ตอนที่ 2479 สายการแสดง
เล่อเล่อที่หิวจนอยู่ในสภาพปางตายสะดุ้งเฮือกหลงคิดว่าฉิวฉิวหิวตายแล้วจริง ๆ น้ำตาไหลพรากในทันที รีบคลานไปหาฉิวฉิวพร้อมร้องไห้โฮ
“ฮือ…ฉิวฉิวอย่าตาย…”
เล่อเล่อกับฉิวฉิวผูกพันกันไม่น้อยไปกว่าเสวี่ยเอ๋อร์ เธอคลานไปถึงข้างตัวฉิวฉิวที่แกล้งตายก็อุ้มมันมาไว้ในอ้อมแขน ร้องไห้น้ำตานองหน้าจนขนของมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
ฉิวฉิวแอบซาบซึ้งไม่น้อย ยัยเด็กอ้วนยังมีหัวใจไม่เหมือนเจ้าหมอนั่นทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งเหลี่ยมจัด!
“เล่อเล่ออย่าร้อง…ฉิวฉิวไม่ตายหรอก!”
เสี่ยวเป่าโอบเล่อเล่อแล้วพาไปยังจุดปลอดภัยก่อนจะยัดเนื้อตากแห้งใส่ปากเล่อเล่อ พร้อมขยับรูปปากว่า “รีบทาน…อย่าพูด!”
เล่อเล่อเบิกตาโตด้วยความตกใจ ถึงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เธอหิวมากจริง ๆจึงฉีกเนื้อมาชิ้นใหญ่ก่อนจะเคี้ยวอย่างมูมมาม
แต่ทานไปได้ครึ่งหนึ่งก็เหมือนเธอนึกอะไรขึ้นได้จึงหยุดเคี้ยวก่อนจะเอาเนื้อที่เหลือใส่ปากเสี่ยวเป่า แล้วคายเนื้อในปากออกมาคิดจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้ฉิวฉิวที่อยู่ในอ้อมแขน
ฉิวฉิวรู้สึกซาบซึ้งใจเหลือเกิน…น้ำตาปริ่มแล้วเชียว…
เพียงแต่เขารังเกียจน้ำลายของยัยเด็กอ้วนคนนี้จริง ๆนะ!
เสี่ยวเป่าก็ซาบซึ้งไม่น้อยแต่เขาไม่ได้ปฏิเสธเนื้อตากแห้งแค่เคี้ยวลวก ๆไม่กี่คำก็กลืนลงท้องไป หยิกตัวฉิวฉิวทีหนึ่งให้เขาเอาของกินออกมาเพิ่มอีกนิด
เจ้าหมอนี่เห็นแก่ตัวเสียจริง เก็บของกินไว้คนเดียวตั้งสามวันแล้วมองเขากับน้องสาวและเสวี่ยเอ๋อร์ทนหิวอยู่เฉย ๆ!
ฉิวฉิวจำต้องหยิบเอาเนื้อตากแห้งกับช็อกโกแลตออกมาอีกหลายแท่งแล้วพูดเร่งเร้า “เร็วหน่อย ไม่งั้นต้องถูกจับได้แน่!”
เสวี่ยเอ๋อร์ก็คลานตามมาเพราะมันก็หิวมากเหมือนกัน แต่เวลามีจำกัดทำให้พวกเขาทานไปได้ไม่เท่าไรแค่พอให้หายหิวได้เท่านั้น ไม่นานก็รีบกลับไปที่เดิม ในอ้อมแขนของเล่อเล่อยังอุ้มฉิวฉิวที่แกล้งตายไว้อยู่
จอบส์ไปยังห้องคอมพิวเตอร์ พอดีกลับที่พวกเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อทานอะไรไปบ้างแล้ว ส่วนลูกน้องที่รับหน้าที่คอยเฝ้าจับตาดูก็แอบงีบไปเฝ้าพระอินทร์ตั้งนานแล้ว เพียงแต่เด็กสองคนจะก่อเรื่องใหญ่ได้มากแค่ไหนเชียว!
“นายท่าน…พวกมันแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว ส่วนกระรอกกับหมาตัวนั้นก็ใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว เด็กสองคนนั้นกำลังเศร้าอยู่แหนะ!” ลูกน้องยิ้มเอ่ย
เล่อเล่อบนหน้าจอกำลังอุ้มฉิวฉิวโดยซบอกของเสี่ยวเป่าอย่างอ่อนแรง ดูท่าทางกำลังเศร้าเสียใจแต่ความจริงกลับแอบเคี้ยวเนื้อตากแห้งที่ยังเคี้ยวไม่หมด ส่วนเสี่ยวเป่าสีหน้าสลดขณะที่เสวี่ยเอ๋อร์กำลังฟุบอยู่ข้าง ๆในสภาพปางตาย ทักษะการแสดงระดับเยี่ยมยอดจริง ๆ
จอบส์อารมณ์ดีขึ้นมามาก เขาชอบดูสีหน้าสิ้นหวังของมนุษย์ที่สุดเลย มันวิเศษจะตายไป!
เขาสั่งป้าคนดำข้าง ๆ “ผักสลัดของวันพรุ่งนี้ลดปริมาณลงต่อไป!”
ดูสิว่าเจ้าเด็กโง่สองคนจะยังแบ่งอาหารให้สัตว์เลี้ยงทั้งสองอยู่หรือเปล่า โง่ได้น่ารักจริง ๆเลย!
ตกดึกภายในคฤหาสน์เข้าสู่ความเงียบสงัดแต่เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อกลับไม่นอน พวกเขากำลังรับสารอาหารเข้าร่างกายไม่หยุดยั้ง คนที่เฝ้าดูพวกเขาตอนกลางคืนต้องเผลอหลุดให้ความสนใจบ้างแหละ พวกเขาสามารถทานได้มากอีกหน่อย
ดีที่ฉิวฉิวมีอาหารเยอะมากพอเช่นขนมเค้ก เนื้อตากแห้ง ช็อกโกแลตลูกอมเป็นต้น มีทุกอย่างครบครันทานอย่างไรก็ทานไม่หมด พวกเล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าทานอิ่มในที่สุดจนกลับมามีเรี่ยวแรงดังเดิม
“ห้ามลุกเดินเด็ดขาด ต้องแกล้งทำเป็นไม่มีแรง…” เสี่ยวเป่าพูดกำชับเสียงเบา เล่อเล่อได้แต่พยักหน้าแรง ๆ ยัยตัวเล็กเฉลียวฉลาดแค่ฟังรอบเดียวก็รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร
เธอพิงกำแพงแล้วไม่นานก็สัปหงกไป หนังตาหย่อนแทบลืมตาไม่ขึ้น แสดงได้สมจริงเหลือเกิน
เสวี่ยเอ๋อร์ฝีมือการแสดงดียิ่งกว่า มันฟุบอยู่ท่าเดิมไม่เปลี่ยนพร้อมหลับตานิ่ง มองไกล ๆเหมือนตายไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น เสี่ยวเป่าถึงค่อยวางใจแต่มากกว่านั้นคือความมั่นใจ
เพียงแต่เขากลับนึกสงสัยว่าทำไมคุณพ่อยังไม่มาหาสักที?
ตั้งสามวันแล้ว…ครั้งนี้คุณพ่อชักช้าจริง ๆ ไว้ออกไปจากที่นี่จะต้องหัวเราะเยาะเขาให้สาสมหน่อยแล้ว!
………………………
ตอนที่ 2480 เจ้าโง่นี่มาจากไหน
ในขณะนี้เฮ่อเหลียนเช่อกำลังนั่งจ้องตากับโจวเจี๋ยรุ่ยอยู่ โจวเจี๋ยรุ่ยกำลังพักร้อนอยู่ซานฟรานซิสโก พอได้รับสายจากเหยียนหมิงซุ่นก็รีบเดินทางมาทันที เพียงแต่เทคโนโลยีกล้องวงจรปิดภายในคฤหาสน์ของจอบส์ทันสมัยที่สุดในตอนนี้ทำให้ไม่สามารถจัดการได้อย่างทันท่วงที
“นายเก่งจริงหรือเปล่า? ตั้งสองวันแล้วแม้แต่ประตูคอกหมายังเปิดไม่ได้เลย!” เฮ่อเหลียนเช่อพูดกระแนะกระแหนพลางมองโจวเจี๋ยรุ่ยที่กำลังนั่งยองอยู่กับพื้นวุ่นกับของที่กองเต็มด้วยสายตาหยามเหยียด
ตอนนี้พวกเขาอยู่ภูเขาหลังคฤหาสน์ สองวันนี้ติดแหง็กอยู่ตรงนี้ไม่กล้าเข้าไปใกล้แม้แต่ก้าวเดียว
เฮ่อเหลียนเช่อเองก็เริ่มหมดความอดทน เมื่อก่อนเขาเคยฝึกซ้อมให้เสี่ยวเป่ามาก่อนแต่ก็ลอบปกป้องอยู่ในที่ลับไม่เคยอยู่เหนือการควบคุมเลย คราวนี้กลับติดต่อไม่ได้มาสามวันแล้วทำให้เฮ่อเหลียนเช่อไม่สบายใจอย่างมาก
ความกังวลที่คาดเดาอะไรไม่ได้แบบนี้ทำให้เขารู้สึกถึงความกลัวเป็นครั้งแรก!
เขาต้องหาทางเข้าไปให้ได้!
“ไม่ได้การล่ะ ฉันจะไปหาจรวดมายิงที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลอง!” เฮ่อเหลียนเช่อพูดด้วยเสียงแค้นใจ
“แล้วคนข้างในก็จะกระจุยเป็นเศษซาก!” โจวเจี๋ยลุ่ยพูดเสียงเรียบแต่สองมือกลับเคาะแป้นพิมพ์โน้ตบุ๊ครัว ๆ
เฮ่อเหลียนเช่อโกรธจนอยากยื่นขาเตะใส่ทีแต่จู่ ๆโจวเจี๋ยรุ่ยก็โยนของพวงหนึ่งมาพลางออกคำสั่ง “เอาของพวกนี้โยนไปทางคฤหาสน์ทุก ๆสามเมตร ทิ้งแค่ส่วนด้านหลังก็พอ”
“นี่คืออะไร?” เฮ่อเหลียนเช่อชักขากลับแล้วมองของที่อยู่บนพื้นอย่างไม่เข้าใจ รูปร่างเป็นเม็ด ๆขนาดใหญ่เทียบเท่าเม็ดกระดุมเสื้อแถมยังติดปีกมีแสงสีแดงสุดประหลาดกะพริบเป็นระยะ ๆอีกต่างหาก
“เครื่องรบกวนสัญญาณ บอกนายไปนายก็ไม่เข้าใจอยู่ดี รีบไปทำงานซะเถอะ!”
โจวเจี๋ยรุ่ยเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์จนเฮ่อเหลียนเช่อนึกอัดอั้นใจ ให้ตายสิ ตอนนี้แม้แต่เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมยังกล้าออกคำสั่งใส่คุณชายเช่ออย่างเขาแล้ว?
“นายรู้ไหมว่าเมื่อก่อนคนที่กล้าพูดแบบนี้กับฉันมีจุดจบอย่างไร?” เฮ่อเหลียนเช่อถลึงตาจ้องโจวเจี๋ยรุ่ยอย่างเยือกเย็น
“เกี่ยวอะไรกับฉัน นายยังอยากช่วยคนอยู่หรือเปล่า!” โจวเจี๋ยรุ่ยไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเดิม เขาละแปลกใจเสียจริง เหยียนหมิงซุ่นไปหาลูกน้องคนใหม่มาจากไหนกันทำไมถึงได้โง่เง่าขนาดนี้…ให้ตาย…ก็แค่มีประสบการณ์ผู้หญิงมากกว่าเขาแค่ไม่กี่ปีไม่ใช่หรือไง?
แม้แต่รังสีอินฟราเรดยังจัดการไม่ได้แล้วจะอวดเก่งทำบ้าอะไร!
โจวเจี๋ยรุ่ยก็แค่ไม่รู้สถานะที่แท้จริงของเฮ่อเหลียนเช่อ ไม่อย่างนั้นต่อให้เขามีความกล้ามากแค่ไหนก็ไม่กล้าทำตัวอวดดีต่อหน้าเฮ่อเหลียนเช่อขนาดนี้แน่นอน!
เฮ่อเหลียนเช่อระงับความโกรธไว้แล้วไปทำงานแต่โดยดี ไว้ชีวิตเจ้าหมอนี่ก่อน รอช่วยลูกชายลูกสะใภ้ออกมาได้เขาค่อยสั่งสอนเจ้าเด็กนี่ว่าควรทำตัวอย่างไร!
เขาโยนไว้ส่วนหลังของคฤหาสน์และไม่นานก็กลับมา โจวเจี๋ยรุ่ยยังวุ่นกับโน้ตบุ๊คไม่ห่าง
“เมื่อไหร่จะเข้าไปได้?”
“ใกล้แล้ว เครื่องรบกวนสัญญาณของฉันรบกวนได้แค่ครึ่งชั่วโมง นายต้องเร็วหน่อย!” โจวเจี๋ยรุ่ยพิมพ์รหัสยาวเหยียดลงไปแล้วกดปุ่มเอ็นเทอร์แล้วทำสัญลักษณ์มือ OK ให้เฮ่อเหลียนเช่อ
“จำไว้…ครึ่งชั่วโมง!”
โจวเจี๋ยรุ่ยยังไม่ทันพูดจบเฮ่อเหลียนเช่อก็แฝงตัวไปในความมืดราวกับเหยี่ยวที่หลอมรวมไปกับความมืดมน ไม่นานก็มีความเคลื่อนไหวบนหน้าจอพบว่าเฮ่อเหลียนเช่อแฝงตัวเข้าไปในคฤหาสน์ได้แล้ว
“โอ้โห…เจ้านี่ก็เร็วดีนี่นา…คุณชายหมิงไปหาคนเก่งแบบนี้มาจากไหนเนี่ย?”
โจวเจี๋ยรุ่ยผิวปากทีหนึ่งด้วยความทึ่งที่มีต่อเฮ่อเหลียนเช่อ นี่มันขาติดปีกชัด ๆ!
เฮ่อเหลียนเช่อไม่รู้เลยว่าพวกเสี่ยวเป่าถูกขังไว้ที่ใด แต่เขามีวิธีการของเขาเอง ครั้งนี้เขาเข้ามาได้ก็ไม่คิดจะออกไปอีก เขาย่อมมีวิธีที่จะแฝงตัวอยู่ข้างในนี้ต่อไปได้
สามวันนี้เขาไม่ได้อยู่เฉย ๆแต่ศึกษาแผนที่ภายในคฤหาสน์ได้พอสมควรแล้ว บ้านหลังข้างหน้าคงเป็นเขตที่พักอาศัยที่มีคนรับใช้จำนวนมากและส่วนใหญ่เป็นชาวผิวดำ แต่เขากลับพบว่ามีชาวผิวเหลืองหลายคนซึ่งนี่ก็คือโอกาสของเขา!
……………………
