POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) – ตอนที่ 407 ผ่านด่านสําคัญ!

ดงซบินขึ้นแท็กซี่นอกพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ เขาบอกคนขับให้ไปส่งที่สนามบินเป็นภาษาอังกฤษ แต่คนขับไม่เข้าใจ เขาต้องโบกมือเหมือนเครื่องบินกําลังบินขึ้นก่อนที่คนขับจะไปถึงเขา หลับตาเพื่อพักผ่อนและเอามือข้างหนึ่งเหนือพระพุทธรูปและใต้เสื้อผ้าของเขา

ริง…ริง…ริง…โทรศัพท์ของตงเสวี่ยงดังขึ้น

ดงซูบินได้ตอบกลับ “สวัสดี พี่เฉียน”

“ซูบิน สัญญาณที่อยู่เคียงข้างคุณไม่ดี ฉันต้องโทรหลายครั้งก่อนที่จะผ่าน” รองหัวหน้าสํานักที่หกกล่าว

“บางที…ก่อนหน้านี้ฉันยุ่งมาก โอ้ ตั๋วไปกลับของฉัน…” “หัวหน้าเสียวจัดการให้คุณแล้ว เราไม่สามารถรับเที่ยวบินใดๆ ได้ในช่วงประมาณบ่ายสองโมง แต่มีเที่ยวบินที่ออกเดินทางเวลา 15.05 น. สบายดีไหม” ตกลง. ขอบคุณมาก.”

“ฮ่าฮ่า… ทุกอย่างพร้อมแล้ว แค่นําพาสปอร์ตมาก็ขึ้นเครื่องได้แล้ว” “ขอบคุณ ขอโทษที่รบ กวนคุณและหัวหน้าเสียว,จะเลี้ยงอาหารเย็นพวกคุณทุกคนเมื่อผมกลับไป” “ฮ่าฮ่าฮ่า…ไม่มีปัญหา ผมจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่พวกคุณเอง” หลังจากวางสายดงซูบินยกมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกา และจําได้ว่าเขาลืมนาฬิกาไว้ในรถที่สนามบินสิ่งของราคาแพงอย่างนาฬิกาของเขาต้องแสดงที่ศุลกากร และมันก็เป็นความยุ่งยากเลยไม่ได้พาไปด้วยเขาดูเวลาในโทรศัพท์ อื่ม… เลยเวลา 13.00 น. เล็กน้อย และควรไปถึงสนามบินก่อน 13.30 น. ยังมีเวลาสนามบินนานาชาติโตเกียว หลังจากจ่ายเงินให้คนขับแท็กซี่แล้วดงซูบินก็เข้าไปในอาคารผู้โดยสารและเตรียมที่จะเข้าสู่ห้องโถงผู้โดยสารขาออก

ทันใดนั้น ดงซูบินสังเกตเห็นเจ้าหน้าที่ตํารวจติดอาวุธสองสามคนกําลังวิ่ง พวกเขากําลังถือเครื่องรับวิทยุและดูเหมือนว่าจะเข้าร่วมในคดีเร่งด่วนบางกรณี

ดงซูบินมองไปรอบ ๆ และมีเจ้าหน้าที่ตํารวจมากกว่าเมื่อวานถึงห้าเท่า เขาขมวดคิ้วและเริ่มเดินไปที่ด่านศุลกากรเจ้าหน้าที่ตํารวจกว่าสิบนายประจําการอยู่ที่ด่านศุลกากร และคิวตรวจความปลอดภัยก็ยาวมากไม่เพียงแต่สัมภาระทั้งหมดจะต้องผ่านเครื่องเอ็กซ์เรย์เท่านั้น และทุกคนยังต้องถูกค้นตัวด้วย

“เอ๊ะ? นี่อะไรน่ะ?”

“มันคือพระพุทธรูป มีอะไรผิดปกติ?”

“ได้โปรดมากลับเราด้วยเราจําเป็นต้องดําเนินการตรวจสอบเพิ่มเติม

“มีอะไรให้ตรวจสอบ? ไม่เป็นไรเรีบหน่อยได้ไหมผมต้องขึ้นเครื่องบิน

“ขอโทษ โปรดร่วมมือกับเรา!”

มีเจ้าหน้าที่ตํารวจอยู่รอบๆ มากมาย

ดงซูบินรู้สึกปวดหัว มันจะไม่ง่ายสําหรับเขาที่จะผ่านประเพณี

เมื่อ ดงซูบินมาญี่ปุ่นสิ่งที่เขาคิดคือจะขโมยพระพุทธรูปคืนได้อย่างไร และไม่พิจารณาว่าจะนํากลับมาอย่างไรเขาจะผ่านการตรวจครั้งนี้ได้อย่างไร? เขาจะถูกจับแน่นอนถ้าเขาผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยตอนนี้!

การยืนอยู่ตรงกลางโถงผู้โดยสารขาออกนั้นสะดุดตาเกินไป ดงซูบินไม่ต้องการให้ตํารวจสังเกตเห็นและเข้าไปในห้องน้ํา

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งและเข้าไปในห้องเล็ก ๆ เขาหยิบมันออกมาแล้วรีดอีกครั้งก่อนจะรัดด้วยหนังยาง หลังจากนั้นเขาก็นําพระพุทธรูปออกมายัดลงในช่องว่างของม้วนก่อนที่จะเก็บไว้ในถุงผ้าของเขา จากนั้นเขาก็ผูกถุงผ้าด้วยปมที่ตายแล้วและถือไว้ในมือนอกจากจะหนักเล็กน้อยแล้ว ยังดูปกติ และไม่มีใครรู้ว่าข้างในมีอะไร

ตกลง!

ดงซูบินเกิดไอเดียวขึ้นมาทันที!

ดงซูบินมองดูเวลาโทรศัพท์ของเขาและปิดเครื่องเมื่อแบตเตอรี่ใกล้หมด

ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึกๆ และกล่าวค่าสังหยุด!

เวลาหยุดลง!

เพื่อประหยัดเวลา ดงซูบินไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวและออกจากห้องน้พโถงผู้โดยสารขาออกที่มีเสียงดังตอนนี้เงียบมากผู้โดยสารยื่นหนังสือเดินทางให้เจ้าหน้าที่ศุลกากร และผู้โดยสารบางคนดูเหมือนเร่งรีบ

ดงซูบินถือถุงผ้าไว้ในมือและวิ่งไปที่ด่านศุลกากร ผู้คนเข้าคิวเพื่อเคลียร์ศุลกากร และเขาเห็นเจ้าหน้าที่ศุลกากรสองคนและเจ้าหน้าที่ตํารวจสามคนที่จุดตรวจเขาบีบตัวเองผ่านช่องว่างระ หว่างเจ้าหน้าที่และเข้าไปในพื้นที่ขนส่งเขาวิ่งต่อไปและเข้าไปในห้องน้ำตรงข้ามประตูขึ้นเครื่อง 25 ชายสองคนกําลังล้างมือ และ ดงซูบินเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ก่อนที่จะกลับมาทํางานต่อหยุด!

เวลากลับมาอีกครั้ง!

“ทําไมวันนี้การรักษาความปลอดภัยแน่นหนาจัง”

“ฉันคิดว่ามีกรณีร้ายแรงเกิดขึ้น ฉันเห็นเจ้าหน้าที่ถือรูปถ่ายบางอย่างอยู่ และดูเหมือนว่าพวกเขากําลังค้นหาบางอย่างอยู่”

ชายวัยกลางคนสองคนคุยกันขณะล้างมือและออกจากห้องน้ําหลังจากนั้นไม่กี่วินาที

ดงซูบินถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่าคนสองคนนั้นออกไป เขามองไปรอบ ๆ ในห้องส้วมขนาดเล็ก มีโถชักโครกที่ใส่กระดาษชําระ และไม่มีอะไรอื่นเขาขมวดคิ้ว เขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียสิ่งของเหล่านี้และเขาวางกระเป๋าไว้บนโถชักโครกก่อนที่จะล็อคกุฏิจากด้านใน หลังจา กนั้นเขาเหยียบโถส้วมและปืนออกผ่านช่องว่างระหว่างผนังห้องเล็กๆ กับเพดาน เมื่อออกจากห้องเล็กๆ เขาผลักประตูเพื่อตรวจสอบว่าปลอดภัยหรือไม่ ตอนนี้จะดูเหมือนมีคนอยู่ในกุฏิและจะไม่มีใครเข้าไป

ตกลง!

หยุด!

เวลาหยุดลง

ดงซูบินออกจากห้องน้ํา ผ่านด่านศุลกากร และกลับไปที่ห้องส้วมก่อนเวลาจะกลับมาเดินอีกครั้ง เขาเคยคิดที่จะขึ้นเครื่องบินทันทีโดยไม่ต้องทําการการตรวจสอบจากกรมศุลกากร แต่เขาไม่ สามารถขึ้นเครื่องได้หากไม่มีบัตรผ่านขึ้นเครื่องและประทับตราหนังสือเดินทาง แม้ว่าเขาจะขึ้น เครื่องด้วยอํานาจของเขา แต่ทางการญี่ปุ่นก็ยังสงสัยว่าเขาไม่มีบันทึกว่าเขาเดินทางออกนอกประเทศ เขาไม่ต้องการให้พิพิธภัณฑ์สงสัยว่าเขามาจากราชการ

หลังจากออกจากห้องน้ําดงซูบินก็ไปเคลียร์ด่านศุลกากรและตรวจคนเข้าเมือง

ห้านาที…

สิบนาที…

ยี่สิบนาที…

ในที่สุดก็ถึงคิวของดงซูบิน

เจ้าหน้าที่ศุลกากรและเจ้าหน้าที่ตํารวจมองไปที่ ดงซูบินหนึ่งในนั้นใช้เครื่องตรวจจับโลหะเพื่อตรวจสอบเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า มันไม่ส่งเสียง และ ดงซูบินไม่มีกระเป๋าเดินทางมีเพียงโทรศัพท์มือถือกระเป๋าสตางค์ และหนังสือเดินทางบนสายพานลําเลียงของเครื่องเอ็กซ์เรย์เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นหนังสือเดินทางของดงซูบินและเริ่มดําเนินการค้นหาร่างกายราวกับว่าเขาเป็นอาชญากร

ดงซูบินจ้องมองพวกเขาด้วยความโกรธ “เสร็จแล้วเหรอ!”

เจ้าหน้าที่ศุลกากรไม่พบแม้แต่กระดาษแผ่นหนึ่งบนดงซูบินและปล่อยให้เขาเข้าไป

หลังจากเก็บกระเป๋าเงิน พาสปอร์ต และโทรศัพท์ ดงซูบินยิ้มในใจก่อนจะเดินไปห้องน้ํานอกประตู 25 อย่างรวดเร็ว

มีใครบางคนอยู่ในห้องน้ํา และ ดงซูบินแกล้งล้างหน้าและมือของเขา ห้องน้ํานี้อยู่ใกล้กับจุดตรวจศุลกากรมากที่สุด และผู้คนก็เข้ามาเรื่อยๆ เขาหมดความอดทนและหยุดเวลาเขารีบปืน เข้าไปในห้องเล็ก ๆ และคว้าถุงผ้า เขาตรวจดูปมที่กระเป๋าและไม่มีวี่แววว่าจะมีใครพยายามแกะมันออกมา เขากลับไปที่ตําแหน่งเดิมของเขาในห้องน้ําและกลับสู่เวลาหยุด!

เวลากลับมาเดินอีกครั้ง!

ทุกคนเร่งรีบและไม่มีใครสังเกตเห็น ดงซูบินถือถุงผ้าอยู่ในมือทันที

หลังจากออกจากห้องน้ำแล้ว ดงซูบินตรวจสอบเที่ยวบินและประตูของเขา เที่ยวบินของเขาอยู่ที่ประตู 36 และเขาเริ่มเดินไปที่ประตูขึ้นเครื่องจะไม่มีการตรวจสอบความปลอดภัยอีกจนกว่าเขาจะไปถึงด่านศุลกากรปักกิ่ง แต่เขาสามารถทําสิ่งที่เขาทําก่อนหน้านี้และไม่ต้องกังวล หลายคนเข้าคิวรอขึ้นเครื่องเมื่อเขาไปถึงประตู 36

ดงซูบินนั่งอยู่ในห้องเก็บประตูและนึกถึงการเดินทางครั้งนี้

ไม่ใช่เรื่องง่าย…

ถ้าเป็นคนอื่น เขาหรือเธอคงถูกจับก่อนจะนําพระธาตุออกจากพิพิธภัณฑ์อย่างแน่นอน แม้ว่าบุคคลนั้นจะสามารถนํามันออกมาได้ แต่ก็ยากที่จะนํากลับมายังประเทศจีนได้

โชคดีที่ทุกอย่างราบรื่น

จนถึงตอนนี้ ดงซูบินสามารถผ่อนคลายได้ในที่สุดเขารู้ว่าตํารวจญี่ปุ่นจับเขาไม่ได้ในตอนนี้

แต่…เขาจะทําอะไรกับตอนนี้? ดงซูบินขโมยมันด้วยความโมโห และมันก็ร้อนเกินกว่าจะรับมือได้!

ฉันจะขายมันดีไหม?!

ของที่เขาขโมยมาเป็นสมบัติประจําชาติที่มีชื่อเสียงที่สุดของญี่ปุ่น และไม่มีใครกล้าจะซื้อมันอย่างแน่นอน

โยนมันออกไปเลยดีไหม?

แต่จะทิ้งไปก็เปล่าประโยชน์

ดงซูบินก็เกิดความคิดขึ้น เวรเอ๋ย! ฉันสามารถบริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์ได้เช่นกันเอาล่ะ! พวกแกกล้าปฏิเสธที่จะคืนของที่ขโมยมาของเราไปสินะ! ถ้าอย่างงั้น! ฉันจะทําเช่นเดียวกันกับสิ่งที่แกทําทั้งหมด!