ตอนที่ 2057 เฉินซานกลับมาแล้ว
เหมยเหมยยกนิ้วโป้งขึ้นแล้วเอ่ยชมอิงจวี้กังไม่ขาดปาก แต่กลับถูกคุณหนูใหญ่เหริ่นกลอกตาใส่
“สายตาเธอมีปัญหาหรือเปล่า? อิงจวี้กังหน้าตาไม่ดีตรงไหน? มีจมูกมีตามีหูมีปาก องค์ประกอบทั้งห้ามีครบไม่ขาดอะไรเลย”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่พอใจ มีสิทธิ์อะไรมาว่าคนรักของเธอหน้าตาไม่ดีกัน?
เหมยเหมยมองเธออย่างตกใจอยู่นานแล้วโต้กลับอย่างไม่พอใจ “เมื่อก่อนเธอพูดเองทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง? เธอบอกว่าอิงจวี้กังซื่อบื้อปฏิกิริยาเชื่องช้าแล้วยังหน้าเหลี่ยม หน้าตาเหมือนชาวถ้ำ ส่วนสูงยังน้อยกว่าเธออีก…”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนหน้าแดงทันที ยื่นมือจะปิดปากเหมยเหมย “เธอพูดบ้าอะไรน่ะ? ฉันเคยพูดเรื่องเหลวไหลพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ถ้าเธอพูดแบบนี้อีกระวังฉันจะโกรธนะ!”
ฉีฉีเก๋อรีบพูดเสริมอีกเสียง “เธอพูดเอง เธอยังบอกเลยว่าแต่งงานกับหมูกับหมายังดีกว่า…”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนโกรธจนกระโดดกระทืบเท้าปึงปังแล้วยื่นอีกแขนไปปิดปากฉีฉีเก๋อ โกรธที่พ่อแม่ไม่ให้แขนเธอมาอีกหลาย ๆแขน และยิ่งโกรธที่เธอรู้จักเพื่อนแย่ ๆสองคนนี้ ตอนสอบไม่เห็นความจำดีขนาดนี้ คำที่เธอพูดลอย ๆกลับจำได้แม่นยำเหลือเกิน!
“ฉันโกรธจริง ๆนะ…อย่างไรเสียฉันก็ไม่เคยพูดอย่างนั้น พวกเธออย่ามาพูดจาเหลวไหล!”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่ยอมรับ ตอนนี้เธอกับอิงจวี้กังกำลังอยู่ในช่วงหวานแหววปานน้ำผึ้งเดือนห้า ในสายตาคนรักอีกฝ่ายมักดีเสมอ อิงจวี้กังที่แต่เดิมถูกเธอรังเกียจจ้องหาจุดตำหนิไปทุกเมื่อ แต่บัดนี้ในสายตาเธอเกรงว่าจะหล่อยิ่งกว่าหลิวเต๋อหัวเสียอีก!
เหมยเหมยแค่นเสียงหัวเราะทีแต่ก็ดีใจแทนเพื่อนสนิทที่เจอคนรักที่มีความรับผิดชอบและรักตนอย่างแท้จริง มันไม่ง่ายเลย!
โลกนี้แม้มีผู้ชายดี ๆไม่น้อยแต่ผู้ชายชั่ว ๆก็มีมากเช่นกัน!
การแต่งงานก็เหมือนเสี่ยงโชค หากโชคดีก็จะมีความสุขตลอดชีวิต ถ้าอับโชคก็จะซวยไปตลอดชีวิต!
“เหมยเหมยปิดเทอมฤดูร้อนเธอเตรียมจะไปเที่ยวไหนเหรอ?” ฉีฉีเก๋อถาม
“ตอนนี้ยังไม่รู้ บางทีอาจจะไม่ไปไหน” เหมยเหมยยิ้ม ในใจรู้สึกแย่อยู่บ้าง
การถอนพิษของเสี่ยวเป่าไม่ราบรื่นมากนักเพราะอายุน้อยเกินไปทำให้ทนรับแรงกระตุ้นไม่ได้ จากระดับความเร็วแบบนี้เกรงว่าอีกหลายปีก็คงถอนพิษไม่ได้ หากใช้เวลานานหน่อยแต่ถอนพิษได้ก็ยังพอไหว
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือร่างกายของเสี่ยวเป่าจะทนไม่ได้นานขนาดนั้น!
นี่ต่างหากคือเรื่องที่เหมยเหมยกังวลมากที่สุด!
ตอนนี้คิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่เจอแล้ว ได้แต่ค่อย ๆบำรุงร่างกายให้เสี่ยวเป่าไป หวังว่าเสี่ยวเป่าจะแข็งแรงกว่านี้อีกสักนิด เช่นนี้ก็จะได้ยืดระยะเวลาการฝังเข็มขับพิษออกมาอีกสักหน่อย
ฉะนั้นเหมยเหมยจึงไม่มีอารมณ์ออกไปเที่ยวไหน
ปิดเทอมฤดูร้อนมาเยือนอย่างรวดเร็ว ฉีฉีเก๋อกับฉางชิงซงออกเดินทางตั้งแต่วันรุ่งขึ้นหลังปิดเทอม เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกับอิงจวี้กังเองก็กำลังมุ่งมั่นสร้างอนาคตแสนสุขด้วยกันอย่างหวานแหวว พวกเขามีงานรุมเร้าทุกวัน ใช้ชีวิตเต็มที่มาก
ทางเสี่ยวเป่ายังไม่มีความคืบหน้าใด ๆเลย ได้ข่าวว่าตอนนี้เฮ่อเหลียนเช่ออารมณ์ดุร้ายมาก แน่นอนว่าอดีตอารมณ์ของเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันนัก แต่เพราะได้ความรักจากเหมยซูหานมาเติมเต็มเฮ่อเหลียนเช่อก็ดีขึ้นมาก
แต่เพราะเสี่ยวเป่าเลยทำให้ทุกวันนี้เฮ่อเหลียนเช่อแทบจะอารมณ์เสียทุกวัน มีเพียงเหมยซูหานกล้าเข้าใกล้เขาเท่านั้น ส่วนลูกน้องคนอื่น ๆเห็นเขาต่างก็เขยิบหนีไปไกลเพราะกลัวถูกเฮ่อเหลียนเช่อจับไปเป็นกระสอบทรายไว้ระบายอารมณ์
ช่วงนี้เหยียนหมิงซุ่นก็ค่อนข้างยุ่งเพราะเฉินซานกลับมาแล้ว
ที่อยู่ในอเมริกาของเฉินซานลึกลับมาก เสี่ยวกัวเสียแรงมากกว่าจะตามหาเขาเจอแต่กลับไม่อาจเข้าใกล้เฉินซานได้ ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีใดถึงตามจับเฉินซานกลับมาได้
เหยียนหมิงซุ่นรีบสั่งลูกน้องให้พาพ่อมดที่กลับไปยังชายแดนเหมียวเจียงมาที่เมืองหลวงอีกครั้ง ส่วนเขาไปพบเฉินซาน
ยังคงเป็นเรือนน้ำชากลางเมืองแห่งนั้นเช่นเคย
สถานที่ที่เขากับเฉินซานพบกันครั้งแรก—เรือนน้ำชาหวังปา!
ยังคงเป็นห้องเดิมที่วันเวลาผ่านไปหลายปีก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปมีเพียงจิตใจคน!
………………………
ตอนที่ 2058 ฉันแค่อยากมีชีวิตต่อไป
เฉินซานดูสีหน้าดีไม่หยอก ดูแล้วอ่อนเยาว์กว่าเมื่อนั้นมากโขและที่สำคัญคืออ้วนขึ้นมาก
เหยียนหมิงซุ่นจำครั้งแรกที่เขาเจอเฉินซานได้ ความรู้สึกเพียงหนึ่งเดียวก็คือทำไมคน ๆนี้ถึงได้ผอมมากเช่นนี้?
ทั้งตัวมีเนื้อหนังอยู่ไม่มาก โดยเฉพาะใบหน้าที่ซูบเสียจนแก้มบุ๋มลงไปขับให้ดูเคร่งขรึมอยู่หน่อย แต่เฉินซานในตอนนี้ให้ความรู้สึกใจดีขึ้นมาก อีกทั้งใบหน้าอิ่มเอมมีน้ำมีนวลบ่งบอกว่าหลายปีมานี้เขาใช้ชีวิตที่อเมริกาได้ไม่เลวเลย
เฉินซานสวมชุดฉางเผาสีขาวนวลนั่งขัดสมาธิอยู่ใต้โต๊ะเตี้ยเหมือนครั้งแรกที่พบกัน ชงชาอย่างไม่รีบร้อน พอเห็นเหยียนหมิงซุ่นสีหน้ากลับไร้ซึ่งความเปลี่ยนแปลงใดเพียงแต่ก้มหน้าให้เขาเล็กน้อย
“มาแล้วเหรอ?”
“มาแล้ว!”
เหยียนหมิงซุ่นไม่รอให้เขาเชิญก็นั่งลงด้วยท่าขัดสมาธิเช่นกัน
“ดื่มชาก่อน” เฉินซานหยิบเอากาต้มชาเครื่องปั้นดินเผาขนาดเล็กลงมาจากบนถ่านไฟ ยื่นน้ำชาให้เหยียนหมิงซุ่นหนึ่งแก้วที่ส่งกลิ่นหอมลอยเตะจมูก
เหยียนหมิงซุ่นแค่นั่งถืออยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะดื่มชาแก้วนั้น ระยะนี้เขาคิดแล้วคิดอีกในที่สุดก็นึกขึ้นได้ว่าเผลอตกหลุมพลางตั้งแต่เมื่อไร
เมื่อครั้นที่เขากับเฉินซานพบกันครั้งที่สอง เฉินซานพาเขาไปพบเฮ่อเหลียนชิง เมื่อนั้นเฉินซานก็ชงน้ำชาให้เขาหนึ่งแก้วซึ่งตอนนั้นเขาไม่ได้เชื่อใจเฉินซานนัก จึงแสร้งทำเป็นดื่มอึกหนึ่งก่อนที่ชาอึกนั้นจะถูกเขาคายออกมา
เมื่อนั้นเขาคิดว่าขอแค่คายออกมาก็คงไม่เป็นไรแต่ภายหลังเขาได้ถามพ่อมดยอดฝีมือดู เขาบอกว่าพิษหักสวาทนี้ขอแค่ได้เข้าปากก็โดนเข้าเต็มเปาแล้ว
พอมีประสบการณ์มาก่อน เหยียนหมิงซุ่นย่อมไม่มีทางทำพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง
เฉินซานอมยิ้มน้อย ๆแล้วยกชาขึ้นมาดื่มเองหนึ่งอึก สีหน้าดูเคลิบเคลิ้มพร้อมพูดชม “ชาดี!”
เหยียนหมิงซุ่นไม่สะทกสะท้าน ต่อให้เป็นชาต้าหงเผาก็ไม่จุดประกายความสนใจจากเขาได้
“วางใจดื่มเถอะ ในชาไม่มีอะไร” เฉินซานเอ่ยเสียงเรียบ
เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ดื่มน้ำชาเข้าไป เขาไม่มีวันเชื่อใจเฉินซานอีกแล้ว คนที่เคยวางแผนทำร้ายเขาจะให้เขาเชื่อใจอะไรได้อีก?
“ทำไมถึงวางยาพิษใส่ผม?” เหยียนหมิงซุ่นถามอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม
เฉินซานจิบน้ำชาช้า ๆ พอได้ยินคำพูดของเหยียนหมิงซุ่นสีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด ราวกับทุกอย่างอยู่ในความคาดหมายของเขาอยู่แล้ว บรรยากาศเงียบสงัดกระทั่งผ่านไปครู่หนึ่ง
“เพราะฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป” เฉินซานตอบกลับ คำตอบอยู่เหนือความคาดหมายของเหยียนหมิงซุ่นมาก แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจเลยแค่นหัวเราะทีหนึ่งแล้วเอ่ยประชดว่า “คุณคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดบ้า ๆนี้อีกเหรอ?”
เฉินซานสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนยังคงดื่มน้ำชาอย่างใจเย็น ท่าทางเรียบนิ่งได้ทำให้ไฟโทสะสุมขึ้นมาในอกของเหยียนหมิงซุ่นก่อนจะด่ากราด “ตอนนั้นคุณอยากควบคุมผมใช่ไหม?”
“ก็มีความคิดนี้อยู่บ้าง แต่สาเหตุหลักเลยคือต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป” เฉินซานยอมรับอย่างตรงไปตรงมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ความตรงไปตรงมานี้ทำเอาเหยียนหมิงซุ่นเริ่มสงสัยในสิ่งที่ตนคิด
คนแบบนี้ คือเฉินซานที่วายยาพิษใส่เขาจริงหรือ?
จะเป็นคนอื่นหรือไม่?
เฉินซานเป็นเพียงแพะรับบาปคนหนึ่งหรือเปล่า?
คล้ายดูออกถึงความสงสัยของเหยียนหมิงซุ่นเฉินซานจึงกล่าวอีก “ฉันไม่มียาถอนพิษ ฉะนั้นจึงไม่สามารถควบคุมเธอได้ ฉันแค่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหลายปีเท่านั้น”
“คุณอยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเกี่ยวอะไรกับการวางยาพิษผมล่ะ?” เหยียนหมิงซุ่นโมโหจนปวดศีรษะ ยิ่งไม่เข้าใจคำพูดของเฉินซานว่าเขาต้องการสื่อความหมายอะไรกันแน่?
“เกี่ยวสิ ถ้าไม่ใช่เธอกับเสี่ยวกัว ฉันคงอยู่จนถึงตอนนี้ไม่ได้หรอก” เฉินซานยิ้มกล่าว รอยยิ้มบนใบหน้าที่เรียกให้เหยียนหมิงซุ่นอยากเสยหมัดใส่เขาสักที
“คุณพูดให้รู้เรื่องหน่อย” เหยียนหมิงซุ่นกล่าวเสียงต่ำ
ดูสิว่าหมอนี่จะพูดอะไรให้แปลกใจอีก!
………………………
