ตอนที่ 2453 โยนเด็ก
เสี่ยวเป่ามุ่นคิ้วแน่น เขาไม่กลัวฝั่งตรงข้ามเป็นเทพเทวดาแต่กลัวพวกเดียวกันโง่นี่แหละ ออกไปตอนนี้ก็เท่ากับไปรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง?
เป็นเพราะเขาคิดไม่รอบคอบเอง!
“เล่อเล่อ!”
เสี่ยวเป่าวิ่งขึ้นไปพร้อมส่งเสียงร้องเรียก กระโดดขึ้นใช้หมัดเล็กชกเข้าหลังคอเด็กที่อยู่ข้างหน้าสุด สิ่งที่เฮ่อเหลียนเช่อสอนมากที่สุดในช่วงสามปีที่ผ่านมาก็คือศิลปะการป้องกันตัว ถึงแม้ว่าจะแตกต่างจากพรสวรรค์แต่เกิดของเล่อเล่อ แต่เสี่ยวเป่าก็มีทักษะที่ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน เพียงแค่หมัดเดียวก็ทำเอาเด็กอายุสิบกว่าขวบหมดสติลงไปได้
เล่อเล่อดวงตาลุกวาวแล้วลงมือไวปานสายฟ้า เธอจับเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้วทำในแบบเดียวกันจนหมดสติไป
เด็กคนอื่น ๆที่เหลือตกตะลึงจนลืมวิ่งหนีแล้วมองพวกเขาทั้งสองคนอย่างงงงวย
“อยากตายก็ออกไป ไปเป็นอาหารของฉลามเลย!” เสี่ยวเป่าตวาดใส่
“ไม่อยากตาย…อยากได้พ่อกับแม่!” หญิงสาวเบะปากร้องไห้เสียงเบา เด็กคนอื่น ๆก็ร้องไห้เสียใจเช่นกัน พวกเขาต่างพากันร้องหาพ่อกับแม่เสียงเบา
“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว…ฉันสามารถช่วยพวกเธอกลับไปอยู่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตากับพ่อแม่ได้ แต่ว่าพวกเธอต้องเชื่อฟังฉัน มองเข้ามาในตาของฉัน ห้ามพูด…”
เสี่ยวเป่าเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวล พูดช้าลง ฉับพลันดวงตากลมโตก็ลุ่มลึกราวกับเหวลึกไร้ที่สิ้นสุดสามารถดึงดูดผู้คนได้มากมาย
เพียงพวกเด็ก ๆมองตาเขาแค่แวบเดียวก็เหมือนต้องมนต์สะกด ดวงตาแน่นิ่ง สีหน้าไร้ชีวิตชีวา จากนั้นก็กลับมานั่งที่เดิมตามคำสั่งของเสี่ยวเป่าอย่างว่าง่าย
“พี่ชายเก่งมากเลย…” เล่อเล่อมองด้วยสายตาตกตะลึง ความสามารถนี้มันอะไรกัน ทำไมเธอถึงไม่มีล่ะ?
เสี่ยวเป่าพรูลมหายใจยาว สีหน้าท่าทางดูเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียมาก โชคดีที่เป็นแค่เด็ก ไม่อย่างนั้นเขาเอาไม่อยู่แน่นอน
“พี่ชายกินลูกอมสิ”
เล่อเล่อหยิบน้ำเต้าหยกอันเล็กซึ่งในนั้นมียาวิเศษที่เหมยเหมยตั้งใจปรุงขึ้นมาโดยเฉพาะออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วเทออกมาหนึ่งเม็ด จากนั้นก็ยัดใส่ปากของเสี่ยวเป่า พลังปราณสดชื่นทำให้เสี่ยวเป่ากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
“อร่อยใช่ไหม แม่เป็นคนทำ!” เล่อเล่อก็กินเองเม็ดหนึ่ง แสดงท่าทีภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก
เพราะว่าแม่ของเธอทำของอร่อย ๆเป็นเยอะมาก ในขณะที่แม่คนอื่นทำไม่เป็น!
เสี่ยวเป่ายื่นมือออกไปบีบจมูกของเล่อเล่ออย่างอ่อนโยน เป็นรสชาติที่คุ้นเคยเมื่อครั้งยังเด็ก ถือว่าเป็นคุณน้าที่ดีที่สุดในโลกเลย!
ด้านนอกห้องโดยสารมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น เสี่ยวเป่าสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยแล้วจูงมือเล่อเล่อเดินถอยหลบเข้ามุม ไม่นานก็มีหลายคนเดินเข้ามา
“ทำไมหมดสติกันไปหมดเลยล่ะ? ไม่ใช่ว่าตายแล้วหรอกนะ?” มีคนหนึ่งร้องขึ้น
“คุณอา ผมบอกพวกเขาว่ามีฉลามมา พวกเขาเลยตกใจกันใหญ่เลย!” เสี่ยวเป่าพูดเสียงดัง
“บ้าเอ้ย…ไร้ประโยชน์…แล้วทำไมเธอถึงไม่กลัวล่ะ?” พวกค้ามนุษย์มองเสี่ยวเป่าและเล่อเล่ออย่างแปลกใจ พวกเขามักรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติแต่ข้างนอกมีฝูงฉลามขวางอยู่ สมองที่เดิมทีไม่ค่อยฉลาดอยู่แล้วก็ยิ่งนึกไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติ
“ไม่กลัวหรอก คุณอาจะต้องไล่ฉลามไปได้แน่นอน!” เสี่ยวเป่ามองเหล่าพวกค้ามนุษย์ด้วยสายตาชื่นชม พวกเขากลับรู้สึกได้รับภารกิจอันหนักอึ้งอย่างน่าประหลาดแล้วต่างพากันยืดตัวตรงโดยไม่รู้ตัว
“เลิกพูดจาไร้สาระกับเด็กพวกนี้แล้วรีบพาคนป่วยออกไปได้แล้ว” อีกคนกล่าว
“ซวยจริง ๆ กว่างานจะราบรื่นได้ขนาดนี้ ทั้งที่เห็นอยู่ชัด ๆว่างานนี้สามารถทำเงินได้เยอะ ครั้งนี้คว้าน้ำเหลวเสียแล้ว…โธ่เอ้ย…”
มีสองสามคนสบถด่าออกมา พวกเขาตรงไปหากลุ่มเด็ก ๆ จากนั้นก็รีบเลือกเด็กสามคนที่กำลังป่วยอยู่แล้วก็ออกไป
ฉลามที่รายล้อมเรือบรรทุกสินค้ามีมากขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งยังไล่ต้อนเรือให้มุ่งหน้าสู่ใจกลางทะเลซึ่งห่างจากเส้นทางเดินเรืออยู่มาก
“ลูกพี่…”
พวกค้ามนุษย์พาเด็กสามคนออกมา หัวหน้ามองเด็กที่กำลังป่วยออดแอดด้วยสีหน้าดุดันแล้วออกคำสั่งเสียงเด็ดขาดว่า “โยนออกไป!”
…………………………………………..
ตอนที่ 2454 ฉลามเยอะขึ้นเรื่อยๆ
ที่แท้พวกค้ามนุษย์เหล่านี้ต้องการโยนเด็ก ๆไปเป็นอาหารฉลามเพื่อปกป้องตัวเอง ไร้ซึ่งมโนธรรมอย่างสิ้นเชิง!
เด็กที่หมดสติทั้งสามคนถูกพวกค้ามนุษย์ทั้งสามคนอุ้มพาขยับเข้าใกล้ดาดฟ้าของเรือ พอเห็นฝูงฉลามใกล้ ๆ พวกค้ามนุษย์ทั้งสามคนก็ตื่นตระหนกแข้งขาอ่อนร่างกายสั่นสะท้านไปทั่วร่าง
“รีบโยนไปสิ!” หัวหน้าตะโกนอย่างเดือดดาล ปวดใจเหมือนมีมีดมากรีดแทงหัวใจ
เด็กคนหนึ่งคือเงินหนึ่งหมื่นหยวน สามคนก็สามหมื่นหยวน…แล้วก็ไม่รู้ว่าเด็กสามคนนี้จะพอให้พวกฉลามอิ่มท้องไหม?
“ครับ…”
พวกค้ามนุษย์ทั้งสามคนยืนเขย่งปลายเท้าเตรียมโยนเด็กลงไป แต่จู่ ๆตรงหน้าพวกค้ามนุษย์ก็มีฉลามตัวใหญ่กระโดดขึ้นมาอ้าปากกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมสองแถวบนล่าง แถมแผ่รังสีอาฆาตออกมาด้วย
“อ๊าก…”
พวกค้ามนุษย์ทั้งสามคนสะดุ้งโหยงรีบโยนเด็กทิ้งแล้วหมุนตัววิ่งหนีกลับเข้ามาด้านในของดาดฟ้า จากนั้นถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก ร่างกายอ่อนแรงไปหมด
เด็กทั้งสามคนเพิ่งจะตกลงไปในน้ำพวกฉลามก็เบียดกันเข้ามา มีฉลามสามตัวคาบเด็กสามคนไว้แล้วจากไป ในแง่ของพวกค้ามนุษย์คิดว่าฉลามพวกนี้กำลังจะกลับไปกินพวกเด็ก ๆ
“ลูกพี่…ไป…ไปแล้วสามตัว…” มีลูกน้องคนหนึ่งพูดด้วยท่าทีประหลาดใจ
“ได้…ได้ผล…” ลูกน้องคนอื่นก็ดีใจเป็นอย่างมาก
แต่ทว่า——
สีหน้าของหัวหน้ายิ่งดำคล้ำเครียด ในใจสบถด่าคำหยาบออกมามากมาย…
โธ่เอ้ย…ความอยากอาหารของฉลามพวกนี้ช่างมากจริง ๆ ฉลามหนึ่งตัวต้องการเด็กหนึ่งคน เขามีเด็กแค่เพียงยี่สิบกว่าคนเท่านั้น แต่ฉลามมีมากกว่าสามสิบกว่าตัว…แบ่งให้ไม่พอ!
“ได้ผลบ้าอะไรล่ะ!” หัวหน้ากัดฟันสบถออกมา
ฉลามตัวอื่น ๆดูเหมือนจะไม่พอใจจึงยิ่งเบียดเสียดกันเข้ามาหนักกว่าเดิมจึงทำให้มีระลอกคลื่นซัดขึ้นมาสูง เรือบรรทุกสินค้าก็โยกเยกไปมาเหมือนยานอวกาศ คนบนเรือไม่สามารถยืนทรงตัวได้เลย
“ไม่ได้ก็คงทำได้แค่สู้สุดตัว โธ่โว้ย!” หัวหน้าด่าออกมาอย่างแค้นใจ
เขาตัดใจโยนผู้หญิงและเด็กทั้งหมดที่กว่าจะลักพาตัวมาได้ให้ฉลามกินไม่ได้จริง ๆ ผู้หญิงหนึ่งคนสามหมื่นหยวน เด็กหนึ่งคนหนึ่งหมื่นหยวน รวม ๆกันแล้วเกือบล้านเลยนะ!
อยากรวยก็ต้องเสี่ยง เขาสู้ตาย!
แต่ว่าลูกน้องของเขากลับไม่พอใจ เงินหนึ่งล้านกว่าจะแบ่งมาถึงพวกเขาก็เหลือไม่เท่าไรแล้วจึงไม่คุ้มเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง แต่ในเมื่อถูกบังคับโดยหัวหน้าที่หลงมัวเมาในอำนาจเงินทอง คนพวกนี้เลยต้องกลับไปหยิบอาวุธซึ่งในมือแต่ละคนมีปืนถือเอาไว้คนละกระบอก
“ลูกพี่…ฉลามยิ่งคลุ้มคลั่งเวลาเห็นเลือด ฉลามมากมายขนาดนี้พวกเรากลัวว่าจะสู้ไม่ไหว!” มีลูกน้องคนหนึ่งพยายามที่จะโน้มน้าวอย่างกล้า ๆกลัว ๆ เขายังไม่ได้แต่งงานเลย ยังไม่อยากตายนะ!
“ใช่แล้ว…ลูกพี่…ขอเพียงรักษาชีวิตเอาไว้ได้ วันหน้ายังตั้งตัวใหม่ได้ วันดี ๆของพวกเรายังอีกยาวไกลเลยนะ!” คนอื่น ๆต่างก็ช่วยกันพูดโน้มน้าวพลางมองพวกฉลามในทะเลด้วยสีหน้าทรมานใจ
พอเสี่ยวเป่าได้ยินคำพูดของคนพวกนี้ก็เหยียดยิ้มอย่างดูถูก อยากสู้ด้วยชีวิตงั้นเหรอ?
ได้สิ!
จะให้พวกนายได้สู้กันเต็มที่ไปเลย!
เขาเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วผิวปากเสียงแผ่วเบา จากนั้นก็มีลูกฉลามว่ายเข้ามาหาท่าทางดูสนิทสนมกันมาก เสี่ยวเป่ากระซิบสองสามประโยค ฉลามก็หมุนตัวว่ายกลับไปเหมือนลูกศรอย่างว่าง่าย
หัวหน้าเริ่มคิดฟุ้งซ่าน ในใจกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด…ว่าจะสู้หรือไม่สู้ดีนะ?
“ลูกพี่…ดูเร็วเข้า…มีฉลามอีกกลุ่มมาอีกแล้ว…” ลูกน้องร้องเสียงหลงอย่างตื่นตระหนกแล้วมองไปข้างหน้าอย่างหวาดกลัว
คนอื่น ๆต่างพากันตกใจจนรีบโยนอาวุธในมือทิ้ง ฉลามเยอะขนาดนี้สู้ไปจะมีประโยชน์อะไร?
หัวหน้ายกนิ้วกลางชูขึ้นฟ้า ก่อนออกเดินทางเขาไหว้ราชามังกรทั้งสี่ทิศครบหมดแล้วนี่นา ทำไมถึงยังซวยได้ขนาดนี้อีก?
“รีบไปจับเด็กอีกสองสามคนมา!” หัวหน้าออกคำสั่งด้วยท่าทีอาลัยอาวรณ์ ตอนนี้เขาตัดใจสละเด็ก ๆทิ้งไปเพื่อเก็บพวกผู้หญิงพวกนั้นเอาไว้แทน เขาไม่สามารถขาดทุนไปได้มากกว่านี้แล้ว!
………………………
