ตอนที่ 2465 ทำตุ๊กตา
ตกเย็นวันนั้นเสี่ยวเป่าก็ได้เจอกับเจ้าของคฤหาสน์ซึ่งก็คือคุณชายเพลย์บอยที่มีชื่อว่าจอบส์
จอบส์ดูอายุราว ๆสามสิบถึงสี่สิบปี ผมสีทองทั้งหัว ดวงตาเป็นสีฟ้ามรกต เขาเป็นผู้ชายผิวขาวที่หน้าตาหล่อเหลาและมีสง่าราศีมาก ทุกกิริยาท่วงท่าดูมีความเป็นผู้ดีมากทีเดียว
แต่เสี่ยวเป่าได้กลิ่นความกระหายเลือดอย่างบ้าคลั่งในตัวเขา…แม้จะถูกระงับไว้แต่กลับปิดบังเขาไม่ได้หรอก
ผู้ชายคนนี้เลวฝังกระดูกดำ…พระเจ้าก็ช่วยเขาไม่ได้!
คุณป้าคนดำพาเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อมาอยู่ด้านหน้าจอบส์แล้วขอคำแนะนำว่า “คุณผู้ชายคะ เด็กสองคนนี้จะส่งไปที่ไหนดีคะ?”
จอบส์เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีเกียจคร้าน แต่พอเขาเห็นเสี่ยวเป่าดวงตาสีฟ้าก็ลุกวาวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ราวกับอัญมณีสีฟ้าสุกใส มีความงดงามแฝงความชั่วร้าย เล่อเล่ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วกระเถิบเข้าไปใกล้เสี่ยวเป่าอีกหน่อย
กลิ่นอายบนตัวของคน ๆนี้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดราวกับว่าหายใจไม่ออก
เสี่ยวเป่าตบมือเล่อเล่ออย่างเบามือแล้วหันไปส่งยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นราวกับพระอาทิตย์ในฤดูหนาวอันอบอุ่นที่ส่องแสงทะลุผ่านม่านหมอก ความรู้สึกไม่สบายใจของเล่อเล่อหายไปในพริบตา
“เด็กตะวันออกงดงามจริง ๆ ผลงานของพระเจ้า ไร้ที่ติ…ช่างงดงามจริง ๆ!”
จอบส์ยืนอยู่ด้านหน้าเสี่ยวเป่ากวาดตาประเมินเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ดวงตาฉายแววหลงใหลพร้อมเอ่ยชมไม่หยุดปาก
ในใจของเสี่ยวเป่ารู้สึกสะอิดสะเอียดแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้นแล้วมองเขาอย่างไร้เดียงสา ถามเสียงดังว่า “คุณลุง…คุณลุงจะพาผมไปดูโดนัลด์ดั๊กเหรอ?”
คุณป้าคนดำหัวเราะออกมาแล้วกระซิบกระซาบบางอย่างกับจอบส์ เล่าขั้นตอนที่เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อถูกหลอกมาให้ฟังคร่าว ๆ
“เด็กชาวฮวาเซี่ยช่างน่าสงสารจริง ๆ แม้แต่ดิสนีย์แลนด์ก็ไม่มีเลยถูกหลอกง่ายดายขนาดนี้…ฮึ ๆ!” คุณป้าคนดำแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
จอบส์โบกไม้โบกมืออย่างรำคาญ คุณป้าคนดำรีบหุบปากทันทีด้วยความตกใจ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
“โดนัลด์ดั๊ก ไม่มีอะไรน่าดูหรอก พวกเราไปเป็นตุ๊กตากันนะ…เป็นตุ๊กตาสวย ๆ…ฉันกำลังขาดตุ๊กตาตะวันออกอยู่พอดี เธอก็คือของขวัญที่พระเจ้ามอบให้ฉัน…ช่างดีเหลือเกิน!”
จอบส์พูดพึมพำกับตัวเองพลางยื่นมือเรียวยาวลูบไล้ใบหน้าของเสี่ยวเป่า นิ้วที่เย็นยะเยือกและลื่นชวนให้คนรู้สึกขนลุกซู่
เสี่ยวเป่าพยายามอดกลั้นต่อความรังเกียจก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ผมไม่ชอบตุ๊กตา ผมอยากเห็นโดนัลด์ดั๊กและมิกกี้เมาส์”
จอบส์ไม่ได้สนใจเขาหันไปบอกคุณป้าคนดำว่า “เก็บเด็กสองคนนี้ไว้ก่อน ส่วนที่เหลือเธอไปจัดการแบ่งเองแล้วกัน”
“ค่ะ…คุณผู้ชาย!”
คุณป้าคนดำมองไปที่เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อด้วยความเห็นใจแวบหนึ่ง หากตกอยู่ในมือเจ้านายก็เหมือนตายทั้งเป็น หากถูกส่งตัวไปที่อื่นยังดีเสียกว่า!
“เด็กสาวนี่อ้วนไปจากนี้ให้เธอลดน้ำหนักเพราะฉันจะใช้เธอฝึกมือ ส่วนเด็กผู้ชายนี่ก็ล้างลำไส้ซะ” จอบส์ชี้ไปที่เล่อเล่อ สายตาฉายแววรังเกียจเพราะไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงที่ไหนอ้วนขนาดนี้มาก่อน ร่างกายของเธอต้องเต็มไปด้วยไขมันแน่ ๆซึ่งส่งผลต่อภาพลักษณ์ความงามของตุ๊กตาเขาหมด
เล่อเล่อมองไปที่จอบส์ด้วยความตกตะลึง ทั้งโกรธทั้งโมโห เธออ้วนตรงไหน?
คุณย่าทวดเคยบอกว่าเธอเป็นเจ้าตัวกลมที่น่ารักน่าเอ็นดูไม่ได้อ้วนสักหน่อย คนเลว…รอพี่ชายออกคำสั่งก่อนเถอะเธอจะต้องอัดคนเลวนี่ให้ตายไปข้างเลย!
แต่สิ่งที่ทำให้เล่อเล่อยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ก็คืออาหารเริ่มลดลงเหลือครึ่งหนึ่งตั้งแต่มื้อเย็นซึ่งล้วนมีแต่ผักมองไม่เห็นเนื้อเลยสักชิ้น เสี่ยวเป่าก็เช่นกัน ไม่มีเนื้อเลยเป็นสลัดผักทั้งสิ้น แล้วยังมีถั่วเหลืองต้มด้วย
“พี่…กินไม่ลง…น้องอยากกินเนื้อ…”
เล่อเล่อกินไปคำหนึ่งแล้วก็คายออกมา เธอไม่ใช่กระต่ายสักหน่อยทำไมต้องกินผักสดด้วย?
เสี่ยวเป่าก็กลืนไม่ลงเช่นกัน เขาไม่ได้ปฏิเสธการกินผักแต่เขาอยากได้ผักที่ต้มสุก เขาไม่อยากกินผัดสดเลยสักนิด สิ่งที่เสี่ยวเป่ากังวลมากกว่าก็คือชายที่น่ารังเกียจคนนั้นพูดว่าล้างลำไส้หมายความว่าไง?
แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับการเป็นตุ๊กตาด้วย?
……………………………………….
ตอนที่ 2466 ถูกส่องจากทุกทิศทาง
พวกเสี่ยวเป่าถูกขังไว้ในห้อง ๆหนึ่งบนชั้นสอง ห้องมีขนาดใหญ่และสะอาดมากแต่กลับมืดสลัวน่าหวาดกลัวไม่น้อย
“พี่…น้องอยากกินเนื้อสัตว์…”
ถึงอย่างไรเล่อเล่อก็ยังเป็นเด็กไม่ได้คิดเยอะเหมือนเสี่ยวเป่า ไม่ว่าเรื่องถูกทำเป็นตุ๊กตาหรือล้างท้องลำไส้อะไรพวกนั้นเธอไม่สนใจเลยสักนิด ตอนนี้เธอแค่อยากกินเนื้อสัตว์
ไม่มีเนื้อกินเธอคงไม่มีความสุข!
“พี่คิดหาทางก่อนนะ…”
เสี่ยวเป่าเอาจานวางไว้บนโต๊ะแล้วยืนขึ้นกวาดตามองประเมินรอบด้าน ประตูและหน้าต่างในห้องปิดแน่นมิดชิด อีกอย่างเขาสัมผัสถึงกลิ่นอายของพ่อเขาไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าพ่อได้ตามมาด้วยหรือเปล่า
เมื่อไม่มีเฮ่อเหลียนเช่ออยู่ข้างกาย เสี่ยวเป่าก็เริ่มวิตกและหวาดกลัวขึ้นมา
หากมีแค่เขาคนเดียวคงไม่รู้สึกกลัวมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่เขากลัวคือจะปกป้องน้องสาวไม่ได้ ถ้าน้องสาวเป็นอะไรขึ้นมาคุณน้าคงเสียใจแย่
เสี่ยวเป่ากำหมัดแน่นปลุกกำลังใจตัวเองขึ้นมาเงียบ ๆ เขาเป็นชายอกสามศอก แม้ว่าพ่อจะไม่ได้ตามเขามาก็ต้องคิดหาวิธีปกป้องน้องสาวให้ได้ เขาจะไม่ให้คนเลวทำอะไรน้องสาวเขาได้เด็ดขาด
แม้จะยังไม่เข้าใจว่าถูกทำเป็นตุ๊กตาคืออะไรแต่เสี่ยวเป่าก็รู้สึกได้ว่าไม่ใช่เรื่องน่าสนุกแน่ และคงไม่ใช่การเป็นตุ๊กตาทั่ว ๆไปอย่างที่เขาเข้าใจ เพราะว่าบนตัวของชายหนุ่มมีกลิ่นอายเจตนาร้ายเข้มข้น น่าสยดสยองไม่น้อย
เล่อเล่อบ่นอยู่สักพัก อยู่ดี ๆก็ตบหน้าผากตัวเองแล้วอุ้มฉิวฉิวที่กำลังนอนแผ่อยู่บนหัวของเสวี่ยเอ๋อร์ขึ้นมา เธอลืมฉิวฉิวไปได้อย่างไรกัน ฉิวฉิวน่าจะยังมีเนื้อตากแห้งเก็บเอาไว้อยู่
เสี่ยวเป่ายังคงตรวจสอบห้องพักต่อไปแต่ยังไม่เจออะไร แต่เขากลับมักรู้สึกว่าห้องนี้มีกลิ่นอายความชั่วร้ายอยู่ทุกอณูขนราวกับว่ามีดวงตานับไม่ถ้วนกำลังจับจ้องพวกเขาอยู่
ทั้ง ๆที่ห้องนี้โล่งว่าง มีเพียงเขา เล่อเล่อ เสวี่ยเอ๋อร์และฉิวฉิวเท่านั้น…
เล่อเล่ออุ้มฉิวฉิวขึ้นมาเตรียมล้วงหาของกินอร่อย ๆจากฉิวฉิว สีหน้าของเสี่ยวเป่าเปลี่ยนไปเล็กน้อยแล้วตะโกนว่า “เล่อเล่ออย่าขยับ!”
เสี่ยวเป่ารู้สึกได้ถึงคลื่นพายุรุนแรงโหมซัดเข้ามาในใจแต่พยายามทำตัวเป็นปกติไว้ เขาเดินไปทางเล่อเล่อด้วยท่าทีเรียบนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะหลับตานั่นเพราะ…
เขาพบว่า…ภายในห้องนี้มีกล้องวงจรปิดติดตั้งไว้นับไม่ถ้วน การกระทำของเขาและเล่อเล่อทุกย่างก้าวถูก “ดวงตา” เห็นอย่างชัดเจน ทั้งยังไม่มีมุมอับด้วย
“พี่ชาย…”
เล่อเล่อที่อุ้มฉิวฉิวอยู่มองไปทางเขาอย่างสงสัยพลันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายถึงดูตื่นตระหนกเช่นนี้ แถมไม่ให้เธอกินเนื้ออีก
เสี่ยวเป่าส่งยิ้มให้เธอแล้ววางฉิวฉิวลงบนพื้นพูดพลางกลั้วหัวเราะว่า “พี่หาเนื้อมาไม่ได้ เล่อเล่อกัดแขนพี่เถอะนะ…”
เขาเอาแขนยัดเข้าไปในปากของเล่อเล่อแล้วแกล้งทำเป็นเจ็บมาก จากนั้นก็ฟุบลงบนตัวเล่อเล่อพร้อมกระซิบที่ข้างหูเธอว่า “มีคนเลวมากมายมองพวกเราอยู่ในที่ลับ ฉะนั้นจะเปิดเผยฉิวฉิวไม่ได้ แล้วห้ามพูดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ…”
เล่อเล่อตกใจแล้วกัดลงไปทีหนึ่งโดยไม่รู้ตัว เสี่ยวเป่าร้องด้วยความเจ็บปวด…พอน้องสาวกัดจริง ๆก็เจ็บใช่เล่นเลยแฮะ
“พี่ชาย…น้องขอโทษ…ไม่ได้ตั้งใจนะ…เจ็บไหม?”
เล่อเล่อรีบปล่อย พอเห็นบนแขนเสี่ยวเป่าเป็นรอยแดงตรงกลางมีรอยฟันเด่นชัดแดงเถือกท่าทางเจ็บน่าดู ดวงตาเล่อเล่อพลันแดงก่ำพลางโทษตัวเองไม่หยุด
ทำไมเธอถึงควบคุมแรงของตัวเองไม่ได้นะ?
“ไม่เจ็บเลย…ไม่เจ็บเลยสักนิด พี่ไม่ดีเอง…หาเนื้อให้เรากินไม่ได้ รีบกินนี่เถอะ ไม่กินจะไม่มีแรงเอานะ…”
เสี่ยวเป่าดึงมือกลับแกล้งทำเป็นไม่เจ็บแล้วหยิบจานอาหารที่เล่อเล่อโยนทิ้งลงพื้นขึ้นมาให้เธอกินต่อ ไม่รู้ว่าชายชั่วร้ายนั่นคิดจะทำอะไรอีก ฉะนั้นต้องเก็บแรงไว้ก่อน
“อืม…น้องจะกิน…”
เล่อเล่อกินผักเข้าไปคำโต ดวงหน้าเล็กยู่หน้าพยายามกลืนมันลงไป แล้วยังหันหน้าไปส่งยิ้มให้เสี่ยวเป่าด้วย
อีกห้องหนึ่งในคฤหาสน์ จอบส์นั่งอย่างเกียจคร้าน ด้านหน้าคือหน้าจอคอมพิวเตอร์มากมายวางเรียงรายกันอยู่ การกระทำทุกอย่างของเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อฉายชัดบนหน้าจอทุกองศาอย่างชัดเจน
…………………….
