ตอนที่ 2319 เธอต้องรู้สึกผิดต่อพ่อแม่ของตัวเอง
ออกจากบ้านที่แสนน่าอึดอัดได้ ลมข้างนอกค่อนข้างแรงพัดโกรกใส่หน้า แต่ฉีฉีเก๋อกลับสูดเอาลมเย็นเข้าปอดอย่างละโมบแล้วพรูลมหายใจออกมายาว
“ขึ้นรถเถอะ” เหมยเหมยขึ้นรถก่อน
แต่เดิมเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนยังอยากด่าอีกสักยกแต่ก็เลือกหุบปาก ในเมื่ออยู่กลางถนน เธอต้องไว้หน้าฉีฉีเก๋อบ้าง
ภายในรถค่อนข้างอึดอัด เหมยเหมยปั้นหน้านิ่งไม่พูดอะไร เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่กล้าพูดอะไร ฉีฉีเก๋อยิ่งไม่กล้าพูดเข้าไปใหญ่ เธอรู้สึกแย่เหลือเกินเธอรู้ว่าตัวเองทำให้เพื่อนผิดหวัง
“ขอโทษ…” ฉีฉีเก๋อพูดเสียงเบา
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเรา เธอผิดต่อตัวเอง ผิดต่อพ่อแม่พี่ชายของเธอต่างหาก!” เหมยเหมยแค่นเสียงกล่าว
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนรีบพูดเสริม “เธอคิดว่าเครื่องซักผ้านั่นเป็นฉันกับเหมยเหมยซื้อให้จริงเหรอ? นั่นเพราะพ่อเธอไม่วางใจเลยฝากฉันไปซื้อ แล้วก็อาหารบำรุงที่ฉันเคยซื้อให้เธอก็ใช้เงินพ่อเธอทั้งนั้น ท่านบอกฉันว่าอย่าบอกเธอ…”
“พ่อ…ฮือ…”
ฉีฉีเก๋อเอามือปิดหน้าร้องไห้ปล่อยโฮ เธอคิดว่าพ่อลืมลูกสาวอย่างเธอไปแล้วเสียอีก…
“ร้องไห้จะมีประโยชน์อะไร…เธอพูดสิว่าทำไมเธอถึงทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้ได้ เมื่อก่อนถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นคนนิสัยอ่อนแอยอมคนแบบนี้ ฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอได้เหรอ? ฉันรำคาญผู้หญิงที่วัน ๆเอาแต่ร้องไห้ที่สุด!”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนหงุดหงิดเพราะเสียงร้องไห้ ถ้ารู้ว่าฉีฉีเก๋อไม่เอาไหนแบบนี้ตั้งแต่แรกเธอไม่ยอมเป็นเพื่อนกับคนนิสัยอย่างนี้แน่นอน
เฮ้อ สายเกินไปเสียแล้ว!
ฉีฉีเก๋อรีบเช็ดน้ำตาไม่กล้าร้องไห้อีก แล้วแก้ตัวให้ตัวเองเสียงแผ่ว “อย่างไรเสียเขาก็เป็นแม่ของรุ่นพี่ฉาง เป็นแม่สามีของฉัน…”
“เหลวไหล…ผู้อาวุโสกว่าก็ทารุนเธอได้แล้วเหรอ? ผู้อาวุโสทำตัวไม่ถูกฉันก็จะสั่งสอนอยู่ดี พ่อฉันไงที่ถูกส่งไปปรับตัวตัวในคุก…”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกำลังอารมณ์ได้ที่เลยพลั้งปากหลุดความลับออกมา ฉีฉีเก๋อมองเธออย่างตกตะลึง เหมยเหมยก็ถลึงตาใส่คนปากไม่มีหูรูดนี่แวบหนึ่งแล้วรีบพูดกลบเกลื่อน “เชี่ยนเชี่ยนหมายถึงว่าผู้อาวุโสต้องเคารพ แต่ก็ต้องดูคนด้วยเหมือนกัน ผู้อาวุโสไม่น่าเคารพก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ เหมือนแม่สามีของเธอ เธอเคารพเขาแล้วเขาปฏิบัติกับเธออย่างไรล่ะ?”
ฉีฉีเก๋อทำหน้าเศร้า ถึงตอนนี้เธอเพิ่งรู้ตัวว่าสิ่งที่เธอเคยเข้าใจมาตลอดความจริงแล้วมันผิดทั้งหมด
“ฉันจะจำไว้ จะไม่ยอมถูกรังแกอีก” ฉีฉีเก๋อตัดสินใจอย่างแน่วแน่
“หวังว่าเธอจะพูดได้ทำได้นะ” เหมยเหมยมองเธอด้วยสายตาแฝงนัยยะบางอย่างแวบหนึ่ง พูดง่ายแต่ตอนทำมันยาก
ไม่นานก็มาถึงบ้าน เหยียนหมิงซุ่นไม่อยู่บ้านฉีฉีเก๋อเลยโล่งอกไปที ตอนนี้เธอสภาพแย่ขนาดนี้ไม่อยากให้สามีของเพื่อนเห็นสักนิดเพราะน่าอายเกินไป
“ฉันไปทำบะหมี่จาจางเมี่ยนมาแล้วกัน ทำเครื่องเคียงเยอะ ๆเลย” ป้าฟางใจดี รู้ว่าสิ่งที่ฉีฉีเก๋อต้องการในตอนนี้คือมื้ออาหารดี ๆสักมื้อ ยายหนูที่น่าสงสารแก้มตอบหมดแล้ว
เมื่อก่อนดูดีขนาดไหน เวรกรรมจริง ๆเลย!
“ป้า ทำเยอะ ๆหน่อยนะ ฉันก็หิวแล้ว” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยคำขออย่างไม่เกรงใจ การทะเลาะก็สูญเสียพลังงานเหมือนกันนะ
“วางใจได้ รับรองว่าพอแน่นอน!”
ป้าฟางทำอะไรว่องไวไม่นานก็ทำบะหมี่จาจางเมี่ยนที่ทั้งหอมทั้งน่าทานออกมา ซอสมีแต่เนื้อเต็มชามใหญ่ ลำพังแค่เครื่องเคียงก็มีถึงหกจานแล้ว ทั้งเส้นฝอยแตงกวา เส้นฝอยแคร์รอต เส้นฝอยหัวไชเท้า ถั่วงอก ต้นกระเทียม กระเทียมเป็นต้น…
อาหารถูกวางเต็มโต๊ะ โดยมีหม้อใส่บะหมี่ชามโตแล้วก็ซอสหอมกรุ่นอีกหนึ่งชามโต แค่เห็นก็น้ำลายสอแล้ว
“อร่อย…ป้า ฝีมือของป้าดีกว่าเชฟในร้านซะอีก ฉันทานได้สามถ้วยเลย” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนคลุกบะหมี่หนึ่งจานเสร็จอย่างว่องไวแล้วทานอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมพูดชมไม่ขาดปาก
ฉีฉีเก๋อที่นั่งอีกฟากก็ทานอย่างมูมมาม สภาพตอนทานทำเอาคนมองรู้สึกสงสารจับใจ
…………………….
ตอนที่ 2320 กลัวผู้หญิงแต่งงานผิดคน
เหมยเหมยถูกพวกเธอกระตุ้นความอยากอาหารเข้าเลยร่วมทานจานเล็ก ๆ บะหมี่ชามใหญ่กับเครื่องเคียงหกชนิดรวมถึงซอสอีกชามใหญ่ถูกพวกเธอจัดการจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว
“เอิ๊ก…อร่อยจัง ฉันไม่ได้ทานอิ่มท้องแบบนี้มานานแล้ว” ฉีฉีเก๋อลูบหน้าท้องเบา ๆอย่างอิ่มเอมใจ สีหน้าดูดีขึ้นมากทีเดียว
“กลางคืนป้าค่อยตุ๋นซุปไก่ให้อีก ตอนนี้เธอท้องอยู่ต้องบำรุงร่างกายให้มาก ๆ” ป้าฟางเห็นใจกับเรื่องราวที่ฉีฉีเก๋อประสบมาอย่างมาก
สาวน้อยที่อดีตร่าเริงมีชีวิตชีวามากขนาดนั้นแต่กลับตาบอดเลือกคู่ชีวิตผิดจนเป็นการทำลายตัวเอง
เฮ้อ ไม่อย่างนั้นจะบอกว่ากลัวผู้ชายอยู่ผิดอาชีพ กลัวผู้หญิงแต่งงานผิดคนได้อย่างไรกันล่ะ!
“ขอบคุณค่ะป้า!” ฉีฉีเก๋อกล่าวอย่างขอบคุณ
“ขอบคุณอะไรกัน แค่เรื่องเล็กน้อยเอง” ป้าฟางใช้ฝ่ามือหนาอุ่นลูบศีรษะฉีฉีเก๋อเบา ๆ ฉีฉีเก๋อตาร้อนผ่าวเพราะการกระทำของป้าฟางจึงทำให้เธอนึกถึงแม่ แม่ก็มักลูบศีรษะเธอเช่นนี้เสมอ
“เธอคิดจะทำอย่างไรต่อ?” เหมยเหมยถามเสียงเย็น
ฉีฉีเก๋อชะงักและฟุ้งซ่านขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่รู้ควรทำอย่างไรต่อดี
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเห็นเธอไม่ปริเสียงใดก็ใจร้อน ตวาดด่า “เธอคงไม่คิดจะกลับไปบ้านหลังนั้นอีกหรอกนะ? ฉีฉีเก๋อฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ ถ้าเธอยังทำตัวอ่อนแอแบบนี้ต่อไป หลังจากนี้ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของเธออีกแล้ว!”
เธอหอบหายใจหนักหน่วงแล้วพูดเน้น “ฉันพูดได้ทำได้ อย่าคิดว่าฉันกำลังล้อเล่นล่ะ”
เหมยเหมยยื่นขาเตะใต้โต๊ะทีหนึ่งให้เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนหุบปากแต่โดยดีพลางคว้าเอาเมล็ดทานตะวันกำใหญ่มาแทะเอง เธอเป็นคนอารมณ์ร้อนที่พอระเบิดขึ้นมาทีก็ยากที่จะเก็บเอาไว้ได้ พูดมากไปมีแต่จะทำลายความสัมพันธ์ งั้นไม่พูดดีกว่า
“เชี่ยนเชี่ยนก็อารมณ์แบบนี้แหละ เธออย่าใส่ใจเลย” เหมยเหมยรีบพูดกู้สถานการณ์
“ฉันรู้…เป็นความผิดของฉันเองที่ทำให้พวกเธอต้องผิดหวัง ตัวฉันเองยังเกลียดตัวเองเลย ไม่ได้รู้สึกดีสักนิด…แต่…” ฉีฉีเก๋อน้ำตาไหลริน เหมยเหมยดึงกระดาษทิชชูยื่นให้เธอ
ฉีฉีเก๋อเช็ดจมูกแล้วพูดเสียงสะอื้น “รุ่นพี่ฉางก็ดีกับฉันมาก เมื่อก่อนตอนเขาอยู่บ้านแม่ของเขาไม่กล้าทำอย่างนี้ พอหลังจากเขาไป…”
‘ปัง’
คุณหนูใหญ่เหริ่นระงับไฟโทสะที่กำลังเดือดดาลไม่อยู่พลางตบโต๊ะเสียงดังจนเปลือกเมล็ดทานตะวันกระจัดกระจายเต็มไปหมด
“สมองของเธอมีแต่ฉี่หรือมีแต่ขี้เหรอ? ถ้าฉางชิงซงดีกับเธอจริงจะรับยายแก่ปีศาจนั่นมาทรมานเธอเหรอ? ยายแก่ปีศาจทำแต่ผักดองเค็มทุกวัน ฉางชิงซงตาบอดหรือไง? มองไม่เห็นเหรอ? แล้วก็เครื่องซักผ้านั่น ถ้าเขาไม่เห็นด้วยยายแก่ปีศาจจะกล้าเก็บเหรอ…”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนนึกอยากแงะเปิดกะโหลกของฉีฉีเก๋อออกมาดูว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!
ฉางชิงซงเข้าข้างแม่ของเขาอย่างชัดเจน แต่ยายโง่นี่ดันคิดว่าคนสกุลฉางนั่นเป็นคนดี!
“น่าโมโหชะมัด…”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนโกรธจนหน้าบูดบึ้ง เรื่องที่เด่นชัดขนาดเด็กสามขวบยังดูออกแต่เพื่อนกลับมองไม่ออก ทำเอาคนนอกอย่างเธอร้อนใจแทบแย่!
แม้เหมยเหมยจะโกรธมากเช่นกันแต่เธอพอจะเข้าใจฉีฉีเก๋อได้ในเมื่อเธอรักฉางชิงซงมากจริง ๆ ความรักมักทำให้คนตาบอด อีกอย่างบางทีฉางชิงซงอาจจะดีกับฉีฉีเก๋อก็จริงต่อให้แค่ฉาบหน้าก็ตาม
แต่ผู้หญิงมักขี้ใจอ่อนและเอาใจง่าย ฉีฉีเก๋อยังอาลัยอาวรณ์ฉางชิงซงอยู่ก็พอจะเข้าใจได้
“ฉีฉีเก๋อเธอลองคิดเองดี ๆเถอะว่าชีวิตอนาคตจะก้าวต่อไปอย่างไร เราเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่เราก็ไม่อยากเห็นเธอใช้ชีวิตแย่ ๆอย่างนั้นอีกนะ”
เหมยเหมยเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ เรื่องแบบนี้ต้องให้ฉีฉีเก๋อคิดได้เอง คนอื่นพูดปากเปียกปากแฉะเพียงใดก็แค่เปลืองน้ำลายเปล่า
“อืม…ฉันจะลองคิดทบทวนดูให้ดี” ฉีฉีเก๋อพยักหน้า
เธอรู้ว่าตนจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องมีการเปลี่ยนแปลง!
…………………………….
