EP 293 ห้องปกครอง!
By loop
วันศุกร์ 13.30 น.
ดงซูบินช่วยลวนเสี่ยวปิงจัดการขั้นตอนการปลดประจําการและส่งเธอกลับไปที่ห้องพักครูโรงเรียนมัธยมต้นของมณฑล เกือบสิ้นเดือนธันวาคมอากาศหนาวมาก ช่วงบ่ายในช่วงนี้อากาศอบอุ่นที่สุด แต่ดงซูบินยังสัมผัสได้ถึงลมหนาวที่พัดเข้ามา โชคดีที่เครื่องทําความร้อนอพาร์ทเมนต์ของแม่ของเขาเปิด 24 ชั่วโมง หลังจากพวกเขาเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเธอแล้วพวกเขาก็รู้สึกสบายใจ
“ แม่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์และแม่ควรพักผ่อน อย่าเตรียมบทเรียนของแม่นะ”
“ แม่จะไม่เตรียมตัวสอนบทเรียนได้อย่างไรหลังจากปล่อยให้ครูสอนมานาน หมอบอกว่าแม่สบายดีขึ้นแล้ว”
“จากนั้นคุณต้องสังเกตสุขภาพของคุณและอย่าลืมกินยาให้ตรงเวลา ผมจะอยู่ที่นี่กับแม่ได้อย่างไร ผมเป็นห่วงสุขภาพของแม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแม่ต้องอยู่คนเดียว”
“แม่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ลูกแต่ไปโฟกัสกับงานของลูก ลูกไม่ได้บอกว่าแม่ว่ามีโอกาสที่จะได้รับการเลื่อนตําแหน่งใช่ไหม”
“ มันเป็นเพียงการเสนอชื่อและผมเองก็มีโอกาสน้อยมากที่จะได้รับการเลื่อนตําแหน่ง”
“ ถึงอย่างนั้นลูกก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่เช่นกัน”
” ตกลง. ผมเข้าใจแล้ว”
ดงซูบินอยู่กับแม่ของเขาอีกสักพักก่อนจะกลับบ้าน
ดงซูบินกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขาที่เขตที่พักของสํานักความปลอดภัยสาธารณะ เขาอาบน้ําอุ่นเพื่อให้หายหนาว ขณะอาบน้ําเขาคิดถึงตําแหน่งหัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุน ทุกคนรู้ว่า ดงซูบินทําให้ เชียงดาวไม่พอใจและโอกาสที่เขาจะได้รับตําแหน่งนี้ก็มีน้อยในบรรดาสมาชิก 11 คนของคณะกรรมการพรรคที่เสี่ยวหลานควบคุมคะแนนเสียงเพียงสามคะแนนเท่านั้นรวมทั้งตัวเธอเองด้วย ในทางตรงกันข้ามเซียงดาวควบคุมคะแนนเสียง 7 ถึง 8 คะแนน ความแตกต่างนั้นมันมีมากเกินไปและ ดงซูบินเข้าใจดีว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะได้รับการเลื่อนตําแหน่ง
มีวิธีแก้ปัญหานี้หรือไม่?
การประชุมคณะกรรมการครั้งต่อไปคือสัปดาห์หน้าและ ดงซูบินจะเปลี่ยนกระแสภายในสองสามวันนี้ได้อย่างไร? ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่งและรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้!
ไม่เป็นไร. ฉันควรหยุดคิดเรื่องนี้เพราะฉันได้พยายามเต็มที่แล้ว
มนุษย์เป็นผู้เสนอ ส่วนจะได้ไม่ได้นั้นเป็นไปตามคําบัญชาของพระเจ้าล่ะกัน
หลังจากอาบน้ํา ดงซูบินซึ่งมีเพียงผ้าขนหนูก็นั่งลงบนโซฟาเพื่อดูทีวีและสูบบุหรี่ ถ้าเขาไม่สามารถทําอะไรกับผลลัพธ์ได้เขาจะไม่คิดเรื่องนี้ต่อไปและนี่คือสิ่งที่ดงซูบินกําลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ เขาไม่ยอมแพ้การต่อสู้หรือสูญเสียความสนใจในตําแหน่งหัวหน้าส่วน เป็นเพราะดงซูบินกลัวว่า หัวใจของเขาอาจจะหยุดเต้นอีกครั้งเมื่อเขารู้สึกเครียดมากจนเกินไป
เพียงแค่ผ่อนคลายและดูทีวี …
ฟังเพลง …
ร้องเพลงบ้าง
ดงซูบินพยายามอย่างเต็มที่ที่จะผ่อนคลาย
ดงซูบินกระแอมในลําคอและตอบ “ สวัสดีเซียวเซียวเธอเรียนจบแล้วหรือ”
“ คุณเป็นญาติของหยูเซียวเชียวหรือป่าว?” อ่าว! ไม่ใช่เบอร์ของหยูเซียวเซียวนิ
ดงซูบินขมวดคิ้ว “ ผมเป็นพี่ชายของเธอ คุณคือใคร?”
ผู้หญิงคนนั้นตอบ “ ฉันเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียนของโรงเรียนมัธยมหงฉี หยูเซียวเซียวได้ไปข่วนและทําร้ายนักเรียนคนหนึ่งของเรา ใบหน้าของนักเรียนของเรามีเลือดออกและเราไม่สามารถติดต่อแม่ของหยูเซียวเซียวได้ คุณมาที่โรงเรียนของเราได้ไหม”
“ เซียวเซียวทําร้ายคนอื่นหรอ? โรงเรียนมัธยมหงฉี? คุณแน่ใจไหม?”
“ เรื่องนี้ยังไม่ได้สรุป นักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บได้ติดต่อพ่อแม่ของเขาแล้ว เราอยากให้คุณเข้ามาทันที” หัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียนคนนี้หยาบคายมากและเขาก็กระแทกโทรศัพท์ลง
ใบหน้าของ ดงซูบินเปลี่ยนไปและแต่งตัวและขับรถออกไปทันที
ดงซูบินกังวลและโกรธ เขารู้จักหยูเซียวเชียวเป็นอย่างดีและคนที่ขี้อายขี้อายชื่อสัตย์เชื่อฟัง และอ่อนแอจะตีคนได้อย่างไร? นอกจากนี้เป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะไปโรงเรียนมัธยมหงฉีและไปทําร้ายคนอื่นได้อย่างไร? มันเป็นไปไม่ได้! ดงซูบินปกป้องผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามามากมาย และสําหรับหยูเซียวเซียว ความคิดแรกที่อยู่ในใจของเขาคือนักเรียนคนอื่นรังแกเซียวเซียวและเขารู้สึกผิดที่ไม่ได้มองหาเธอเพราะเขาพยายามหลีกเลี่ยงหยูเหมยเชียว
มัธยมต้นหงฉี
โรงเรียนนี้ยังเป็นหนึ่งในโรงเรียนระดับกลางชั้นนําของมณฑลเช่น โรงเรียนกลางมณฑลแห่งแรก แม้ว่าครูที่นี้จะมีประสบการณ์น้อยกว่าครูในโรงเรียนมัธยมต้นอื่นๆ แต่สิ่งอํานวยความสะดวกและสภาพแวดล้อมก็ดีกว่า ผู้นําของรัฐบาลหยานไท่ หลายคนจะส่งบุตรหลานหรือญาติของพวกเขาไปที่โรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนเพิ่งประกาศการจบการศึกษาเมื่อไม่นานมานี้และนักเรียนจากลูกคนใหญ่คนโตจบที่นี้เช่นกัน
ดงซูบินจอดรถไว้ข้างนอกและเข้าไปในโรงเรียน
“ เอ๊ะ! หยุด!” อาจารย์ตะโกนใส่ ดงซูบิน“ พ่อแม่และผู้ปกครองนักเรียนต้องรอข้างนอกและเข้าไปในโรงเรียนไม่ได้!”
ดงซูบินจ้องไปที่อาจารย์อย่างเย็นชา “ สํานักงานรักษาความปลอดภัยอยู่ที่ไหน”
ครูชี้ในแนวทแยงมุม “ คุณมาที่นี่เพื่ออะไร”
ดงซูบินไม่ตอบกลับและเดินไปที่สํานักงานรักษาความปลอดภัย แบม! เขาเตะเปิดประตูและครูที่อยู่ข้างหลังเขาก็ยังคงคิดที่จะหยุด ดงซูบินไม่ให้เข้าโรงเรียน ท้ายที่สุดเหตุการณ์จับตัวประกันที่โรงเรียนอนุบาลหนานหลิวได้เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ กระทรวงศึกษาธิการของมณฑลได้ออกระเบียบห้ามบุคคลภายนอกเข้ามาในโรงเรียน แต่อาจารย์เห็นดงซูบินเตะเปิดประตูอย่างร้อนรนเขา ก็ตะลึงและไม่กล้าที่จะหยุดเขา
ทุกคนในสํานักงานตกใจ
ดงซูบินถาม “ เซียวเซียวยู่ที่ไหน”
หยูเซียวเซียวซึ่งยังอยู่ในชุดนักเรียนของเธอกําลังร้องไห้อยู่ที่มุมหนึ่งเมื่อเธอได้ยินเสียงของดงซูบิน เธอหลั่งน้ําตาและร้องไห้ “ พี่! ร้องไห้….”
ดงซูบินรู้สึกว่าหัวใจของเขาแตกสลายและรีบเข้าไปกอดเธอ เขาตรวจสอบใบหน้าของหยูเซียวเชียว และถาม “ เธอบาดเจ็บตรงไหนไหม”
หยูเซียวเซียว ส่ายหัวและกอด ดงซูบินแน่น
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตะโกน “ นายทําอย่างนี้ได้อย่างไร?! ทําไมต้องเตะประตูด้วย”
ดงซูบินโกรธมาก “ นายปืนใครมาพูดกับฉันแบบนี้!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนตกตะลึงเพราะพวกเขาไม่คาดคิดว่าญาติของนักเรียนคนนี้จะอารมณ์ร้อนและไร้เหตุผลเช่นนี้
ครูวินัยเฉินฟางขมวดคิ้วและรู้สึกว่าเด็ก ๆ ทุกคนนั้นเป็นเหมือนครอบครัวพวกเขาซึ่งไม่น่าแปลกใจที่เขาจะทําเช่นนั้น เธอพูด. “ น้องสาวของคุณไม่ได้รับบาดเจ็บและเธอเป็นคนที่ทําให้นักเรียนของเราบาดเจ็บ คุณควรจะถามเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของ หลิวเซียวเหล่ย” เด็กชายตัวผอมกําลังนั่งอยู่ข้างๆเฉินฟางและดูเหมือนว่าเขาจะอายุใกล้เคียงกับหยูเซียวเชียว เขาถือกระจกขึ้นมองรอยขีดข่วนบนใบหน้า แต่อาการบาดเจ็บไม่ร้ายแรง
ดงซูบินมองไปที่เฉินฟาง” คุณคือใคร?”
“ หัวหน้าฝ่ายกิจการนักศึกษาเฉินฟาง” เฉินฟางตอบอย่างหยาบคาย
ดงซูบินพยักหน้าและชี้ไปที่เด็กชาย “ เซียวเชียวนั้นเป็นเพียงเด็กผู้หญิงและเธอเองก็ไม่เคยเกเรด้วย เธอไม่กล้าแม้แต่จะด่าว่าคนอื่นและตอนนี้คุณกําลังบอกว่าเธอเดินทางไปโรงเรียนอื่นเพื่อทําร้ายนักเรียนคนอื่นอย่างงั้นหรอ! แล้วยังเป็นนักเรียนชายอีกด้วย? คุณบ้าหรือเปล่า?”
เฉินฟางโกรธมาก “ คุณกําลังพูดถึงอะไร?! เป็นน้องสาวของคุณที่ทําให้นักเรียนของเราบาดเจ็บ!”
รปภ. กล่าว. “ ผู้อํานวยการฟางโทรหาตํารวจเถอะ”
ดงซูบินหยิบบัตรประจําตัวของเขาออกมาจากกระเป๋าและโยนมันลงบนโต๊ะ “ ฉันเองแหละ ตํารวจ! ปิดประตู! หากเหตุการณ์นี้ไม่ได้รับการยุติก็ไม่มีใครสามารถออกไปไหนได้ทั้งนั้น!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปและทําให้เขาเข้าใจแล้วว่าทําไมชายคนนี้ถึงเอาแต่ใจขนาดนี้
ดงซูบินคุกเข่าและเช็ดน้ําตาของหยูเซียวเซียว “ อย่าร้องไห้…บอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้น ใครรังแกเธอ”
หยูเซียวเซียวชี้ไปที่เด็กชายในห้องทํางาน
หลิวเซียวเหลยจ้องมองด้วยสายตาอาฆาตมาทางหยูเซียวเซียวทันที
หยูเซียวเซียวตกใจและละสายตาหนีไปจากเขา แต่เมื่อเธอเห็นดงซูบินอยู่ข้างๆเธอเธอก็รู้สึกดีขึ้น “ หลิวเซียวเหล่ยต้องการเงินของหนู เมื่อวานนี้เขากับเพื่อน ๆ พยายามฉุดหนูที่ที่ป้ายรถเมล์หลังเลิกเรียน…สะอื้น…พวกเขาไถเงินจากหนูถ้าหนูไม่ให้พวกเขาพวกเขาจะทําร้ายหนู หนูกลัวเลยให้เขา 5 หยวน และให้เงินไปซื้อน้ําแยกไปอีก แต่พวกเขาบอกว่ามันไม่เพียงพอ พวกเขาต้องการให้ฉันให้ 100 หยวน วันนี้…สะอื้น…หนูไม่กล้าบอกแม่และอยากกลับบ้านหลังเลิกเรียนเร็ว ๆ สะอื้น… แต่… แต่หลิวเซียวเหล่ย รอหนูอยู่นอกโรงเรียนและหนูไม่สามารถหนีไปได้ เขาลากหนูไปที่ตรอกข้างโรงเรียนมัธยมหงฉีและยืนยันให้หนูจ่ายเงินให้เขา หนูไม่มีเงินและ เขา…สะอื้น…เขาอยากจะถอดกางเกงของหนู”
ใบหน้าของ ดงซูบินเปลี่ยนไป ไอ้เด็กบ้านี้
หลิวเซียวเหลยตะโกน “ เธอโกหกทั้งหมด!”
“หุบปาก!” ดงซูบินหันหลังจ้องมองไปที่หลิวเชียวเหลย
หยูเซียวเซียวกําลังสะอื้นขณะที่เธอพูดต่อ “ ในซอยมีคนมากมายและหนูไม่ยอมถอดกาง เกง.เขา…เขารีบวิ่งมาและพยายามถอดกางเกงของหยูอย่างแรง หนูกลัวและผลักเขาออกไปและเผลอข่วนใบหน้าของเขา” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากโรงเรียนผ่านมาที่นั่นและเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่หลิวเซียวเหล่ยอ้างว่าหยูเซียวเซียว ตีเขาและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็พาทั้งคู่ไปที่สํานักงานรักษาความปลอดภัยของโรงเรียน
ดงซูบินโกรธมากหลังจากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เฉินฟางขมวดคิ้วขณะที่เธอไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ “เซียวเหล่ย นายล้อเล่นอย่างงั้นกับ หยูเซียวเซียวหรือป่าว?”
แบม! ดงซูบินทุบโต๊ะ “ ล้อเล่น?! คุณเรียกว่าการล้อเล่นหรอ การที่ทําเช่นนั้นกับผู้หญิงในที่สาธารณะเป็นเรื่องล้อเล่นอย่างงั้นหรอ?! อา?! คุณจะเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียนได้อย่างไร? คุณเป็น ** พวกโง่ หรือเปล่า!” ดงซูบินสามารถบอกได้ว่าหัวหน้าฝ่างเฉิน คนนี้เข้าข้างหลิวเซียว หล่ย ตั้งแต่เริ่มต้น!
ใบหน้าของเฉินฟางเปลี่ยนเป็นสีแดง “ คุณจะมาด่าคนอื่นเช่นนี้ได้อย่างไร”
ดงซูบินเดาถูก เฉินเฟางเข้าข้างหลิวเซียวเหลย ในขณะที่หลิวเซียวเหล่ยเป็นนักเรียนของโรงเรียนของเธอ แม้ว่าผลการเรียนของ หลิวเซียวเหล่ยจะอยู่ในระดับปานกลาง แต่เขาก็เชื่อฟังในชั้นเรียนและไม่เหมือนกับที่ หยูเซียวเซียวกล่าวอ้าง เธอไม่เชื่อว่าหลิวเซียวเหล่ยจะรีดไถเงิน และพยายามเปลื้องผ้าผู้หญิงในที่สาธารณะที่สําคัญที่สุดคือพ่อของหลิวเซียวเหลยเป็นผู้นําของมณฑลหยานไม่
หลิวเซียวเหลยตะโกนทันที “ อาจารย์เฉิน! ผมไม่ได้พยายามถอดกางเกงของเธอ! เธอโกหก!”
หยุเซียวเซียวร้องไห้ “นายนั้นแหละที่โกหก!”
“ พ่อแม่ของนายจะมาถึงกี่โมง” ดงซูบินจ้องไปที่หลิวเซียวเหลยอย่างเย็นชา โทรหาพวกเขา!
เฉินฟางควบคุมความโกรธของเธอ “ หยุดทําให้เด็กกลัวได้แล้ว! เขายังเด็ก!” เธอพยายามหาข้ออ้างให้กับหลิวเซียวเหล่ย แม้ว่าสิ่งที่หยูเซียวเซียวพูดจะเป็นความจริง แต่เธอสามารถพูดได้ว่าหลิวเซียวเหล่ย ยังเด็กและเขายังไม่บรรลุนิติภาวะ
หลายคนรู้สึกว่า ดงซูบินเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล แต่ดงซูบินรู้สึกว่าเขามีเหตุผลมาก เขาจะโกรธก็ต่อเมื่อเขาทําถูกหรือยืนอยู่บนพื้นฐานทางศีลธรรมที่สูงขึ้น ตอนที่ดงซูบินอายุเท่าพวกเขา ตอนมัธยมต้นปี 2 เขารู้เรื่องการขู่กรรโชกและการลอกกางเกงของเด็กผู้หญิงในที่สาธารณะถือเป็นเรื่องผิด เขาไม่เชื่อว่าหลิวเซียวเหล่ย ไม่รู้เหตุการณ์นี้ถูกไล่ออกเพราะอายุมากได้อย่างไร?
“ สะอื้นพี่ชาย…” หยูเซียวเซียวร้องไห้ออกมา
ดงซูบินลูบหัวหยูเซียวเซียว “ อย่าร้องไห้….ไม่ต้องห่วงนะ”
“ หนูได้ยินมาว่าพ่อของหลิวเซียวเหล่ย เป็นผู้นําในมณฑล”
ดงซูบินรู้ว่า หยูเซียวเซียว เป็นห่วงเขา “ แม้ว่าพ่อของเขาจะเป็นผู้นําจากรัฐบาลกลางก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มากลั่นแกล้งคนอื่นเช่นนี้ได้จริงไหม? พ่อของเขามาจากแผนกไหน!”
เฉินฟางหันหน้าหนีจากดงซูบินและไม่สนใจเขาในขณะที่เธอรู้สึกว่าเขากําลังคุยโม้
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งตอบอย่างเย็นชา “ หน่วยงานส่งเสริมการลงทุน!”
“ หน่วยงานส่งเสริมการลงทุน? ลุย?” ดงซูบินมองไปที่เด็กชาย “ คุณเป็นลูกของหลิวดาฟา?”
เฉินฟางและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองตะลึง คนนี้รู้จักหัวหน้าลุยและจากน้ําเสียงของเขาดูเหมือนเขาจะไม่ตกใจ
ดงซูบินรับรู้ได้ทันทีถึงเหตุผลที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ เมื่อญาติของหลิวดาฟาตีถังจีน ดงซูบินได้โทรไปด่าว่าเขา ตอนนี้ หลิวดาฟาและ ดงซูบินได้รับการเสนอชื่อให้มาแทนที่เหมิงเซียวริน และเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เพียงไม่กี่วันนับตั้งแต่มีการประกาศชื่อและลูกชายของหลิวดาฟา ก็ไปกลั่นแกล้งหยูเซียวเซียว?
“ เฮ้นายรู้จักฉัน?” ดงซูบินมองไปที่หลิวเซียวเหล่ย
หลิวเซียวเหลยมองไป “คุณคือใคร?! ฉันไม่รู้จักคุณ!”
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกและหลิวดาฟา ก็บุกเข้าไปในห้องด้วยความโกรธ “ ลูกชายของฉันอยู่ที่ไหน! ใครตีลูกชายของฉัน!”
หลิวเซียวเหล่ยลุกขึ้นยืน ” พ่อ!”
หลิวดาฟาไม่สนใจทุกคนในสํานักงาน “ ลูกบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
ดงซูบินกล่าวอย่างเย็นชา “ เขาสบายดีและน้องสาวของผมตั้งหากที่ได้รับบาดเจ็บ!!”
“คุณ?!” ใบหน้าของหลิวดาฟาเปลี่ยนไป ” พี่ น้องสาวของคุณ? เธอเป็นคนที่ทําร้ายลูกชายผมเหรอ!”
ดงซูบินชี้ไปที่ หลิวดาฟาและดุ “ หลิวดาฟา! นี่คือวิธีที่คุณสอนลูกชายของคุณหรือป่าว? อา?! เขาพยายามไถเงินและถอดกางเกงน้องสาวของผมในที่สาธารณะ! นี่คือสิ่งที่คุณสอนเขาเหรอ! คุณต้องการเห็นเขาในเรือนจําเด็กและเยาวชนหรือป่าว? แน่นอน. ผมช่วยคุณได้!”
ใบหน้าของหลิวเซียวเหล่ยซีดลงเมื่อเขาได้ยินคุกเด็กและเยาวชน
หลิวดาฟาโต้กลับ “ พล่าม! น้องสาวของคุณไม่ได้รับบาดเจ็บเลย แต่ลูกของผมตั้งหากที่ได้รับบาดเจ็บ และคุณกล้าที่จะตะโกนใส่ผมได้ยังไงกัน!”
ดงซูบินตอบ “ น้องสาวของผม น่าจะทําร้ายลูกของคุณให้ตายไปเลย! เขากล้าลองถอดกางเกงของหญิงสาวในที่สาธารณะได้อย่างไร!”
หลิวดาฟาและ ดงซูบินเริ่มโต้เถียงกัน
เฉินฟางตกตะลึงเมื่อเธอตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าพี่ชายของหยูเซียวเซียวจะอายุน้อย แต่เขาก็ไม่กลัวหัวหน้าหลิวเลย และกล้าที่จะดุเขา ตําแหน่งของเขาควรจะเท่ากันหรือสูงกว่าหัวหน้าหลิว เนื่องจากหัวหน้าหลิวไม่ได้โทรเรียกตํารวจ
เฉินฟางและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองเสียใจที่โทรหาผู้ปกครองของนักเรียน พวกเขาอยู่ในระดับที่แตกต่างกันและทําไมพวกเขาถึงต้องมีส่วนร่วมในครั้งนี้ด้วย?
ตอนนี้เฉินฟางและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองไม่สามารถออกจากที่ทํางานได้
“ ผู้นํา” เฉินฟางเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างดุเดือดและพยายามหยุดพวกเขา เธอต้องทําให้ทั้งสองฝ่ายสงบลงและยุติปัญหานี้ แม้ว่าหลิวเซียวเหล่บจะพยายามถอดกางเกงของหยูเซียวเชียว แต่รอยขีดข่วนบนใบหน้าของเขาอาจทําให้เกิดรอยแผลเป็น นี่ถือได้ว่าเป็นการลงโทษของ เขาและนักเรียนยังไม่ได้รับอนุญาตและจะไม่ถูกตั้งข้อหาในศาล
ห้านาทีต่อมา ดงซูบินและหลิวดาฟาเบื่อที่จะเถียงกัน
ดงซูบินอาจจะโกรธ แต่เขาไม่ต้องการที่จะระเบิดเรื่องนี้ หยูเซียวเซียวเป็นคนขี้อายและหากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นผู้คนอาจรู้ว่ามีคนพยายามถอดกางเกงของเธอในที่สาธารณะ เธอจะเผชิญหน้ากับเพื่อนร่วมชั้นได้อย่างไร?
หลิวดาฟาก็คิดเรื่องเดียวกัน หากข่าวเหตุการณ์นี้แพร่กระจายเขาจะได้รับความอับอาย
ท้ายที่สุดทั้งสองฝ่ายก็จากไปพร้อมกับเด็กๆ
ระหว่างทางไปรพ.
หลิวดาฟามองลูกชาย “ แกรีดไถเงินและพยายามถอดกางเกงของผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า”
“มันไม่ใช่ผม!” หลิวเซียวเหล่ย ปฏิเสธที่จะยอมรับ
“ เด็กผู้หญิงคนนั้นสวมเครื่องแบบของโรงเรียนมัธยมต้นเคาน์ตี้เฟิร์ส ทําไมแกถึงไปที่นั่น?”
หลิวเซียวเหล่บเงียบ
จู่ๆ หลิวดาฟาก็จําได้ในวันที่มีการประกาศชื่อชิงตําแหน่งหัวหน้าเขาได้พูดคุยกับภรรยาของเขาที่บ้านและเขากล่าวว่า ดงซูบินก็ได้รับการเสนอชื่อเช่นกัน ลูกชายของเขาอาจจะได้ยินบทสนทนาของพวกเขาจากห้องของเขาและนั่นคือสาเหตุที่เขาพยายามหาเรื่องกับหยูเซียวเซียว หลิวดาฟารู้ว่าแม่ของดงซูบินสอนอยู่ที่โรงเรียนเคาน์ตี้เฟิร์ส แต่ไม่รู้เรื่อง หยูเซียวเชียวลูกชายของเขา อาจรู้เกี่ยวกับหยูเซียวเซียวน้องสาวของดงซูบินจากอดีตเพื่อนร่วมชั้นของเขาที่เรียนอยู่ที่นั่น
หลิวดาฟาถอนหายใจในใจและไม่ทนที่จะดุลูกชายของเขาอีกต่อไป
