ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น – บทที่ 2297 จุดจบที่แสนโหดร้าย + ตอนที่ 2298 ไม่สำนึกผิด

ตอนที่ 2297 จุดจบที่แสนโหดร้าย

เหมยเหมยถอนหายใจยาว ไม่เป็นไรก็พอ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ สรุปฐานลับระเบิดหรือเปล่า?” เหมยเหมยถามด้วยความฉงน

เหยียนหมิงซุ่นเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้ฟังอย่างละเอียดราวกับกำลังเล่านิทานก็ไม่ปาน แล้วยังกระตุ้นสร้างความระทึกให้เป็นระลอก ๆจนเหมยเหมยใจเต้นระส่ำตามไปด้วย แม้จะรู้จุดจบแล้วแต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี

“สัตว์พวกนั้นฉิวฉิวเป็นคนพาไปเหรอ? พระเจ้า ฉิวฉิวเก่งจังเลย!” พอเหมยเหมยได้ยินเรื่องกองทัพสัตว์ก็แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

แม้แต่สัตว์ดุร้ายเหล่านั้นยังสั่งการได้ ฉิวฉิวสุดยอดไปเลย มิน่าเขามักโอ้อวดเสมอว่าตัวเองเป็นสัตว์เทวะ บางทีอาจจะเป็นจริงก็ได้!

“สัตว์พวกนั้นเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?” เหมยเหมยถามด้วยความสงสัยต่อ

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจ “ตายหมดแล้ว สลายเป็นผุยผง รอดแค่สามตัว”

“พระเจ้า…”

เหมยเหมยอ้าปากกว้างอย่างตกตะลึง ถึงจะไม่เห็นกับตาตัวเองแต่ก็พอจะจินตนาการถึงภาพอันโหดร้ายนั้นได้ สัตว์ตั้งมากมายรอดชีวิตเพียงสามตัวส่วนที่เหลือก็ตายหมด…

ตัวที่รอดชีวิตล้วนแต่พ้นทัณฑ์แห่งสวรรค์ได้สำเร็จ งูหลามกับจ่าฝูงหมาป่า แต่เผ่าสุนัขจิ้งจอกตัวที่รอดชีวิตกลับไม่ใช่จ่าฝูงแต่ดันเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวเมียรูปงามตัวหนึ่ง เหยียนหมิงซุ่นเห็นกระทั่งเหตุการณ์ที่สุนัขจิ้งจอกตัวเมียฆ่าจ่าฝูงแล้วดื่มเลือดของจ่าฝูง เช่นนี้ถึงนับว่าพ้นทัณฑ์แห่งสวรรค์ได้สำเร็จ

ตอนนั้นเหยียนหมิงซุ่นก็พลันคิดว่าที่แท้โลกของสัตว์ก็มีการแก่งแย่งต่อสู้กันด้วยเหมือนกัน!

“สัตว์พวกนี้ทำไปเพื่ออะไร?” เหมยเหมยไม่เข้าใจ มีชีวิตอยู่ดี ๆไม่เอากลับหาเรื่องฆ่าตัวตายยกหมู่ สัตว์เองก็น้ำเข้าสมองได้หรือ?

“น่าจะเพื่อช่วยเหลือจ่าฝูงพวกมันนั่นแหละ” เหยียนหมิงซุ่นเองก็ได้แค่เดา

เขาอ่านตำราหนังสือที่ค่อนข้างซับซ้อน ประเภทคัมภีร์ภูเขากับทะเลก็ชอบอ่าน ยามที่เห็นว่ามีเพียงสามตัวที่รอดชีวิตและสามตัวนี้ยังดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก เขาก็เดาได้แล้วว่าสัตว์เหล่านี้น่าจะกำลังฝึกตนอยู่ พลังของกัมมันตภาพรังสีเป็นยาบำรุงสำหรับการฝึกตนของพวกมัน

แต่ยาบำรุงขนาดใหญ่นี้พวกเขาย่อยไม่ทันเลยต้องการสัตว์ตัวอื่นมาช่วยเหลือคล้ายการสังเวยชีวิตก็ไม่ปาน การสละชีวิตของสัตว์นับหมื่นตัวนี้ได้ช่วยจ่าฝูงของพวกมันและช่วยฉาฉากับเฮ่อเหลียนเช่อไว้

ไม่อย่างนั้นเฮ่อเหลียนเช่อเองก็คงถูกแสงกลืนกินจนกลายเป็นเศษขี้เถ้าไปแล้ว

เหมยเหมยเข้าใจแล้วเลยได้แต่แอบทึ่งกับโลกอันกว้างใหญ่ที่มีเรื่องมหัศจรรย์เต็มไปหมด เรื่องราวที่อดีตมองเป็นเพียงตำนาน ใครจะคิดว่ามีอยู่จริงในโลกนี้กันเล่า

“ฉาฉาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังหลับใหลอยู่ไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อไร ฉิวฉิวคอยเฝ้ามันไว้คงไม่เป็นไรหรอก” เหยียนหมิงซุ่นพูดปลอบ

ตอนนั้นเขาเห็นฉาฉามีเขางอกตรงหัวและร่างกายที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเองกับตา แต่สถานการณ์หลังจากนั้นเขาไม่รู้แล้ว พอทุกอย่างจบลงฉาฉาก็กลับสู่สภาพเดิมแต่สลบไม่ยอมตื่น ฉิวฉิวพามันจากไปแล้วทำสัญลักษณ์มือให้เขาซึ่งคงสื่อความหมายว่าให้เขาไปรับพวกมันทีหลัง

ในป่าลึกของภูเขาสือว่าน

ฉิวฉิววางฉาฉาไว้ในโพรงต้นไม้แล้วอยู่เฝ้าด้วยตัวเอง การฝึกตนให้พ้นเคราะห์วิบากคราวนี้นับว่าประสบความสำเร็จพอสมควร แม้จะไม่ได้กลายร่างเป็นมังกรเต็มตัวแต่ก็ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไรแล้ว อีกอย่างฉาฉาได้ยืดอายุไปเกือบหมื่นปี เวลานานขนาดนี้เขาต้องมีโอกาสอีกครั้งแน่ ๆ

ส่วนอีกสามตัวที่เหลือไม่ได้โชคดีอย่างฉาฉาแต่ก็ไม่นับว่าแย่มากนัก อย่างน้อยก็ยืดอายุเพิ่มอีกหลายพันปีซึ่งนับว่าเป็นกำไรชีวิต

พลังวิญญาณในภูเขาสือว่านหนาแน่นเหมาะให้ฉาฉาฝึกตน ฉิวฉิวถึงไม่ยอมกลับเมืองหลวงได้แต่รอฉาฉาตื่นก่อนค่อยกลับมา เขายังอยู่หยอกเอินกับกระรอกตัวเมียสวย ๆได้อีกหลายตัวซึ่งเป็นการพักผ่อนหย่อนใจที่แสนดีเลิศ

เหมยเหมยเองก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงให้เหยียนหมิงซุ่นฟังในตลอดช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ พอเล่าถึงเหมยซูหานทั้งคู่ต่างก็สลดใจ

“หนิงเฉินเซวียนจะเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สามวันหลังจากนี้จะประหาร เป็นคำสั่งของนายใหญ่” เหยียนหมิงซุ่นตอบเสียงนิ่ง

……………………….

ตอนที่ 2298 ไม่สำนึกผิด

สามวันผ่านไปถึงเวลาประหารหนิงเฉินเซวียนแล้ว อาการบาดเจ็บของเขาสาหัสขึ้นเรื่อย ๆเพราะเขาอยู่ในสถานะของนักโทษจึงไม่ได้รับการดูแลที่ดีนัก จุดที่ถูกเฮ่อเหลียนชิงกัดเริ่มเป็นแผลเน่าบวกกับสภาพอากาศที่ร้อนระอุทำให้แผลติดเชื้อจนไข้ขึ้นสูง

พอเหยียนหมิงซุ่นเจอหนิงเฉินเซวียนก็ตกใจกับตาแก่ที่ผอมซูบเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันเองหนิงเฉินเซวียนก็ผมขาวโพลนทั้งศีรษะแล้ว แก้มตอบเหมือนหัวกะโหลก ทั้งยังมีกลิ่นเหม็นเน่าโชยมาเป็นระยะ ๆ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? คุณหมอไม่เคยมาดูแผลเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นตวาดเสียงถามเจ้าหน้าที่ที่คอยเฝ้าดูหนิงเฉินเซวียน

“คุณชายหมิง…แผลของเขาสาหัสเกินไป…” เจ้าหน้าที่พูดแก้ตัวเสียงอ้ำ ๆอึ้ง ๆ สายตาหลุกหลิกตลอดเวลา

หลังจากหนิงเฉินเซวียนเข้ามาก็ไม่มีใครฝากฝังดูแลเขาเป็นพิเศษ แล้วยังได้ข่าวว่าเป็นนักโทษประหารเพราะคิดก่อการกบฏซึ่งจะช้าจะเร็วก็ต้องตายอยู่ดี พวกเขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับคนที่จะต้องตายแบบนี้เลย

ใครจะยอมเสียเวลามาสนใจเขากันล่ะ!

“ไปตามคุณหมอมา!” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยสั่งเสียงนิ่ง

ไม่ว่าหนิงเฉินเซวียนจะมีความผิดมากแค่ไหนก็ต้องได้รับการรักษา ถือว่าเห็นแก่เฮ่อเหลียนเช่อเขาจะให้หนิงเฉินเซวียนตายจากไปอย่างมีเกียรติอยู่บ้าง

ปกติมีคุณหมอประจำเรือนจำอยู่แล้วซึ่งไม่นานก็มาถึงพลางทำแผลให้หนิงเฉินเซวียน ก่อนที่เหยียนหมิงซุ่นจะให้คนเปลี่ยนชุดสะอาดให้เขาแล้วยังชำระร่างกายให้เขาจนดูดีขึ้นมาบ้าง เจ้าตัวก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย

“แกอย่ามาแสร้งเป็นคนดีต่อหน้าฉัน ฉันไม่ขอบคุณแกหรอกนะ” หนิงเฉินเซวียนเชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง เขาไม่คิดว่าตนแพ้ เขาแค่โชคไม่ดีพอ เขาอยู่ผิดยุคสมัยเอง!

เหยียนหมิงซุ่นแค่นหัวเราะ “คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม ผมแค่เห็นแก่เฮ่อเหลียนเช่อเท่านั้น คนที่ทำผิดอย่างคุณไม่สมควรได้รับการยกโทษ!”

“เหอะ…เด็กน้อยอย่างพวกแกจะไปเข้าใจอะไร…” หนิงเฉินเซวียนทำหน้าหยามเหยียดสีหน้าคล้ายจะสื่อว่า ‘พวกแกมันแค่แมลงตัวเล็ก ๆ’ ที่เห็นก็ชวนให้มีน้ำโหขึ้นมา

เหยียนหมิงซุ่นลอบส่ายศีรษะ เจ้าบ้านี่ต่อให้ใกล้เผชิญกับความตายก็ยังไม่สำนึกผิด มิน่านายใหญ่ถึงจะเอาเขาให้ตาย

“จะเริ่มลงมือเมื่อไร?” หนิงเฉินเซวียนโพล่งถามขึ้นมากะทันหัน

“อีกหนึ่งวัน!” เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ปิดบังเขา หนิงเฉินเซวียนสีหน้าราบเรียบมาก ผู้ชนะเป็นเจ้า ผู้แพ้เป็นโจร ผลแบบนี้อยู่ในความคาดหมายเขาตั้งนานแล้ว

“ฉันมีคำขอร้องเรื่องหนึ่ง ขอให้ฝังเสี่ยวซีไปพร้อมกับฉัน”

“เรื่องนี้ผมตัดสินใจไม่ได้ ต้องถามเฮ่อเหลียนเช่อ” เหยียนหมิงซุ่นจงใจตอบเช่นนั้น

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหนิงเฉินเซวียนกระตุก ในที่สุดก็ถามเสียงแหบ “อาเช่อ…เป็นอย่างไรบ้าง?”

“แย่มาก ติดเชื้อสารกัมมันตรังสีรุนแรง ยังอยู่ในขั้นตอนการช่วยเหลือ” เหยียนหมิงซุ่นตอบความจริง เขาอยากจะดูว่าเจ้าบ้านี่ยังเหลือความเป็นคนอยู่สักนิดไหม

กล้ามเนื้อบนหน้าของหนิงเฉินเซวียนกระตุกหนักยิ่งกว่าเดิม สายตาฉายแววเจ็บปวดชั่ววูบ ติดเชื้อสารกัมมันตรังสีรุนแรง…ยังช่วยได้อีกหรือ?

“ทำไมแกยังมีชีวิตอยู่ดีล่ะ?” หนิงเฉินเซวียนถามด้วยเสียงแค้นใจ

ต้องเป็นเพราะเหยียนหมิงซุ่นใช้ลูกชายของเขามาบังอันตรายให้ เฮ่อเหลียนเช่อถูกอบรมสั่งสอนมาให้ชั่วร้ายเหมือนกับเขาจึงไม่ใช่คนดีอะไร!

เหยียนหมิงซุ่นมองปราดเดียวก็รู้ทันความคิดเขาเลยแค่นหัวเราะตอบกลับไปว่า “เพราะเฮ่อเหลียนเช่อยอมสละชีวิตตัวเองปกป้องคุณกับเสี่ยวเป่า ฉะนั้นเขาจึงไปฐานลับด้วยความคิดที่เตรียมจะตายอยู่แล้ว เขาไม่เคยคิดจะมีชีวิตรอดกลับมา ถึงขั้นขอร้องให้ผมปล่อยตัวคุณไปด้วยซ้ำ!”

ร่างกายของหนิงเฉินเซวียนกระตุกหลายทีแล้วพูดเสียงแหบพร่าว่า “แกพูดจาเหลวไหล…เป็นไปไม่ได้…”

“ผมมีความจำเป็นต้องโกหกคนที่ใกล้ตายอย่างคุณด้วยเหรอ? คุณจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ ผมแค่ต้องการบอกคุณว่าถึงคุณไม่เห็นเฮ่อเหลียนเช่อเป็นลูกชาย แต่ในใจเขาเห็นคุณเป็นพ่อมาโดยตลอด”

เหยียนหมิงซุ่นเว้นช่วงไปนิดแล้วพูดต่อ “ส่วนศพของหนิงเสี่ยวซี ให้เฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนจัดการเองแล้วกัน!”

…………………………