EP 265 สายลับจำเป็น!
By loop
ในช่วงเย็น.
เมืองหลู่อัน.
ท้องฟ้ามืดและถนนมีผู้คนพลุกพล่าน
ดงซูบินเองไม่ได้ขับรถของเขามาเอง เขานั่งรถบัสมายังเมืองที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้แทน เขามองดูคนแปลกหน้าที่เดินผ่านไปและไปที่แผงขายหนังสือพิมพ์เพื่อซื้อแผนที่และคู่มือท่องเที่ยว หลังจากนั้นเขาก็นั่งที่ม้านั่งและเริ่มทำความคุ้นเคยกับถนนและสถานที่สำคัญของเมือง ดงซูบินพยายามจดจำทุกอย่างก่อนขึ้นรถแท็กซี่
“ สวัสดีพาฉันไปที่ห้องอาบน้ำฮายปินหน่อย ขอบคุณ.” ดงซูบินนั่งที่เบาะผู้โดยสารด้านหลัง
คนขับรถหันมาและมองไปที่ดงซูบิน “ พ่อหนุ่มนายคงไม่ใช่คนท้องถิ่นสินะ? สำเนียงของนายดูเหมือนไม่ได้มาจากที่นี่”
“ใช่. เกิดอะไรขึ้น”
“ สถานที่แห่งนั้นมีเบื้องหลังที่ซับซ้อนและไม่ ‘สะอาด‘” คนขับรถกล่าวต่อ “ ถ้านายอยากสนุกคุณควรไปที่ห้องอาบน้ำทะเลกว้าง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่”
ดงซูบินถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “ ทำไมสถานที่นั้นไม่สะอาด? บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อย” คนขับรถเองก็เป็นคนช่างพูดและอธิบายกับ ดงซิบนขณะขับรถ ห้องอาบน้ำส่วนใหญ่ไม่ ‘สะอาด‘ เนื่องจากส่วนใหญ่มีบริการค้าประเวณี แต่คนขับไม่ได้อ้างถึงบริการดังกล่าว เขาหมายความว่าห้องอาบน้ำฮายปิง มีรีดไถเงิน ฯลฯ บ่อยครั้งและมีชื่อเสียงที่ไม่ดีและยังได้รับการสนับสนุนจากพวกมือที่สามด้วย ข้อดีประการเดียวของการไปที่นั่นคือลูกค้าไม่ต้องกังวลเรื่องตำรวจ เจ้าของห้องอาบน้ำแห่งนั้นมีเส้นสายกับตำรวจ ดงซูบินคาดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นอยู่แล้ว
เป็นการเสี่ยงโชคสำหรับดงซูบินที่จะมาที่เมืองหลู่อัน
ดงซูบินไม่รู้ว่าข้อมูลของ sasasa668 ถูกต้องหรือไม่ แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าของที่ถูกขโมยไปยังอยู่กับเจ้าของห้องอาบน้ำฮายปิงหรือไม่ นั่นเป็นเหตุผลที่ดงซูบินไม่รายงานข้อมูลต่อพวกผู้บริหารสูงหรือใครก็ตาม ประการแรกข้อมูลนี้ไม่สามารถตรวจสอบได้และประการที่สองหากข้อมูลไม่ถูกต้องจะเป็นการเสียหน้า หากสำนักงานความมั่นคงสาธารณะประจำจังหวัดส่งคนไปจับกุมผู้คนที่ห้องอาบน้ำฮายปิงและไม่พบอะไร ดงซูบินอาจถูกลงโทษฐานให้ข้อมูลเท็จ
นี่คือเหตุผลที่ดงซูบินตัดสินใจเข้ามาสอบสวนด้วยตัวเอง
ใช่. ดงซูบินกำลังจะแทรกซึมเข้าไปในห้องอาบน้ำฮายปิง ในฐานะสายลับ อย่างไรก็ตามเขามีเวลาหยุดงานหนึ่งสัปดาห์
เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกเปิดเผย ดงซูบินได้ทิ้งบัตรประจำตัวนาฬิกาจี้หยกรถและแม้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้า เขาสวมเสื้อผ้าริมถนนราคาถูกและก่อนที่เขาจะมาเขาได้โทรหาคนหลายคนเพื่อบอกพวกเขาว่าเขาจะไปพักร้อน เขาโกหกด้วยซ้ำว่าเขาจะไปปีนเขาบนภูเขาและโทรศัพท์ของเขาก็จะดับ อีกสิบวันข้างหน้าจะไม่มีใครมองหาเขา
ย่านใจกลางเมือง ณ ถนนทางทิศเหนือ
ดงซูบินลงจากรถแท็กซี่และมองไปที่ป้ายฝั่งตรงข้าม
ดงซูบินไม่ได้เข้าไปในร้านในทันทีและเดินไปรอบ ๆ
หลังจากที่ดงซูบินคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมแล้วเขาก็จัดเสื้อและเน็คไท ก่อนที่เขาจะออกจากเขตเหยียนไท่เขาไปตัดผมและดูแตกต่างไปจากเดิมมากเพราะเขากลัวว่าจะมีคนจำเขาได้ แม้ว่าผู้คนในเมืองหลู่อันจะไม่อ่านหนังสือพิมพ์ของเมืองหยานไท่ แต่ ดงซูบินก็เคยปรากฏตัวในหนังสือพิมพ์ของจังหวัด ภาพที่เผยแพร่ในเอกสารไม่ใช่ภาพล่าสุดและไม่ชัดเจน แต่เขาต้องระวังไม่ให้ถูกเปิดเผย
ตกลง!
ทุกอย่างพร้อมแล้ว!
ดงซูบิน รั้งตัวเองและก้าวยาว ๆ ไปที่ทางเข้า
พนักงานสองคนที่ประตูเห็น ดงซูบินแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาถูก แต่พวกเขายังคงยิ้มและโค้งคำนับให้เขา
“ ยินดีต้อนรับ”
“ ยินดีต้อนรับ”
พื้นของล็อบบี้เป็นหินอ่อนและเป็นสีแดง หลายคนกำลังลงทะเบียนที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าและ ดงซูบิน มองไปรอบ ๆ เขาเห็นพนักงานในวัยสามสิบต้น ๆ และเดินผ่านไป
“ ที่นี้รับสมัครงานหรือเปล่า”ดงซูบินถาม
คนที่ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบิน“ นายกำลังหางาน? นายมีความสามารถอะไรบ้าง?”
ดงซูบินตอบ “ ผมรู้เรื่องทุกอย่างแต่อย่างละเล็กๆละน้อย”
“ นวดด้วยเหรอ? นายมีใบอนุญาตนวดหรือป่าว?”
“ฮะ? ไม่ครับ”
คนดูแลร้าน “ นั่นหมายความว่าคุณไม่รู้อะไรเลย ออกไป.” ห้องอาบน้ำไม่ขาดแคลนคนงานทั่วไปและพนักงานต้อนรับ สิ่งที่พวกเขาขาดคือหมอนวดมืออาชีพที่มีใบอนุญาต ไม่ใช่ลูกค้าทุกคนที่กำลังมองหาโสเภณี พวกเขาส่วนใหญ่กำลังมองหาการนวดที่แท้จริง ผู้คนสามารถเรียนรู้การนวดได้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่ใช่มืออาชีพ หมอนวดมืออาชีพมีใบอนุญาตและมีไม่กี่คนที่เต็มใจที่จะทำงานในสถานที่ดังกล่าว
ดงซูบินขบริมฝีปากของเขา “ แม้ว่าผมจะไม่มีใบอนุญาต แต่ฉันก็เข้มแรงนะ ดูสิ…”
คนดูแลร้านส่ายหัว “ เราไม่ต้องการคนงานทั่วไป”
“ ผมไม่สนใจเรื่องเงินเดือน แค่ให้เงินพอซื้อข้าวทานและให้ที่พักก็เพียงพอแล้ว”
คนดูแลร้านส่ายหัวและโบกมือให้ดงซูบินออกไป
ดงซูบินเองก็รู้สึกหงุดหงิด ฉันเป็นถึงรองหัวหน้าสำนักและฉันสามารถต่อสู้และเก่งเรื่องการยิงปืน เหตุใดฉันจึงไม่สามารถรับงานของคนงานทั่วไปตามความสามารถของฉันได้? เขาโมโหและรู้สึกเหมือนอยากจะตบคนดูแลร้านคนนั้น! อย่างไรก็ตามดงซูบินจะไม่จากไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่เชื่อว่าจะถูกปฏิเสธจากการสมัครงาน เขารบเล้าผู้ชายคนนั้นนานกว่ายี่สิบนาที!
คนดูแลร้านเริ่มหงุดหงิดและต้องการเรียกการ์ดเพื่อมาไล่ดงซูบินออกไป
ดงซูบินคิดหาข้ออ้างทันที “ ฉันเคยทำงานให้กับพี่บ่าวที่ล้างรถและซ่อมเครื่องยนต์ได้เล็กๆน้อย”
คนดูแลร้านเรือหยุดชั่ววินาทีแล้วถาม “ พี่บ่าวคนไหน”
ดงซูบิน ตอบ “ พี่บ่าวจากเมืองเฟินโจว”
เทศมณฑลหยานไท่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของเมืองเฟินโจวและดงซูบินเคยอ่านเกี่ยวกับคนชื่อเฒ่าเปาจากแฟ้มคดีเก่า โอบ่าว ซึ่งมีชื่อเล่นว่า พี่บ่าว เป็นเจ้าของโรงไฟฟ้า แม้ว่าธุรกิจของเขาจะไม่มีความสำคัญ แต่เขาก็เป็นที่รู้จักกันดีในกลุ่มธุรกิจ แม้ว่าเมืองเฟินโจวจะอยู่ห่างจากเมืองหลู่อัน แต่ห้องอาบน้ำฮายปิง นั้นค่อนข้างมีเครือข่ายที่กว้างพวกเขาก็น่าจะเคยได้ยินชื่อพี่บ่าวอยู่บ้าง
ดงซูบินเดาถูก คนดูแลร้านถาม “ ทำไมคุณไม่ให้ผมทำงานเป็นช่างดูล่ะ”
“ เฮ้อ…ไม่ต้องพูดถึงว่า” ดงซูบินพูดต่อ “ ตอนนั้นมันเป็นงานที่หนักและฉันทำงานเกือบยี่สิบชั่วโมงทุกวัน”
“ นายสนใจที่จะทำงานที่นี่ไหม” ผู้ชายคนนั้นมองไปที่ดงซูบิน “ งานที่นี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน”
ดงซูบินพยักหน้าทันที
คนดูแลร้านคิดสักพักแล้วพูด “ แผนกแม่บ้านต้องการคนซักผ้าขนหนูสองสามคน 600 หยวนต่อเดือนและจะมีอาหารและที่พักให้ หากคุณเห็นด้วยคุณสามารถเริ่มได้ตั้งแต่วันนี้”
ดงซูบินแสร้งทำเป็นกังวล “ 600 …คุณเพิ่มเป็น 800 ได้ไหม”
คนดูแลร้านตะคอกไปที่ดงซูบิน “ 600! จะเอาก็เอา ไม่เอาก็ออกไป!”
“ ตกลง… 600. ”
คนดูแลร้านได้โทรแจ้งแผนกทำความสะอาดเกี่ยวกับดงซูบิน และพาดงซูบินเดินไปรอบ ๆ สถานที่ เขาแสดงพื้นที่อาบน้ำห้องที่ถูกปูด้วยกระเบื้องสุดหรูและสันทนาการห้องรับรองแขก ฯลฯดงซูบิน จดจำเค้าโครงในขณะที่เขาถูกพาเข้าไปในสำนักงาน ทันใดนั้นชายลูกเรือก็ถามดงซูบินเกี่ยวกับบัตรประจำตัวของเขา
ดงซูบินตอบด้วยใบหน้าที่ร้องไห้ “ฉันทำมันหาย.”
คนดูแลร้านเรือขมวดคิ้ว “ นายจะเริ่มงานโดยไม่มีบัตรประจำตัวได้อย่างไร? ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณมาจากไหน “
“ ได้โปรด…ผมทำบัตรประจำตัวประชาชนหายจริงๆ”
คนดูแลร้านเคยพบเจอคนมามายมายเช่น ดงซูบินเขาไม่เชื่อว่าดงซูบินทำบัตรประชาชนหาย คนส่วนใหญ่เช่น ดงซูบินเป็นคนที่ตำรวจต้องการตัวในข้อหาลักเล็กขโมยน้อยหรือปล้น นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาหวาดระแวงว่าจะมีคนอื่นมองบัตรประจำตัวของพวกเขา เขาคิดสักพักและไม่พูดอะไร ท้ายที่สุดแล้วห้องอาบน้ำของพวกเขาก็ทำกิจกรรมที่ผิดกฎหมายเช่นกัน เขาบอก ดงซูบิน เกี่ยวกับกฎบางอย่างและขอให้ชายคนหนึ่งของเขาพา ดงซูบินไปที่แผนกแม่บ้าน
ด้านหลังของชั้นสอง
ด้านหลังประตูเล็ก ๆ แตกต่างกันมากเหมือนพึงทำการบูรณะครั้งใหญ่ด้านนอกอย่างมาก แถวของห้องเล็ก ๆ เรียงรายไปตามทางเดินและฉากกั้นทำจากวัสดุที่ด้อยคุณภาพ นี่คือไตรมาสของคนงาน ดงซูบินได้บอกให้เขาไปพักที่ห้องที่หก เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปก็มีกลิ่นผงซักฟอกรุนแรงและชายหนุ่มสองคนในวัยยี่สิบของพวกเขากำลังซักผ้าอยู่ด้านใน ห้องมีขนาดเล็ก แต่สามารถใส่เตียงสองชั้นได้สี่เตียง
ดงซูบิน ไม่พอใจกับสภาพแวดล้อม แต่เขาไม่ได้แสดงให้เห็นบนใบหน้าของเขา
หัวหน้างานพาตัวดงซูบินมาแนะนำตัว “ นี่คือเด็กใหม่ บอกเขาเกี่ยวกับกฎและข้อบังคับของเราและแจ้งให้เขาทราบว่าพื้นที่ใดอยู่นอกขอบเขต”
หลังจากหัวหน้างานออกไปดงซูบินก็แนะนำตัวเอง “ ฉันชื่อซิงเห่า”
ชายหนุ่มทั้งสองแนะนำตัวและบอก ดงซูบิน เกี่ยวกับขั้นตอนการทำงานที่นั่น พวกเขายังทำงานในแผนกแม่บ้านและยังทำงานซักผ้าขนหนูอีกด้วย ข้อกำหนดสำหรับงานของพวกเขาคือการซักผ้าขนหนูให้สะอาด พวกเขาสี่คนจะเข้ากะกลางวันและสี่คนจะเป็นกะกลางคืน พวกเขาทั้งแปดคนพักอยู่ในห้องเดียวกัน ดงซูบินไม่สนใจงานนี้และเริ่มรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของร้าน ของ ห้องอาบน้ำฮายปิง
เพื่อนคนงานสองสามคนส่ายหัว พวกเขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจ้านายเนื่องจากพวกเขามีหน้าที่ซักผ้าขนหนูทั้งกลางวันและกลางคืน
บุคคลที่มีอันดับสูงสุดที่พวกเขาสามารถติดต่อได้คือผู้จัดการหม่าเหวินเทา เขาเป็นผู้รับผิดชอบงานโดนรวมของที่นี้ และ ดงซูบิน รู้สึกว่าไม่มีจุดหมายที่จะถามคำถามพวกเขาอีก ตอนนี้เขาได้แทรกซึมเข้าไปในห้องอาบน้ำฮายปิง เรียบร้อยแล้วและจำเป็นต้องทำความคุ้นเคยกับสถานที่นั้นก่อนที่เขาจะสามารถเริ่มการสืบสวนได้
22.00 น.
สำนักงานของห้องอาบน้ำฮายปิง
หม่าเหวินเทากำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่หลังโต๊ะทำงานและมีเจ้าหน้าที่ตัดหน้าและหัวหน้างานอีกสองสามคนยืนอยู่ตรงหน้าเขา
หลังจากนั้นไม่นานหม่าเหวินเทาในวัยสี่สิบของเขาก็ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “ วันนี้มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
ไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้จัดการหม่าถามคำถามเดิมทุกวัน ทุกคนทราบดีว่ามีการปราบปรามอย่างต่อเนื่องและต้องระมัดระวัง ผู้หญิงคนหนึ่งตอบ “ ล็อบบี้เป็นเรื่องปกติ”
“ห้องพักปกติ”
“ ห้องด้านหลังเป็นเรื่องปกติ”
หม่าเหวินเทาขมวดคิ้วเล็กน้อย “ ฉันไม่ได้ถามว่ามีใครพยายามสร้างปัญหาที่นี่หรือไม่ ฉันกำลังถามว่ามีแขกที่น่าสงสัยหรือป่าว?!”
ผู้หญิงคนนั้นตอบ “ ไม่ ทุกคนลงทะเบียนด้วยเข้ามาด้วยบัตรประจำตัวประชาชน”
หม่าเหวินเทากล่าว “ มีการปราบปรามเกิดขึ้น ทุกท่านต้องระวังและผู้ที่ไม่มีบัตรประจำตัวจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่”
“ใช่.” เจ้าของร้านตอบ
หลังจากคิดสักพักหม่าเหวินเทาก็ยังคงกังวล “ แขกทุกคนต้องลงทะเบียน แม้แต่ขาประจำของเราก็ต้องทำเช่นเดียวกัน ทุกท่านต้องทราบและตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราจะหยุดจ้าง ซึ่งรวมถึงผู้หญิงด้วย เราจะใช้รับผู้หญิงตามปกติเพื่อให้บริการแขกของเราและจะไม่ใช้ใครแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการแนะนำจากคนที่เรารู้จักก็ตาม”
หญิงสาวลังเล “ ผู้จัดการหม่านี่…”
หม่าเหวินเทาโบกมือ “ ทำตามที่ฉันพูดและอย่าถามคำถามใด ๆ ”
ลูกเรือลังเลอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า “ ผู้จัดการฉันจ้างคนมาก่อนหน้านี้และพาเขาไปที่แผนกแม่บ้าน”
“เขาอายุเท่าไหร่?” หม่าเหวินเทาขมวดคิ้ว
“ เขาน่าจะอายุยี่สิบต้น ๆ ”
“ นายเก็บบัตรประจำตัวของเขาไว้หรือเปล่า”
ลูกน้องของเขา ตอบกลับ “ เขาอ้างว่าเขาทำบัตรประจำตัวประชาชนหาย แต่เขาบอกว่าเขาเคยทำงานให้กับพี่บ่าวที่เมืองเฟินโจวในเวิร์คช็อปมาก่อน”
หม่าเหวินเทาคิดสักพักแล้วพูดว่า “ นายไปพาหมอนั้นมา!”
หลังจากนั้นไม่นานคนดูแลร้าน ก็พาดงซูบินไปที่สำนักงาน หัวหน้างานออกไปแล้วและมีผู้ชายในชุดสูทเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ในสำนักงาน ผู้ชายหน้าตาดุและทุกคนที่เห็นก็จะรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนดี หัวใจของดงซูบิน เริ่มเต้นแรงและรู้ว่าเขากำลังถูกสงสัย แต่ในขณะเดียวกันเขาก็มีความสุขเพราะข้อมูลอาจจะถูกต้อง!
“ ผู้จัดการ” ดงซูบินแสร้งทำเป็นประหม่า
ผู้ดูแลร้านตะโนกใส่ดงซูบิน “ หยุดเล่นลิ้นและควักบัตรประจำตัวของคุณ!”
“ผมทำมันหายจริงๆ. ถ้าคุณไม่เชื่อผมคุณสามารถตรวจสอบกระเป๋าของผมได้” ดงซูบิน หยิบกระเป๋าเงินของเขาออกมา “ ฉันกำลังรอทำบัตรใหม่”
หม่าเหวินเทาจ้องเข้าไปในดวงตาของดงซูบิน“ อย่าพยายามเล่นกลต่อหน้าฉัน! นายรู้หรือป่าวว่าสถานที่แห่งนี้ที่ไหน” เขาหยุดชั่ววินาทีและถามอย่างเย็นชา “ นายบอกว่านายเคยทำงานให้กับพี่บ่าวใช่หรือไม่? อู่เกี่ยวกับรถยนต์ของพี่บ่าวปิดไปแล้วเมื่อครึ่งปีที่แล้ว! นายทำงานที่นั่นเมื่อไหร่”
ปิด? ดงซูบินไม่แน่ใจในขณะที่เขาพูดคำโกหกนี้ในขณะนั้น
ดงซูบินตอบอย่างใจเย็น “ ผมเคยทำงานที่นั่นก่อนที่อู่ปจะปิดและผมก็ลาออกไปเพราะงานมันหนักเอามากๆ”
ใบหน้าของหม่าเหวินเทาเย็นลงและยังคงจ้องมองไปที่ตงซู่ปิง “ ฉันเคยพบพี่บ่าว สองสามครั้งและค่อนข้างสนิทกับผู้ติดตามของเขาต้าซู่ นายอยู่ในการดูแลต้าซู่หรือนายทำงานให้กับเสี่ยวเฉิน?”
ดงซูบินได้ยินสิ่งที่หม่าเหวินเทาพูดและรู้ว่าเขาต้องเป็นเพื่อนกับคน ๆ นั้นที่ชื่อต้าซู่ “ ผมทำงานกับพี่เฉิน”
หม่าเหวินเทาพยักหน้าและกระแทกโต๊ะอย่างกะทันหัน “ ไอเวรนี้! จับมันไว้!”
ดงซูบินตกตะลึงเมื่อชายสองคนกดเขาลงบนพื้น
หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินอย่างเย็นชา “ แกเป็นใคร? ใครส่งแกมาที่นี่”
ดงซูบินงตื่นตระหนก แต่เขาก็พยายามเถียง “ ผู้จัดการหม่าคุณกำลังจะทำอะไร? ผมมาที่นี่เพื่อหางาน”
คนดูแลร้านกระทืบศีรษะของดงซูบิน “หยุดโกหก! อู่ของพี่บ่าวยังเปิดดำเนินการ! คิดว่าหลอกเราได้เหรอ! แกบอกว่าแกทำงานอยู่กับพี่เฉิน? พี่บ่าวและพี่เขยมีจ้านายคนเดียวและมีลูกน้อง! ต้าซุย? พี่เฉิน? ชื่อทั้งหมดนี้ถูกสร้างขึ้น!”
เวรล่ะ!
ดงซูบินรู้ตัวว่าโดนหลอก!
ดงซูบินไม่เคยเป็นสายลับมาก่อนและไม่ได้รับการฝึกฝนมา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงโดนหม่าเหวินเทาหลอกได้ง่ายๆ
เวรเอ๋ย! หม่าเหวินเทาเจ้าเล่ห์มากๆ!
ถ้าอย่างงั้น. ย้อนกลับไปหนึ่งนาที!
ฉากเปลี่ยนแปลงไป!
ความเจ็บปวดของดงซูบินหายไปและเขายืนอยู่ หลังของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น
“ อย่าพยายามเล่นกลต่อหน้าฉัน! นายรู้หรือไม่ว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน” เขาหยุดชั่ววินาทีและถามอย่างเย็นชา “ นายบอกว่านายเคยทำงานให้พี่บ่าว? อู่รถยนต์ของพี่บ่าวปิดไปแล้วเมื่อครึ่งปีที่แล้ว! นายทำงานที่นั่นเมื่อไหร่”
ดงซูบินแสร้งทำเป็นสับสน “ ผมยังทำงานที่นั่นเมื่อเดือนที่แล้วอยู่ มันยังไม่ปิดไม่ใช่หรอครับ”
หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินและพูดต่อ “ ฉันเคยพบพี่บ่าว สองสามครั้งและค่อนข้างสนิทกับผู้ติดตามของเขาต้าซู่ นายอยู่นการดูแลของต้าซู่ที่หรือนายเป็นลูกน้องของเสี่ยวเฉิน?”
ดงซูบิน‘ดู‘ งงงวยมากขึ้น “ คนงานทุกคนก็เหมือนผมและฉันจำชื่อทุกคนไม่ได้ แต่ผมไม่คิดว่าจะมีใครที่ชื่อต้าซู้ มีเพียงคนงานคนเดียวที่มีนามสกุลเฉิน แต่เขาไม่ได้เป็นหัวหน้างานที่นั่น เมื่อพี่บ่าวไม่อยู่พี่เขยก็เป็นคนดูแลแทน”
หม่าเหวินเทาเงียบและไม่ขมวดคิ้วอีกต่อไป
คนดูแลร้านเห็นว่าดงซูบินรู้เรื่องเกี่ยวกับอู่นั้นจริงๆและเริ่มเชื่อใจเขามากขึ้น “ ผู้จัดการหม่าเรายอมเขา
ได้ไหม…” หม่าเหวินเทาเคลียร์ข้อสงสัยของเขาเกี่ยวกับดงซูบิน เนื่องจากดงซูบินเคยทำงานให้กับพี่บ่าวมาก่อนเขาก็น่าจะไม่มีปัญหา “ เอาล่ะ. ให้เขากลับไปทำงาน”
คนดูแลร้านพยักหน้าและพาดงซูบินออกจากห้องทำงาน
ที่ทางเดินดงซูบินแกล้งถาม “ อู่รถยนต์ของพี่บ่าวปิดไปแล้วหรอ? จริงหรือเปล่า?”
คนดูแลร้านผลักดงซูบินไป “ หยุดถามคำถามมากมายแล้วกลับไปทำงาน!”
ดงซูบินพยักหน้าและเดินขึ้นบันได ในขณะที่เขาหันหลังให้กับผู้ดูแลร้านรอยยิ้มเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของเขา เอาล่ะ! แกทุกคนคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางของแกสินะ?!
แต่…ก่อนหน้านี้ฉันโกหกได้อย่างแนบเนียนเลยล่ะ!
