ตอนที่ 2417 ความคิดประหลาด
บรรยากาศตกอยู่ในความสงบจนได้ยินเพียงเสียงจิบชาของป้าสะใภ้ใหญ่โม่ แม่ของหวงจื้อกวงคอยขยิบตาให้คุณป้าตลอด แต่ป้าสะใภ้ใหญ่โม่ทำเป็นมองไม่เห็นก้มหน้าดื่มชาอย่างเดียวจนเกือบเห็นก้นแก้วแล้ว
ป้าฟางเติมชาให้เพิ่มด้วยสายตาครุ่นคิด
สองคนนี้มาถึงที่นี่เพื่อดื่มชาอย่างนั้นเหรอ?
“ป้าฟาง มื้อกลางวันนี้ทำกับข้าวเยอะหน่อยนะคะ!” เหมยเหมยสั่งป้าฟางด้วยความเอือมระอา
ตอนนี้จะสิบโมงแล้ว ดูจากการนั่งของพวกเธอเกรงว่าคงนั่งไปถึงมื้อกลางวันแน่!
“ไม่ต้อง ๆ พวกเราไม่ทานข้าวด้วยหรอก…เดี๋ยวนั่งสักพักก็ไปแล้ว…” ป้าสะใภ้ใหญ่โม่รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
เธอไม่อยากอยู่ทานข้าวเลยสักนิด แค่ดื่มน้ำยังอึดอัดจะแย่แล้ว ถ้าอยู่ทานข้าวจะทานอย่างมีความสุขได้อย่างไรกัน?
เธอยอมออกไปทานบะหมี่ข้างนอกสักชามยังจะดีกว่า!
ป้าสะใภ้ใหญ่โม่ส่งสายตาให้พี่สะใภ้เป็นระยะ ๆเพื่อเร่งให้เธอรีบพูดสักที!
เหมยเหมยมุ่นคิ้ว ตกลงนี่กำลังทำอะไรกันอยู่ เธอจึงถามออกไปตรง ๆว่า “น้าถ้ามีธุระอะไรก็พูดออกมาเลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าช่วยอะไรได้ฉันจะพยายามช่วยแน่ ๆ แต่ถ้าช่วยไม่ได้ ป้าก็อย่าตำหนิฉันเลยนะคะ”
เธอไม่กล้ารับปากเพราะเธอเคยเจอความเลอะเลือนของป้าสะใภ้ใหญ่โม่เป็นบทเรียนมาก่อน เธอกลัวว่าถ้าป้าสะใภ้ใหญ่โม่เอ่ยขอเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลขึ้นมา แถมยังมีแม่ของหวงจื้อกวงที่ไร้เหตุผลด้วยเหมือนกันอีก เหมยเหมยจึงจำเป็นต้องเกริ่นไว้ก่อน
ป้าสะใภ้ใหญ่โม่ยิ้มแห้ง “ไม่เลย ไม่เลย…จะโทษกันได้อย่างไรเล่า คืออย่างนี้นะ…พี่สะใภ้ของป้ามีเรื่องอยากจะพูดกับเธอหน่อยน่ะ”
เธอพูดไปก็สะกิดเท้าของแม่ของหวงจื้อกวงไปเร่งให้เธอรีบพูด
แม่ของหวงจื้อกวงไม่พอใจป้าสะใภ้ใหญ่โม่มาก ความจริงแล้วเธอหวังว่าป้าสะใภ้ใหญ่โม่จะเป็นคนพูด เพราะอย่างไรก็ตามเขาก็เป็นญาติของเหมยเหมย แล้วยังเป็นผู้อาวุโสด้วย เหมยเหมยน่าจะไม่กล้าปฏิเสธ แต่ป้าสะใภ้ใหญ่โม่แสดงออกว่าไม่ยอมที่จะพูดเธอก็คงไปบังคับไม่ได้
“คืออย่างนี้นะ…ฉันแค่อยากจะขอบคุณการดูแลของพวกเธอที่มีต่อจื้อกวง ฉันได้ยินมาว่าหมิงซุ่นได้ลูกสาว ถึงอย่างไรฉันก็เป็นผู้ใหญ่ อั่งเปาซองนี้ให้เล่อเล่อนะ”
แม่ของหวงจื้อกวงควักซองแดงที่เตรียมไว้พร้อมแล้วออกจากกระเป๋า ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ยัดซองใส่มือของเล่อเล่อ
“อื้อ ๆ…”
เล่อเล่อกำอั่งเปาไว้แล้วประเมินด้วยความอยากรู้ จากนั้นก็จับยัดเข้าปากโดยไม่ต้องคิด เหมยเหมยรีบดึงอั่งเปาออกแล้วตำหนิเสียงเบาว่า “อันนี้กินไม่ได้เพราะจะทำให้ปวดท้อง ลูกกินอันนี้นะ!”
ป้าฟางยื่นขวดนมให้เล่อเล่อ เจ้าตัวน้อยดื่มนมอึก ๆแต่สายตายังจับจ้องไปที่อั่งเปา เหมยเหมยจึงต้องเอาอั่งเปาให้เธอเล่น ยังดีที่เล่อเล่อมีนมดื่มก็เพียงพอแล้วจึงไม่คิดจะกินอั่งเปาอีก
“ขอบคุณคุณป้านะคะ” เหมยเหมยแสดงความขอบคุณแม่ของหวงจื้อกวง เธอวางแผนว่าอีกสองวันจะซื้อของบำรุงไปเยี่ยมหวงจื้อกวงที่โรงพยาบาลสักหน่อยถือว่าคืนเงินในอั่งเปาไป
“เฮ้อ…”
จู่ ๆแม่ของหวงจื้อกวงก็ถอนหายใจ ขอบตาแดงก่ำ เหมยเหมยใจตุ๊ม ๆต่อม ๆรู้เลยว่าละครฉากใหญ่กำลังมาแล้วพลันหนังศีรษะก็ชาวาบ
“ตอนนี้จื้อกวงของพวกเรามีชีวิตเหมือนคนใกล้ตาย วันหน้าหาภรรยาคงไม่ง่าย ในใจป้ารู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีมีดมากรีดแทงใจ…”
“คนที่ทำร้ายหวงจื้อกวงถูกจับแล้วค่ะ…” เหมยเหมยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่รู้จริง ๆว่าควรปลอบใจอย่างไรดี พอเผชิญสถานการณ์แบบนี้เธอไปไม่เป็นจริง ๆจึงทำได้แค่กล่าวปลอบใจไปเท่านั้น
“จับได้แล้วจะมีประโยชน์อะไร ไตของจื้อกวงก็ไม่มีแล้ว ผู้หญิงดี ๆต้องไม่อยากแต่งงานกับจื้อกวงของเราแน่ ๆ”
เหมยเหมยเงียบกริบเพราะคร้านจะต่อความ
แม่ของหวงจื้อกวงเช็ดน้ำตา แล้วอยู่ดี ๆก็ถามขึ้นว่า “โม่เฉียวหลิงจะได้รับโทษอย่างไรบ้างเหรอ?”
“ไม่แน่ใจค่ะ อันนี้ต้องรอศาลตัดสินถึงจะรู้” เหมยเหมยอธิบาย เธอแปลกใจกับน้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้เพราะตามหลักแล้วควรจะเกลียดจนเข้ากระดูกดำไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมสัมผัสไม่ได้เลยนะ?
“คือว่าป้าคิดแบบนี้นะ…โม่เฉียวหลิงยังเด็กไม่รู้ความเลยถูกคนอื่นหลอกเอา อีกอย่างก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ช่วยให้โอกาสเธอแก้ตัวสักครั้งได้ไหม? ปล่อยเธอไปเถอะ สาวอายุน้อยต้องมาติดคุก ชั่วชีวิตนี้คงถูกทำลายจนย่อยยับเลยนะ…”
……………………………………….
ตอนที่ 2418 คนที่ไม่ใช่ญาติไม่ต้องเอาเข้าบ้าน
แม่ของหวงจื้อกวงพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด ยิ่งพูดอารมณ์ก็ยิ่งมา เธอไม่ได้สังเกตเหมยเหมยที่พยายามระงับความโกรธไว้เลย รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อย ๆจางหายไป
“ดูเหมือนว่าคุณป้าจะเป็นคนที่มีจิตใจเมตตาจริง ๆเลยนะคะ โม่เฉียวหลิงทำร้ายลูกชายจนเกือบตาย คุณป้ายังช่วยพูดแก้ตัวแทนเธออีกเหรอคะ?” เหมยเหมยมองไปที่เธออย่างเย้ยหยัน
รูปตาสามเหลี่ยมหางคิ้วตก โหนกแก้มสูง ดูเช่นไรก็เป็นคนที่ไม่น่าคบหาด้วย แล้วจะมีจิตใจที่เมตตาดั่งพระม่กวนอิมได้อย่างไร?
เธอมาวิงวอนร้องขอชีวิตเพื่อโม่เฉียวหลิงด้วยจิตใจแบบไหนกัน?
ป้าสะใภ้ใหญ่โม่รู้สึกได้ถึงความผิดปกติจึงขยิบตาส่งให้พี่สะใภ้ แต่ทว่าแม่ของหวงจื้อกวงเล่าเพลินจนเบรกไม่อยู่แล้ว “จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ คนที่ทำร้ายจื้อกวงคือพวกขโมยสารเลวนั่น โม่เฉียวหลิงแค่โดนหลอกเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำร้ายจื้อกวงหรอก…”
“ถ้าอย่างนั้นความหมายของคุณป้าก็คือปล่อยเธอไปงั้นเหรอคะ?” เหมยเหมยถามหยั่งเชิง
“ใช่สิ ผู้หญิงดี ๆจะเอาเข้าไปติดคุกติดตารางน่าสงสารจะตายไป ทุกคนต่างก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ถึงอย่างไรก็เห็นหน้ากันบ่อย ๆ ให้โอกาสเธอปรับปรุงตัวใหม่อีกสักครั้งนะ วันหลังโม่เฉียวหลิงจะต้องเป็นคนดีแน่นอน!
สายตาของเหมยเหมยฉายแววเย็นชา คนดีอย่างนั้นเหรอ?
เหอะ!
โม่เฉียวหลิงเลวจนฝังเข้ากระดูกดำแล้ว เล่อเล่อของเธอเป็นแค่เด็กทารก เธอยังกล้าทำร้ายเล่อเล่อโดยเอาไปเป็นทาสขายเลือดเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน!
แค่คิดถึงจุดนี้เธอก็ปล่อยโม่เฉียวหลิงให้รอดไปไม่ได้แล้ว!
แต่ทว่าเธอกลับสงสัย เหตุใดแม่ของหวงจื้อกวงถึงมาวิงวอนขอชีวิตแทนโม่เฉียวหลิงกันนะ?
โม่เฉียวหลิงถูกกักตัวอยู่ในสถานกักกัน ตามหลักแล้วไม่มีโอกาสที่จะเจอหน้าแม่ของหวงจื้อกวงได้นี่นา!
เหมยเหมยไม่มีความอดทนมานั่งเดา เธอคร้านจะต่อล้อต่อเถียงกับแม่ของหวงจื้อกวงจึงถามป้าสะใภ้ใหญ่โม่ตรง ๆว่า “คุณป้าคะ คุณป้ารับผลประโยชน์อะไรจากพวกโม่เฉียวหลิงมาใช่ไหมคะ?”
“เปล่าเลย…ป้าไม่ได้รับอะไรมาทั้งนั้น!” ป้าสะใภ้ใหญ่โม่เอ่ยคำสาบานดูแล้วไม่เหมือนคนโกหก
“ถ้าอย่างนั้นเพื่ออะไรคะ คงจะไม่มาขอร้องอ้อนวอนโดยไม่มีเหตุผลใช่ไหมคะ?” สีหน้าของเหมยเหมยเปลี่ยนเป็นเย็นชาและไม่เกรงใจอีกต่อไป
พอป้าสะใภ้ใหญ่โม่ตื่นตะหนกจึงหลุดพูดความจริงออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “เป็น…เป็นพี่สะใภ้ป้าต่างหาหที่ตกลงกับแม่ของโม่เฉียวหลิงไว้ดีแล้วว่าจะให้โม่เฉียวหลิงแต่งงานกับจื้อกวง…”
เหมยเหมยกะพริบตาปริบ ๆเพราะไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน คิดจะให้โม่เฉียวหลิงแต่งงานกับหวงจื้อกวงเนี่ยนะ?
นี่กังวลว่าลูกชายตัวเองจะอายุยืนเกินไปหรืออย่างไรกัน?
“หวงจื้อกวงเห็นด้วยแล้วเหรอคะ?” เหมยเหมยอยากถามให้แน่ใจก่อน หากหวงจื้อกวงเห็นด้วยกับความคิดที่ไร้สาระแบบนี้ ถ้าเช่นนั้นเธอก็คงต้องให้โม่ซิวหย่วนไล่คนโง่เง่าคนนี้ออกไปเสีย
บริษัทไม่ต้องการคนโง่เง่าที่ไม่รู้จักอะไรควรมิควรเช่นนี้!
“เปล่าหรอก…จื้อกวงยังไม่รู้เรื่อง” ป้าสะใภ้ใหญ่โม่รีบส่ายศีรษะปฏิเสธ เธอคิดว่าหลานชายต้องไม่เห็นด้วยแน่ ๆ แต่พี่สะใภ้ของเธอบอกว่าความรู้สึกค่อย ๆก่อขึ้นมาได้ ฉะนั้นเอาโม่เฉียวหลิงออกมาก่อนแล้วค่อยให้โม่เฉียวหลิงไปดูแลหลานชาย แบบนี้ต้องสำเร็จแน่ ๆ
เหมยเหมยหัวเราะเสียงเย็นชา ประหลาดจริง ๆ!
หวงจื้อกวงมีแม่แบบนี้แล้วอยู่รอดมาได้นับว่าเป็นโชคใหญ่เลยทีเดียว!
“โม่เฉียวหลิงจะต้องติดคุกไหมคงต้องให้เป็นไปตามกฎหมาย ฉันไม่มีอำนาจปล่อยเธอได้หรอกค่ะ” เหมยเหมยพูดเสียงเย็นชา
แม่ของหวงจื้อกวงร้อนใจทันทีเพราะเธอเซ็นสัญญากับแม่ของโม่เฉียวหลิงเรียบร้อยแล้ว หากเทียบกับหญิงสาวหน้าตาไม่สะสวยพวกนั้นเธอยังพอใจโม่เฉียวหลิงมากกว่า หน้าตาก็สวย แล้วยังเป็นนักเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังอีก พูดให้ใครฟังก็มีหน้ามีตา!
“หมิงซุ่นไม่ได้เป็นข้าราชการชั้นสูงหรอกเหรอ? จะปล่อยหรือไม่ปล่อยเขาพูดคำเดียวก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ? ป้าว่าเพราะเธอไม่อยากช่วยมากกว่ามั้ง…” พอใจร้อนขึ้นมาแม่ของหวงจื้อกวงก็เริ่มพูดจาโดยไม่คิดไตร่ตรองก่อน
ป้าสะใภ้ใหญ่โม่สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ อยากจะพูดอะไรที่ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นสักหน่อยแต่เหมยเหมยชิงโต้ตอบกลับเร็วกว่าเธอ
“ใช่ค่ะ ฉันไม่อยากช่วย เพราะคนเลวอย่างโม่เฉียวหลิงร่วมมือกับพวกสารเลวนั่นลักพาตัวลูกสาวฉันไป ฉันเกลียดเธอมากจนอยากจะกินเลือดกินเนื้อเธอเสียด้วยซ้ำ แล้วฉันจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร?”
เหมยเหมยชี้ไปที่ประตู จากนั้นก็ดึงอั่งเปาออกมาจากมือของเล่อเล่อแล้วโยนใส่แม่ของหวงจื้อกวงพร้อมตวาดใส่ด้วยความโมโหว่า “ขอโทษด้วยที่ฉันคงให้พวกคุณอยู่ทานข้าวด้วยไม่ได้ คุณป้าคะ วันหลังคนที่ไม่ใช่ญาติไม่มีความเกี่ยวข้องกันไม่ต้องพามาบ้านฉันอีกนะคะ ฉันไม่มีเวลาต้อนรับ!”
……………………………
