EP 317 ห้องนอน
By loop
ปักกิ่ง ณ พระราชวังฤดูร้อน
อากาศในวันนี้ค่อนข้างดีลมเองก็ไม่เย็นมาก และ ดงซูบินก็ดูอารมณ์ดีเอามากๆ หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วเขาก็ขับรถพาพี่สาวหยูทัวร์รอบ ปักกิ่งเพื่อแสดงให้เธอเห็นทิวทัศน์และอาคารที่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมต่างๆ เมื่อนั่งรถถเที่ยวจนเสร็จก็มาถึงพระราชวังฤดูร้อนของปักกิ่ง
“ พี่สาวยูรอฉันตรงนี้ก่อนนะ”
“ ซูบิน เราเราควรกลับไปที่ มณฑลหยานไม่ได้แล้วนะ”
“ มีอะไรเหรอ? นี่เป็นครั้งแรกที่คุณมาปักกิ่งและฉันควรพาคุณไปเที่ยวรอบๆ ”
“ ไม่ต้องลําบากก็ได้ และคุณยังต้องทํางาน ฉันไม่อยากรบกวนงานของคุณ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก” ดงซูบินไปต่อคิวซื้อตั๋ว มีผู้คนมากมายที่นั่นและเขาต้องรอสามถึงสี่นาทีก่อนที่จะได้ตั๋ว ดงซูบินส่งตัวหนึ่งใบไปให้กับ หยูเหมยเซียวและกล่าวว่า “ แค่เชื่อฉันและวันนี้เราไปสนุกกัน เราจะกลับมณฑลในวันมะรืนนี้ โอ้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเซียวเซียว เดียวพี่หยูก็โทรหาเธอและก็บอกว่าพี่หยุสบายดี” ทันใดนั้นโทรศัพท์ของ ดงซูบินก็ดังขึ้น ดงซูบินมองไปที่หมายเลขและส่งโทรศัพท์ให้พี่สาวหยู “ นี่ลูกสาวของคุณ”
หยูเหมยเซียวพยักหน้าและถือโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง “สวัสดีเซียวเซียว…ใช่…ลูกโอเคไหม? แม่สบายดี.การผ่าตัดประสบความสําเร็จใช่ไม่มีรอยแผลเป็นเลย” นักท่องเที่ยวรอบ ๆ หยูเหมยเซียวกําลังมองมาที่เธอขณะที่เธอถือโทรศัพท์ดูตลก คนส่วนใหญ่จะถือโทรศัพท์ด้วยมือเดียว แต่หยูเหมยเซียวถือโทรศัพท์ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างระมัดระวัง “ตกลง…ตกลง..ฉันจะ วางสายเดี๋ยวนี้ บาย.”
ดงซูบินหัวเราะ “ เซียวเซียวว่ายังไงบ้าง”
“ไม่มีอะไรมากหรอก. เธอแค่ถามเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของฉัน” พี่สาวหยุคืนโทรศัพท์ให้ดงซูบิน
“ ตอนนี้เธอกําลังปิดเทอม ฉันคิดว่าเราควรพาเธอมาที่ปักกิ่งและปล่อยให้ทั้งสองคนได้มาพักผ่อนกันที่นี้” ดงซูบินกล่าวและเข้าไปในพระราชวังฤดูร้อนพร้อมกับหยูเหมยเซียว “ไปกันเถอะ”
วันนี้เป็นวันที่แปลกใหม่สําหรับเธอมาก เพราะเธอเคยอยู่แค่ในชนบล แต่วันนี้เธอกลับได้มาเยี่ยมชมเมืองหลวง เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาและเดินตามดงซูบินไปข้างหลัง
“ คุณคิดอย่างไรกับสถานที่นี้”
”…มันสวยดี”
“ นี่เป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอก มันยังมีเรือไว้ให้สําหรับนักท่องเที่ยวลงไปเที่ยวชมด้วยนะ”
ดงซูบินและหยูเหมยเซียวใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายที่พระราชวังฤดูร้อน พวกเขาไปทานอาหารเย็นที่ถนนหวังฟูจึงก่อนจะกลับไปที่ถนนเหอเปยเหนือ วันนี้พวกเขาสนุกกันมาก และเหนื่อยสุด และ หยูเหมยเซียวก็หอบขณะที่เธอปีนขึ้นบันได แม้ว่าเธอจะเหนื่อย แต่ ดงซูบินก็ยังคงเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขบนใบหน้าของเธอ
อพาร์ตเมนต์ของดงซูบิน
ดงซูบินโยนหลังของเขาลงบนโต๊ะ “ อาฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำก่อน”
” ตกลง” หยูเหมยเซียวยืนอยู่ที่นั่นมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง
“ คุณก็น่าจะเหนื่อยเหมือนกัน ทําตัวตามสบายเหมือนเป็นบ้านคุณเอง, ขออภัยเป็นอพาร์ทเมนต์นี้เล็กไปหน่อย ”
หยูเหมยเซียวเข้าไปอาบน้ำ
เวลา 21.00 น.
หลังจากออกมาจากห้องอาบน้ำเธอสวมกางเกงขาสั้นสีพื้นเสื้อไหมพรมสีขาวและรองเท้าแตะทําด้วยผ้าขนสัตว์สีชมพู รองเท้าแตะคู่นี้เป็นของแม่ของดงซูบิน เธอไม่ได้สวมอะไรเลยนอกกางเกงขาสั้นของเธอและ ดงซูบินสามารถมองเห็นโครงก้นที่โค้งเว้าของเธอได้
ดงซูบินถูกเธอจ้องมองที่ขาของหยูเหมยเซียว
หยูเหมยเซียวถึงกับหน้าแดง “ กางเกงของฉันสกปรกมาก ที่พระราชวังฤดูร้อนและฉันก็ซักมันแล้ว”
“ เอ่อ…มันจะดีกว่านี้ถ้าคุณไม่ใส่กางเกงขาสั้น” ดงซูบินกล่าวและทันใดนั้นเขาก็ตระหนักในสิ่งที่เขาพูด ฮะ? ฉันพูดอะไร? ถ้า หยูเหมยเซียวไม่สวมกางเกงขาสั้นเธอจะเปลือยตั้งแต่ช่วงเอวลงไป
ใบหน้าของ หยูเหมยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดงและลดศีรษะลง
“ เอ่อ…ผมพยายามจะบอกว่าไม่มีคนอื่นหรอก คุณสามารถใส่อะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”
” ตกลง” หยุเหมยเซียวเดินไปที่ห้องนั่งเล่นช้าๆและนั่งข้าง ดงซูบินเพื่อดูทีวี
ดงซูบินไม่สามารถโฟกัสไปที่ทีวีได้ สองสามวันที่ผ่านมาพี่สาวหยุได้รับบาดเจ็บและเขากําลังรีบไปรับการรักษา แต่ตอนนี้เธอกลับมาเป็นปกติแล้วและทุกอย่างก็จบลง ตอนนี้สาวงามที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จสวมเพียงกางเกงขาสั้นกําลังนั่งอยู่ข้างๆเขาและเขาก็เริ่มมีความคิดที่ที่สัปดนขึ้นมน
ดงซูบินแอบมองไปที่ก้นของ หยูเหมยเซียวและคิดกับตัวเอง รูปร่างของเธอสมบูรณ์แบบและดูไม่เหมือนคนในวัยสามสิบ
หยูเหมยเซียวอายุสามสิบต้น ๆ และมีลูก เธอควรได้รับการยกย่องว่าเป็น “หญิงวัยกลางคนที่สวยที่สุด และรู้สึกผิดที่จะมีอารมณ์ร่วมกับคนที่มีอายุมากกว่าเขาหลายปี แต่ ดงซูบินไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาชอบเธอมาก
ก้นขาและหน้าอก
ดงซบินมองไปที่ร่างกายของเธอจากมุมของดวงตาของเขา
ชายและหญิงอยู่กันตามลําพังในอพาร์ทเมนต์นี้ไม่ดีเลยยิ่งดงซูบินมองร่างของเธอมากเท่าไหร่
ดงซูฐินเกือบจะสูญเสียการควบคุมตัวเองไปแล้วรีบคว้าถ้วยของเขาและดื่มชาเย็น ๆ ชาเย็นฉ่ำเย็นลงอย่างรวดเร็วและทําให้จิตใจของเขาปลอดโปร่ง
หยูเหมยเซียวตื่นตระหนกและหยิบถ้วยออกจาก ดงซูบิน“ อย่าดื่มชาเย็นๆ มันไม่ดีสําหรับท้องของคุณ
” ทุกอย่างปกติดี, ชาเย็นสดชื่น” ดงซูบินตอบ
“ ฉันจะเติมน้ำร้อน รอก่อนนะ” หยูเหมยเซียว หยิบกระติกน้ำร้อนและเทน้ำร้อนลงในถ้วยของ ดงซูบิน ดื่มช้าๆ น้ำร้อน”
ดงซูบินรู้สึกว่าพี่สาวหยู คํานึงถึงเขาและรู้สึกประทับใจ เขาถือถ้วยไว้ในมือข้างหนึ่งส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ปัดไปที่ต้นขาของพี่สาวหยู หยูเหมยเซียวขย่มและใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ดงซูบินถาม “ ให้ฉันนวดขาของคุณ คุณน่าจะเหนื่อยกับการเดินตลอดทั้งบ่าย”
หยูเหมยเซียวไม่ได้พูดอะไร
ดงซูบินไม่ได้ถอยมือของเขาและเริ่มนวดต้นขาของ หยุเหมยเซียว
ต้นขาที่มีเนื้อของ หยูเหมยเซียวนั้นไม่กระชับเท่าเสียวหลานแต่มันนุ่มและรู้สึกดีที่ได้สัมผัส หลังจากนวดต้นขาด้านนอกแล้ว ดงซูบินก็ค่อยๆเคลื่อนมือไปที่ต้นขาด้านในของเธอ ต้นขาด้านในของเธอรู้สึกนุ่มขึ้น
หยูเหมยเซียวตกใจและบีบต้นขาของเธอแน่นอย่างรวดเร็ว
ดงซูบินหยุดชั่ววินาทีและพูด “ เอ่อ….พี่สาวคุณกําลังจับมือฉันอยู่”
หนึ่งวินาทีสองวินาที หยูเหมยเซียวค่อยๆคลายต้นขาของเธอและใบหน้าของเธอแดงไปหมด “ ซูบิน..ฉัน…คุณหยุดได้แล้ว ฉันไม่เมื่อยขาแล้ว”
ดงซูบินถาม “ แล้วคุณเมื่อยส่วนไหน”
“ เอว …อ่ะ…” หยูเหมยเซียวตอบและท่าทีของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “ เอวของฉันก็ปกติ”
“เอว? ตกลง” มือของ ดงซูบินขยับขึ้นและเริ่มนวดเอวของเธอ
“ อย่าฉัน ให้ฉันนวดคุณแทน เอวของฉันปกติดี”
“ คุณไม่จําเป็นต้องเกรงใจฉันหรอก มาหันหลังและโค้งไปข้างหน้าเล็กน้อย” มือของดงซูบิน เข้าไปใต้เสื้อนอนของ หยูเหมยเซียวและเริ่มนวดเอวของเธอนอกท่อนบนของลองจอน “ ส่วนไหนที่น่าเมื่อยที่สุด? ที่นี่?”
หยุเหมยเซียวพยักหน้า “ ส่วนนี้น่าจะเมื่อยสุด”
“ เอาล่ะ ฉันจะแสดงให้คุณเห็นทักษะการนวดของฉัน”
ดงซูบินพยายามใช้ประโยชน์จาก หยูเหมยเซียวและในขณะเดียวกันก็ต้องการทําให้เธอรู้สึกดีขึ้น เขากดและนวดเอวที่เกร็งของ หยูเหมยเซียวและหลังจากนั้นไม่นานส่วนบนของกางเกงขาสั้นของ ยูเหมยเซียวก็ถูกดันขึ้นเล็กน้อย ดงซูบินมองลงไปและเห็นแผ่นหลังที่สวยงามและแถบกางเกงในของเธอ
สีชมพู
ดงซูบินยังคงนวดต่อไปที่ขอบเอวของชุดชั้นในของ หยูเหมยเซียว
จู่ๆหยูเหมยเซียก็รู้สึกโล่งและเอามือปิดหลังอย่างเขินอาย “ ซูบินฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว ขอบคุณ”
ดงซูบินกลืนน้ำลายของเขา “ ฉันเพิ่งนวดให้เอง”
“ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” หยูเหมยเซียวมองไปที่นาฬิกาของเธอ “ เราควรไปนอนไหม”
“ อื้มมันหลัง 22.00 น. แล้วเหรอ” ดงซูบินเอามือออกจากเสื้อของหยูเหมยเซียวอย่างไม่เต็มใจและหยิบผ้าห่มออกมาจากตู้ “ เอาล่ะ ไปนอนกันเถอะ” เขาตบผ้าห่มและมีกลิ่นเหม็นเขียว
หยูเหมยเซียวหยิบผ้าห่มจาก ดงซูบิน“ ฉันใช้ได้”
“ ในห้องมีผ้าห่มอีกผืน ผ้าห่มนี้ขึ้นมาก”
” ทุกอย่างปกติดี” หยูเหมยเซียวต้องการให้ ดงซูบินใช้ผ้าห่มที่สะอาดกว่านี้ “ ฉันใช้มันได้”
ทันใดนั้น ดงซูบินก็จําอะไรบางอย่างได้ “ ฉันเกือบลืมบอกไปว่ามีห้องนอนเพียงห้องเดียวและเตียงเดียวในอพาร์ทเมนต์นี้”
หยุเหมยเซียวรู้สึกประหม่า “ งั้นฉันจะนอนที่โซฟา”
ดงซูบินรีบกลับมาและลืมเอากุญแจไปที่อพาร์ตเมนต์ของฉหยวนมาด้วย นอกจากนี้ยังสายเกินไปที่จะมองหาห้องพักในโรงแรมในตอนนี้ “ ฉันจะให้คุณนอนบนโซฟาได้ยังไง? คุณนอนในห้องได้และฉันจะนอนที่โซฟา” ดงซูบินนั้นเป็นคนที่ดูแลผู้หญิงเก่งมาก “ สมัยก่อนฉันก็ชอบนอนโซฟานะ”
“ ไม่… ฉันควรจะนอนตรงนี้เอง”
“ ฉันบอกให้คุณนอนในห้อง”
ทั้งสองโต้เถียงกันอยู่พักหนึ่งและไม่สามารถตกลงกันได้ในเรื่องการจัดที่นอน
หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างของเธอ “ แล้วเรานอนในห้องด้วยกันได้ไหม?”
ดงซูบินกระแอมในลําคอ ” คุณแน่ใจไหม?”
” ทุกอย่างปกติดี”
“ คุณยังปกติอยู่หรือเปล่า”
“ใช่”
