EP 320 รอยยิ้มที่สนุกสนานในปักกิ่ง
By loop
ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวกําลังจะออกเดินทางไปกู่เจิ้งเพื่อกินเป็ดย่างเมื่อแผนการของพวกเขาถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์
“ เซียวเซียวกําลังจะไปปักกิ่งเพื่อไปหาแม่ของเธอนะ” ลวนเสี่ยวบิงบอก ดงซูบินทางโทรศัพท์
“ฮะ?” ดงซูบินตะลึงไปชั่ววินาที “ เธอออกจะมาถึงปักกิ่งกี่โมง”
“ เธอน่าจะขึ้นรถบัสทางไกลไปปักกิ่ง เธอทิ้งโน้ตไว้ให้แม่ตอนที่แม่จึงตื่น” หลวนเสี่ยวปีงบ่น “ลูกมั่วทําอะไรอยู่ เธอไม่ได้เห็นแม่ของเธอมาเกือบสองสัปดาห์แล้วและลูกไม่ได้พาน้องหยูกลับมาที่มณฑลสักที่ เซียวเซียวเองยังเด็กและก็กังวลกับเรื่องนี้เอามากๆเลย รีบโทรหาเซียวเซียวเพื่อถามว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้วไปรับเธอที่สถานีรถบัส! เธอยังเด็กมากและถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอแม่จะไม่อภัยให้ลูกแน่ๆ!”
ดงซูบินตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ แม่ไม่ต้องกังวล ผมจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้”
หยูเหมยเซียวที่รอ ดงซูบินอยู่ที่ประตูถาม “ซูบินเกิดอะไรขึ้น?”
“ เซียวเซียวกําลังที่ปักกิ่ง” ดงซูบินตอบ “ รีบโทรหาเธอเพื่อถามว่าเธอมาถึงหรือยัง” พี่สาวหยูตื่นตกใจและรีบโทรหาลูกสาวของเธอ “ สวัสดีเซียวเซียวตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน สถานีขนส่ง? ลูกมาถึงแล้ว? ลูกมาปักกิ่งได้อย่างไร” ดงซูบินหยุดชะงัก ”เพียงพอ. ขอให้เธอรอเราที่ท่ารถบัสและอย่าไปที่อื่น” หลังจากสั่งให้หยุเซียวเซียวรอพวกเขา ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวก็รีบไปที่สถานีขนส่งหน้าท่ารถ
ดงซูบินเห็นหยูเซียวเซียวยืนรอพวกเขาอยู่ที่นั่น เขาเป็นห่วงเธอ แต่เมื่อเขาเห็นเธอเขาก็หัวเราะหยูเซียวเซียวเป็นลูกของพี่สาวหยูหน้าตาของเธอนั้นเกือบจะเหมือนกันและแม้กระทั่ง ลักษณะและการเคลื่อนไหวของพวกเขาก็เหมือนกัน หยูเซียวเซียวยืนอยู่ที่นั่นมองไปรอบๆอย่างประหม่าก่อนจะมองลงไปที่เท้าของเธอ เธอเหมือนกับพี่สาวหยูตอนที่เธอรอดงซูบินที่สนามบิน
“ เซียวเซียว!” หยูเหมยเซียววิ่งไป
หยูเซียวเซียวเงยหน้าขึ้นและตะโกน “แม่! แม่!” เธอวิ่งไปและกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของแม่ของเธอ
ดวงตาของ หยูเหมยเซียวเป็นสีแดงขณะที่เธอกอดลูกสาวของเธอ “ ขอโทษที่ทําให้ลูกต้องกังวล”
“แม่! หนูคิดถึงแม่มากๆเลย!” หยูเซียวเซียวร้องไห้ เธอไม่ได้เห็นแม่มานานกว่า 10 วันแล้วและนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาแยกจากกันเป็นเวลานาน
น้ําตาของ หยูเหมยเซียวไหลอาบแก้มของเธอ “ แม่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน”
“ โอ้แม่ใบหน้าของแม่…” หยูเซียวเซียวเงยหน้าขึ้นมองแม่ของเธอแล้วอุทาน “อา! ตอนนี้หน้าของแม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!”
หยูเหมยเซียวพยักหน้า “ ขอบคุณพี่ใหญ่ของลูก เขาพาฉันไปเกาหลีใต้เพื่อรับการผ่าตัด
จู่ๆหยูซียวเซียวก็จําได้ว่าดงซูบินก็มาด้วยและทักทายเขา ”พี่ชาย.”
ดงซูบินหัวเราะ “ ฉันยืนอยู่ที่นี่มาตลอดและคุณเพิ่งสังเกตเห็นฉันตอนนี้หรือไม่!”
“ ไม่…ไม่…” หยูเซียวเซียวดูตื่นตระหนก “ ฉัน…ฉันคือ…”
รับประทานอาหารกลางวันที่ร้านฉขวน ของประตูเหอเปย ร้านอาหารฉุจวนแห่งนี้ให้บริการเป็ดย่างที่แท้ที่สุดในปักกิ่ง
หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ดงซูบินพาแม่และลูกสาวไปเที่ยวสวนสนุกปักกิ่งชินฉาง
หยูเซียวเซียวดูตื่นเต้นมาก เธอได้พบแม่ของเธอหลังจากนั้นหลายวันเยี่ยมชมเมืองหลวงและตอนนี้พวกเขาอยู่ที่สวนสนุก ใบหน้าน่ารักของเธอแดงก่ําด้วยความตื่นเต้น หลังจากได้ตัวแล้วเธอก็ดึง หยูเซียวเซียวและ ดงซูบินไปที่สวนสนุก เธอกระตือรือร้นที่จะลองขี่ทั้งหมดเช่นม้าหมุนชิงช้าสวรรค์ฯลฯ
หยูเหมยเซียวและ ดงซูบินแลกเปลี่ยนรูปลักษณ์และยิ้ม
หลังจากเล่นกันได้สักพักพวกเขาทั้งสามก็นั่งบนม้านั่งเพื่อพักผ่อนและกินป๊อปคอร์น
หยูเซียวเซียวหอบจากความตื่นเต้นของเธอ “ แม่พี่ชาย ที่ปักกิ่งสนุกมาก”
ดงซูบินหัวเราะ “ เธออยากไปที่ไหนในหลังจากนี้ไหม? ฉันจะพาเธอไปที่นั่น เธออยากไปเที่ยวเทียนอันเหมินไหม”
“อยากไปค่ะ!” หยูเซียวเซียว พยักหน้า “ หนูอยากไปเที่ยวกําแพงเมืองจีนด้วย!”
“ฮะ?กําแพงเมืองจีนไม่มีอะไรเลยนอกจากผู้คน
หลังจากออกจากสวนสนุกในช่วงบ่าย ดงซูบินก็พา หยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวไปลองชิมอาหารริมทางของปักกิ่ง แต่คราวนี้พวกเขาไปที่ถนนอาหารเฉียนเหมิน
เมื่อท้องฟ้ามืดลงอุณหภูมิก็เย็นลง
หยูเหมยเซียวพา หยูเซียวเซียวไปที่ห้องน้ําและหลังจากที่พวกเขากลับมาพวกเขาก็เข้าไปในร้า
ดงซูบินถาม ” ทั้งสองต้องการกินอะไร? บอกฉันได้เลยนะ”
หยูเซียวเซียวน้าแดงและกล่าวทันที ” ตกลง. ขอบคุณค่ะลุง
“ เธอเรียกฉันว่าอะไร” ดงซูบินหัวเราะ “ เมื่อเช้าเธอยังเรียกฉันว่าพี่ชายและตอนนี้เธอเรียกฉันว่าลุงหรือเปล่า? ฮ่าฮ่าฮ่า…”
หยูเซียวเซียว ตอบเบา ๆ “ แม่บอกให้เรียก…”
หยูเหมยเซียวรีบคว้าเมนู “ เซียวเซียวแม่จะสั่งเค้กแป้งถั่วให้ ลูกและแม่อยากทาน…ชูไม”
ดงซูบินมองไปที่ พี่สาวหยู และหัวเราะ “ เรียกฉันว่าลุงก็ได้ เหมือนที่แม่ของเธอบอกเธอฉันไม่รังเกียจหรอก”
หยูเหมยเซียวหน้าแดงและอธิบายอย่างรวดเร็ว “ ฉันไม่ได้ขอให้เธอเรียกคุณอย่างนั้น”
“ ฮ่าฮ่า…เอาล่ะ มันไม่ใช่คุณ.” ดงซูบินรู้สึกสนุกกับความน่ารักของ หยูเหมยเซียวเธอไม่สามารถแม้แต่จะโกหก
หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและหยุดพูด
หยูเซียวเซียวไม่เข้าใจว่าทําไมแม่ของเธอจึงขอให้เธอเรียก ดงซูบินว่าคุณลุงเมื่อพวกเขาอยู่ในห้องน้ํา แต่สําหรับหยูเซียวเซียว พี่ใหญ่หรือลุงไม่ได้สร้างความแตกต่างให้กับเธอหลังจากนั้นไม่นาน อาหารจานร้อนจานร้อนก็ถูกเสิร์ฟและ เซียวเซียวก็ลืมทุกอย่างเธอหยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มกิน เหมือนแมวตะกละ “ แม่ค่ะ ลุงค่ะ รีบกินเถอะมันอร่อยมากๆ”
“ ถ้าอย่างนั้นลูกควรทานมันเยอะๆเลยนะ”
“อื้อโอเค!”
หยูเหมยเซียวยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่เธอมองดูลูกสาวของเธอกินอย่างอร่อย
ดงซูบินหยิบชูไมและวางไว้บนจานของ หยูเหมยเซียว “ คุณสั่งสิ่งนี้แล้วและควรกินในขณะที่ยังร้อนอยู่”
หยูเหมยเซียวพยักหน้าและมองไปที่ ดงซูบินก่อนที่จะกินมัน
กลางคืน.
ถนนเหอฝั่งเหนือ
หยูเซียวเซียววันนี้เล่นมากเกินไปในระหว่างวันและรู้สึกเหนื่อยล้า เธอยืนอยู่หน้าบันไดและเหนื่อยเกินกว่าจะเดินขึ้นไป
“ ลุงค่ะ หนูเหนื่อยมากๆเดินขึ้นจะไม่ไหวแล้ว” หยูเซียวเชียวกล่าว
หยูเหมยเซียวดึงเธอ “ อีกเพียงไม่กี่ขั้นเอง เร็วเข้า”
ดงซูบินหัวเราะ “ เธอต้องการให้ฉันให้อุ้มขึ้นไปหรือปาว?”
“ ไม่” หยูเหมยเซียวขัดจังหวะ “ อย่าทําให้เสียค ปล่อยให้เธอขึ้นไปเอง”
หยูเซียวเซียวแสร้งทําเป็นปืนขึ้นไปช้าๆสองสามก้าว ดงซูบินสังเกตเห็นมันและย่อตัวลงเพื่อขอให้เธอปืนขึ้นไปบนหลังของเขา หยูเหมยเซียวไม่ได้หยุดเขาและมองไปที่ลูกสาวของเธอโอบแขนรอบคอของ ดงซูบินจากด้านหลังของเขา หยูเหมยเซียวรู้ว่าลูกสาวของเธอไม่เคยปฏิบัติกับคนอื่นเช่นนี้มาก่อน สามีที่ตายไปของเธอปฏิบัติต่อเซียวเซียวอย่างไม่ดีและทําให้เธอขี้อายและขี้อายต่อคนแปลกหน้าแต่ดงซูบินได้ปฏิบัติต่อ หยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวเป็นอย่างดีและเซียวเซียวเองว่าเธอก็ควรทําตัวดีๆกับดงซูบิน
กลับมาที่บ้านเซียวเซียววิ่งเข้าไปในห้องนอนและนอนลงบนเตียง
ด้านนอกห้อง หยูเหมยเซียวพูดเบา ๆ “ขอบคุณสําหรับวันนี้ ฉันไม่เคยเห็นเซียวเซียวมีความสุขมากก่อน เธอก็เริ่มไร้สาระมากขึ้นด้วย”
“ เธอเป็นแค่เด็ก เด็ก ๆ ทุกคนชอบเล่น” ดงซูบินนวดเอวของเขา การแบกเซียวเซียวขึ้นบันไดนั้นค่อนข้างเหนื่อย
หยูเหมยเซียวรู้สึกกังวล “ มันทําให้คุณเหนื่อยหรือเปล่า? ฉันบอกแล้วว่าอย่าทําให้เธอเสียคนให้ฉันนวดหลังให้คุณ”
“ ไม่ฉันไม่เจ็บหลัง ฉันแค่รู้สึกเหนื่อย” ดงซูบินมองไปที่ห้องนอนและพูดเบา ๆ “ คุณต้องไปดูเซียวเซียวไหมและดูว่าเธอหลับหรือยัง”
หยูเหมยเซียวหน้าแดงและเดินไปที่ห้องอย่างเงียบ ๆ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ปิดประตูอย่างนุ่มนวลและพยักหน้าให้ดงซูบิน
ดงซูบินหัวเราะและดึง หยูเหมยเซียวเข้าไปในห้องน้ํา “ ไปอาบน้ําด้วยกันเถอะ”
” ด้วยกัน?” หยูเหมยเซียวโบกมืออย่างรวดเร็ว “ ไม่เซียวเซียวยังอยู่”
“ เธอหลับไปแล้วและจะไม่ตื่นเร็ว ๆ นี้ เราจะล็อคประตูและถ้าเธอมาหาคุณเราบอกได้เลยว่าฉันกําลังช่วยคุณทายาให้หน้าคุณ”
หยูเหมยเซียวยืนอยู่ที่นั่นไม่รู้ว่าจะทําอย่างไร “ แต่….”
“ ไม่หรอก รีบถอดเสื้อผ้าและล็อคประตู”
ดงซูบินถอดเสื้อผ้าของเขาในไม่กี่วินาทีและ พี่สาวหยู กรีบหันไปและล็อคประตู เธอยืนอยู่ที่นั่นโดยหันหลังให้ ดงซูบินและได้ยินเสียงน้ํากระเซ็น
ตงซู่ชิงสระผมและพูด “ เร็วเข้า มีอะไรให้เป็น? มาเถอะฉันจะถูหลังให้คุณเอง”
หยูเหมยเซียวหันมากัดริมฝีปากก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกช้าๆ เธอใช้มือปกปิดหน้าอกและส่วนที่เป็นส่วนตัวขณะเดินไปที่ ดงซูบินอย่างเชื่องช้า “ ฉัน ฉันจะอาบน้ําเร็ว ๆ ถ้าคุณต้องการ … ฉันสามารถถูหลังให้คุณได้”
ดงซูบินดึง หยูเหมยเซียวไปที่ใต้ฝักบัวอาบน้ําอุ่น
สาด
ร่างกายที่ยุติธรรมของ หยูเหมยเซียวเปียกในทันที
ดงซูบินมองไปที่ร่างกายที่เซ็กซี่ของเธอและเริ่มจูบเธอ
หยูเหมยเซียวรู้ว่า ดงซูบินจะทําเช่นนี้ เธอพยายามผลักเขาออกไปด้วยความเต็มใจและมองไปที่ประตูเธอกลัวลูกสาวจะเคาะประตูกระทันหัน
ประมาณสิบนาทีต่อมาเงียบ ๆ ข้างนอก
หยูเหมยเซียวรู้สึกสบายใจเล็กน้อยและลดศีรษะลงเพื่อให้ ดงซูบินวางเธอลงบนพื้น
ดงซูบินถามเบา ๆ “ ถ้าคุณคิดว่าพื้นสกปรก….”
หยุเหม่ยเซียหน้าแดงและส่ายหัว เธอมองไปที่ ดงซูบินและเอามือปิดปากของเธอเพราะกลัวว่าเธอจะครางดังเกินไป
ดงซูบินไม่ลังเลและเริ่มร่วมรักกับเธอ หยูเหมยเซียวครางออกมาหลายครั้งเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ขณะที่ร่วมรักกับดงซูบิน
ไม่ว่าพวกเขาจะทําไปกี่ครั้งดงซูบินก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ
