EP 390 แฟนของแม่!
By loop
หน้าอาคารสํานักงานสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเมือง
ดงซูบินรับสายขณะเดินไปที่รถของเขา “สวัสดี นั่นใคร”
“ซูบิน นี่แม่เอง” ลวนเสี่ยวปิง แม่ของดงซูบิน กล่าว “ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน?”
ดงซูบินขึ้นรถ คัมรี่ของเขาและตอบ “ฉันไม่ได้บอกคุณเหรอว่าฉันจะอยู่ในเมืองเพื่อประชุมวันนี้? การประชุมเพิ่งเสร็จและผมจะกลับไปที่มณฑลหลังทานอาหารกลางวันเสร็จ มีอะไรหรือเปล่า? แม่มาที่บ้านผมอย่างงั้นหรอเดี๋ยวก่อน… นี่คือหมายเลขโทรศัพท์มือถือ แม่ซื้อมือถือมาเหรอ?”
ลวนเสี่ยวปิงพูดติดอ่าง “พี่หยาง… พี่หยาง… ให้โทรศัพท์มือถือแม่เมื่อเช้านี้”
ดงซูบินพูดไม่ออก “แม่อยู่ในเมืองด้วยเหรอ? มาไปหาพี่หยางนั้นอีกครั้งแล้วอย่างงั้นหรอ? แม่มีเงินพอไหม? ทําไมแม่ชอบไปหาเขาจังเลย? ทําไมเขาถึงไม่มาหาแม่บางล่ะ”
ลวนเสี่ยวปิงบ่น “หยุดเรื่องไร้สาระของลูก พี่หยางยุ่งกับงานของเขามาก และเขาส่งคนขับรถมารับแม่”
ดงซูบินสัมผัสพวงมาลัยและรู้สึกอิจฉา “แม่ลืมลูกชายของแม่ไปแล้วหลังจากได้แฟน บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ซื้อมือถือแล้วไม่ยอมให้? ทําไมคแม่ถึงยอมรับโทรศัพท์มือถือของพี่หยง?”
ลวนเสี่ยวปิงรู้สึกขบขัน “เขาซื้อไปแล้ว ส่วนลูกยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์” “ก็ได้…ก็ได้…” ดงซูบินกลอกตา “มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด โอเค? ผมจะซื้อของขวัญให้คุณโดยไม่ขอในอนาคต”
“แม่ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น และแม่จะไม่สิ้นเปลืองอะไรกับสิ่งที่ไม่จําเป็น” พวกเขาคุยกันสักพัก และจู่ๆลวนเสี่ยวปิงก็ถามขึ้น “เสี่ยวปิงตอนนี้ลูกว่างไหมลูกตกลงที่จะพบกับลุงหยางของลูกและแม่คิดว่าเขาตั้งตารอที่จะพบ,กเช่นกัน วันนี้วันเสาร์และเขาไม่ได้ทํางานเนื่องจากลูกอยู่ในเมืองและตอนนี้ว่างลูกอยากทานอาหารกลางวันด้วยกันไหม แม่จะให้ที่อยู่ของเขากับลูก”
ดงซูบินรู้สึกว่าแม่ของเขาและพี่หยางใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้ว “แม่ครับ เมื่อคืนแม่พักที่บ้านเขาหรือเปล่า”
ลวนเสี่ยวปิงปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่… หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”
“ก็ได้… ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
“ตกลง, เดียวแม่ส่งที่อยู่ให้ โอ้ ถ้ายามไม่ยอมให้ลูกเข้ามา โทรหาแม่ แม่จะลงไปรับลูกเอง”
“ที่ของเขายังมียาม! ที่อยู่อาศัยของผู้บริหารระดับสูง? พี่หยางเขาเป็นใครกันแน่? ธุรกิจ? เขาฟังดูร่ํารวย” ดงซูบินพิมพ์ที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของเขา ทันใดนั้นเขาก็แข็งตัว “ฮะ? ที่อยู่นี้คุ้นเคยมากแม่ดูเหมือนว่าจะ เป็นที่อยู่ครอบครัวของคณะกรรมการพรรคการเมืองของเมืองดงซูบินมาที่เมืองเพื่อประชุมไม่กี่ครั้งเมื่อเขาเป็น รองหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงสาธารณะ”
ลวนเสียวปิงลังเล “เอ่อ… พี่หยางของคุณเป็นผู้นํากับรัฐบาล ฉันเพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อไม่นานนี้เอง
“อะไร?!” ดงซูบินตกตะลึง “เขาเป็นผู้นําของคณะกรรมการพรรคเมือง? เขาอยู่แผนกไหน?”
ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาตะลึงจริงๆ “แม่ ยอดเยี่ยมมาก หัวหน้าแผนกองค์กรภายในคณะกรรมการพรรคการเมืองอย่างน้อยต้องมีเจ้าหน้าที่ระดับรองผู้อํานวยการและสมาชิกคณะกรรมการพรรคพวกเราทุกคนต้อ งดูดกลืนเขาเอาล่ะ!เขาเป็นผู้นําในคณะกรรมการพรรคหรือไม่? ทําไมเขาถึงสนใจคุณ”
ลวนเสี่ยวปิงโกรธ “พี่หยางไม่ได้เหมือนเป็นอย่างที่ลูกคิดหรอก”
ดงซูบินรู้ว่าเขาพูดผิด “แม่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แม่สวยและนิสัยดี มันถูกต้องแล้วที่เขาจะชอบแม่”
“ลูกกําลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร? ฮ่าฮ่าฮ่า… แม่สวยเหรอ?”
ดงซูบินถามหลังจากปลอบแม่ของเขา “เขาเป็นหัวหน้าแผนกองค์กรของคณะกรรมการเมืองจริงๆหรือ?”
ลวนเสี่ยวปิงตอบแบบส่งๆ “พี่หยางก็คือพี่หยาง ทําไมลูกถึงถามเรื่องนี้อยู่ตลอดเลย? แม่วางสายแล้ว!”
“อา… อะไรจะรีบร้อน? เอาล่ะ … ผมจะไม่ถามอีกต่อไป ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสาย ดงซูบินก็ตบหน้าผากของเขาสองสามครั้ง เขารู้สึกซับซ้อนและเรียกว่าหลัวไม่ถึง “สวัสดีพี่หลัวฉันเองตอนนี้คุณทานอาหารเที่ยงหรือยัง”
หลัวไม่ถึงหัวเราะและตอบกลับ “ยัง. ฉันกําลังเตรียมทําอาหารกลางวัน
“โอ้ คุณรู้ไหมว่าใครเป็นหัวหน้าแผนกองค์กรของคณะกรรมการพรรคประจําเมือง?”
หลัวไร่ถึงงงงวย ใครไม่รู้จักหัวหน้าฝ่ายองค์การคณะกรรมการพรรคเมือง? แต่เธอจําได้ว่าดงซูบินถูกย้ายมาจากข้างนอกและตอบกลับ “คนนั้นคือรัฐมนตรีหยางจ้าวเต๋อ”
เป็นเขาจริงๆ!
ดงซูบินถอนหายใจ “จู่ๆ ฉันก็ได้ยินใครบางคนพูดถึงเขา เอาล่ะ ฉันแค่อยากรู้ ทานอาหารต่อเถอะ”
ดงซูบินเก็บโทรศัพท์ของเขาและขับรถไปที่พักของสํานักงานเมือง
ระหว่างทาง ดงซูบินคิดถึงสิ่งต่างๆมากมาย เขาได้พบกับสิ่งที่ไม่น่าพอใจมากมายในราชการและไม่ต้องการให้แม่ของเขาอยู่กับหยางจ้าวเต่อ เขาเป็นข้าราชการระดับสูง และครอบครัวของดงซูบินเป็นเพียงครอบครัวธรรมดาหยางจ้าวเต่ออาจดูถูกพวกเขาเนื่องจากสถานะทางสังคมของพวกเขาไม่เหมือนกันแต่ดงซูบินยังคงประ ทับใจกับแม่ของเขา แม่ของเขาไม่ค่อยได้ออกไปไหนและไม่ได้หาแฟนเลย แต่ตอนนี้ เธอได้สมาชิกคณะกรรม การพรรครัฐบาลเมืองมาเป็นแฟนของเธอแล้ว นี่อาจเป็นชะตากรรม?
จินตนาการของ ดงซูบินโลดแล่นและเขาก็ละทิ้งความคิดเหล่านี้ทั้งหมด
เขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากพบพี่หยางถ้าพี่หยาง เป็นคนอย่างเหมิงเซียวริน ดงซูบินจะทําทุกอย่างเพื่อคัดค้านแม่ของเขาที่อยู่ด้วยกันกับเขา
ครอบครัวคณะกรรมการพรรคเมือง
ดงซูบินขับรถไปที่ทางเข้าและยามเห็นเขาพยายามจะหยุดเขา
ดงซูบินไม่หยุดและเดินต่อไปในขณะที่ส่งเสียงแตร
ยามลังเลและไม่กล้าหยุดรถของ ดงซูบินคนที่กล้าส่งเสียงแตรในของคณะกรรมการพรรคการเมืองควรเป็นใครสักคน
นี่เป็นครั้งแรกที่ ดงซูบินเข้าสู่ที่พักของคณะกรรมการพรรคการเมืองของเมือง ในฐานะรัฐบาลเมืองที่ปกครองเทศมณฑลหยานไท่ สภาครอบครัวของคณะกรรมการพรรคประจําเมืองนั้นดีกว่ามากมีอาคารไม่มากและทั้งหมดมีประมาณสี่ถึงห้าชั้นแต่ละอาคารอยู่ห่างกันมากขึ้นมีสวนสาธารณะสวนและพื้นที่ว่างมากมายให้ผู้คนได้ออกกําลังกาย
ดงซูบินจอดรถไว้หน้าอาคารสีเทาแล้วเดินขึ้นบันได
ชั้นหนึ่ง ชั้น
สอง…ชั้น
สาม…
ดงซูบินมองไปที่ประตูและสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนกดกริ่ง
ดึงด็อง… ดึงด็อง… และมีคนเปิดประตู
หลวนเสี่ยวปิงเปิดประตู “ลูกมาถึงแล้วหรอ? ทําไมมาช้าจัง”
“ผมซื้อของมาระหว่างทาง”ดงซูบินแสดงถุงผลไม้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปเยี่ยมบ้านของใครบางคนและเขาไม่ควรมามือเปล่า
ลวนเสี่ยวปิงจับมือลูกชายของเธอเข้าไปในบ้าน “พี่หยาง ซูบินมาถึงแล้ว”
นี่คืออพาร์ตเมนต์แบบสามห้องนอนและได้รับการปรับปรุงใหม่อย่างดี ดงซูบินไม่เห็น หยางจ้าวเต่อ ในห้องนั่งเล่น และเมื่อเขากําลังจะถามแม่ของเขาเขาได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่างจากห้องครัวชายวัยกลางคนเดินออกจากครัวด้วยรอยยิ้มเขาสวมผ้ากันเปื้อนและมีคิ้วหนา
นี่คือ รมว.ทท. ของคณะกรรมการพรรคเมือง?
ดงซูบินตกใจ สิ่งนี้แตกต่างไปจากที่เขาคาดไว้โดยสิ้นเชิง
หยางจ้าวเต่อ มองไปที่ ดงซูบินและยิ้ม “คุณคือเสี่ยวปิง? ดี… ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณจะได้เป็นหัวหน้าแผนกตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้เฮ้… ทําไมคุณถึงนําของขวัญมาด้วย? ฮ่าฮ่า…ครั้งหน้าอย่าเอาอะไรมานะมีที่นั่ง”
ลวนเสี่ยวปิงจ้องมองลูกชายของเธอ “เรียกเขาว่าลุงหยาง”
หยางจ้าวเต๋อหัวเราะและโบกมือ “ไม่เป็นไร. แค่เรียกฉันว่าพี่หยางก็พอ”
“ไม่…” ดงซูบินกระแอมและทักทายเขา “ลุงหยาง”
พวกเขาคุยกันอยู่พักหนึ่ง แต่หยางจ้าวเต่อยังคงเป็นหัวหน้าคณะกรรมการพรรคการเมืองและตงเสวี่ยปิงรู้ สึกไม่สบายใจที่จะพูดอย่างไม่ใส่ใจ ดงซูบินมีความประทับใจแรกพบที่ดีต่อหยางจ้าวเต่อเนื่องจากเขาไม่มีท่าที่เป็นข้าราชการระดับสูงและยังคงสวมผ้ากันเปื้อนเป็นการยากที่จะจินตนาการว่าคนตรงหน้าเขาเป็นรัฐมนตรี กระทรวงองค์การคณะกรรมการพรรคประจําเมืองแน่นอนดงซูบินรู้ดีว่าเขาจะไม่แต่งตัวแบบนี้ถ้าลูกน้องมาเยี่ยมเขา เขาสามารถบอกได้ว่าหยางจ้าวเต่อคิดหลายอย่างสําหรับการพบปะของพวกเขา ซึ่งเป็นรูปแบบการเคารพมารดาของเขา
“อ้อ ฉันลืมไปว่ายังไม่ได้นั่นผัก”หยางจ้าวเต่อลุกขึ้นยืน “คุณสองคนคุยกันต่อเลย”
ลวนเสี่ยวผิงดึงเขากลับมา “ให้ฉันทําอาหารในขณะที่คุณเถอะ คุณไปพักเถอะ”
หยางจําวเต๋อหัวเราะ “ฮ่าฮ่า…การทําอาหารเป็นงานอดิเรกของฉัน และเธอต้องไม่พรากมันไปจากฉันวันนี้เป็นวันหยุดของคุณ คุณควรใช้เวลากับซูบิน
ลวนเสี่ยวปิงปฏิเสธ “อาหารเย็นของเราเมื่อคืนนี้คุณเป็นคนทําอาหารเองด้วย คุณน่าจะ…” จู่ๆ เธอก็หยุดและเดินไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว “พวกคุณดูทีวีกันก่อนในขณะที่ฉันทําอาหาร”แบม! ลวนเสี่ยวปิงรีบปิดประตูห้องครัว
ดงซูบินแอบมองแม่ของเขา แม่ของเขาใช้เวลาทั้งคืนกับพี่หยาง! ฮ่ม! เธอยังคงอ้างว่าพี่หยางได้ส่งคนขับรถไปรับเธอเมื่อเช้านี้! เธอโกหกเก่งจริงๆ
มีเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
ดงซูบินนั่งตัวตรงมากบนโซฟา และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
หยางจ้าวเต่อหยิบซองบุหรี่ ออกจากโต๊ะกาแฟและเสนอ ดงซูบินเขาหัวเราะเมื่อ ดงซูบินปฏิเสธข้อเสนอของเขา “ฮ่าฮ่า… ทําไมคุณถึงนั่งแบบนี้? อย่าเกร็งไปเลย คุณไม่ได้มาพบผู้นําของคุณ ฉันควรจะเป็นคนประหม่า” เขาพูดติดตลก “ฉันยังต้องการการอนุมัติจากคุณเพื่อที่จะได้อยู่กับแม่ของคุณเสี่ยวปิงบอกฉันว่าคุณเป็นคนตัดสินใจเรื่องทุกอย่างในครอบครัว”
ดงซูบินคิดกับตัวเอง คุณสองคนได้ใช้เวลาทั้งคืนร่วมกันแล้ว มีอะไรต้องตัดสินใจ?
แม้ว่า ดงซูบินจะมีความประทับใจที่ดีต่อหยางจ้าวเต่อแต่เขาก็ไม่เห็นด้วยในทันที “รัฐมนตรีหยาง…”
“รัฐมนตรี?” หยางจ้าวเต่อขัดจังหวะ “เรียกฉันว่าเพี่หยาง!”
“เอ่อ…ผมจะทําได้ยังไง”
“มีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้? เราไม่มีกฎเหล่านี้ที่นี่
ดงซูบินได้ตอบกลับ “เอาล่ะ ผมจะเรียกคุณว่าพี่หยาง”
“นั่นสินะ…ฮ่าๆๆ…
