EP 308 คนจีน!
By loop
ดงซูบินพา หยูเหมยเซียวนั่งรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาลในใจกลางเมืองของโซล
บริเวณนี้ไม่ใช่ย่าน ศัลยกรรมตกแต่ง ที่มีชื่อเสียง เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่และ ดงซูบิน ได้ค้นคว้าเกี่ยวกับโรงพยาบาลนี้ก่อนที่พวกเขาจะมา โรงพยาบาลนี้ไม่ดีเท่าคลินิกศัลยกรรมเสริม หน้าอกอื่น ๆ ฯลฯ แต่มีชื่อเสียงในเรื่องการปลูกถ่ายผิวหนัง ดาราดังหลายคนมาที่นี่เพื่อรับ การปลูกถ่ายผิวหนัง
“ คุณคือ ดงซูบินหรือเปล่า?” ผู้หญิงในชุดหมอเดินมาหา ดงซูบินที่ทางเข้า
ดงซูบินตอบ “ใช่. คุณคือหมอจางจิงจิ้ง? ยินดีที่ได้รู้จัก.”
หญิงสาวยิ้มและพยักหน้า “ ยินดีที่ได้รู้จักหัวหน้าซูบิน เข้าไปคุยกันข้างใน” ดงซูบินเคยคุยกับหมอจางทางโทรศัพท์สองสามครั้ง
ในชั้น 2 ห้องทํางานของหมอจาง
ในโรงพยาบาลนั้นดูดีกว่าโรงพยาบาลของจีนมากและดูไม่แออัด ในปักกิ่งถ้าคุณไม่เริ่มเข้าคิวตอนตี 5 คุณอาจไม่ได้ไปพบแพทย์ด้วยซ้ํา หลังจากแนะนําตัวจางจิงจิงเดินไปหาหยูเหมยเซียวและถอดหน้ากากออก เธอตรวจดูรอยแผลเป็นบนใบหน้าของหยูเหมยเซียวและไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นเธอได้โทรศัพท์และพาหยูเหมยเซียวขึ้นไปชั้นบนเพื่อตรวจร่างกายเพิ่มเติม
ในช่วงสิบนาทีถัดมา..
ยี่สิบนาที หนึ่งชั่วโมง ประตูห้องทํางานเปิดออกและจางจิงจิ้งก็เดินกลับมา ดงซูบินรีบลุกขึ้นยืน “ หมอจางเป็นอย่างไรบ้าง”
“ เราได้ตรวจดูแผลเป็นของคนไข้แล้วและไม่น่าจะมีปัญหากับการผ่าตัด” จางจิงจิ้งถือเอกสารชุดหนึ่งและเธอพลิกไปที่หน้าหนึ่ง “ รอยแผลเป็นกระจุกอยู่บนใบหน้าข้างเดียวและการผ่าตัดเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว นอกจากนี้บริเวณของแผลเป็นไม่ใหญ่มากและสีผิวของสะโพกของคนไข้ก็เข้ากับใบหน้าของเธอ ถ้าเราใช้ผิวหนังจากก้นของเธอเราน่าจะปกปิดรอยแผลเป็นได้ แต่เราต้องรอจนกว่าการดําเนินการจะสิ้นสุดก่อนจึงจะทราบผล”
ดงซูบินรู้สึกโล่งใจ “แล้วตอนนี้พี่สาวเสี่ยวอยู่ที่ไหนแล้ว”
“ ฉันได้จัดให้เธออยู่ในวอร์ดเพื่อตรวจผิวหนังของเธอเพิ่มเติม
“ วันนี้ผ่าตัดหรือเปล่า”
จางจิงจิ้งส่ายหัว “ ถ้าคุณและผู้ปวยเห็นด้วยอย่างช้าที่สุดคือพรุ่งนี้เช้า เราต้องใช้เวลาในการเตรียมตัวสําหรับการผ่าตัด”
ได้เลย. ขอบคุณมากครับหมอ.”
เมื่อเวลาประมาณ 16.00 น. ดงซูบินได้พบกับหยูเหมยเซียวอีกครั้ง
หยูเหมยเซียวนอนอยู่บนเตียงในวอร์ดของเธอและใบหน้าของเธอถูกปิดด้วยผ้าพันแผลอีกครั้ง มีการใช้ยาบางอย่างบนใบหน้าของเธอและตัวอย่างผิวหนังที่ก้นของเธอถูกส่งไปตรวจหยูเหมยเซียวมองไปที่ดงซูบินอย่างกังวล “ เสี่ยวปิงฉันได้ยินมาว่าการผ่าตัดจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้”
หยูเหมยเซียวไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมต่างประเทศ “ แล้วฉันคืนนี้เราไม่ต้องกลับโรงแรมหรอ”
ใช่. คุณต้องเตรียมตัวสําหรับการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้” ดงซูบินเองก็ถามด้วยความสงสัย“ คุณอยากกลับโรงแรมไหม”
“ พี่สาวหยุเพียงแค่พูดความในใจของคุณ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากของเธอ “ ฉันกลัวที่จะอยู่ที่นี่คนเดียว..ฉัน..ฉันไม่รู้ภาษาเกาหลี…”
ดงซูบินเข้าใจ “อ่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่ต้องกังวล ฉันจะอยู่กับคุณตอนนี้”
หยูเหมยเซียวหน้าแดง “จริงๆ?”
“ใช่ ฉันจะไปกับคุณจนถึงการผ่าตัดของคุณในเช้าวันพรุ่งนี้”
หยูเหมยเซียวถอนหายใจอย่างโล่งอกและรีบอธิบาย “ ฉัน…ฉันไม่กลัวการผ่าตัด…ฉัน…ฉัน…”
ดงซูบินยิ้มและตบหลังมือของเธอ “ฉันเข้าใจแล้ว. พักผ่อนเถอะ”
” ตกลง. ขอบคุณ.”
คืนนั้น หยูเหมยเซียวนอนหลับไม่สนิท เธอยังคงโยนและพลิกและคิดเกี่ยวกับการดําเนินการ ดงซูบินก็นอนไม่หลับเช่นกัน ในขณะที่เขาหลับตาภาพของรอยแผลเป็นของหยุเหมยเซียวก็ปรากฏขึ้น เขาเผลอหลับไปในตอนหัวค่ําของวันและฝันร้าย เขาฝันว่าการผ่าตัดล้มเหลวและรอยแผลเป็นจะมองเห็นได้ชัดเจนขึ้นและปกคลุมทั่วใบหน้าของหยูเหมยเซียว ทําให้เขาตื่นขึ้นมาด้วยเหงื่อเย็น
ว้าย…โชคดีจังที่เป็นแค่ฝันร้าย
รุ่งเช้า พยาบาลสองสามคนเข้ามาในวอร์ดเพื่อตรวจดูใบหน้าของพี่สาวหยูอีกครั้ง
ดงซูบินรู้ว่าถึงเวลาผ่าตัดแล้วและเขาก็ให้กําลังใจหยูเหมยเซียว ใบหน้าของหยุเหมยเซียวซีด และดงซูบินต้องเล่าเรื่องตลกให้เธอฟังเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนออกจากวอร์ด
เมื่อเวลาประมาณ 9.00 น. หยูเหมยเซียวถูกผลักเข้าไปในห้องผ่าตัด
ห้องผ่าตัดอยู่นอกขอบเขตสําหรับผู้มาเยี่ยม และดงซูบินเดินออกจากโรงพยาบาลเพื่อที่จะมีควัน
ไม่มีอะไรต้องผิดพลาดกับการดําเนินการของพี่สาวหยู!
สิบนาที
ครึ่งชั่วโมง
ทันใดนั้นดงซูบินซึ่งรออยู่ในล็อบบี้หลักของโรงพยาบาลได้ยินเสียงเบรกอย่างแรง เขาเห็นรถพยาบาลสองสามคันจอดอยู่ข้างนอกและแพทย์กําลังเป็นเปลหามเข้าไปในโรงพยาบาล เปลหามมีทั้งหมดเจ็ดเครื่องและผู้ป่วยทั้งหมดได้รับบาดเจ็บสาหัส บางคนเป็นลมและมีเลือดบนใบหน้าและบางคนก็จับแขนด้วยความเจ็บปวด ทุกคนสวมเครื่องแบบเทควันโดและคาดเข็มขัดสีเหลืองหรือสีเขียว
เกิดอะไรขึ้น?
เหตุใดจึงมีผู้บาดเจ็บมากมายขนาดนี้
เนื่องจากเหตุการณ์บนเครื่องบิน ดงซูบินไม่มีความประทับใจกับนักเทควันโดของเกาหลี เขาสนใจแค่ธุรของตัวเองเท่านั้นและสงสัยว่าการดําเนินการของพี่สาวหยูเสร็จหรือยัง? แต่เมื่อเขากําลังจะเดินขึ้นไปชั้นบนเขาก็ได้ยินบางอย่างที่ทําให้เขาหยุดอยู่บนรางรถไฟ เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดเทควันโด อาการบาดเจ็บของเขาไม่รุนแรงเท่าส่วนที่เหลือและไม่ได้อยู่บนเปล เขากําลังตามหลังแพทย์อย่างกังวล
* ดาลุย, เหลาซาน, ซุนจื่อ เราอยู่ที่โรงพยาบาล ทุกคนต้องรอ!”
ชายหนุ่มคนนั้นกําลังพูดเป็นภาษาจีนกลาง
ดงซูบินหันมามองพวกเขา
ชายหนุ่มบนเปลกล่าวด้วยความเจ็บปวด “ผมสบายดี. ตรวจสอบซุนจื่อก่อน อาการบาดเจ็บของเขาร้ายแรงกว่าฉัน!”
ชายหนุ่มตาแดงไปหมด “ เหลาซานซี่โครงของคุณหัก หยุดพูด!”
คนเหล่านี้พูดภาษาจีนกลางและน่าจะเป็นนักศึกษาจีนที่กําลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยที่นี่ หนึ่งในนั้นมีสําเนียงเหอเปยด้วยซ้ํา
ดงซูบินหยุดชั่ววินาทีและเดินตามพวกเขาไป
แหวนแหวนแหวน ..โทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้น โทรศัพท์ของเขายังคงให้บริการอยู่เนื่องจากเขาใช้บริการโรมมิ่งอัตโนมัติ
ดงซูบินถาม “ สวัสดีหมอจาง?”
จางจิงจิ้งกล่าว “ การผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้ว ตอนนี้คุณสามารถเข้าไปเยี่ยมเธอได้แล้ว”
“ โอเค..ผมจะเข้าไปดูเธอ” ดงซูบินมองไปที่ด้านหลังของนักเรียน เหล่านั้นและวิ่งขึ้นไปชั้นบนไปที่ห้องทํางานของจางจิงจิ้ง
เมื่อ ดงซูบินเข้าไปในห้องทํางานของจางจิงจิ้งเขาเห็นเธอพูดกับหมออีกสองคน
ดงซูบินหายใจเข้าลึกๆ และถาม “ หมอจางการผ่าตัดเป็นอย่างไรบ้าง? ประสบความสําเร็จหรือไม่” เขามองไปที่ริมฝีปากของจางจิงจิ้ง และกลัวว่าเธอจะบอกเขาว่า “ ฉันขอโทษ”
จางจิงจิ้งวางแฟ้มที่เธอถืออยู่และพยักหน้า “ เป็นอาจารย์คิมที่ดูแลการผ่าตัดและฉันก็เข้าร่วมในภายหลัง แต่จากสิ่งที่ฉันเห็นการผ่าตัดประสบความสําเร็จอย่างมากเนื่องจากโทนสีผิวเกือบจะเหมือนกัน อาจารย์คิมบอกว่าคนไข้มีโอกาสหายได้สูง ส่วนที่สําคัญตอนนี้คือการรักษาหลังการผ่าตัด เราต้องดูแลเรื่องอาหารและการเคลื่อนไหวของใบหน้าของเธอ ฉันจะเขียนรายการสิ่งที่ต้องระวังเป็นภาษาจีนให้คุณในภายหลังและเธอต้องอยู่ในโรงพยาบาลอีกสองสามวันเนื่องจากเราต้องติดตามการรักษาของผิวหนังที่ต่อกิ่ง หากทุกอย่างเรียบร้อยเธอจะถูกปลดประจําการ ภายในสามสัปดาห์”
สําเร็จ!
ดงซูบินรีบเดินไปจับมือของจางจินจิ้ง และหมอคิม “ ขอบคุณ…ขอบคุณมาก”
จางจิงจิ้งหัวเราะ “ ไปดูคนไข้กันเถอะ”
” ตกลง. ตอนนี้พี่สาวยูเป็นยังไงบ้าง?” ดงซูบินถาม
จางจิงจิ้ง และดงซูบินเดินออกจากห้องทํางาน “ เธอยังไม่ได้ดมยาสลบและเธอก็ยังไม่ตื่น”
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา หยูเหมยเซียวตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ
ดงซูบินยิ้ม “ พี่สาวหยู!”
จางจิงจิ้ง ถือคลิปบอร์ดและถาม หยูเหมยเซียวบางคําถามเช่นคุณมีภาพเบลอคุณรู้สึกคลื่นไส้หรือไม่ หยูเหมยเซียวพยักหน้าและส่ายหัวเพราะเสียงของเธอแหบมาก หลังจากกรอกแบบสอบถามแล้ว จางจิงจิ้งบอก ดงซูบินว่าไม่ต้องกังวล เป็นเรื่องปกติที่ผู้ป่วยจะมีอาการคลื่นไส้อาเจียนหลังการดมยาสลบ เธอจะสบายดีในอีกไม่กี่ชั่วโมง
จางจิงจิ้งจากไปและพี่สาวหยู ก็กังวลและพยายามพูด
“หยุด. แค่ฟังฉัน” ดงซูบินรู้ว่า หยูเหมยเซียวต้องการถามอะไร เขาหัวเราะ “ หมอจางบอกว่าการผ่าตัดประสบความสําเร็จและโอกาสที่คุณกลับมาเป็นปกตินั้นจะดีมาก”
หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินและดวงตาของเธอก็น้ําตาไหล
ดงซูบินหัวเราะ “ ตอนนี้อาการดีขึ้นหรือยัง”
หยูเหมยเซียวพยักหน้าและน้ําตาของเธอก็เริ่มไหล
“หยุดร้องไห้” ดงซูบินเช็ดน้ําตาของเธออย่างรวดเร็ว “ บาดแผลของคุณยังไม่หาย และน้ําตาของคุณอาจทําให้เกิดการติดเชื้อหยุดร้องไห้”
หยูเหมยเซียวพยักหน้าอีกครั้งและหยุดร้องไห้
หยูเหมยเซียวนอนไม่หลับเมื่อคืนนี้และหลับไปในไม่กี่นาที ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเมื่อเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขในที่สุด เขาถอนหายใจและมองออกไปนอกหน้าต่าง เป็นเวลานานแล้วที่เขารู้สึกผ่อนคลายมาก
โอ้นักเรียนเหล่านั้น
ดงซูบินกลับไปที่ล็อบบี้ของโรงพยาบาลเพื่อมองหานักเรียน
ดงซูบินมองไปรอบๆล็อบบี้ แต่ไม่เห็นนักเรียนเหล่านั้น เขาพูดภาษาเกาหลีไม่ได้และไม่สามารถถามเจ้าหน้าที่ที่นั่นได้ เมื่อเขากําลังจะโทรหาจางจิงจิ้งเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยรีบวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาล คือ หลี่อันและเขาวิ่งผ่านดงซูบินโดยไม่สังเกตเห็นเขา
“ หลี่อัน!” ดงซูบินร้องเรียก
หลี่อันหันมา “ คุณคือ…ดงดงซูบิน!”
ดงซูบินถาม “ ทําไมคุณถึงอยู่ที่โรงพยาบาล? มีใครเป็นอะไรหรือป่าว”
หลี่อันตอบอย่างโกรธๆ “ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย! เพื่อนของผมถูกทําร้าย! ผมแทบคลั่งเมื่อคิดถึงเรื่องนี้!”
ดงซูบินถาม “ ผมเห็นรถพยาบาลส่งผู้ชายสองสามคนในชุดเทควันโดมาที่นี่ พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณ?”
“ใช่. คุณเห็นพวกเขาไหม”
“เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนทําเช่นนั้น”
“ ผมจะรีบไปดูพวกเขาและผมจะอธิบายระหว่างทาง”
ระหว่างทาง ดงซูบินพบว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อนร่วมชั้นของหลี่อัน และนักเรียนจีนอีกสองสามคนเป็นนักเรียนของโรงเรียนเทควันโดเทียนหม่า ในระหว่างการฝึกอบรมในช่วงเช้าเยาวชนเกาหลีสองสามคนเริ่มคุยเรื่องการเมืองและดูถูกชาวจีน นักเรียนจีนได้ยินและทั้งสองฝ่ายก็เริ่มโต้เถียงกัน ในเวลานั้นอาจารย์ไม่อยู่และเยาวชนเกาหลีเหล่านั้นก็เริ่มการต่อสู้ นักเรียนเกาหลีกว่า 30 คนทุบตีนักเรียนจีน 9 คน ในที่สุดนักเรียนจีนสองสามคนได้รับบาดเจ็บสาหัส สามคนมีอาการกระดูกหักและหนึ่งในนั้นเกือบเสียชีวิตและอยู่ในอาการโคม่า
ดงซูบินขมวดคิ้ว “ นี่เป็นเรื่องร้ายแรงมาก ผู้รับผิดชอบโรงเรียนเทควันโดนั้นอยู่ที่ไหน”
“ ยังไม่เห็นเขาเลย! จนถึงตอนนี้ฉันไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ํา!” หลี่อันสาปแช่ง “ ไอ้พวกเกาหลีพวกนั้น! การต่อสู้เกิดขึ้นในโรงเรียนเทควันโดและโรงเรียนไม่ได้ส่งใครมาตรวจร่างกายเพื่อนของผมด้วยซ้ํา!”
หลังจากนั้นไม่นานหลี่อัน ก็นําดงซูบินไปให้นักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บเพียงไม่กี่คน
เฉินดาฮุย เป็นนักเรียนคนเดียวที่ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและเขากําลังโต้เถียงกับแพทย์เป็นภาษาเกาหลี
“ดาฮุย!” หลี่อันรีบไปข้างหน้า
เฉินดาฮุยหันมา “ หลี่อัน! คุณมาถูกเวลาจริงๆ คุณเอาเงินมาด้วยหรือเปล่า”
หลี่อันตอบ “ ตอนนี้ฉันมีเงินไม่เท่าไร เกิดอะไรขึ้น?”
เฉินดาฮุย ตอบอย่างโกรธๆ “ เหลาซานพวกเขาทั้งหมดได้รับการปฐมพยาบาลขั้นพื้นฐาน แต่หมอต้องการให้เราจ่ายค่ามัดจําและค่ารักษาไม่เช่นนั้นพวกเขาจะไม่รักษา ฉันบอกพวกเขาว่าเราจะจ่ายให้ทีหลัง แต่พวกเขาปฏิเสธ!”
หลี่อันตะโกน “ คนจากโรงเรียนเทควันโดของคุณอยู่ที่ไหน? พวกเขาเป็นคนที่ทําให้พวกเขาบาดเจ็บและพวกเขาควรจะจ่ายค่ารักษาพยาบาล!”
“ ผมติดต่อพวกเขาไม่ได้! ผมพยายามโทรหาผู้รับผิดชอบและผู้สอน แต่พวกเขาไม่รับสาย!”
“ ตํารวจพูดว่าอย่างไร”
เฉินดาฮุยตอบอย่างโกรธๆ “ ผมโทรหาตํารวจและพวกเขาบอกว่าพวกเขากําลังสืบสวนคดีนี้อยู่ในขณะนี้ แต่มีคนจากโรงเรียนของเราบอกผมว่าเขาเห็นคนเกาหลีกลุ่มนั้นทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหาร! กําลังตรวจสอบดู!”
“ เวรเอ้ย!” หลี่อันบ้าคลั่ง “ นั่นหมายความว่าจะไม่มีใครรับผิดชอบต่อพวกเขา?”
หลี่อัน และเฉินดาฮุยโกรธมาก เมื่อพวกเขามาที่เกาหลีนักเรียนเกาหลีในมหาวิทยาลัยของพวกเขาได้เลือกปฏิบัติกับพวกเขาและนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาใช้เงินเพื่อสมัครเรียนในโรงเรียนเทควันโดแห่งนั้น นี่คือการเรียนรู้ทักษะการป้องกันตัว แต่ตอนนี้พวกเขาถูกคนจํานวนมากที่โรงเรียนเทควันโดทําร้ายและคนในโรงเรียนเทควันโดและตํารวจก็ไม่สนใจพวกเขา
ดงซูบินขมวดคิ้วและถาม “ อาการบาดเจ็บของพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง”
“ นี่คือ…” เฉินดาฮุยมองไปที่ดงซูบิน
หลี่อันตอบ “ นี่คือพี่ดงซูบิน ผมเจอเขาบนเครื่องบิน”
เฉินดาฮุยตอบ “ ทุกคนบาดเจ็บสาหัส บางคนมีอาการกระดูกหักและยังอยู่ในอาการโคม่า แต่เราไม่สามารถจ่ายค่ารักษาได้ในตอนนี้ทางโรงพยาบาลบอกว่าถ้าเราไม่จ่ายค่ารักษาเราจะต้องออกจากโรงพยาบาล เราทุกคนเป็นนักเรียนและไม่มีเงิน แม้ว่าเราจะขอเงินจากครอบครัว แต่ก็ต้องใช้เวลาหาเงินพอสมควร…”
ในเวลานี้ชายหนุ่มสองคนเดินโซซัดโซเซ“ มาดึงเงินของเราให้ซุนจื่อก่อน อาการบาดเจ็บของเขาร้ายแรงที่สุด”
“ถูกต้อง.” ชายหนุ่มอีกคนที่เจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดกล่าว “พวกเราสบายดี. ปฏิบัติต่อพวกเขาก่อน”
หลี่อันรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อสนับสนุนพวกเขา “ คุณสองคนมีกระดูกหักและไม่ควรเคลื่อนไหวไปมา ฉันจะได้รับเงิน! กลับไปที่วอร์ดของคุณ!”
ดงซูบินมองไปที่พวกเขาและถาม “ พวกคุณขาดเงินเท่าไร?”
เฉินดาฮุยพูดจํานวนหนึ่ง แต่เป็นเงินวอน
ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่งในการเปลี่ยนเงินวอนเป็นหยวนและหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าของเขา “ การรักษาของพวกเขามีความสําคัญ ผมจะจ่ายค่ารักษาให้ก่อน”
หลี่อันตะลึง “ พี่ซูบินเราจะให้คุณทําแบบนี้ได้อย่างไร”
ดงซูบินโบกมือเพื่อหยุดเขาและเขียนเช็ค 100,000 หยวน แต่หลังจากเขียนเช็คแล้วเขาจําได้ว่าโรงพยาบาลที่นี่ไม่รับเงินหยวน เขาต้องแลกเงินวอนเป็นเงินหยวนในประเทศจีนก่อนที่จะเดินสายไปหาจางจิงจิ้งเพื่อไปดูผลการผ่าตัดของหยูเหมยเซียว เขาโทรหาจางจิงจิ้งทางโทรศัพท์ของเธอทันที
ไม่กี่นาทีต่อมา จางจินจิ้งเดินมาจากอีกด้านของทางเดิน “เกิดอะไรขึ้น?”
ดงซูบินชี้ไปที่นักเรียนเพียงไม่กี่คนเหล่านั้น “ นักเรียนเหล่านี้ได้รับบาดเจ็บและฝ่ายที่ควรชุดใช้ค่ารักษาพยาบาลจะไม่สามารถติดต่อได้ พวกเขาไม่มีเงินเพียงพอกับพวกเขา ขอโรงพยาบาลรักษาก่อนได้ไหม”
จางจิงจิ้งรู้สึกหนักใจ “แต่…”
ดงซูบินกล่าวต่อ “ ผมไม่มีเงินวอนเกาหลีกับผมมากนัก แค่ปล่อยให้พวกเขาได้รับการรักษาและหากไม่มีใครจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ขอให้โรงพยาบาลบอกมาที่ผม! ผมจะจ่ายให้เอง!”
จางจิงจิงหยุดชั่ววินาทีและพูด “ เอาล่ะ ฉันจะพูดกับพวกเขา”
จางจิงจิ้งพูดกับหมอคนนั้นเป็นภาษาเกาหลีหมอนั่นมองไปที่ดงซูบินก่อนจะพยักหน้าให้เธอ
จางจิงจิ้งตอบ ” ตกลง. เขาเห็นด้วย”
เฉินดาฮุยดีใจมาก “ พี่ซูบิน…ขอบคุณมาก!”
หลื่น่าและนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บอีกสองคนก็สัมผัสเช่นกัน พวกเขาไม่เคยพบใครที่ใจดีเท่าดงซูบินมาก่อนในชีวิตของพวกเขา
ดงซูบินโบกมือ “ ไปรับการรักษาได้แล้ว” พวกเขาทั้งหมดเป็นคนจีนและ ดงซูบินรู้สึกว่าเขาควรจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือพวกเขา นอกจากนี้ ดงซูบินยังโกรธโรงเรียนเทควันโด พวกเขาควรต้องรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลของนักเรียนเหล่านี้ แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ไม่ปรากฏตัวที่โรงพยาบาล! พวกเขากําลังทําอะไรอยู่?
หลังจากชําระค่ารักษาพยาบาลแล้วดงซูบิน, หลี่อันและคนอื่นๆก็ไปเยี่ยมผู้ป่วย
ดงซูบินถามเกี่ยวกับสภาพของพวกเขาและเป็นห่วงนักเรียนคนนั้นที่ชีวิตยังอยู่ในอาการโคม่า
