ห้องส่วนตัวในร้านอาหารระดับกลาง
ดงซูบินได้เรียกรองหัวหน้าสํานักที่หกพี่เฉียนออกมาตอบรับเขา พี่เฉียนยังคงกังวลและถามอยู่เรื่อยๆ ว่าเขาเกี่ยวอะไรกับคดีที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียวถูกบุกรุกหรือไม่ แม้ว่าสิ่งของเหล่านี้จะถูกนําเข้ามาในประเทศจีนและจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์ แต่ความเสียหายต่อกิจการต่างประเทศของจีนนั้นยิ่งใหญ่ เรื่องนี้กลายเป็นข้อพิพาทระหว่างประเทศ และหนังสือพิมพ์รายใหญ่ทั้งหมดกําลังรายงานเรื่องนี้ หากดงซูบินมีส่วนเกี่ยวข้องพี่เฉียนอาจถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในขณะที่เขาซื้อตั๋วเครื่องบินให้เขา
ดงซูบินปฏิเสธที่จะยอมรับและอ้างว่าเขาไปญี่ปุ่นเพื่อตามหาใครสักคน
ในที่สุดพี่เฉียนก็เชื่อเขาและไม่ถามต่อ
ดงซูบินรู้สึกผิดที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพี่เฉียน และมอบบุหรี่จงกวางสามกล่องให้เขาหลังอาหารกลางวัน เขาพยายามที่จะปฏิเสธแต่ยอมรับของขวัญของ ดงซูบินหลังจากการโน้มน้าวใจบางอย่าง นี่คือวัฒนธรรมการแลกเปลี่ยนของขวัญและความโปรดปรานของจีน และของขวัญไม่จําเป็นต้องมีราคาแพง
พี่เฉียนบอก ดงซูบินว่าเสี่ยวหยางไม่ได้มาทํางานในวันนี้และอาจป่วยก่อนออกเดินทาง
ดงซบินกังวล หัวหน้าเสี่ยวปฏิบัติต่อเขาอย่างดี และเขาควรไปเยี่ยมเธอถ้าเธอป่วย …… 13.00 น.
ดงซูบินมองไปรอบๆ ถนนเล็กๆ นอกเขตที่ของสํานักงานความมั่นคงสาธารณะตะวันตก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อาคารยังคงเป็นอาคารชั้นเดียวและยังคงอยู่ในตรอกซอกซอยที่ซับซ้อนมากมาย เกือบสองปีแล้วที่ดงซูบินใช้ ย้อนกลับ เพื่อซื้อยารักษาโรคหัวใจวายและโรคหอบหืดสําหรับรัฐมนตรีหลิวเขาได้ติดต่อกับเสี่ยวหยางทางโทรศัพท์ และพวกเขาก็ได้พบกันมาระยะหนึ่งแล้ว เขาไม่ได้มาเยี่ยมเธอในช่วงปีใหม่ และเขาควรซื้อของขวัญมาเยี่ยมเธอตอนนี้ ยามหยุด ดงซูบินที่ทางเข้าที่พัก คุณคือใคร? ดงซูบินยิ้ม ผมชื่อดงซูบินเสี่ยวหยาง หัวหน้าเสี่ยว อยู่บ้านหรือเปล่า
รอที่นี่ ยามกลับไปที่ตําแหน่งของเขาและโทรออก สักพักก็โผล่หัวออกมา หัวหน้าเสี่ยวขอให้คุณเข้าไปข้างใน อาคาร 1, 202
ตกลง, ขอบคุณ ดงซูบินถือของขวัญของเขาและเข้าไป
ดึงต้อง… ดึงต้อง… ดงซูบินกดกริ่งของหัวหน้าเสี่ยว
ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูก็เปิดจากด้านใน และหญิงสาวสวยคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในวัยสี่สิบต้นๆของเธอ เธอมีรูปลักษณ์ที่สูงกว่าปกติและสวมชุดนอนผ้าไหม ผมของเธอถูกมัดไว้ และเธอมีเสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์ทับเสื้อสเวตเตอร์ของเธอ
ดงซูบินตกตะลึงเป็นครั้งที่สอง เสี่ยว… หัวหน้าเสี่ยว?
ทําไมคุณดูแปลกใจจัง เสี่ยวหยางหัวเราะและเปิดประตู นายคิดว่าฉันเป็นตัวปลอมเหรอ?
ดงซูบินหน้าแดง เอ่อ…คุณดูหน้าซีดๆ และผมจําคุณไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น ผมได้ยินมาว่าคุณป่วย คุณรู้สึกยังไงตอนนี้?
เสี่ยวหยางก้าวออกไปเพื่อให้ ดงซูบินเข้ามา ฉันสบายดี. ฉันแค่เหนื่อย เข้ามา
ดงซูบินรู้ว่าไม่ใช่เสี่ยวหยางที่เปลี่ยนไป เขาเป็นคนที่เปลี่ยนไป
ในอดีต ดงซูบินมักจะมองดูผู้อื่นและไม่สนใจสิ่งอื่น แต่เมื่อเขาได้พบกับผู้คนที่มีสถานะสูงกว่า เขาเรียนรู้ที่จะไม่ตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอก ตอนนี้เขามองไปที่อดีตหัวหน้าของเขาและตระหนักว่าเขาไม่ได้สังเกตว่าเธอดูสวยขึ้นหลังจากมองดูเธอมาระยะหนึ่งแล้ว
ประตูปิดลง และมีเพียงทั้งสองคนเท่านั้นที่อยู่ในอพาร์ตเมนต์
ขอโทษสําหรับความยุ่งเหยิง ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมาและอย่าเก็บกวาด เสี่ยวหยางเห็น ดงซูบินมองเธอและยิ้ม มีอะไรผิดปกติ?
ดงซูบินกระแอมในลําคอของเขา เขาไม่ใช่ลูกน้องของเสี่ยวหยางอีกต่อไปและสามารถพูดกับเธอได้อย่างเป็นกันเองมากขึ้น ผมสังเกตว่าคุณเปลี่ยนไป… อืม… ตอนนี้คุณสวยขึ้นมากแล้ว
เสี่ยวหยางหัวเราะ เจ้าเด็กเหลือขอ… นายกล้าพูดแบบนี้กับอดีตหัวหน้าเก่าของนายได้อย่างไร
อา…ฉันพูดความจริง ดงซูบินมองไปรอบ ๆ อ้าว อยู่บ้านคนเดียวเหรอ
เสี่ยวหยางพยักหน้าและนั่งบนโซฟากับ ดงซูบิน นายก็รู้ว่าฉันหย่าร้างมาหลายปีแล้วและอยู่คนเดียว นี่… ดื่มชาสักถ้วย
ดงซูบินรู้ว่าเสี่ยวหยางเป็นผู้หย่าร้างและมีลูกชายกําลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น แต่ลูกชายของเธออยู่กับอดีตสามีและจะอาศัยอยู่กับเสี่ยวหยางสองวันทุกเดือน เขารู้สึกแย่กับอดีตผู้นําของเขาที่อยู่คนเดียวแม้ว่าเธอจะป่วย เขารู้สึกขอบคุณเสี่ยวหยางมาโดยตลอด และต้องการทําอะไรเพื่อเธอ คุณกินอะไรมารึยัง?
ฉันไม่มีความอยากอาหารและขี้เกียจทําอาหาร ฉันเพิ่งกินยาไป
นี่มันผิด ดงซูบินพับแขนเสื้อขึ้นและยืนขึ้น ผมเตรียมของมาให้คุณด้วย มาอยู่ตรงนี้
เสี่ยวหยางดึง ดงซูบินกลับมา ไม่จําเป็น. นายเพิ่งมาถึง นั่งลงก่อน
ดงซูบินได้ตอบกลับ ท่านผู้เฒ่า คุณไม่จําเป็นต้องสุภาพกับฉันมาก ดูหน้าคุณสิ คุณซีดมาก คุณจะข้ามมื้ออาหารของคุณได้อย่างไร? ไปพักผ่อนในห้องของคุณ แล้วฉันจะโทรหาคุณเมื่ออาหารพร้อม เขาสามารถบอกได้ว่าเสี่ยวหยางพักผ่อนอยู่ในห้องของเธอก่อนที่เขาจะมาจากการแต่งตัวของเธอ เขาช่วยเธอขึ้นและพาเธอไปที่ห้องเสี่ยวหยาง ได้รับการพัฒนามาอย่างดี และหน้าอกของเธอก็กระตุกขณะที่เธอนอนลงบนเตียง
เอาล่ะ… ทําไมฉันไม่รู้ว่าอดีตหัวหน้าเสี่ยว มีเสน่ห์มากขนาดนี้มาก่อน?
ดงซูบินมองออกไปอย่างรวดเร็ว หลับไปซะ ฉันจะเตรียมอาหารกลางวันให้
เสี่ยวหยางยิ้ม ฉันคิดว่าคุณรู้วิธีสร้างปัญหาข้างนอกเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าคุณดูแลคนอื่นอย่างไร
ดงซูบินคลุมเสี่ยวหยางด้วยผ้าห่มของเธอและตอบอย่างไร้ยางอาย ยังไม่สายเกินไปที่จะรู้เรื่องนี้ ผมไม่ได้เก่งอะไรมากมาย แต่ผมดูแลคนอื่นได้ดี เขาไม่ได้ส่งเสริม หลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิตและแม่ของเขากลับมาทํางานที่มณฑล เขาดูแลตัวเองที่ปักกิ่งเป็นเวลาหลายปี แม้ว่าฉูหยวนจะช่วยเขาซักเสื้อผ้าในภายหลัง แต่เขาไม่ค่อยซักเสื้อผ้าหรือทําอาหารใน มณฑลหยานไท่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้ เขาแค่ขี้เกียจ
หลังจากเข้าครัวแล้ว ดงซูบินก็เริ่มทําอาหาร
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา ดงซูบินถือชามโจ๊กร้อนไปที่ห้องนอนสําหรับเสี่ยวหยางและหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาเพื่อดูว่าเธอเป็นไข้หรือไม่
เสี่ยวหยาง ถอนหายใจ คงจะดีถ้าคุณเป็นลูกของฉัน
ดงซูบินวางชามเปล่าไว้บนโต๊ะข้างเตียงและได้ยินเสียงที่อ้างว้างของเสี่ยวหยาง เขารู้ว่าเธอรู้สึกเหงาเมื่อต้องพลัดพรากจากลูกชาย งั้นก็ปฏิบัติกับฉันเหมือนลูกชายของคุณ ถ้าคุณไม่สบายก็แค่โทรหาผมฉันอาจไม่รู้อะไรมาก แต่การทําอาหารและล้างจานไม่ใช่ปัญหา
เสี่ยวหยาง หัวเราะ ขอขอบคุณ.
ดูที่คุณ ผมควรจะเป็นคนขอบคุณที่คุณดูแลผม ในอดีตผมเป็นคนใจร้อนและทําให้เจ้านายเดือดร้อนมากมายในอดีต
เสี่ยวยหางดึงปลอกคอของชุดนอนและวางเทอร์โมมิเตอร์ไว้ใต้รักแร้ เธอไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน และหน้าอกของเธอก็แกว่งไปมาอย่างแรงขณะที่เธอเคลื่อนไหว ดงซูบินรีบหันหน้าหนี้และนําชามเปล่าไปที่ห้องครัวเพื่อล้าง หลังจากนั้น เขาหยิบซองที่มีกองเงินสดออกมาจากกระเป๋าไปที่ห้อง เขาวางซองจดหมายไว้บนโต๊ะข้าง เงินเพื่อชําระเสี่ยวหยางสําหรับการชําระค่าตั๋วเครื่องบิน และเงินเยนที่เขายืมมมา
หลังจากนั้นไม่นานเทอร์โมมิเตอร์ก็ส่งเสียงบ 37.9 องศาเซลเซียส ไข้ขึ้นเกือบสูง
ดงซบินพบยารักษาไข่ในบ้านและมอบให้เสี่ยวหยาง กินยาแล้วงีบ ถ้ายังไม่หายดีควรไปพบแพทย์
เสี่ยวหยางโบกมือของเธอ ช่วยฉันด้วย นี่เป็นเพียงไข้เล็กน้อยเท่านั้น
ดงซูบินจ้องมองเธอ ไม่ ผมจะไม่ทําตามที่คุณบอก แค่จีบหลับแล้วเรียกหาผมถ้าคุณต้องการอะไร ผมจะดูทีวีข้างนอก
ยาออกฤทธิ์และเสี่ยหยางรู้สึกง่วง คุณเดินทางมาไกลเพื่อพบฉัน ฉันจะปล่อยให้คุณทําเช่นนี้ได้อย่างไร
นี่คือสิ่งที่ฉันควรทํา คุณปฏิบัติกับฉันเหมือนคนนอกหรือเปล่า
หลังจากที่เสี่ยวหยางหลับไป ดงซูบินก็ไปที่ห้องนั่งเล่นและปิดประตูเบา ๆ ข้างหลังเขา
ขณะนี้เวลาประมาณบ่าย 2 โมง
ดงซูบินรู้ว่าหัวหน้าเสี่ยว ไม่มีความสุขในการทํางาน เธอรู้สึกไม่สบายเพราะเหตุนี้หรือไม่? โอ้ หัวหน้าเสี่ยว กําลังมองหาการเชื่อมต่อที่จะย้ายไปที่ความมั่นคงแห่งรัฐเมืองเฟิงโจวก่อนหน้านี้ และเขาได้ขอความช่วยเหลือจากพี่หยาง เขาสงสัยว่าจะมีข่าวดีหรือไม่ ในขณะที่เขาต้องการให้เสี่ยวหยาง เซอร์ไพรส์ ดังนั้นเขาจึงโทรหาหลวนเสี่ยวผิง
ดงซูบินไม่กล้าทวงสัญญากับพี่หยาง และทําได้แค่ถามแม่ของเขา
สายก็ผ่าน แม่คะ หนูอยู่ในห้องเรียนหรือเปล่าคะ
ไม่ แม่พึ่งจะสอนเสร็จ มีอะไรผิดปกติ?
แม่จําครั้งสุดท้ายที่ผมถามลุงหยางเกี่ยวกับตําแหน่งหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐได้ไหม? เป็นยังไงบ้าง?
อา… แม่เกือบลืมบอกลูกไป เช้านี้ลุงหยางของลูกบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี
ดวงตาของดงซูบินสว่างขึ้น ความน่าจะเป็นคืออะไร
ลวนเสี่ยวปีงได้ตอบกลับ พี่หยางบอกว่าเบื้องต้นมีการลงมติแล้ว นั่นหมายความว่าไม่น่าจะมีปัญหา เขาขอเบอร์ลูกเมื่อเช้า เขายังไม่ได้โทรหาลูก? ไม่ลูกก็โทรหาเขา เขาเฝ้าติดตามสิ่งนี้เพื่อคุณ และคุณควรขอบคุณเขา
ตกลง! ผมเข้าใจแล้ว
เรียบร้อยแล้ว!
Next
