ค่ํา 19.15 น.
พระอาทิตย์กําลังลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม
ครอบครัวคณะกรรมการพรรคเมืองเลขที่ 1 คฤหาสน์.อาหารที่หอมกรุ่นจากครัวเต็มบ้านในห้องนั่งเล่นเสี่ยวหลานใช้เครื่องวัดความดันโลหิตเพื่อวัดความดันโลหิตของหานจนขณะที่เสี่ยวจิน,เสี่ยวห่าวและรุ่นน้องคนอื่นๆดูผ่านไปครู่หนึ่งมิเตอร์ก็ส่งเสียงบและแสดงผล ชีพจร 76 ความดันโลหิต 70 – 110 ปกติ
เสี่ยวจินโล่งใจเมื่อเธอได้ยินมัน
หานจินยิ้มอย่างอ่อนโยน ฉันบอกว่าฉันสบายดี ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง
เสี่ยวหลานหรี่ตาและค่อยๆถอดสายรัดแขนออก ได้เวลาอาหารเย็นแล้วคุณควรทานยาก่อนเสี่ยวห่าวไปหยิบแก้วน้ำมา
รับทราบ! เสี่ยวห่าวไปนําน้ำมาให้ป้าของเขาทันที
หานจินตบหลังมือของเสี่ยวหลาน หยุดสั่งน้องชายของลูกเสียทีทําไมลูกไม่ไปเอาน้ำด้วยตัวเอง? โอ้ซุบันอยู่ที่ไหน? วันนี้เขาจะมาหรือเปล่า เสี่ยวหลานยิ้ม หนูบอกเขาแล้วและเขาบอกว่าเขาจะมาแต่หนูโทรหาเขาสองสามครั้งก่อนหน้านี้แล้ว และโทรศัพท์ของเขาปิดอยู่หรือแบตเตอรี่หมดหนูจะโทรหาเขาอีกครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดหมายเลขของดงซูบินไม่กี่วินาทีต่อมาเธอวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้าง และดวงตาของเธอก็หรี่ลงเป็นรอยกรีด โทรศัพท์ของเขายังคงปิดอยู่เขากล้าดียังไงมาร่วมงานวันเกิดแม่ฉันช้าแล้วยังปล่อยให้ทุกคนรอเขาอยู่! หานจึงตบมือของเสี่ยวหลาน บางทีเขาอาจจะก่าลังยุ่ง
เสี่ยวหลานช่วยแม่ของเธอขึ้น อย่ารอเขาอีกเลย ไปกินข้าวกันเดี๋ยวนี้
เสี่ยวหลานมองดูนาฬิกาของเขาและขมวดคิ้วเมื่อคืนเสี่ยวหลานได้ติดตามมาดามหานที่โรงพยาบาลแต่ดงซูบินซึ่งเป็นลูกเขยในอนาคตไม่ปรากฏให้เห็นเขายังออกจากโรงพยาบาลโดยไม่บอกใครเลยและไม่ปรากฏตัวในวันนี้วันนี้วันเกิดป้าของเขา แล้วเขาจะปิดโทรศัพท์ได้ยังไง?เขาไม่น่าเชื่อถือเกินไป
พี่น้องตระกูลเสียว เสี่ยวเกาปัง, เสี่ยวเกาเหลียง และ เสี่ยวเกาเจียง ลงมาชั้นล่าง
เสี่ยวเกาปังมองไปรอบ ๆ เสี่ยวตงยังไม่มาเหรอ?
เขากําลังไปทําธุระด่วน เสี่ยวหลานโกหก …และใกล้จะถึงแล้ว
เสี่ยวเกาเจียงเป็นพลโทและตรงไปตรงมา ตอนนี้กี่โมงแล้ว? อะไรจะสําคัญไปกว่าการฉลองวันเกิดของแม่คุณ
เสี่ยวหลาน ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
เสี่ยวหลานยิ้มและมองไปที่ลงที่รองของเขา ลุงรองลุงคิดผิดที่พูดแบบนี้รัฐบาลท้องถิ่นแตกต่างจากกองทัพถึงเวลาสงบได้แล้วงานของลุงอาจไม่ยุ่งเท่าไรแต่รัฐบาลท้องถิ่นต่างออกไปเราต้องให้ความสําคัญกับประชาชนและประเทศชาติก่อนเราถ้าเกิดแผ่นดินไหวในอําเภอของเราลุงคิดว่าเราจะยังมาฉลองวันเกิดแม่หนูได้ไหม? หนูคิดว่าแม่จะตีหนูถ้าหนูปรากฏตัวที่นี่ใช่ไหม น้ำเสียงของเธอค่อนข้างกระวนกระวายใจ
หานจินจ้องไปที่ลูกสาวของเธอ เสี่ยวหลาน! พูดกับลงรองแบบนี้ได้ยังไง!
เสี่ยวเกาเจียงแทบจะเป็นบ้า เจ้าเด็กเหลือขอเข้าข้างเขา! ฮีม! ฉันไม่สามารถแม้แต่วิพากษ์วิจารณ์ซูบินที่มาสาย?! อา?!
ฉีหลีเฟิง ภรรยาของ เสี่ยวเกาเจียงดึงเขากลับมา หยุดเถียงได้แล้ว
เสี่ยวห่าวยกมือขึ้นและทําท่าทางขอเวลา ป๊ะป๋า พี่สาว หยุดเถียง มาทานอาหารเย็นกันเถอะ
เสี่ยวเกาเหลียง ยิ้ม พอได้ลแว้, เรามาเริ่มทานอาหารเย็นกันเถอะ
ทุกคนอารมณ์เสียเพราะพระพุทธรูปหินทรายภูเขาเทียนหลง
กริ้ง… กริ้ง… กริ้ง… เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น
หานจนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว …ฉันจะตอบ.
ทุกคนรู้ว่าหานจึงกําลังรอสายนี้อยู่ และ เสี่ยวหลานก็ช่วยเธอรับสายอย่างรวดเร็ว สวัสดี.
พี่สะใภ้ ฉันเองเสี่ยวเกาหยู ฉันได้ยินมาว่าพี่ไม่สบาย เป็นยังไงบ้าง?
–
ดวงตาของหานจึงแสดงความผิดหวังและบังคับให้ยิ้ม เกาหยู… ฮ่าฮ่า… ฉันสบายดี… ตกลง…ขอบคุณมากเธอต้องดูแลตัวเองด้วยนะ…
หานจึงกําลังรอสายจากผู้อาวุโส ทุกปี ผู้อาวุโสเสี่ยว จะโทรหาเธอในวันเกิดของเธอโดยไม่ล้มเหลวแต่ปีนี้… เธอไม่ได้รับโทรศัพท์จากเขาเลย เธอกลั้นน้ำตาและกลับไปที่โต๊ะอาหารหลังจากวางสายเธอบังคับตัวเองให้ยิ้มและขอบคุณทุกคนที่ฉลองวันเกิดกับเธอ
ทุกคนสามารถบอกได้ว่า หานจนรู้สึกแย่มาก
นี่ควรจะเป็นโอกาสที่มีความสุข แต่ตอนนี้…
ทุกคนที่โต๊ะอาหารเงียบ
ดึงดอง… ดึงด็อง…เสียงกริ่งประตูดังขึ้น และ เสี่ยวห่าวกระโดดขึ้นไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดก่อนเปิดประตู พี่เขย ในที่สุดท่านก็มาถึงแล้ว
ดงซูบิน กําลังหอบ ฉันมาช้าไปหรือเปล่า
เสี่ยวห่าวลดเสียงของเขา ระวัง, พี่สาวคนโตของฉันเพิ่งทะเลาะกับพ่อเพราะคุณ เขาพูดอย่างรวดเร็ว
ดงซูบิน รู้สึกประทับใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเสี่ยวหลานจะปกป้องเขาขนาดนี้ ฮะ?เป็นความผิดของฉัน… เสี่ยวหลานไม่ควรตอบผู้อาวุโสของเธอด้วย เขารีบถอดรองเท้าและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะก่อนเข้าไปวันนี้เขาเหนื่อยทั้งกายและใจ เขาต้องวิ่งเป็นระยะทางสั้นๆเพื่อมาที่นี่และมีเหงื่อออก
ขณะที่ ดงซูบิน เข้ามาในห้องนั่งเล่น ทุกคนก็หันมามองเขา
ดงซูบิน ถือกระเป๋าและขอโทษ ขอโทษที่มาสาย. ฉันไปเตรียมของขวัญวันเกิดคุณป้าและแบตเตอรี่โทรศัพท์ฉันหมด ฉันจะลงโทษตัวเองด้วยการดื่มแก้ว เขาเทแอลกอฮอล์หนึ่งแก้วแล้วกลืนลงไป
หานจินยิ้ม รีบไปนั่งเถอะ
ดงซูบิน นั่งลงและมองไปรอบ ๆ ฮะ? ทําไมรู้สึกมืดมนจัง
นี่ควรจะเป็นโอกาสที่มีความสุข แต่ก็รู้สึกหดหูใจ เสียวจนรู้สึกว่ามันเป็นความผิดของเธอถ้าเธอไม่ทําพระพุทธรูปหายมันจะไม่… เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจและหยิบของขวัญกระเบื้องเคลือบที่เธอซื้อออกมา ป้าฉันขอให้คุณอายุยืนเครื่องประดับเครื่องลายครามนี้เหมาะสําหรับคุณ เธอส่งของขวัญให้หานจึง
หานจินหยิบมันออกมาและถือไว้ในมือของเธอ ขอบคุณ. ฮาฮา…
เสี่ยวห่าว, เสี่ยวหลาน และคนอื่นๆ หยิบของขวัญออกมาทีละชิ้น และ หานจิง ก็ขอบคุณพวก ขา สิ่งเหล่านี้สวยงามมาก ขอบคุณมากจริงๆ
ควรถึงเวลาของ เสี่ยวหลานที่จะมอบของขวัญให้แม่ของเธอ แต่เธอก็รีบไปและไม่ได้เตรียมอะไรเลยเธอทําได้เพียงยิมและส่งสัญญาณให้ ดงซูบิน ตาของคุณแล้ว
ดงซูบิน ได้รับคําใบ้และเปิดถุงผ้าของเขาช้าๆ คุณป้า นี่เป็นสัญญาณจาก
ฮียหลานและฉัน… ทุกคนมองไปพร้อมกับตงเสวี่ยงเปิดถุงผ้า ทุกคนต่างรอคอยที่จะได้เห็นว่าเขาเตรียมของขวัญอะไรไว้
หนึ่งวินาที…
สองวินาที…
เมื่อนําไอเทมออกจากกระเป๋า ทุกคนก็ตะลึง
เสียวหลานอ้าปากค้าง พระพุทธรูป? เจ้าไปเอามาจากไหน?
ดงซูบิน กล่าวในใจของเขา ฉันจะหาได้จากที่ไหนอีก เขาวางพระพุทธรูปไว้ในมือของหานจึง คุณป้า ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ
หานจนแตะรูปปั้น ขอบคุณเสี่ยวปิง นี่เป็นของขวัญที่รอบคอบ
ฮะ? นี่คือปฏิกิริยาอะไร? เดี๋ยวนะ…คุณไม่ควรตื่นเต้นเหรอ?
เสียวหลานยิ้ม คุณมีความสามารถมาก พระพุทธรูปหินทรายภูเขาเทียนหลงเพียงองค์เดียวเท่านั้นที่ถูกค้นพบและปู่และแม่ของฉันเก็บไว้ฮ่าฮ่า… นี่ดูเหมือนจริงเลย… โอ้แม้แต่วัสดุและความอยากก็ดูเหมือนของจริงไม่เลว,นี่เป็นแบบจําลองชั้นยอดหรือไม่?ชิ้นนี้มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งแสนขึ้นไปใช่ไหม
เสี่ยวห่าวพยักหน้า มันดูเหมือนของจริง
ดงซูบิน เกือบตกเก้าอี้ของเขา เอาล่ะ! ฉันอุตส่าห์ขโมยมันกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วทุกคนก็บอกว่านี่เป็นของเลียนแบบ?!นี่แหละของจริง! แต่ดงซูบินรู้ว่าพวกเขากําลังคิดอะไรอยู่มันเหมือนกับว่าคุณเอาภาพวาดให้คนอื่นดูซึ่งควรจะแสดงในพิพิธภัณฑ์พระราชวังทุกคนจะคิดว่าภาพวาดที่คุณถืออยู่นั้นเป็นของปลอม
หานจึงรู้ว่าดงซูบินได้คิดมากกับของขวัญของเขา แต่แบบจําลองชั้นยอดยังไม่ใช่ของจริงเธอครุ่นคิดเกี่ยวกับพระพุทธรูปและอารมณ์เสียเมื่อเห็นมันแบบจําลองนี้เธอรีบวางมันลงและไม่มองอีกเลยเธอรู้ว่าเธอจะไม่มีวันได้พระพุทธรูปตัวจริงกลับมาอีกและต้องการหยุดคิดเรื่องนี้เสียที
ดงซูบินรีบพูด มาดามครับ พระพุทธรูปองค์นี้…
หานจินบังคับยิ้ม ฉันชอบมันมากและจะอธิษฐานเผื่อจะได้มันในอนาคต
ไม่… ผมกําลังบอกว่ารูปปั้นนี้คือ..
นี่ลี่เฟิง ขัดจังหวะ ดงซูบิน ไปกินข้าวกันก่อนที่ข้าวจะเย็น
เสี่ยวหลานขมวดคิ้วขณะที่เขามองไปที่ ดงซูบิน ไม่เห็นสีหน้าของป้าเหรอ? ทําไมท่านจึงนําพระพุทธรูปมาอีก?
เสียวหลานสะกิด ดงซูบิน ใต้โต๊ะและขอให้เขาเงียบ
โต๊ะอาหารกลายเป็นตกต่ําอีกครั้ง
ดงซูบิน รู้สึกหงุดหงิดหลังจากถูกขัดจังหวะหลายครั้ง จะบ้าหรอ! ฉันยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย
ทันใดนั้น ข่าวในทีวีก็รายงานข่าวที่ดึงดูดความสนใจของ เสี่ยวห่าวค่อนข้างหูดีและเร่งเสียงอย่างรวดเร็ว
พวกเขาเห็นแถวของคําที่ด้านล่างของหน้าจอ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียวถูกบุกรุก!
ริมแม่น้ำในช่วงเทศกาลเชงเม้ง
Next
