EP 296 เสือไซบีเรีย!
By loop
ช่วงเที่ยงวัน, ตอนนี้หิมะหยุดตกแล้วและหิมะบนพื้นดินก็เริ่มละลายกลายเป็นน้ํา
ดงซูบิน,หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียว กําลังทานอาหารที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ในสวนสัตว์
“ พี่ใหญ่เสือและสิงโตมันอยู่ตรงไหนนะ? เรายังไม่เห็นพวกมีน”
“ พวกมันคงไม่ได้ออกมาอยู่ตามเส้นทางปกติหรอก มันน่าจะถูกขังอยู่ในกรงข้างหน้า”
” หนูอยากเห็นพวกมันจังเลย. พี่ใหญ่ช่วยพาหนูไปที่นั่นได้ไหม”
“ ฮ่าฮ่าฮ่า เอาสิ ไปกันเถอะ, เราจะขึ้นรถบัสหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ฉันไม่รู้ว่าที่นี่มีสิงโตหรือเปล่า แต่ฉันมั่นใจว่าจะมีเสือไซบีเรีย ”
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วทั้งสามคนก็เดินไปจนสุดเส้นทางเดิน
บริเวณด้านหน้าสงวนไว้สําหรับสัตว์ป่าและนักท่องเที่ยวจะได้เห็นนกที่บินวนไปมาบนต้นไม้มีนักท่องเที่ยวจํานวนมากขึ้นในส่วนนี้ของสวนสัตว์และเจ้าหน้าที่กําลังควบคุมนักท่องเที่ยวที่เทกันมาเที่ยว นักท่องเที่ยวกําลังต่อแถวขึ้นรถบัสขนาดใหญ่สามคันและรถบัสขนาดเล็กอีกหนึ่งคันเมื่อรถบัสเต็มเจ้าหน้าที่จะโบกให้คนขับเข้าพื้นที่ซาฟารีและให้นักท่องเที่ยวคนอื่นขึ้นรถบัสคันถัด
หยูเซียวเซียวตื่นเต้นมากและดึง หยูเหมยเซียว และ ดงซูบินไปที่คิว
ดงซูบินหัวเราะและเดินไปลงทะเบียนทั่วร์ก่อนจะต่อคิวคู่แม่ลูก พวกเขาไม่สามารถ ขึ้นรถบัสคันที่สองได้เนื่องจากมันเต็มก่อนที่จะถึงตาและต้องรอรถบัสคันถัดไป ประมาณหกถึงเจ็ดนาทีต่อมารถบัสมาจอดที่หน้าคิว
“ เฉียนเฉียนขึ้นรถบัสกันเถอะ”
“เย้! เราจะไปดูเสือ!”
“ ฮ่าฮ่าฮ่าช้าลงแล้วดูก้าวของคุณ”
เพื่อให้ได้มุมมองที่ดีขึ้น Yu Meixia และ Yu Qianqian นั่งแถวแรกและ Dong Xuebingนั่งบนที่นั่งริมหน้าต่างด้านหลังพวกเขา นักท่องเที่ยวที่เหลือขึ้นรถช้า ไม่นานนักท่องเที่ยวทุกคนในคิวก็ขึ้นรถบัสก็ไม่เต็ม คนขับไม่ได้ขับรถออกไปทันทีเนื่องจากเขาต้องการเติมเต็มรถบัสด้วยนักท่องเที่ยวมากขึ้น
เฉียนเฉียนถามต่อว่าทําไมรถบัสถึงไม่เคลื่อนออก?
Dong Xuebing และ Yu Meixia ยิ้มขณะที่พวกเขาไม่ค่อยเห็น Yu Qianqian ตื่นเต้นมากนัก
ประมาณสิบนาทีต่อมารถบัสก็เกือบเต็ม แต่เมื่อคนขับกําลังจะขับออกไปก็มีคนตะโกนขึ้น
“รอ!” เฉิงถิงถิงเดินไปขึ้นรถพร้อมเหลียงเหลียง
คนขับเปิดประตูและปล่อยให้พวกเขาขึ้นเครื่อง
เมื่อ Cheng Tingting ขึ้นรถบัสสายตาของเธอก็พบกับ Dong Xuebing แต่เนื่องจากเหตุกา รณ์ที่ไม่น่ายินดีก่อนหน้านี้พวกเขาจึงแสร้งทําเป็นไม่รู้จักกัน Liangliang ไม่ทราบเกี่ยวกับความไม่พอใจระหว่างผู้ใหญ่และโบกมือให้ Yu Qianqian ” พี่สาวคนโต!” Yu Qianqianมองไปที่ Cheng Tingting ก่อนที่จะโบกมือให้ Liangliang
รถบัสเคลื่อนตัวออกและเข้าสู่พื้นที่ซาฟารี
ครอบครัวส่วนใหญ่บนรถบัสอยู่กับเด็ก ๆ และเด็ก ๆ ก็ตื่นเต้นทันที
“แม่! ดู! มันคือเสือดาว!”
” พ่อ! ฉันเห็นช้าง!”
“ นั่นคือหมีตัวใหญ่! หมีกําลังจะมา!”
เด็ก ๆ รวมทั้ง Yu Qianqian ตะโกนอย่างตื่นเต้น เธอยังคงดึงแขนของ Yu Meixia และชี้ไปที่สัตว์ Dong Xuebing ลูบผมของ Yu Qianqian ด้วยความรักและมองไปข้างหลังเขา เหลียงเหลียงนั่งเงียบ ๆ ในที่นั่งของเขาส่วนแม่ของเขาเฉิงถิงถึงกําลังพูดกับเขา
รถทัวร์จอดในเขตรักษาพันธุ์เสือดาวเขตรักษาพันธุ์ช้างและเขตรักษาพันธุ์หมีสักพักเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้ดูสัตว์
หลังจากนั้นไม่นานหยูเฉียนเฉียนรู้สึกว่าการมองดูสัตว์ผ่านหน้าต่างรถบัสนั้นไม่น่าพอใจ เธอเลื่อนหน้าต่างให้เปิดออกเล็กน้อยและต้องการยื่นหัวออกไปเพื่อให้มองเห็นได้ชัดเจนขึ้น
ไกด์นําเที่ยวหยุด Yu Qianqian วันที่ “ ฮ่าฮ่า…สาวน้อยคุณไม่สามารถยื่นหัวออกจากรถบัสได้มันอันตราย”
ดงซูบินปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็วและดึงเซียวเซียวกลับไปที่ที่นั่งของเธอ
รถบัสนําเที่ยวนี้ได้รับการปรับแต่งเป็นพิเศษสําหรับซาฟารีสัตว์ป่า แผงหน้าต่างมีความแข็งแรงมากขึ้นและมีการปรับสมดุลของรถเพื่อให้เหมาะกับภูมิประเทศ หน้าต่างทั้งหมดยกเว้นหน้าต่างด้านหน้าถูกปิดสนิท แต่หน้าต่างสองบานด้านหน้าไม่สามารถเปิดได้เต็มที่และไม่เพียงพอสําหรับผู้ใหญ่ที่จะผ่านเข้ามาได้
รถทัวร์คันดังกล่าวได้ออกนอกเส้นทางเพื่อเข้าสู่เขตรักษาพันธุ์ต่างๆ
ทันใดนั้นใบหน้าของเซียวเซียวก็ซีดลง “ แม่หนูรู้สึกไม่สบาย”
รถบัสไหวเนื่องจากพื้นเป็นหลุมเป็นบ่อและเหลียงเหลียงเริ่มมีอาการเมารถ เฉิงถิงถิงถามไกด์ลูกชายของฉันมีอาการเมารถ เราจะย้ายไปที่นั่งที่เปิดหน้าต่างได้ไหม”
มัคคุเทศก์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าก่อนจะพูดกับนักท่องเที่ยวที่นั่งแถวหน้า
ดงซูบินมองไปที่เฉินถึงถึง และไม่ให้ พี่สาวหยู และ หยูเซียวเชียวยอมแรกที่นั่งกลับพวกเธอ
มีเพียงสองที่นั่งที่อยู่ด้านหน้าเท่านั้นที่สามารถเปิดหน้าต่างได้เล็กน้อยหยูเซียวเชียว และ หยูเหมยเซียวนั่งทางด้านขวาและคู่หนุ่มสาวนั่งทางด้านซ้าย ไกด์นําเที่ยวพูดคุยกับทั้งคู่และพวกเขาเปลี่ยนสถานที่กับเฉินถิงถิงและ เหลียงเหลียงโดยไม่เต็มใจ เฉิงถิงถิงอุ้มลูกชายไว้บนตักและเปิดหน้าต่างเล็กน้อย เมื่ออากาศบริสุทธิ์เหลียงเหลียงน่าจะรู้สึกดีขึ้น
หยูเซียวเซียวเป็นห่วงเหลียงเหลียงและแอบมองเขาอย่างลับๆ
“ ศูนย์อนุรักษ์เสืออยู่ข้างหน้า” ไกด์บอกว่า “ ถนนข้างหน้าจะเป็นหลุมเป็นบ่อโปรดรอสัก
หยูเซียวเซียวได้ยินและเริ่มมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น “ เสืออยู่ที่ไหน”
“ ใจเย็นๆก่นอ” หยูเหมยเซียวตบมือลูกสาว “ เรายังไปไม่ถึงเลย”
ป้ายที่มีคําว่า “เขตรักษาพันธุ์เสือ” ถูกเขียนด้วยสีแดงหน้าปาไม้และมีรั้วล้อมรอบ แม้ว่านี่จะเป็นซาฟารีสัตว์ป่า แต่สัตว์อันตรายเหล่านี้ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เดินเตร่อย่างอิสระ หรือมิฉะนั้นเสือจะกินสัตว์ในเขตรักษาพันธุ์อื่น ๆ
รถบัสเข้าเขตรักษาพันธุ์เสือ
ไกด์ขอให้เด็ก ๆ อดทน เสือโคร่งไซบีเรียสองสามตัวตั้งรกรากอยู่ลึกลงไปในเขตรักษาพันธุ์และแทบจะไม่เดินเตร่ไปมาบริเวณทางเข้า พวกเขาต้องไปให้ลึกกว่านี้ก่อนที่จะเห็นเสือ
“คุณรู้สึกดีขึ้นหรือไม่?” เฉิงถิงถิงถามลูกชาย
เหลียงเหลียงตอบด้วยสีหน้าเจ็บปวด “ แม่ฉันยังรู้สึกคลื่นไส้อยู่”
“ ทนดูไว้สักพัก” เฉิงถิงถิงตอบอย่างกังวล “ ทัวร์จะสิ้นสุดเร็ว ๆ นี้และเราไม่สามารถลงจากรถบัสได้ในตอนนี้”
ในขณะที่พวกเขากําลังคุยกันเหลียงเหลียงก็ปิดปากราวกับจะอาเจียน เฉิงถิงถึงมองไปรอบ ๆ เพื่อหาถุงพลาสติก แต่ไม่พบเธอเลื่อนหน้าต่างให้กว้างขึ้นและไม่เห็นเสือหรือสัตว์ใด ๆ อยู่ข้างนอกก่อนที่จะอุ้มเหลียงเหลียงขึ้นไปปล่อยให้เขาอาเจียนนอกรถบัส
ไกด์พูดทันที “ มาดามอย่าให้ลูกยื่นหัวออกไปนอกหน้าต่าง มันอันตราย.”
“ เราจะเสร็จเร็ว ๆ นี้” เฉิงถิงถึงช่วยลูกชายของเธอด้วยมือข้างเดียวและตบหลังเขาด้วยมืออีกข้างของเธอ
ไกด์เห็นเหลียงอาเจียนจึงไปรับถุงพลาสติกจากนักท่องเที่ยวคนอื่น
แต่ในขณะนี้สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!
ถนนลูกรังในสถานที่รักษาพันธุ์สัตว์ป่าเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ล้อหน้าซ้ายของรถบัสวิ่งข้ามช่องเล็ก ๆ และเอียงไปทางซ้าย รถบัสออกจากหลุมอย่างรวดเร็วและมีการกระตุกขึ้นอย่างแรง แรงกระแทกค่อนข้างแรงและทุกคนบนรถบัสจะรู้สึกได้ว่าร่างกายของพวกเขากระเด็นจากที่นั่ง
วินาทีต่อมาเฉิงถิงถิงส่งเสียงกรีดร้องอย่างรุนแรง!
“ อื้อ! เหลียง!” เธอเผลอปล่อยมือจากลูกชายเมื่อรถบัสกระตุก!
หน้าต่างของรถบัสสามารถเปิดได้เพียงเล็กน้อยและช่องเปิดไม่ใหญ่พอที่ผู้ใหญ่จะผ่านเข้าไปได้ แต่เหลียงเหลียงอายุประมาณเจ็ดถึงแปดปีและเขาผอม เขายังพิงออกไปนอกหน้าต่างอาเขียนเมื่อรถบัสขับเข้าไปในหลุมบ่อ แรงกระแทกทําให้ร่างของเขากระตุกขึ้นและทําให้เขาหลุดออกจากรถบัส เหลียงเหลียงกรีดร้องขณะที่นักท่องเที่ยวที่เหลือเฝ้าดูเขาตกจากหน้าต่าง!
นักท่องเที่ยวตะลึง
“อึเด็กคนนั้นตกจากรถบัส!”
“ เร็วเข้ามาช่วยเขาหน่อย! นี่คือเขตรักษาพันธุ์เสือ!”
เฉิงถิงถึงหน้าซีดและยื่นศีรษะและยื่นมือออกไปนอกหน้าต่างเพื่อพยายามคว้าลูกชายของเธอแต่เธอไม่สามารถเข้าถึงเหลียงเหลียงได้และหน้าต่างก็ไม่ใหญ่พอที่เธอจะดันร่างของเธอผ่านไปได้พื้นไม่แข็งและเหลียงเหลี่ยงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการตก อย่างไรก็ตามเขาตกใจกับการตกและนั่งร้องไห้ให้แม่และพ่อของเขา
เฉิงถิงถึงตะโกนเรียกลูกชาย “ เหลียง! ตื่น! รีบสํารอง!”
“ร้องไห้! แม่! แม่!” เหลียงเหลียงได้ แต่ร้องไห้
คนขับและไกด์ต่างตื่นตระหนก พวกเขาหยุดรถบัสอย่างรวดเร็วและมองออกไปนอกรถบัสนักท่องเที่ยวที่เหลือก็มองออกไปทางหน้าต่างเช่นกัน
เฉิงถิงถิงหันกลับมาและตะโกน “ เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ฉันจะลงไป!”
“ใจเย็น ๆ! ตอนนี้พวกเราอยู่ในเขตรักษาพันธุ์เสือ!” คนขับตอบกลับ
“ ลูกชายของฉันอยู่ข้างนอก! รีบปล่อยฉันออกไป!”
คนขับมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วและไม่เห็นเสือ แต่อย่างใด เขารวบรวมความกล้าและกล่าวว่า “อยู่ที่นี่! ฉันจะไปช่วยเขา!” แม้ว่าสวนสัตว์ซาฟารีแห่งนี้เพิ่งเปิดให้บริการเมื่อไม่นานมานี้แต่คนขับรถก็แตกต่างจากนักท่องเที่ยว พนักงานขับรถได้รับการฝึกอบรมเกี่ยวกับวิธีรับมืออุบัติเหตุกะทันหันก่อนเริ่มงาน คนขับหายใจเข้าลึก ๆ และกําลังจะเปิดประตูเพื่อช่วยชีวิตเหลียงเหลียง
แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเสือคําราม!
คนขับตกใจเมื่อเห็นเสือโคร่งไซบีเรียออกมาช้าๆจากพุ่มไม้รก เสือตัวนี้ต้องถูกดึงดูดด้วยเสียงร้องของเหลียงเหลียงและจ้องมองไปที่รถบัส!
“อา! นั้นเสือ!”
ไกด์ขอข้อมูลสํารองทันทีผ่านชุดวิทยุของเธอ
คนขับไม่กล้าเปิดประตูรถบัสเขาเหงื่อออกมากขณะที่เขามองไปที่เสืออยู่ห่าง ๆ
เสือกําลังหันหน้าไปทางประตูรถซึ่งเป็นจุดที่ดงซูบิน, หยูเหมยเซียวของรถบัส เหลียงเหลียงหลุดออกมาจากอีกด้านของรถบัสและเสือไม่สามารถมองเห็นเหลียงจากตําแหน่งได้ ทันใดนั้นมันก็ตึงเครียดและแม้แต่เฉิงถิงถิงก็กลั้นหายใจ เธอไม่กล้าที่จะตะโกนเพราะกลัวเสือจะวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน เสือยังคงอยู่ในท่าที่จ้องมองไปที่ผู้คนบนรถบัส
หนึ่งนาที
สองนาที
สามนาที
คนบนรถบัสและเสือยังคงมองหน้ากัน
ความช่วยเหลือจะมาถึงในไม่ช้า
แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเสือก็เคลื่อนเข้าหารถบัส แต่ทิศทางไปทางด้านหลังของรถบัส เสือตัวนี้จะวนเวียนอยู่หลังรถบัส!
“ไม่นะ! เสืออาจจะเจอเด็กก็ได้เ”
“อี! ใกล้เข้ามาแล้ว!”
“ เหลียงเหลียง!” เฉิงถิงถึงตะโกน
คนขับกลับเข้าไปในที่นั่งคนขับและตะโกน “รอก่อน!”
คนขับกลับรถบัสหวังขวางทางเสือและขับไล่หนี แต่เสือก็ไม่ยอมแพ้ หยุดเพียงเสี้ยววินาทีและก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง หลังจากรถบัสเคลื่อนตัวเหลียงเหลียงก็อยู่ตรงหน้าเสือ เสือคํารามและสายตาของมันจับจ้องไปที่เหลียงเหลียงที่กําลังร้องไห้
เฉิงถิงถิงกลัวและตะโกนใส่เสือ “ อย่านะ! ออกไป!”
เสือเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ!
ดงซูบินกังวลเช่นกันและโยนขนมที่ซื้อให้เซียวเซียวออกไปนอกหน้าต่าง ในบรรดาของว่างมีเนื้อถั่วเหลืองแบบซอง เธอหวังว่ามันจะทําให้เสื่อเสียสมาธิและนักท่องเที่ยวที่เหลือก็ทําตามอย่างเหมาะสมพวกเขาเริ่มโยนขนมเนื้อออกจากรถบัส
เสือมองไปที่ขนมบนพื้นและเดินต่อไปยังเหลียงเหลียง
คนขับเห็นขนมใช้งานไม่ได้จึงหมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็วหวังจะกระแทกเสือให้ล้มลงแต่เสือนั้นมีความว่องไวกว่ารถบัสและมันหลีกเลี่ยงรถบัสได้อย่างง่ายดายโดยกระโดดไปทางด้านข้างตอนนี้เสือเข้าใกล้เหลียงเหลียงมากขึ้นและคนขับก็ถอยหลังเพื่อปิดกั้นเหลียงจากเสือ แต่เสือจับจ้องไปที่เหลียงเหลียงและมุ่งหน้าต่อไป
ทุกคนในรถเป็นห่วงเซียวเซียวมาก
หยูเซียวเซียวร้องไห้และกอดแม่ไว้แน่น
แค่นั้นแหละ! ใคร ๆ ก็รู้ว่าเด็กคนนั้นต้องไม่รอด!
“ เหลียเหลียงง!” เฉิงถิงถิงตะโกน “ ได้โปรดช่วยลูกชายของฉันด้วย! โปรดช่วยเขาด้วย!”
ไม่มีใครพูดอะไร เราจะช่วยเขาอย่างไร? ถ้าเราเปิดประตูเสืออาจขึ้นรถและพวกเราทุกคนจะตกอยู่ในอันตราย ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าเราจะลงจากรถบัสได้ แต่เราก็ต้องเผชิญหน้ากับเสือและแม้ว่าเราจะไปถึงตัวเหลียงเหลียงได้แล้วเราจะพาเขากลับขึ้นรถได้อย่างไรมันเป็นไปไม่ได้
สถานการณ์อันตรายเกินไป!
คนขับหายใจเข้าลึก ๆ “ ใครมีมีดพก?”
ไม่มีนักท่องเที่ยวคนใดนํามีดติดตัวมาด้วย
“ ใช้อะไรฟาดเสือ! หาอะไรแข็งๆสิ !” หญิงชรากล่าว
“ถูกแล้ว!” คนขับดึงถังดับเพลิงออกมาแล้วโยนไปที่เสื่อทางหน้าต่าง แบม! แต่เขาพลาด!
“ คําราม!” เสือตื่นตระหนกและส่งเสียงคํารามดุร้าย!
”!”
คนขับเห็นเสือเข้ามาใกล้ เขาถอยหลังรถบัสอย่างรวดเร็วและหันไปทางอื่นโดยให้ประตูรถบัสหันหน้าไปทางเหลียงเหลียง ตอนนี้รถบัสอยู่ห่างจากเหลียงเหลียงเพียงไม่กี่เมตรและเขาสามารถกลับเข้าไปในรถบัสได้ภายในไม่กี่ก้าว
แต่ก่อนที่ใครจะลงจากรถเพื่อดึงเหลียงเหลียงกลับเข้าไปในรถบัสเสือก็พุ่งไปข้างหน้า!
ภายในเสี้ยววินาทีเสือก็เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
เหลียงเหลียงมองไปที่เสือที่กําลังใกล้เข้ามาและร้องไห้ “แม่! ช่วยผมด้วย! แม่”
“ เหลียงเหลียง!” เฉิงถิงถึงตะโกนเรียกลูกชายผ่านหน้าต่าง
ดงซูบินกําหมัดแน่นและสบถในใจ เวรเอ๊ย! ฉันควรจะใช้พลังพิเศษก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามเขาไม่ชอบด้วนเซ็นกัง และ เฉินถิงถิง อีกทั้งเขาไม่ได้เป็นอะไรกับเด็กคนนั้นด้วย เมื่อเหลียงเหลียงหลุดออกจากหน้าต่าง ดงซูบินไม่ได้คิดที่จะใช้พลังพิเศษ เพราะเขาคิดว่าเด็กจะได้รับการช่วยเหลือ แต่หลังจากนั้นไม่นานนักเสือก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ปัญาหาที่เกิดขึ้นครั้งนี้กินเวลาค่อนข้างนานและดงซูบิน เหลือพลังย้อนกลับประมาณหกถึงเจ็ดนาที มันสายเกินไปที่เขาจะใช้พลังของเขาและทําได้เพียงเฝ้าดูเสือที่เข้าใกล้เหลียงเหลียงอย่างช่วยไม่ได้
ดงซูบินเองเป็นคนที่ให้ความสําคัญกับทุกสิ่งอย่างจริงจังและเขารู้สึกว่านี่เป็นความผิดของเขาและรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง ถ้าเขาใช้พลังย้อนกลับทันทีเมื่อเหลียงเหลียงหลุดออกไปนอกหน้าต่างเขาจะไม่ตกอยู่ในอันตราย!
แต่มันสายเกินไปที่จะเสียใจ!
หกเมตร…
ห้าเมตร…
สี่เมตร…
เสือมาถึงประตูรถบัสและจ้องมองไปที่เด็กชาย “ คําราม…”
“ ไม่!” ใบหน้าของเฉิงถิงถิงขาวซีดราวกับแผ่นกระดาษ “ ไม่! เหลียง! เหลียง!”
เสืออ้าปากกว้าง!
“ ช่วยเขา! ใครก็ได้ช่วยลูกชายของฉันด้วย!” เฉิงถิงถึงตะโกนและชนหน้าต่าง “ เหลียง! เหลี่ยง!”
“ สะอื้น…สะอื้น…แม่!” เหลียงเหลียงที่ยังอยู่บนพื้นยื่นมือไปหาแม่ของเขา!
“ เวรเอ๊ย!” ดงซิบนสบถและยืนขึ้น “ เปิดประตู!”
คนขับและนักท่องเที่ยวตะลึง ” อะไร?”
“ เปิดประตูให้ฉัน! ตอนนี้!” ดงซูบินเดินไปที่ประตู
หยูเหมยเซียวตะโกน “ ซูบิน!”
คนขับรถเปิดประตูและดงซูบินก็กระโดดออกจากรถบัส เสือโคร่งอยู่ห่างจากเหลียงเหลียงเพียงสามเมตรและดงซูบินก็เข้ามาอยู่ข้างหน้าเขาทันที เสือคํารามและพุ่งไปข้างหน้า!
“แกกลัวใคร?!” ดงซูบินดุและเตะไปข้างหน้า!
ทุกคนต่างตกตะลึงกับการกระทําของดงซูบิน!
เฉิงถิงถิงมองดงซูบินด้วยความตกใจ เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะมีนักท่องเที่ยวมากมายขนาดนี้และเป็นคนที่เธอเกลียดที่สุดจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยลูกชายของเธอ!
