่นไพ่นกกระจอก ดงซูบินยิ้มอย่างเย็นชาและมองไปที่หัวหน้าสถานีหลิว และเชิงฟู ส่งสัญญาณให้พวกเขาด้วยตาของเขา
ปัง
ชูเฟิงเตะประตูเปิด!
“ใครกัน?” บางคนตะโกนจากห้องทางด้านเหนือ “ ใครกล้าที่จะเตะประตูของฉัน นายอยากตายหรือยังไงกัน!
“เอาล่ะ! พี่ชายหยูฉันจะออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”
ก่อนที่ชายคนนั้นจะออกจากห้อง ปัง! ประตูของห้องถูกเปิดโดย ดงซูบินสั่งบอกว่า “ หมอบลงแล้ววางมือไว้บนหัวคุณ!”
ชูเฟิงรีบแสดงสถานะของเขา “นี้ตำรวจ!”
หยูเว่ย และชายอีก 3 คนตกตะลึง “ หัวหน้าหลิว? ชูเฟิง นี้มันอะไรกัน”
หัวหน้าสถานีหลิว ตอบกลับอย่างไม่มีอารมณ์ “ จับกุมให้หมด”
ดงซูบิน มองที่โต๊ะไพ่นกกระจอกและเห็นกองเงินหยวนบนโต๊ะ เขาเดินไปมาและตรวจสอบลิ้นชักเล็ก ๆ ใต้โต๊ะ ในลิ้นชักมีมากกว่า 3,000 หยวนและ 10,000 หยวนบนโต๊ะซึ่ง ดงซูบินใช้ “ การเดิมพันเหล่านี้จะถูกยึดและนำพวกมันกลับไปด้วย!”
หยูเว่ยเยาะเย้ยและดูที่ หัวหน้าสถานีหลิว “ หัวหน้าหลิวพวกเราเล่นเพื่อความสนุกเท่านั้น คุณล้อเล่นกับฉันเหรอ?”
ชูเฟิงและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ไม่สนใจพวกเขาและเดินไปข้างหน้าเพื่อจับพวกเขาไว้
มือของหยูเว่ยถูกบิดไปด้านหลังและใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เขามองที่ดงซูบิน แต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร “รอ! ฉันต้องการโทรศัพท์ ฉันคิดว่านี่เป็นความเข้าใจผิด!”
ดงซูบิน หัวเราะ “ ให้เขาโทร!”
หยูเหว่ยหยิบโทรศัพท์ออกมาและหมุนหมายเลขอย่างรวดเร็ว “ สวัสดีลุง? เจ้าหน้าที่จากสถานีตำรวจต้องการจับกุมฉัน…สถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน…เราแค่เล่นไพ่นกกระจอก…” หลังจากนั้นไม่นานหยูเว่ยหัวเราะแล้วส่งโทรศัพท์ไปที่หัวหน้าสถานีหลิว“ ลุงของฉันต้องการพูดกับคุณ!”
ดงซูบินคว้าโทรศัพท์และวางสาย “เอาล่ะ! นำพวกเขากลับไป!”
หยูเว่ย ตกใจ “แก่กำลังทำอะไร?!”
