ตอนที่ 2283 18 ชั่วโมง
หนิงเฉินเซวียนหัวเราะอย่างได้ใจ ทุกอย่างต่างอยู่ในการควบคุมของเขา ใครก็ไม่สามารถมาขัดขวางการใหญ่ของเขาได้
เหมยซูหานใช้ปากกัดสายไฟพวกนั้น เขาแยกสีไม่ออกจึงทำได้เพียงกัดให้ขาดทีละเส้น เส้นแรก ๆยังพอไหว น่าจะแค่ 24 V แค่รู้สึกว่าปากเริ่มชา ๆเท่านั้น
ขณะที่กำลังจะกัดเส้นสุดท้าย พอเขาได้ยินเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของหนิงเฉินเซวียนก็รู้สึกหมดหวัง
ทำไมสุดท้ายแล้วก็ยังระเบิดได้อีกนะ?
เฮ้อเหลียนชิงโมโหเป็นอย่างมาก ตาแก่หนิงเฉินเซวียน ถึงขนาดกล้าหลอกเขางั้นเหรอ?
18 ชั่วโมง?
พวกเหยียนหมิงซุ่นจะมาห้ามทันหรือเปล่า?
เฮ่อเหลียนชิงยังไม่ทันคิดวิธีรับมือออก เหมยซูหานก็ได้ตัดสินใจแล้ว ถึงแม้ว่าหลังจากนี้ 18 ชั่วโมงจะเกิดการระเบิดขึ้น แต่เขาจะต้องทำลายสวิตช์เปิดปิดเพื่อไม่ให้หนิงเฉินเซวียนส่งสัญญาณออกไปได้ พวกเฮ่อเหลียนเช่อจะได้มีเวลาเพิ่มขึ้นอีก 18 ชั่วโมง!
ใครจะไปรู้ว่าผลแพ้ชนะอาจจะตัดสินกันใน 18 ชั่วโมงนี้ก็ได้!
เขาจะต้องลองเดิมพันดูสักตั้ง!
เหมยซูหานตัดสินใจกัดลงไป สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือสายไฟเส้นนี้เป็นสายไฟเส้นหลัก อีกทั้งยังเป็นสายไฟที่หนิงเฉินเซวียนจงใจให้คนใช้เป็นสายไฟ 220 V เพียงพอที่จะทำให้คนหัวใจหยุดเต้นได้เลย
แค่เพิ่งจะเริ่มกัดลงไปเหมยซูหานก็สัมผัสได้ถึงความอันตรายของมัน เขารู้สึกชาไปทั้งตัวตั้งแต่เท้ายันปลายลิ้น สัญชาตญาณของเขาบอกให้เขาอยู่ห่างจากสายไฟเส้นนี้
แต่เหมยซูหานก็ยังคงก้มหน้ากัดต่อไป
หนึ่งครั้ง…สองครั้ง…สามครั้ง….
ศักยภาพของคนไม่มีที่สิ้นสุด หัวใจของเหมยซูหานหยุดเต้นไปหลายครั้งแต่เขาก็ยังคงกัดสายไฟต่อไป
ในที่สุด….สายไฟก็ถูกเขากัดจนขาด…
“พลั่ก”
ประตูถูกคนจากด้านนอกเปิดออกซึ่งเป็นพวกเสี่ยวเมิ่งที่ตามมา โฉ่วโฉ่วตามกลิ่นของหั่วหั่วมาถึงที่นี่ แต่อย่างไรมันก็เป็นแค่ม้า ไม่ได้มีจมูกที่ดีเหมือนสุนัขจึงใช้เวลาค่อนข้างนาน
“นายท่าน…”
เสี่ยวเมิ่งรีบรุดหน้าเข้าไปกลับเห็นว่าเฮ่อเหลียนชิงกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับหนิงเฉินเซวียนแน่น
ทั้งสองคนต่างก็หมดสติไป
อีกด้านหนึ่งเหมยซูหานก็ล้มตัวลงกับพื้น สติเลือนรางแต่ปากยังเปิดอยู่
“หลังจากนี้ 18 ชั่วโมง…ฐานลับ…จะระเบิด…”
เหมยซูหานพยายามฝืนพูดข้อความสำคัญจนจบแล้วถึงหมดสติไป
เสี่ยวเมิงใจดิ่งวูบ หนิงเฉินเซวียนตาแก่สมควรตาย เขาจะต้องรีบรายงานคุณชายหมิง !
เฮ่อเหลียนชิงกับเหมยซูหานถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล อาการของพวกเขาสองคนไม่สู้ดีนักจึงจำเป็นต้องได้รับการรักษาโดยด่วน !
ส่วนหนิงเฉินเซวียนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นเดียวกัน เพราะว่าจุดสำคัญของเขาเกือบจะถูกกัดขาดเลือดไหลออกมาไม่หยุด เสี่ยวเมิ่งก็พาตัวเขามาส่งโรงพยาบาลด้วยเช่นกัน ส่วนจะเป็นหรือจะตายก็ให้ฟ้าลิขิตเอาเถอะ!
เหมยเหมยรออยู่ที่บ้านด้วยความร้อนใจ ในที่สุดก็ได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยวเมิ่ง ถึงแม้จะหาตัวเจอแล้วแต่สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก
“เหมยซูหานยังอยู่ในขีดอันตรายเพราะเขาถูกกระแสไฟฟ้าช็อตไปหลายครั้ง อีกทั้งร่างกายยังได้รับบาดเจ็บสาหัส หมอบอกว่ามีโอกาสรอดน้อยมาก นายท่านปลอดภัยแล้วแต่เส้นเอ็นที่ข้อมือกับเส้นเสียงถูกตัดขาด”
เสี่ยวเมิ่งรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาที่ทำให้นายท่านต้องมาเจออะไรเช่นนี้
เส้นเอ็นบริเวณข้อมือของเฮ่อเหลียนชิงถูกตัดขาดหมด ถึงแม้จะเชื่อมกลับมาได้แต่คงทำอะไรไม่คล่องแคล่วเหมือนเดิมหรืออาจถึงขั้นไม่สามารถยกของหนักได้ ซึ่งเท่ากับว่าเขาเหมือนคนที่พิการทั้งแขนและขา
เหมยเหมยหัวใจเต้นแรงมาก หล่อนนึกไม่ถึงเลยว่าจะอาการหนักขนาดนี้ โดยเฉพาะเหมยซูหาน ดูท่าแล้วคงจะไม่รอดแน่
“ฉันจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ!”
เหมยเหมยต้องการจะใช้ยาวิเศษช่วยเหมยซูหาน เสี่ยวเมิ่งบอกว่าเหตุที่เหมยซูหานโดนกระแสไฟฟ้าช็อตก็เพราะเขาต้องการทำลายสวิตซ์ควบคุมระเบิด เพื่อทำให้พวกเหยียนหมิงซุ่นมีเวลาเพิ่มขึ้นอีก 18 ชั่วโมง
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หล่อนก็จะพยายามช่วยเหมยซูหานเช่นกัน!
………………………………………………………..
ตอนที่ 2284 ลาจากชั่วนิรันดร์
อาการของเหมยซูหานน่าเป็นห่วงมากจริง ๆเพราะมีอาการช็อกไปหลายครั้งแต่ก็สามารถช่วยกลับมาได้ พลังชีวิตมีเยอะมากจนคุณหมอยังต้องตกใจ
“คนไข้มีความหวังที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อสูงมาก แต่ว่าอาการยังไม่ดีเท่าไรนัก” หมอส่ายหน้า น่าเสียดายจริง ๆ
อาการบาดเจ็บสาหัสเกินไป สูญเสียเลือดมากบวกกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อต เขาทนมาได้จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว!
“ฉันจะไปเยี่ยมเขา”
เหมยเหมยสวมชุดฆ่าเชื้อ เธอรู้สึกหนักใจไม่น้อยและหวังว่ายาวิเศษจะสามารถช่วยเหมยซูหานให้รอดชีวิตได้ แล้วก็หวังว่าพวกเหยียนหมิงซุ่นจะสามารถทำอะไรได้อย่างราบรื่น
เหมยซูหานนอนอยู่บนเตียงหายใจโรยริน ตามร่างกายมีสายยางต่อระโยงระยางเต็มไปหมด เสี่ยวเมิงบอกอาการของเหมยซูหานให้เธอฟังบ้าง แต่พอมาเห็นด้วยตาของตัวเองเหมยเหมยก็รู้สึกตกใจไม่น้อยพลันทำหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมา
หนิงเฉินเซวียนเกลียดเหมยซูหานขนาดไหนกันถึงขนาดต้องทารุณเขาขนาดนี้
ถึงแม้ตอนนั้นเธอจะเกลียดอู่เยวี่ยมากขนาดไหน ต่ก็ยังไม่ถึงขนาดนี้เลย!
เหมยเหมยค่อย ๆก้าวเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยแล้วแอบหยอดยาใส่ปากของเหมยซูหานลงไปไม่น้อย
เหมยซูหานรู้สึกเหมือนตัวเองถูกขังในห้องมืดออกไปไหนไม่ได้ มองอะไรก็ไม่เห็น เขายังพอมีสติอยู่บ้าง แล้วก็รู้ว่าคนที่มาหาเขาก็คือเหมยเหมย
เขาผิดหวังเล็กน้อย จริง ๆแล้วเขาอยากจะเจอเฮ่อเหลียนเช่อกับเสี่ยวเป่ามากกว่า พวกเขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดของเขา ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเขาอยากจะให้พวกเขามาอยู่เคียงข้าง
เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถทนต่อไปได้แล้ว เขาถึงขนาดสัมผัสได้ว่าวิญญาณของตัวเองลอยไปติดบนฝาผนัง มองลงมาที่ร่างของตัวเอง แล้วก็เหมยเหมย
“ขอบคุณนะ…เหมยเหมย!” เหมยซูหานยิ้มด้วยความยากลำบาก สายตามองไปที่ประตูไม่หยุด
“เสี่ยวเป่าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวฉันไปเรียกเขาเข้ามา”
เหมยเหมยรู้ทันความคิดของเขา เธอสัมผัสได้ว่าพลังชีวิตบนตัวของเหมยซูหานหลั่งไหลออกไปไม่หยุด ยาวิเศษช่วยเพิ่มภูมิต้านทานให้กับมนุษย์ได้เท่านั้นแต่ไม่สามารถดึงตัวกลับมาจากยมราชได้
เหมยซูหานไม่ไหวแล้ว !
โชคดีที่เธอพาเสี่ยวเป่ามาด้วยคงทำให้เหมยซูหานไม่ถึงขนาดต้องจากไปอย่างโดดเดี่ยว
เสี่ยวเป่าก็เหมือนจะสัมผัสได้ว่าในห้องมีอะไรแปลก ๆจึงโวยวายอยากที่จะตามเข้ามา เหมยเหมยเปิดประตูแล้วอุ้มเขาขึ้นมา “น้าจะพาหนูไปหาคุณอา แล้วก็บอกลาคุณอาด้วยโอเคไหม”
“ยิวยิว(คุณอา)จะไปไหน?”
เสี่ยวเป่าเบิกตากว้าง ใจดวงน้อย ๆของเขารู้สึกโศกเศร้า เขาเห็นคราบน้ำตาที่หางตาของเหมยเหมยก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจมากกว่าเดิม
เหมยซูหานเห็นเสี่ยวเป่าก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขายื่นมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลออกมาจับมือเล็ก ๆของเสี่ยวเป่า สายตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์
“ยิวยิว (คุณอา)…เจ็บมากไหมครับ” เสี่ยวเป่าเป่ามือของเหมยซูหานด้วยความปวดใจ เมื่อก่อนตอนที่เขาหกล้ม คุณอาก็มักจะเป่าให้เขาเช่นนี้เสมอ
“ไม่เจ็บเลย…” เหมยซูหานยิ้มออกมาพูดด้วยความอ่อนแรง เหมยเหมยรีบป้อนยาให้เขาเพิ่ม เหมยซูหานพยายามรวบรวมแรงสัมผัสศีรษะเล็ก ๆของเสี่ยวเป่า
“เสี่ยวเป่า…อาจะไปอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล รอจนเสี่ยวเป่าโตแล้วอาถึงจะได้กลับมานะ…เสี่ยวเป่าจะต้องดูแลพ่อแทนอา…ได้ไหม?”
“จะ…ไปไหน…พาเสี่ยวเป่ากับพ่อไปด้วย…” เสี่ยวเป่าเบิกตากว้าง ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณอาต้องออกเดินทางไกลเพียงลำพัง ไปด้วยกันไม่ดีกว่าเหรอ?
“เพราะว่า…อากำลังเล่นซ่อนแอบกับเราอยู่ไง…จะรอให้มาหาอานะ…” เหมยซูหานพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ได้…ผมจะไปหา…พ่อไม่ค่อยฉลาดเลย…”
เสี่ยวเป่าปรบมือพร้อมยิ้มร่า เขาชอบเล่นซ่อนแอบเป็นที่สุด ดังนั้นจะต้องหาคุณอาเจออย่างแน่นอน
เหมยเหมยอุ้มเสี่ยวเป่าออกไป เห็นคนที่รักต้องจากไปต่อหน้าต่อตาเป็นเรื่องที่ทรมานเกินไป ฉะนั้นไม่ควรให้เสี่ยวเป่าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
“เหมยเหมย…ขอโทษนะ…ชาติที่แล้วฉันทำผิดต่อเธอเอง!” เหมยซูหานมองไปที่เธอด้วยความรู้สึกผิด
…………………………………………………………
