ตอนที่ 2125 ผิดหวัง
เหยียนหมิงต๋าเองก็ไหวพริบดีไม่น้อยจึงสังเกตถึงสิ่งผิดปกติได้อย่างรวดเร็ว ทหารหน่วยพิเศษทุกคนมักมีสัญชาตญาณนี้ติดตัวยามเจอเรื่องอันตราย และเขาก็เหมือนกันเพราะสัญชาตญาณบอกเขาว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
“ไปตอนนี้เลย!”
เหยียนหมิงต๋าให้อู่เยวี่ยเงียบเสียงก่อนจะเก็บกระเป๋าเดินทางลวก ๆ เตรียมปีนหน้าต่างหนี
“ปัง!”
ประตูถูกถีบจากข้างนอก เหยียนหมิงซุ่นปรากฏตัวที่หน้าประตูพลางมองพวกเหยียนหมิงต๋าด้วยสายตาเย็นชา
“คิดจะไปไหน?”
อู่เยวี่ยทำหน้าตกใจแล้วหลบไปอยู่หลังเหยียนหมิงต๋าอัตโนมัติ ในหัวทำงานว่องไวพยายามคิดหาหนทางว่าควรหนีไปจากที่นี่อย่างไรดี
เหยียนหมิงต๋ารู้สึกกลัวเหยียนหมิงซุ่นตามสัญชาตญาณเลยหดคออย่างอดไม่ได้ พอนึกถึงอู่เยวี่ยที่อยู่ข้างหลังก็บังคับให้ตัวเองต้องยืดอกขึ้นมา
“พี่ใหญ่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเยวี่ยเยวี่ย พี่ปล่อยเธอไปเถอะ ผมจะกลับค่ายทหารกับพี่ ไม่ว่าจะลงโทษอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น!”
เหยียนหมิงต๋าคิดว่าคงเป็นคนในค่ายทหารบอกให้เหยียนหมิงซุ่นมาตามจับเขากลับไปรับโทษ
เหยียนหมิงซุ่นมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง ความจริงเขาเป็นห่วงน้องชายเพียงคนเดียวคนนี้มาตลอดถึงให้เขาเข้าไปอยู่ในค่ายทหารแล้ววางแผนเรื่องอนาคตไว้ให้เขา
ขอเพียงเหยียนหมิงต๋าเดินไปในเส้นทางที่เขาเตรียมไว้ให้ ชีวิตในอนาคตไม่มีทางแย่แน่นอน แต่ตอนนี้ความสำเร็จเบื้องหน้ากลับพังทลายเพราะผู้หญิงที่ชื่ออู่เยวี่ย
สัญชาตญาณในตอนนั้นของเขาถูกต้องเพราะอู่เยวี่ยคือตัวกาลกินีของเหยียนหมิงต๋า!
เหยียนหมิงต๋าไม่กล้ามองตาเหยียนหมิงซุ่น ความผิดหวังที่ล้นเปี่ยมในสายตาของเหยียนหมิงซุ่นเหมือนกับเข็มที่ทิ่มแทงลงหัวใจเขา
เขาผิดเองที่ทำให้พี่ใหญ่ต้องผิดหวัง!
“พี่ ผมขอโทษ…”
“ไม่ต้องพูดขอโทษกับฉัน นายเป็นผู้ใหญ่ที่บรรลุนิติภาวะแล้ว นายต้องรับผิดชอบกับทุกทางเลือกที่นายเลือก!”
เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงนิ่ง แม้สีหน้าจะทำเป็นไม่สนใจแต่เขากลับรู้สึกแย่มาก นึกผิดหวังกับความไม่เอาไหนของน้องชายเหลือเกิน
ทำไมถึงไม่เห็นธาตุแท้ของผู้หญิงที่ชื่ออู่เยวี่ยนี้สักที?
ทำไมถึงต้องถูกผู้หญิงคนนี้ทำลายอนาคตทุกครั้งเลยนะ?
อู่เยวี่ยเปลี่ยนใจถือโอกาสที่สองพี่น้องเหยียนหมิงซุ่นคุยกัน เธอแวบตัวไปอยู่ริมหน้าต่างอย่างว่องไว พร้อมเปิดหน้าต่างกระโดดลงไป
“เยวี่ยเยวี่ยอย่ากระโดด อันตราย!” เหยียนหมิงต๋าตกใจอย่างมากและคิดจะไปห้ามอู่เยวี่ย พวกเขาพักอยู่ชั้นสาม อู่เยวี่ยเป็นเพียงคนธรรมดาหากกระโดดลงไปแบบนี้ต้องเกิดเรื่องแน่
เหยียนหมิงซุ่นแค่นหัวเราะทีหนึ่ง อู่เยวี่ยผ่านการฝึกฝนแบบพิเศษมาเชียวแล้วจะเป็นอะไรไปได้?
เหยียนหมิงต๋าไม่ได้ออกตัวช้ามากแต่ก็เร็วไม่เท่าอู่เยวี่ย พอเขาพุ่งไปริมหน้าต่างอู่เยวี่ยก็กระโดดลงไปแล้ว
เห็นความห่วงใยบนใบหน้าของเหยียนหมิงต๋า เหยียนหมิงซุ่นก็รู้สึกโกรธอย่างไม่ทราบสาเหตุจึงตวาดเสียงดังว่า “ไม่ตายหรอก!”
“นี่อยู่ชั้นสาม เยวี่ยเยวี่ยกระโดดลงไปแล้วจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ผมต้องลงไปดูหน่อยสิ!”
เหยียนหมิงต๋าใจเบาหวิว ข้อสงสัยทุกอย่างที่มีต่ออู่เยวี่ยก่อนหน้ามลายหายไปในชั่วพริบตาเหลือเพียงความห่วงใยเท่านั้น
ความห่วงใยที่มีต่ออู่เยวี่ยฝังลึกมาตั้งแต่เด็กจนสลักติดกระดูกไม่อาจเปลี่ยนไปได้ในเวลาสั้น ๆ ต่อให้เขารู้ดีว่าอู่เยวี่ยอาจจะหลอกเขาแต่เขาก็ทำใจไม่ใส่ใจอู่เยวี่ยไม่ได้
เหยียนหมิงซุ่นโกรธจนยกขาถีบ เขาออกแรงเตะไม่เบา เหยียนหมิงต๋าจึงล้มลงนอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดพร้อมเลือดที่ไหลออกจากมุมปาก
“พาผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา!”
เหยียนหมิงซุ่นสั่งลูกน้อง ไม่นานอู่เยวี่ยที่ขากะเผลกก็ถูกกุมตัวขึ้นมา ด้านล่างมีแต่คนของเหยียนหมิงซุ่น อู่เยวี่ยเพิ่งกระโดดลงไปก็ถูกจับตัวเอาไว้แล้ว
“เจ้าโง่ ไม่รู้อะไรก็กล้าไปท้าทายเฮ่อเหลียนเช่อแล้ว นายรู้ไหมว่าทำไมเฮ่อเหลียนเช่อถึงกักบริเวณเธอ?”
เหยียนหมิงซุ่นตบหน้าเหยียนหมิงต๋าแรง ๆสองทีจนหน้าของเขาบวมเป่งราวกับหัวหมูแต่ก็ยังไม่รู้สึกสาสมใจอยู่ดี
……………………….
ตอนที่ 2126 ความจริงที่ยากจะรับได้
เหยียนหมิงซุ่นนึกเสียใจขึ้นมาจริง ๆ หากไม่มีฉิวฉิวเสี่ยวเป่าคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย ไปถึงขั้นนั้นแล้วไม่ว่าอย่างไรเฮ่อเหลียนเช่อก็ไม่มีทางปล่อยเหยียนหมิงต๋าไป แม้แต่เขายังรับประกันตัวน้องชายเขาไม่ได้เลย
เดิมทีเรื่องนี้เป็นความผิดของเหยียนหมิงต๋า ไม่ว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะทำอะไรก็สมเหตุสมผล หากเปลี่ยนเป็นเขาแล้วเหมยเหมยถูกคนทำร้าย เขาก็ต้องทำทุกทางเพื่อจัดการคนที่ทำร้ายเหมยเหมยเช่นกัน
“ทำไมนายถึงได้โง่ขนาดนี้ ถูกผู้หญิงคนนี้หลอกใช้ทำเรื่องโง่ ๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า สามปีก่อนซื้อระเบิดให้เธอจนทำให้เหอปี้อวิ๋นต้องตาย ตอนนี้ก็ผิดใจกับเฮ่อเหลียนเช่อเพราะเธอ แล้วก็เสี่ยวเป่า…”
เหยียนหมิงซุ่นด่าไปซ้อมไปซึ่งเหยียนหมิงต๋าก็ไม่ขัดขืน ใช้เพียงสองแขนป้องศีรษะไว้เงียบ ๆ
การตายของเสี่ยวเป่าเขามีส่วนผิดที่ปฏิเสธไม่ได้ ฉะนั้นเขายอมโดนซ้อม
“ขอโทษ…ผมไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องกับเสี่ยวเป่า ผมผิดเอง!”
เหยียนหมิงต๋าพูดเสียงพึมพำทำหน้าเจ็บปวดอย่างมาก
“เด็กเล็กขนาดนั้นถูกพามาในป่าลึกกลางเขาแบบนี้จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร นายไม่มีสมองเหรอ?”
เหยียนหมิงซุ่นกระทืบอีกทีด้วยความโกรธ เขาใช้เทคนิคอย่างแยบยล ฉะนั้นแม้เหยียนหมิงต๋าจะดูมีบาดแผลเต็มตัวแต่ไม่ได้สะเทือนถึงอวัยวะภายใน
เหยียนหมิงต๋าปิดหน้าด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลตามนิ้วมือ “ผมผิดเอง ผมเองที่ทำให้เสี่ยวเป่าต้องตาย…”
เหยียนหมิงซุ่นชะงัก เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเจ้าโง่เหยียนหมิงต๋าต้องคิดว่าเสี่ยวเป่าตายไปแล้วแน่ ๆ เขาไม่ได้บอกความจริงไป ให้เจ้าโง่นี่เข้าใจผิดต่อไปแล้วกัน
“นายมีความผิดแต่ฆาตกรที่แท้จริงคือเธอ เธอทำร้ายเสี่ยวเป่า!”
เหยียนหมิงซุ่นมองด้วยสายตารังเกียจ เขาไม่เคยพบเคยเจอผู้หญิงคนไหนใจเหี้ยมขนาดนี้มาก่อน มันน่าแค้นใจยิ่งกว่าถานซูฟางเสียอีก
ถานซูฟางทารุณเขานั่นเป็นเพราะเขาไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆของถานซูฟาง แต่สำหรับเหยียนหมิงต๋าแล้วถานซูฟางจะดูแลเป็นอย่างดี ฉะนั้นถึงถานซูฟางจะเป็นคนชั่วร้ายแต่กลับเป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง
แต่อู่เยวี่ยทำอะไรกับเสี่ยวเป่า?
วางยาพิษให้เด็กที่เพิ่งคลอดเพียงเพราะความโลภส่วนตัว จนถึงขั้นลงมือฆ่าลูกชายแท้ ๆของตัวเอง
หล่อนไม่คู่ควรถูกเรียกว่าเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำเพราะเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก!
เหยียนหมิงซุ่นไตร่ตรองอย่างละเอียดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเสี่ยวเป่าถึงเกิดเรื่องได้ ต้องเป็นเพราะอู่เยวี่ยรังเกียจเสี่ยวเป่าที่ทำให้เธอหนีไม่สะดวกเลยลงมือทำร้ายเขา
หากเขาเดาไม่ผิด อู่เยวี่ยคงใช้มือปิดปากและจมูกของเสี่ยวเป่าทำให้เสี่ยวเป่าขาดอากาศหายใจตาย
เหยียนหมิงต๋าส่ายศีรษะรัว “เปล่านะพี่ เสี่ยวเป่าตายเพราะอาการพิษไข้ ไม่เกี่ยวกับเยวี่ยเยวี่ย…”
“เจ้าโง่ ฉันเจอศพของเสี่ยวเป่าแล้ว และให้แพทย์นิติเวชชันสูตรศพดูแล้วเลยพบว่าเสี่ยวเป่าตายเพราะขาดอากาศหายใจ!”
เหยียนหมิงซุ่นจงใจพูดอย่างนั้นแล้วหางตาของเขาก็ลอบสังเกตท่าทีของอู่เยวี่ยตลอด จากนั้นก็พบว่าเธอเผลอทำหน้าตกใจไปชั่วขณะ เขาเลยยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่เขาเดาไว้คงไม่ผิด
สมแล้วที่เป็นคนชาติชั่วยิ่งกว่าสัตว์เดียรัจฉาน!
เหยียนหมิงต๋ามองเหยียนหมิงซุ่นอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะมองไปทางอู่เยวี่ย ตายเพราะขาดอากาศหายใจได้อย่างไร?
เหยียนหมิงซุ่นถามต่อ “ตอนเสี่ยวเป่าเกิดเรื่องนายไม่อยู่ใช่ไหม?”
เหยียนหมิงต๋าพยักหน้ารับด้วยสีหน้าบื้อทึ่ม “ผมไปหายาลดไข้ให้เสี่ยวเป่า”
“ตอนที่นายไม่อยู่อู่เยวี่ยฆ่าเสี่ยวเป่าแล้วหลอกนายว่าเสี่ยวเป่าตายเพราะพิษไข้ มีแค่คนโง่อย่างนายเท่านั้นแหละที่เชื่อ!”
เหยียนหมิงซุ่นกระทืบเท้าอีกทีด้วยความโกรธ นับว่าโชคดีที่เสี่ยวเป่าได้เจอฉิวฉิวถึงรอดชีวิตมาได้ ไม่อย่างนั้นเหยียนหมิงต๋าคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย นอกจากนี้ความแค้นระหว่างเขากับเฮ่อเหลียนเช่อคงต้องมีมากกว่าเดิม นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาต้องการเห็น
“เยวี่ยเยวี่ยหลอกผม…เป็นไปไม่ได้…เยวี่ยเยวี่ยไม่มีทางหลอกผม…”
ความจริงเหยียนหมิงต๋าเชื่อไปแล้ว แต่ความรู้สึกของเขากลับไม่ยอมเชื่อถึงได้เจ็บปวดจับใจเช่นนี้
……………………….
