ตอนที่ 2135 ให้ความสำคัญกับ(ความงาม)ภายในมากกว่า
“ฉันไม่ใช่คนปากไม่มีหูรูดสักหน่อยที่จะป่าวประกาศไปทั่ว ไอ้คนใจทราม!”
เหมยเหมยรู้สึกไม่ชอบใจกับการที่เฮ่อเหลียนเช่อโทรมานัก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเตือนเขา เกรงว่าเสี่ยวเป่าโตขึ้นมา เฮ่อเหลียนเช่อก็คงยังไม่เจอสิ่งผิดปกติของเสี่ยวเป่าด้วยซ้ำ
เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มแล้วตักต้มฟักซี่โครงหมูให้เธอ “อย่าโมโหเลย ซดน้ำแกงสักหน่อยเถอะ”
เขาเองไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เฮ่อเหลียนเช่อปฏิบัติกับเสี่ยวเป่าด้วยใจจริง การที่โทรมาเตือนเขาก็ถือว่าสมเหตุสมผลมาก แต่น่าเสียดายที่อู่เยวี่ยจะมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายเดือน
เสียเปรียบยัยชั่วนั่นเข้าแล้ว!
“เสี่ยวเป่าต้องรอครบหนึ่งขวบถึงจะปลูกถ่ายกระจกตาได้? ถ้างั้นอู่เยวี่ยก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายเดือนเลยสินะ?” เหมยเหมยสีหน้าบึ้งตึง แค่จินตนาการว่าอู่เยวี่ยยังคงใช้อาการหายใจบนโลกใบนี้ร่วมกับเธอก็รู้สึกแย่มากแล้ว
ทำไมนังแพศยานั่นตายยากตายเย็นเสียจริงนะ?
“ไม่เป็นไรหรอก เฮ่อเหลียนเช่อตัดแขนขาอู่เยวี่ยทั้งสี่ข้างจนกลายเป็นมนุษย์สุกรแล้ว เธอกระโดดไปไหนไม่ได้อีกแล้ว!” เหยียนหมิงซุ่นปลอบใจเธอ
เฮ่อเหลียนเช่อเกลียดอู่เยวี่ยเข้ากระดูกดำ แค่วันแรกอู่เยวี่ยก็ถูกตัดแขนตัดขาสด ๆทิ้งแบบนั้นแถมยังไม่ฉีดยาชาให้ จากนั้นก็ใช้ยาแก้อักเสบที่ดีที่สุดเพื่อไม่ให้อู่เยวี่ยตายง่าย ๆ แล้วค่อย ๆทรมานเธอไป!
อู่เยวี่ยในตอนนี้มีชีวิตเหมือนอยู่ในขุมนรก ตอนนี้ความหวังเดียวของเธอก็คงจะเป็นความตายแหละมั้ง!
เหมยเหมยรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่มากกว่านั้นคือความสบายใจ!
“สมน้ำหน้า…มันรนหาที่ตายเอง ต้องให้คนวิปริตอย่างเฮ่อเหลียนเช่อจัดการ!”
เหมยเหมยพูดเสียงขรึม มุมหนึ่งในใจของเธอปล่อยวางได้เสียที เธอรู้สึกสบายใจเหลือเกิน
มาถึงขั้นนี้อู่เยวี่ยคิดอยากขยับไปไหนก็คงไม่มีทางหนีพ้นเพราะห่างจากความตายแค่เพียงอึดใจเดียว
หายนะครั้งนี้ถือว่าได้รับการกำจัดเสียที!
ปมในใจของเธอทั้งสองภพชาติได้คลายลงแล้ว!
เหยียนหมิงซุ่นขยับถ้วยน้ำแกงไปตรงหน้าเหมยเหมย เร่งให้เธอซดและไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
เหมยเหมยมีความสุขจึงซดน้ำแกงอย่างเอร็ดอร่อยหมดเกลี้ยง แถมตักให้ตัวเองเพิ่มอีกถ้วย ยกซี่โครงเนื้อทั้งหมดในถ้วยให้เหยียนหมิงซุ่น ส่วนตัวเธอซดน้ำแกงกับกินฟักไป
“กินเนื้อบ้าง ช่วงนี้เธอผอมไปอีกแล้วนะ”
เหยียนหมิงซุ่นคีบซี่โครงเนื้อให้เธอสองชิ้นด้วยใบหน้าจริงจังจนยากที่จะปฏิเสธได้
“ไม่เอา…มันเลี่ยนเกินไป ผอมสิถึงจะดี ใส่เสื้อผ้าจะได้ดูมีเสน่ห์ สวยจนพี่อยากกลืนกินไงล่ะ!” เหมยเหมยบิดกายออดอ้อน ผู้หญิงล้วนกลัวตัวเองอ้วนอยู่แล้วแม้ว่าจะผอมจนหนังหุ้มกระดูกก็ตาม
แต่เหมยเหมยรู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นเล็กน้อย เมื่อวานเธอหยิบชุดกระโปรงยาวสีขาวที่ซื้อก่อนหน้านี้มาใส่ ตอนนั้นใส่แล้วดูสวยพอดีตัว แต่เมื่อวานหลังจากเอามาใส่กลับรู้สึกว่าตรงช่วงเอวมีไขมันอยู่มาก ดูแล้วเห็นพุงได้อย่างชัดเจนและไม่สวยเลยสักนิด
แน่นอนว่านี่เป็นความคิดของเหมยเหมยเพียงฝ่ายเดียว
ความจริงแล้วเธอยังใส่สวยเหมือนเดิม เพียงแค่มาตรฐานที่เธอมีต่อตัวเองนั้นสูงขึ้น สวยไร้ที่ติยังไงล่ะ!
เหยียนหมิงซุ่นคีบซี่โครงกลับไปใส่ถ้วยเหมยเหมยเหมือนเดิมแล้วมองเธอหน้านิ่ง เหมยเหมยเห็นดังนั้นก็ขนลุกซู่ ศีรษะก้มต่ำลงเรื่อย ๆแล้วจำใจแทะซี่โครง ทว่าในใจกลับใช้แส้ฟาดใครบางคนไปแล้วห้าร้อยครั้ง!
เหยียนหมิงซุ่นยิ้มมุมปากอย่างพอใจแล้วเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “พี่ไม่ได้รู้สึกว่าสวยจนอยากจะกลืนกิน แค่รู้สึกว่าสัมผัสที่ฝ่ามือนั้นแย่กว่าเดิมมาก!”
เหมยเหมยเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ มุมปากยังมีเศษเนื้อติดอยู่…สัมผัสมืออะไรกัน?
เหยียนหมิงซุ่นดึงทิชชูมาเช็ดปากให้เธอ พอเห็นท่าทีซื่อบื้อของเธอจึงผุดความคิดชั่วร้ายขึ้นมาแล้วก้มหน้ากระซิบข้างหูเธอ “ในทางกลับกันพี่ให้ความสำคัญกับ(ความงาม)ภายในมากกว่า ที่รักเข้าใจหรือยัง?”
เหมยเหมยก้มหน้าตามสายตาของเขาก็เห็นภูเขาสูงชันลูกเล็ก ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจทันทีว่าสัมผัสมือคืออะไรจึงทั้งโกรธทั้งเขินอาย
“พี่รังเกียจที่ของฉันเล็กใช่ไหม? งั้นพี่ก็ไปรีดนมที่ฟาร์มโคนมนู้นเลย มันคงทำให้สัมผัสมือของพี่ดีมากเลยล่ะ!”
เหมยเหมยกัดหลังมือของเหยียนหมิงซุ่นอย่างโมโห กินซี่โครงเนื้ออยู่ดี ๆยังลากมาเรื่องซาลาเปาลูกเล็กของเธอได้ แถมยังกล้ารังเกียจเธออีก?
กัดให้ตายเลย!
………………………………………………………………..
ตอนที่ 2136 ตั้งใจหน่อยสิ
เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มมองยัยปีศาจน้อยที่โมโหแล้วซดน้ำแกงอย่างสงบ และไม่คิดจะดึงมือกลับเพราะถึงอย่างไรยัยปีศาจน้อยก็ไม่กล้ากัดแรง อย่างมากก็แค่เกิดรอยเขี้ยวขึ้นเพียงไม่กี่จุดเท่านั้นเอง!
“นมของโคนมไม่ได้สวยจนอยากกลืนกินเหมือนของเธอนี่นา เด็กดี อ้าปาก!”
เหยียนหมิงซุ่นแกะเนื้อบนซี่โครงออกมาป้อนให้เหมยเหมยทาน พอเห็นว่าเธอโมโหจนลืมความมันของเนื้อแล้วกินเข้าไปจึงอดขำไม่ได้
มีภรรยาซื่อบื้อก็สนุกไม่น้อยเหมือนได้เล่นกับแมวน้อยเลยล่ะ
“พี่พูดเองว่าไม่ได้สนใจรูปลักษณ์แต่สนใจ(ความงาม)ภายในไม่ใช่เหรอ? แล้วภายในของโคนมยังไม่เพียงพอสำหรับพี่อีกเหรอ?” เหมยเหมยตอกกลับอย่างโมโห
ไอ้คนหลอกลวง!
เมื่อก่อนเคยพูดว่าไม่ชอบหมั่นโถลูกใหญ่เพราะอุ้งมือเดียวจับได้ไม่หมด แถมบอกว่าชอบซาลาเปาลูกเล็กอย่างเธอมากกว่าเพราะจับในฝ่ามือเดียว คนโง่อย่างเธอก็ดันเชื่อและรู้สึกภาคภูมิใจในซาลาเปาลูกเล็กของตัวเอง
เชอะ ตอนนี้พูดความจริงออกมาแล้วสินะ!
แน่นอนว่าผู้ชายเก้าในสิบคนล้วนชอบหมั่นโถลูกใหญ่ ส่วนที่เหลือนั้นก็คงเป็นพวกที่ตาบอดไม่ก็เกย์!
“หลอกลวง…ไอ้คนหลอกลวง!”
เหมยเหมยจ้องตาเขม็ง เธอยังไม่เคยรังเกียจความต้องการอันไร้ที่สิ้นสุดของไอ้เจ้าบ้านี่เลย!
พออยู่บ้านก็ไม่เคยหยุดหย่อน มีแค่เธอที่อดทนต่อความยากลำบากนั้นได้ ลองเปลี่ยนเป็นคนอื่นดูสิ?
พอเหยียนหมิงซุ่นเห็นเหมยเหมยบ่นอุบอิบก็นึกขำ ถึงจะไม่รู้ว่าบ่นเรื่องอะไรแต่ใช้ส้นเท้าคิดก็ยังเดาได้เลยว่าต้องนินทาเขาอยู่แน่ ๆ!
“ยัยโง่เอ้ย พี่หมายถึง(ความงาม)ภายในและภายนอกของเธอเมื่อเทียบกันแล้วพี่ชอบภายในมากกว่า ส่วนสัตว์ตัวเมียอื่น ๆพี่ไม่แม้แต่จะชายตามองเลยด้วยซ้ำ”
เหยียนหมิงซุ่นพูดจาหวานออดอ้อนด้วยท่าทีจริงจังและสบจังหวะป้อนเนื้อเข้าปากอีกชิ้นพอดี เขาไม่ชอบหมั่นโถลูกใหญ่เหมือนโคนมจริง ๆ แต่เขากลับคิดว่าถ้าซาลาเปาลูกเล็กของภรรยาตนขยายขึ้นอีกสักนิด สัมผัสมือต้องดีกว่านี้แน่นอน!
เหมยเหมยยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ อารมณ์มาคุในใจเลือนหายไปมาก แต่เพียงไม่นานเธอก็รู้สึกว่ายังไม่ใช่เวลาที่เธอจะมานั่งยิ้มจึงรีบตีหน้านิ่งแล้วส่งสายตาเอือมระอากลับไป
“ใครจะรู้กันล่ะว่าพี่พูดความจริงหรือแค่โกหก…ฉันไม่ใช่พยาธิในกระเพาะของพี่นะ…”
“พี่ก็ต้องพูดความจริงอยู่แล้ว ถ้าที่รักไม่เชื่อก็ลองทำความเข้าใจให้ลึกซึ้งกว่านี้ดูสิ…” เหยียนหมิงซุ่นพูดอย่างมีเลศนัย แววตาก็หม่นลง
กินข้าวได้มากพอแล้ว ก็ถึงเวลาออกกำลังย่อยอาหารแล้วล่ะ!
“ไม่ต้อง ฉันไม่เชื่อพี่แล้ว และก็ไม่อยากทำความเข้าใจอะไรด้วย”
เคยเสียเปรียบมาหลายครั้ง เหมยเหมยไม่อยากตกปากรับคำอะไรทั้งสิ้น เธอไม่ยอมตกเป็นเบี้ยหรอก!
เธอเหลือบหางตามองเหยียนหมิงซุ่นอย่างชอบใจ เธอจะคอยดูว่าคนอย่างนายจะเล่นละครคนเดียวอย่างไรต่อไป?
แต่นี่ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของท่านหัวหน้าเหยียน ไม่ติดเบ็ดไม่เป็นไร เขาจะเป็นฝ่ายทู่ซี้ยัดเบ็ดให้เอง คิดไม่ถึงล่ะสิ!
“งั้นพี่จะทำความเข้าใจที่รักให้ลึกซึ้งเอง…จากนั้นก็เข้าไปดูที่อยู่ของลูกเราล่วงหน้าว่ามีส่วนไหนที่ต้องแก้ไขปรับปรุงบ้างไหม…”
เหยียนหมิงซุ่นหยิบทิชชูมาเช็ดปากเหมยเหมยจนสะอาดแล้วอุ้มท่าเจ้าหญิงด้วยท่วงท่าจริงจัง แต่ความเร่าร้อนในดวงตากลับเผยให้เห็นถึงความปรารถนาอันแรงกล้าอย่างชัดเจน
สำหรับยัยปีศาจน้อยเขาไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักนิด!
มีความต้องการมากเช่นนี้อยู่ตลอดเลย!
เวลาผ่านไปนานกว่าเหมยเหมยจะเข้าใจความหมายในคำพูดของเหยียนหมิงซุ่น แม้แต่ปลายนิ้วก็ยังแดงซ่าน โมโหมากจนต้องกัดเข้าที่ลำคอของเขา
ทำไมถึงได้หื่นกามขนาดนี้นะ?
“ถ้าลูกน้องของพี่รู้ว่าพี่พูดจาหื่นกามแบบนี้ พี่ยังจะเหลือความน่าเชื่อถืออะไรอีก…”
“พวกเขาไม่มีทางรู้ มีแค่เธอรู้พี่รู้…บุคคลที่สามไม่มีทางรู้แน่นอน…”
“พี่ไปเรียนมาจากใครเนี่ย…” เหมยเหมยแปลกใจไม่น้อย ทั้ง ๆที่ชาติก่อนเหยียนหมิงซุ่นเป็นดั่งภูเขาน้ำแข็ง แม้แต่ภรรยาก็ไม่มี เหตุใดชาติภพนี้ถึงได้หื่นกามถึงเพียงนี้นะ?
เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะเป็นคนขุดมันขึ้นมาเอง?
เหยียนหมิงซุ่นปิดปากเล็ก ๆที่พูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด “ชู่ว…ที่รัก…ตั้งใจหน่อยสิ!”
…………………………………………………….
