EP 238 ถาม-ตอบอีกครั้ง
By loop
*** ตอนสั้นหน่อยนะครับ เดียวชดเชยให้ที่หลังนะครับ ขอบคุณครับ***
วันหนึ่ง…
สองวัน…
สามวัน…
ดงซูบินอาศัยอยู่ที่นิคมฮัวเหม่ยเป็นเวลาสี่วัน
เป็นเช้าที่สวยงามและนกกำลังเกาะอยู่บนต้นวิลโลว์นอกหน้าต่าง
“ซูบิน คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
“ ขอบคุณที่ดูแลฉัน ฉันขยับแขนได้แล้ว”
“ คุณต้องการให้ฉันพาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม?” “ไม่จำเป็น. หมอบอกให้ฉันพักผ่อนให้มากขึ้นและอาการบาดเจ็บของฉันจะหายดีในไม่กี่วัน คุณเองก็น่าจะหมดแรงที่จะดูแลฉัน ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว”
ในห้องนั่งเล่นหยูเซียวเซียวกำลังเอนศีรษะลงบนโต๊ะและเล่นโทรศัพท์มือถือเอสทีซีเครื่องใหม่ เธอกำลังรูดและแตะโทรศัพท์ด้วยนิ้วเรียวอย่างมีความสุขในขณะที่หยูเหมยเซียกำลังถือที่เขี่ยบุหรี่คริสตัลข้างๆดงซูบินบนโซฟา นาน ๆ ครั้งเธอจะจับขี้บุหรี่ด้วยที่เขี่ยบุหรี่และเมื่อบุหรี่ใกล้จะหมดเธอก็จะเอามันออกจากริมฝีปากของ ดงซูบินและดูแคลน “ เซียวเซียว” หยูเหมยเซียว มองไปที่ลูกสาวของเธอ “ หยุดเล่นโทรศัพท์และพักสายตา” หยูเซียวเซียวรับทราบ “ แม่…หนูขอเล่นมันอีกสักหน่อยได้ไหม” หยูเหมยเซียว พยักหน้า “ อีกแค่ห้านาที” “ค่ะ! ขอบคุณค่ะ!” หยูเซียวเซียว ดูเหมือนจะส่ง SMS
ดงซูบินก็หัวเราะ “ ปล่อยให้เด็กสนุกกับของเล่นใหม่หน่อย เป็นช่วงปิดเทอมและเธอไม่มีอะไรทำ ไปที่ห้องกันเถอะ ฉันต้องใช้อินเทอร์เน็ต”
ห้องนอน.
หลังจากปิดประตูหยูเหมยเซียว พาดงซูบินไปที่คอมพิวเตอร์และเปิดเครื่อง เธอนั่งข้างดงซูบินและใช้เมาส์คลิกที่สิ่งที่ ดงซูบิน ขอให้เธอทำ พวกเขาดูข่าวออนไลน์และตรวจสอบอีเมลของเขา แม้ว่าพี่สาวหยูจะไม่เก่งในการใช้คอมพิวเตอร์ แต่หลังจากดูแลดงซูบินในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอก็ได้เรียนรู้วิธีการพิมพ์
“ พี่สาวหยู”
“ฮะ?”
“ ทำไมสองสามวันนี้คุณถึงหลบหน้าฉัน”
“ ไม่…ฉัน…ฉันไม่ได้”
“ เป็นเพราะเรื่องที่พึงเกิดขึ้นในวันนั้นหรือเปล่า”
ดงซูบินเห็นใบหน้าของพี่สาวหยูเปลี่ยนเป็นสีแดง หลังจากเกมถาม-ตอบ เมื่อสี่วันก่อน ดงซูบินด้รู้ความลับบางอย่างของหยูเหมยเซียวสิ่งที่หยูเหมยเซียวบอกกับดงซูบินนั้นน่าอับอายมากและเมื่อดงซูบิน นึกถึงสิ่งที่เธอพูดหัวใจของเขาก็สูบฉีดอย่างรวดเร็ว ฉูหยวนไม่เคยแบ่งปันสิ่งเหล่านี้กับเขาและพี่สาวหยูเป็นผู้หญิงคนแรกที่บอกเขา “ อะแฮ่ม…ทำไมไม่บอกความลับกับฉันอีกล่ะ อย่างไรก็ตามตอนนี้เราไม่มีอะไรต้องทำ”
หยูเหมยเซียวหันหน้าหนีจากดงซูบิน
ดงซูบินถามแบบไม่อายเลย “ วันนี้คุณทำแบบนั้นแล้วหรือยัง”
“ ไม่…”
“ เอ่อ…แล้วเมื่อวานล่ะ”
หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างแล้วพึมพำ “ใช่.”
“ เมื่อวานนี้? ทำไมฉันไม่รู้”
“ คุณ…คุณหลับตอนกลางคืน…และฉันไปห้องน้ำ…”
“ คุณใช้อะไร”
“มือของฉัน.”
“ คุณบอกว่าสัปดาห์ละครั้งไม่ใช่เหรอ? เป็นเวลาเพียงสามวันเท่านั้น…”
หยูเหมยเซียหายใจเร็วขึ้นและบีบต้นขาของเธอแน่น “ ฉัน … จู่ๆก็มีสิ่งกระตุ้นเมื่อวานนี้”
“ แล้วคุณล่ะ…”
“ ซูบินหยุดถามได้แล้ว…คุณช่วยหยุดถามได้ไหม ฉัน…”
ดงซูบินกระแอมในลำคอ “ เอาล่ะ. แค่คำถามสุดท้ายโอเค?”
หยูเหมยเซียว ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า
“ ตอนนี้คุณคิดจะทำแบบนั้นหรือเปล่า”
“ ฉัน…” หยูเหม่ยเซียตอบโดยไม่ต้องคิด “ใช่.” หลังจากที่เธอตอบเธอรู้สึกละอายใจเกินกว่าที่จะมองไปที่ดงซูบิน
ดงซูบินรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้น พี่สาวหยูตอบเขาและนี่ก็น่าตื่นเต้นเกินไป “ พี่สาวหยูฉันจะคุยกับเซียวเซียวเอง แล้วพี่สาวหยูก็จะไปห้องน้ำได้”
หยูเหมยเซียวตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ ไม่…ไม่จำเป็น ตอนนี้ฉันไม่มีแรงกระตุ้น”
“ ตอนนี้คุณไม่ได้คิดแบบนั้นหรือ”
“ ได้โปรด…หยุดพูดถึงเรื่องนั้น ฉัน…”
“ เราได้แบ่งปันความลับมากมายมีอะไรที่น่าละอายบ้าง? คุณเคยช่วยฉันเมื่อสองวันก่อนและฉันก็อยากช่วยคุณเช่นกัน ฉันจะหาเรื่องคุยกับเซียวเซียวเอง?”
“ แต่นี้มันกลางวันแสกนะ ฉัน…”
“ กลางวันเป็นอะไร? คุณต้องรอจนกว่าฉันจะหลับ?”
หยูเหมยเซียวเอามือปิดหน้าและบีบต้นขาแน่น “ ได้โปรดหยุดพูดถึงเรื่องนี้”
ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียว “ ฉันจะเรียกหาเซียวเซียว” หยูเหมยเซียวไม่ตอบกลับและ ดงซูบินตะโกน “ เซียวเซียว! มาหาฉันหน่อย!”
ประตูห้องนอนเปิดออกและเซียวเซียวก็เข้ามาพร้อมกับโทรศัพท์ของเธอ “ พี่ใหญ่พี่กำลังเรียกฉันใช่ไหม”
ดงซูบินพยักหน้า “ เหอ…แม่ของเธอพิมพ์ช้าเกินไป เธอช่วยเปิดสองเว็บไซต์ได้ไหม ฉันต้องการอ่านข่าว”
“ตกลง!” หยูเซียวเซียว เดินผ่านไป “แม่?”
หยูเหมยเซียว มองไปที่ลูกสาวของเธอและปล่อยให้เธอนั่งเก้าอี้
ดงซูบินกล่าวกับหยูเหมยเซียว “ พี่สาว หยูเซียวเซียวมาช่วยฉันแล้ว คุณออกไปดูทีวีเถอะ”
“ ฉัน…”
“ ไปเถอะ”
หลังจากหยูเหมยเซียวออกจากห้องนอน ดงซูบิน ก็ตั้งใจฟัง ประมาณสิบวินาทีต่อมาเขาได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิด บ้านทั้งหลังเงียบและประมาณยี่สิบนาทีต่อมาดงซูบินได้ยินประตูห้องน้ำเปิด หลังจากนั้นไม่นานหยูเหมยเซียว ก็กลับมาพร้อมกับชาร้อนหนึ่งถ้วยสำหรับดงซูบิน
ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียว “ พี่สาวหยูดูทีวีเสร็จหรือยัง”
หยูเหมยเซียวเองก็หน้าแดง “ใช่.”
ดงวูบินมองไปที่ร่างของหยูเหมยเซียวและเธอก็หน้าแดง เมื่อพี่สาวหยูกำลังป้อนน้ำชาดงซูบิน ดงซูบินได้กลิ่นสบู่ล้างมือ เธอเพิ่งล้างมือและ ดงซูบินก็นึกภาพออกว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อใช้มือ
หยูเหมยเซียวสังเกตเห็นดงซูบิน กำลังดมมือของเธอและรีบเอามือขวาออกไป
ดงซูบินรู้ทันทีว่าเธอใช้มือขวา!
หยูเหมยเซียวป้อนน้ำชาดงซูบินด้วยความอับอายและกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เธอนั่งอยู่หน้าทีวีและเปลี่ยนช่อง เธอสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอสองสามวันนี้ การกระทำของเธอแปลกและตอบทุกคำถามของ ดงซูบินตามความเป็นจริง เธอทำในสิ่งที่เธอบอกด้วยซ้ำ ตอนนี้ หยูเหมยเซียวสียใจกับการกระทำของเธอและโทษตัวเองว่าโง่มาก เธอจะบอกหัวหน้าซูบินเรื่องทั้งหมดนั้นได้อย่างไร? เธอคิดอะไรอยู่?!
แต่มันสายเกินไปสำหรับหยูเหมยเซียวที่จะเสียใจ
ตอนนี้ ดงซูบินรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหยูเหมยเซียว และเธอยังคงเป็นคนที่บอกเขา
หยูเหมยเซียวปกปิดใบหน้าของเธอและถอนหายใจ
