ตอนที่ 2271 จะจุดชนวนระเบิดก่อนกำหนดหรือไม่
“ยิวยิว (คุณอา) …คุณปู่…คนนิสัยไม่ดี”
เสี่ยวเป่ายังไม่สามารถพูดเป็นประโยคได้จึงพูดตะกุกตะกักออกเสียงไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่เหมยเหมยก็ดีใจแทบแย่แล้ว
“เสี่ยวเป่าพูดได้แล้วเหรอ? เสี่ยวเป่าเก่งจังเลย…หนูพูดอีกรอบได้ไหม อาโง่เกินไปเลยฟังไม่ค่อยเข้าใจเลย…”
“คุณปู่นิสัยไม่ดี…ยิวยิว…”
เสี่ยวเป่าตะโกนขึ้นมาอีกสองสามคำด้วยความร้อนใจ พอเห็นเหมยเหมยยังคงไม่เข้าใจเขาจึงกำมือเธอลากไปที่โทรศัพท์ในห้องนั่งเล่นด้วยความเร่งรีบ เสี่ยวเป่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วแสร้งทำเป็นโทรออกแล้ววางลงอีกครั้ง กำหมัดเล็ก ๆแน่นแล้วทุบแรง ๆอยู่สองสามครั้งพร้อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ตอนนี้เหมยเหมยเข้าใจแล้ว เสี่ยวเป่ากำลังแสดงฉากที่เหมยซูหานถูกลักพาตัวไป เจ้าตัวเล็กช่างฉลาดจริง ๆ
“คุณปู่นิสัยไม่ดี…ยิวยิว…”
เสี่ยวเป่าพูดอีกหนึ่งประโยค เหมยเหมยใจเต้นระส่ำแล้วถามว่า “คุณปู่เป็นคนพาคุณอาไปใช่ไหม?”
“อืม…”
เสี่ยวเป่าโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอกแล้วพยักหน้าแรง ๆ มือที่ดึงเหมยเหมยไว้เหมือนอยากจะพาออกไป ข้างหลังเขามีสุนัขตัวใหญ่สามตัวสูงกว่าเสี่ยวเป่า ตัวหนึ่งพันธุ์ชาเป่ย อีกตัวคือพันธุ์พิทบูล และอีกตัวคือพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ด พวกมันทั้งหมดเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุดของเสี่ยวเป่า
“ไปช่วย…ยิวยิว…”
เสี่ยวเป่าเดินไปพลางพูดไป คุณอาโดนคุณปู่นิสัยไม่ดีลักพาตัวไปแล้ว เขาต้องไปช่วยคุณอากลับมา
ที่แท้คนที่ลักพาตัวเหมยซูหานไปก็คือหนิงเฉินเซวียน หลังจากเฮ่อเหลียนเช่อจากไป ยิ่งตาแก่บ้านี่คิดทบทวนดูก็ยิ่งรู้สึกมันทะแม่ง ๆ เขารู้สึกแปลกใจที่จู่ ๆเฮ่อเหลียนเช่อแวะไปหา เขาจึงแวะมาหาด้วยตัวเองเพื่ออยากถามกันให้รู้เรื่อง
ทว่าเฮ่อเหลียนเช่อไม่อยู่บ้านแต่เขากลับได้ยินเหมยซูหานคุยโทรศัพท์ เมื่อได้ยินว่าเฮ่อเหลียนเช่อไปฐานลับกับเหยียนหมิงซุ่น หนิงเฉินเซวียนก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นจึงระงับอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่
ที่แท้ลูกชายตัวดีของเขาก็กำลังจะหักหลังเขา!
ทั้งหมดเป็นเพราะเหมยซูหานยุให้ทำ!
หนิงเฉินเซวียนที่โมโหจนควบคุมตัวเองไม่อยู่จึงลักพาตัวเหมยซูหานไป เดิมทีเขาก็อยากพาทายาทอย่างเสี่ยวเป่าไปด้วยแต่เสี่ยวเป่าได้รับสัญญาณเตือนจากสัตว์ตั้งแต่แรกจึงแอบซ่อนตัวเสียก่อน หนิงเฉินเซวียนหาอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่พบ เขาไม่กล้าอยู่ข้างนอกนานนานจึงรีบจากไป ด้วยเหตุนี้เสี่ยวเป่าจึงหนีรอดมาได้
แต่เหมยเหมยกลับคิดมากไปกว่านั้น สิ่งที่เหมยซูหานพูดในตอนนั้นหนิงเฉินเซวียนต้องได้ยินแน่นอน จากนั้นคงเดาได้แน่นอนว่าเหยียนหมิงซุ่นไปที่ฐานลับทำไม
ถ้าหาก——
“ลุงเหลา หนิงเฉินเซวียนรู้แล้วว่าพี่หมิงซุ่นไปที่ฐานลับ เขาจะจุดชนวนระเบิดก่อนเวลาไหม?”
นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่เหมยเหมยกังวลที่สุด
ลุงเหลาเองก็กังวลเหมือนกัน หนิงเฉินเซวียนบ้าไปแล้ว เขาไม่สนใจชีวิตของลูกชายตัวเองแน่นอน ไม่แน่บางทีมันอาจจะระเบิดก่อนได้ ถ้าเป็นแบบนั้นคุณชายหมิงจะอันตรายมาก!
“ผมจะหาวิธีติดต่อคุณชายหมิงแล้วส่งคนไปตามหาหนิงเฉินเซวียน”
ทางที่ดีที่สุดควรรีบไปควบคุมตัวตาแก่บ้านั่นก่อนที่จะคลุ้มคลั่งไปมากกว่านี้ แบบนั้นถึงจะเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นโลกจะตกอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย!
เหมยเหมยพาเสี่ยวเป่าที่ไม่ค่อยเต็มใจนักกลับบ้าน จากนั้นก็ให้ป้าฟางทำความสะอาด สุนัขทั้งสามก็ตามมาเดินวนเวียนรอบตัวเสี่ยวเป่าอยู่พักหนึ่งเหมือนกับทหารอารักขาผู้จงรักภักดียังไงอย่างนั้น
แต่เสี่ยวเป่ากลับไม่พอใจมาก เกี๊ยวที่ปกติชอบทานก็ไม่อยากทานเลยสักนิด เขาก้มศีรษะต่ำลงด้วยความหดหู่ไม่มีชีวิตชีวา
“น้าส่งคนไปตามหาคุณอาแล้ว คุณอาจะกลับมาในเร็ว ๆนี้แน่นอน หากคุณอากลับมาแล้วรู้ว่าเสี่ยวเป่าไม่ยอมทานข้าว คุณอาต้องไม่พอใจแน่นอนเลย”
เหมยเหมยพูดโน้มน้าวเสียงอ่อนเสียงหวาน เสี่ยวเป่าก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟังพร้อมคว้าช้อนเล็ก ๆขึ้นมาตักทาน แถมยังป้อนเหมยเหมยบ้างสองสามคำเป็นพัก ๆ “คุณน้ากิน…ผอม…”
เหมยเหมยแสบจมูก พยายามฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอกับเสี่ยวเป่าแบ่งกันกินเกี๊ยวชามใหญ่คนละคำจนหมด ทำเอาป้าฟางถอนหายใจอย่างโล่งอก มีเสี่ยวเป่าอยู่ที่บ้านก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันเธอจะได้มีที่พักพิงใจ
ลุงเหลากลับมาตอนเที่ยง เขาหาหนิงเฉินเซวียนในถ้ำไม่พบ ที่นั่นวางเปล่าไม่มีใครสักคน
…………………………………………..
ตอนที่ 2272 สังหารหมู่
“ในถ้ำไม่มีใครอยู่เลยเหรอ? หนิงเฉินเซวียนจะไปไหนได้…”
เหมยเหมยรู้สึกงงงวยมาก ปกติแล้วถ้ำนั้นควรจะเป็นที่ซ่อนสุดท้ายของหนิงเฉินเซวียน หรือว่ายังมีที่ไหนที่ตาแก่บ้านั่นไปแต่พวกเรายังไม่ได้หากันนะ?
เสี่ยวเป่าหูผึ่ง หาคุณปู่นิสัยไม่ดีไม่เจองั้นเหรอ?
งั้นเขาจะไปหาเอง!
เสี่ยวเป่าดึงเสื้อของเหมยเหมยอยากจะเดินออกไปข้างนอก เขาไปถามเพื่อนทางโน้นเอาก็ได้
ลุงเหลาห้ามพวกเขาไว้ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เมื่อครู่ตอนที่พวกเขารีบไปบ้านตระกูลหนิงต่างก็พากันตกใจยกใหญ่เพราะคาวเลือดในสวนหลังบ้าน ถึงแม้ว่าเขาจะผ่านประสบการณ์ในสงครามมาอย่างโชกโชนแต่เขาก็ไม่สามารถทนดูการสังหารหมู่ในสวนหลังบ้านได้
ม้าเหล่านั้นของหนิงเฉินเซวียนที่ปกติแล้วถูกดูแลอย่างสมบัติล้ำค่าในตอนนี้ตายจนเกลี้ยง เลือดเปื้อนสนามหญ้าไปทั่วไม่มีเหลือรอดสักตัว
ลุงเหลากระซิบข้างหูเหมยเหมย เหมยเหมยหน้าถอดสี หัวใจพุ่งมาถึงลำคอ “พระเจ้า…เขาเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ…ไม่มีความเป็นมนุษย์อีกต่อไปแล้ว…”
ยามปกติเขารักม้ายิ่งกว่าชีวิต หากพนักงานคนไหนดูแลม้าไม่ดี หนิงเฉินเซวียนจะต้องลงโทษพนักงานคนนั้นอย่างแน่นอน บางคนถึงกับตายเพราะดูแลม้าไม่ดีด้วยซ้ำ!
คนที่เกือบจะดูแลม้าเสมือนลูกชายตัวเองอย่างเขาเวลานี้กลับสังหารพวกมันเองกับมือ เขากระทำการเหี้ยมโหดขนาดนี้ได้อย่างไร?
ถึงแม้ว่าเสี่ยวเป่าจะไม่ได้ยินคำพูดของลุงเหลาแต่เขาเป็นคนละเอียดรอบคอบ ดูจากท่าทีของเหมยเหมยเจ้าตัวเล็กก็พอจะเดาได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขาสั้น ๆของเจ้าตัวเล็กวิ่งออกไปข้างนอก ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขาแน่นอน!
เดิมทีเหมยเหมยอยากจะห้ามเสี่ยวเป่าไว้ แต่พอเห็นหยดน้ำตาบนใบหน้าของเจ้าตัวเล็กหัวใจของเธอก็อ่อนยวบจึงไปบ้านตระกูลหนิงพร้อมกับเสี่ยวเป่า ทว่าแค่เดินเข้าไปในบ้านกลิ่นคาวเลือดก็โชยออกมาจนน่าขยะแขยง
เจ้าตัวเล็กเพิ่มความเร็วฝีเท้าวิ่งตรงไปที่สวนหลังบ้าน ตรงนั้นมีลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นกำลังทำความสะอาดศพม้าอยู่ แต่ทำความสะอาดไปได้แค่ครึ่งเดียวจึงมีสภาพที่แย่อยู่
“ฮือ…ฮวาฮวา…ไป๋ไป๋…”
เสี่ยวเป่าปล่อยโฮออกมา ปากก็ส่งเสียงเรียกชื่อที่เขาตั้งให้กับม้าเหล่านี้ไปด้วย เพื่อนแต่ละตัวของเขาต่างก็มีชื่อกันหมด เพราะในใจของเขาเพื่อนเหล่านี้ต่างก็มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร
โศกนาฏกรรมในสวนหลังบ้านเกินจินตนาการของเหมยเหมยไปมาก เดิมทีเธอคิดว่าหนิงเฉินเซวียนคงจะแค่ยิงเพื่อฆ่าม้าเหล่านี้ทิ้งเท่านั้น แต่ที่ไหนได้หนิงเฉินเซวียนกลับฆ่าพวกมันอย่างโหดเหี้ยม เขาไม่เพียงแต่สับหัวม้าเท่านั้นแต่ยังแยกร่างควักลำไส้ออกมาหมด…
โหดร้ายป่าเถื่อนเหลือเกิน!
เหมยเหมยปิดตาของเสี่ยวเป่าอย่างรวดเร็ว ภาพน่าหดหู่เช่นนี้ไม่เหมาะที่จะให้เด็กเห็น โดยเฉพาะพวกม้าที่เป็นเพื่อนของเสี่ยวเป่า หัวใจอันบริสุทธิ์ของเขาไม่อาจทนต่อสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจเช่นนี้ได้
“คนนิสัยไม่ดี…”
เสี่ยวเป่าร้องไห้จนเหนื่อยหอบสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของเหมยเหมยเป็นพัก ๆ มองดูแล้วช่างน่าปวดใจเหลือเกิน
“ไม่ร้องนะ…เสี่ยวเป่าไม่ต้องร้องแล้ว…พวกเราไปตามหาคุณอาก่อนดีไหม…” เหมยเหมยยิ่งรู้สึกเกลียดหนิงเฉินเซวียนเข้ากระดูกดำ ม้าไม่มีความผิดอะไรแต่กลับมาระบายความโกรธกับม้าที่น่าสงสารเหล่านี้ เลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก!
เสี่ยวเป่าหยุดร้องไห้แล้วปาดน้ำตา ดวงหน้าเล็กดูเคร่งขรึมขึ้น เขาวิ่งไปทางต้นการบูรต้นใหญ่ข้าง ๆแล้วเงยหน้าแหงนมองอยู่นาน จากนั้นนกกระจอกตัวน้อยก็บินลงมา
ผ่านไปครู่หนึ่งเสี่ยวเป่าก็กลับมา ใบหน้าเล็ก ๆนั้นดูเศร้าสร้อยมากเพราะนกกระจอกน้อยไม่รู้ว่าหนิงเฉินเซวียนหายไปไหน เจ้านกกระจอกตัวน้อยตกใจไม่น้อยจนพูดจาฟังไม่รู้เรื่อง
เหมยเหมยก็ไม่ได้คาดหวังว่าเสี่ยวเป่าจะสามารถตามหาหนิงเฉินเซวียนพบ ถึงอย่างไรเสียตาแก่บ้านี่ก็ได้เตรียมการป้องกันไว้แล้ว เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของเหมยซูหานมากกว่า ตอนนี้ตกอยู่ในมือของหนิงเฉินเซวียนกลัวว่าจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี
แต่โชคดีที่เสี่ยวเป่าไม่เป็นอะไร อย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีเรื่องดี ๆอยู่!
ป้าฟางพาพวกเขากลับบ้าน ลุงเหลาพยายามตามหาหนิงเฉินเซวียนและหาวิธีรายงานเหยียนหมิงซุ่น เวลาคับขันมากจึงต้องทำทุกอย่างแข่งกับเวลา
…………………………………………..
