ตอนที่ 2179 เจ้าบ้านั่นอยากเป็นฮ่องเต้
เหมยเหมยกลับไม่เห็นด้วยกับความคิดของเหมยซูหาน “นายกับเฮ่อเหลียนชิงคงอยู่ปกป้องเสี่ยวเป่าไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะ ถ้าพวกนายตายไปใครจะดูแลเสี่ยวเป่าล่ะ? ต้องมีคนรังแกเขาแน่ ๆเลย”
เหมยซูหานฉีกยิ้ม “เรื่องนี้ฉันไม่กังวลเลยจริง ๆ ถึงเสี่ยวเป่าจะไม่ชอบพูดแต่เขาฉลาดมาก ใครจะรังแกเขาได้ แม้แต่หนิงเฉินเซวียนยังจนปัญญากับเขาเลย!”
ตอนที่เสี่ยวเป่าถล่มบ้านหนิงเฉินเซวียนก่อนหน้านี้ทำเอาทุกวันนี้หนิงเฉินเซวียนยังนึกกลัวอยู่เลย เขามักลังเลอยู่ตลอดว่าควรรับเสี่ยวเป่าไปหรือเปล่า!
เหมยเหมยตาลุกวาวถามด้วยความสงสัย “ตอนนี้หนิงเฉินเซวียนยังคิดจะฝึกฝนเสี่ยวเป่าอีกเหรอ? นายอย่าส่งตัวเสี่ยวเป่าไปให้เขาเชียวนะ ตาแก่โรคจิตนั่นจะสอนคนออกมาเป็นปกติได้ซะที่ไหน เฮ่อเหลียนเช่อก็เป็นตัวอย่างให้เห็นอยู่ นายคงไม่อยากให้เสี่ยวเป่ากลายเป็นเฮ่อเหลียนเช่อคนที่สองหรอกใช่ไหม?”
เหมยซูหานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาไม่อยากเห็นผลลัพธ์เช่นนั้นแต่บางสิ่งบางอย่างเขาควบคุมมันไม่ได้
“ความจริงอาเช่อเปลี่ยนแปลงไปมากแล้ว แต่ตอนนี้มีอยู่หลายครั้งที่เขาจำเป็นต้องทำอย่างนั้น…”
เหมยซูหานแก้ตัวแทนเฮ่อเหลียนเช่อ ตลอดหลายปีมานี้ภายใต้เสียงเกลี้ยกล่อมของเขาความทะเยอทะยานของเฮ่อเหลียนเช่อก็ลดน้อยลงมาก แต่สิ่งสำคัญที่สุดเป็นเพราะการเกิดมาของเสี่ยวเป่าทำให้สภาวะทางจิตใจของเฮ่อเหลียนเช่อเปลี่ยนไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดจะลาออกไปใช้ชีวิตส่วนตัว
เพียงแต่เขาก็ปล่อยหนิงเฉินเซวียนไม่ได้อยู่ดีถึงได้หลุดพ้นจากบ่อโคลนนั้นไม่ได้สักที
“นายลองคิดดูดี ๆเถอะ จะให้เสี่ยวเป่าไปอยู่กับหนิงเฉินเซวียนไม่ได้เด็ดขาด คน ๆนี้บ้าคลุ้มคลั่งไปแล้ว ใช่แล้ว นายลองไปสืบเรื่องบ้านเกิดของหนิงเฉินเซวียนมาบ้างหรือยัง?”
เหมยเหมยเปลี่ยนเรื่องถามถึงตระกูลโรคจิตของหนิงเฉินเซวียนทันที
เหมยซูหานสีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลัน หลังจากที่เหมยเหมยเคยเอ่ยให้เขาฟังเมื่อหนึ่งปีก่อน เขาจึงส่งคนไปสืบเรื่องหนิงเฉินเซวียนที่บ้านเกิด ตระกูลหนิงแตกแยกออกกระจัดกระจายซึ่งไม่ได้ต่างไปจากชาวบ้านทั่วไปเท่าไรนัก แต่เขาก็สืบได้เรื่องลับ ๆมาบ้าง ยามลูกน้องกลับมารายงานทำเอาเขาเกือบสะอิดสะเอียนใจแทบตาย
แต่มากไปกว่านั้นคือความรู้สึกโล่งใจ
โล่งใจที่เสี่ยวเป่ามีปัญหาแค่เรื่องสายตากับเป็นโรคออทิสติกเท่านั้น ตอนนี้ดวงตาหายแล้วเหลือเพียงโรคออทิสติก โชคดีมากจริง ๆ!
เหมยเหมยแค่เห็นสีหน้าของเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเขาสืบเจอเรื่องบางอย่างเข้าแล้วเลยอดแค่นเสียงหัวเราะไม่ได้
“นายรู้ไหมว่าทำไมหนิงเฉินเซวียนถึงรีบให้เฮ่อเหลียนเช่อมีลูกชาย?”
“สงสัยน่าจะเพราะอยากอุ้มหลานละมั้ง?”
เหมยซูหานคิดว่าน่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ ต่อให้ความจริงเสี่ยวเป่าไม่ใช่หลานชายของหนิงเฉินเซวียนจริง ๆก็ตาม แต่ก็ด้วยเหตุนี้ถึงทำให้เขากับเฮ่อเหลียนเช่อมักรู้สึกว่าติดหนี้บุญคุณหนิงเฉินเซวียนอยู่เสมอ
“อยากอุ้มหลานเหรอ? หึ…นายมองหนิงเฉินเซวียนดีเกินไปแล้ว!” เหมยเหมยเย้ย เห็นว่าเหมยซูหานยังคิดไม่ได้จึงรู้ว่าเขาตามสืบเจอเพียงเรื่องการแต่งงานภายในตระกูลกันเองของตระกูลหนิงเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นคงยังตามสืบไม่เจอ
“บรรพบุรุษตระกูลหนิงมีเชื้อสายราชวงศ์ ฉะนั้นหนิงเฉินเซวียนถึงมีความคิดที่จะฟื้นฟูความรุ่งเรืองของตระกูล เขาอยากเป็นฮ่องเต้ เสี่ยวเป่าเป็นผู้สืบทอดที่เขาตั้งใจจะฝึกฝนขึ้นมา”
เหมยเหมยไม่ได้ปิดบังเหมยซูหาน เรื่องที่คิดจะเป็นฮ่องเต้ขอเพียงเป็นคนปกติก็ต้องรู้สึกขบขัน เหมยซูหานก็ต้องมีความคิดเช่นเดียวกัน ส่วนเฮ่อเหลียนเช่อเพราะอยู่ใต้เงาของเหมยซูหานคาดว่าคงไม่เห็นด้วยกับหนิงเฉินเซวียน
หากให้เหมยซูหานตัดความสัมพันธ์พ่อลูกของเฮ่อเหลียนเช่อกับหนิงเฉินเซวียนได้ หนิงเฉินเซวียนต้องสูญเสียแรงหนุนสำคัญไปเพราะเฮ่อเหลียนเช่อเป็นถึงแรงผลักดันหลักของตาแก่โรคจิตนี้เชียว!
“เพล้ง”
เหมยซูหานแทบทำแก้วน้ำชาในมือคว่ำ เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เป็นฮ่องเต้งั้นเหรอ?
เป็นไปได้อย่างไร?
“เหมยเหมย เรื่องแบบนี้จะล้อเล่นไม่ได้นะ” เหมยซูหานยังไม่เชื่อ นี่ใกล้จะศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้วกลับยังมีคนคิดจะฟื้นฟูให้กลับไปอยู่ในยุคสมัยเดิมอีกเหรอ มันไร้สาระมากจริง ๆ
“นายให้เฮ่อเหลียนเช่อไปสืบค้นบ้านหนิงเฉินเซวียนดูก็ได้ ดูว่าเขาได้เตรียมพวกของสำหรับขึ้นครองราชย์อย่างชุดมังกรฮ่องเต้ไว้แล้วหรือยัง แล้วนายก็จะรู้เองว่าฉันโกหกหรือเปล่า” เหมยเหมยแค่นหัวเราะ
………………………
ตอนที่ 2180 การตัดสินใจที่แน่วแน่
พอเหมยซูหานเห็นเหมยเหมยพูดอย่างมั่นใจนักหนาก็อดเชื่อไม่ได้ หัวใจเริ่มเต้นระรัวก่อนจะตกภวังค์อยู่ในความคิด
หากหนิงเฉินเซวียนมีความคิดทะเยอทะยานจะเป็นฮ่องเต้จริง ๆ ถ้าอย่างนั้นเฮ่อเหลียนเช่อจะคอยทำงานให้ตาแก่เสียสติคนนี้ต่อไม่ได้แล้ว เขาทนมองเฮ่อเหลียนเช่อเดินสู่ทางตันตามหนิงเฉินเซวียนไม่ได้จริง ๆ
ใช้เท้าคิดยังคิดได้ว่านายใหญ่ไม่มีวันปล่อยให้คนที่คิดจะยึดครองตำแหน่งเขามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แน่นอน เหมยซูหานใจเต้นรัว หลายปีมานี้เฮ่อเหลียนเช่อมีเรื่องกับเหยียนหมิงซุ่นทีไรก็แพ้เสียส่วนมาก เฮ่อเหลียนเช่อเคยบ่นเรื่องนี้กับเขามาหลายต่อหลายครั้งว่านายใหญ่ลำเอียงไปทางเหยียนหมิงซุ่น นั่นจึงทำให้เขาไม่พอใจมาก
อีกอย่างเมื่อครั้งที่เขาเพิ่งรู้จักกับเฮ่อเหลียนเช่อ หมอนี่ไม่เคยสนใจนายใหญ่และไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ
ท่าทีเช่นนั้นของเฮ่อเหลียนเช่อมาจากการอบรมสั่งสอนของหนิงเฉินเซวียนตั้งแต่เด็ก ๆ ซึ่งบ่งบอกว่าภายในใจของหนิงเฉินเซวียนไม่ได้มีความภักดีอย่างที่แสดงออก
ไหนจะนายใหญ่ก็ไม่ได้เชื่อหนิงเฉินเซวียนกับเฮ่อเหลียนเช่อมากเท่าที่แสดงออก เมื่อก่อนอาจจะเพราะยังไม่ถึงเวลาถึงได้คอยยกยอพวกเขาตลอดมา แต่ตอนนี้มีผู้ช่วยสำคัญอย่างเหยียนหมิงซุ่นอยู่นายใหญ่ก็ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว!
ไม่แน่อีกไม่นานอาจจะลงมือก็เป็นได้!
เหมยซูหานไม่กล้าคิดต่อไปและใบหน้าไม่อาจคงรอยยิ้มได้ดังเดิมอีก เขาต้องหาทางเกลี้ยกล่อมให้เฮ่อเหลียนเช่อรีบลาออก อย่าไปยุ่งกับเรื่องไร้สาระพวกนี้ของหนิงเฉินเซวียนจะดีกว่า
ตาแก่เสียสตินี่อยากตายไม่เป็นไร ขอแค่อย่าลากเฮ่อเหลียนเช่อกับเสี่ยวเป่าไปตายด้วยก็พอ!
เสี่ยวเป่ารู้สึกได้ถึงความเงียบสงัดเลยเงยหน้ามองคุณอากับคุณน้า ทำไมถึงไม่พูดกันต่อล่ะ?
ถึงแม้เขาจะไม่ชอบพูดแต่เขาชอบฟังคนอื่นพูด คุณอากับคุณน้าต้องหิวแล้วแน่ ๆ เขาไม่ควรทานหมดคนเดียว เสี่ยวเป่ารู้สึกผิดอย่างมากเลยยื่นแขนอวบอ้วนหยิบคุกกี้แล้วคลานไปหาเหมยเหมย พยายามเขย่งปลายเท้ายัดคุกกี้ใส่ปากเธอ
“อืม…”
เสี่ยวเป่าทำได้เพียงส่งเสียงอืออาง่าย ๆ ดวงหน้าอ้วนกลมทั้งขาวทั้งนุ่ม มุมปากเล็กมีน้ำสีใสไหลเป็นทาง น้ำลายเปื้อนเต็มไปหมด
เหมยเหมยยิ้มตาหยีหยิกแก้มนุ่มของเสี่ยวเป่าเบา ๆทีหนึ่งและทานคุกกี้ในมือเจ้าตัวเล็กอย่างไม่นึกรังเกียจ “ขอบคุณเสี่ยวเป่ามากนะ อร่อยจัง!”
เสี่ยวเป่าฉีกยิ้มก่อนที่น้ำลายจะไหลหยดลงมาอีกหนึ่งหยด…แปะ…ลงบนโซฟา
เขาปีนกลับไปหยิบคุกกี้ชิ้นใหม่ใส่ปากตัวเองก่อนค่อยหยิบอีกชิ้นมา แล้วยกก้นกลมขึ้นปีนไปหาเหมยซูหานที่อยู่อีกฝั่ง พลางป้อนคุกกี้ให้เหมยซูหานด้วยวิธีเดิม
“เสี่ยวเป่าเด็กดีจัง ขอบคุณนะ!”
เหมยซูหานเองก็ทานคุกกี้จนหมด มองดวงตาดำขลับใสแป๋วของเสี่ยวเป่ารวมถึงใบหน้ายิ้มน่ารักใสซื่อนั่นก็ใจแทบละลาย จึงตัดสินใจแน่วแน่ยิ่งกว่าเดิม
เขาไม่มีวันปล่อยให้ตาแก่เสียสติหนิงเฉินเซวียนทำลายชีวิตเสี่ยวเป่าเด็ดขาด!
เสี่ยวเป่าป้อนผู้ใหญ่สองคนเสร็จอารมณ์ก็ดีไม่หยอก ปัดมือหน่อย ๆแล้วกลับไปข้างจานคุกกี้เช่นเดิมแล้วทานกับต้าโฉ่วต่อ พอมีความสุขก็ส่งเสียงครางฮึมทีสองที คุกกี้ที่ร่วงตกพื้นเขาจะเก็บขึ้นมาทานใหม่ น่ารักเสียจนไม่มีใครไม่เอ็นดูเด็กน้อยคนนี้เลย!
เมื่อจัดการคุกกี้จานเล็กกับน้ำแตงโมหนึ่งแก้วจนหมดหน้าท้องของเสี่ยวเป่าก็กลมกลึงพร้อมเรอติดต่อกันออกมาหลายที ใบหน้าเล็กมีแต่ความอิ่มเอมใจ
ขนมของคุณน้าอร่อยกว่าที่บ้านอีก วันหลังถ้าอยากทานจะขี่ต้าโฉ่วมา…อืม ตกลงตามนี้!
เสี่ยวเป่าเงี่ยหูฟัง ใบหน้าเล็กสงสัยคล้ายเพิ่งค้นพบอะไรบางอย่างก่อนที่ขาสั้นป้อมจะเดินมาทางเหมยเหมย ดวงตากลมโตจดจ้องท้องน้อยของเหมยเหมยพร้อมทำท่าครุ่นคิด
………………………
