ตอนที่ 2489 ให้แกลองลิ้มรสชาติการเป็นตุ๊กตาบ้าง
เสียงปืนไม่ได้ดังขึ้นตามคาดแต่กลับได้ยินเสียงร้องโหยหวนของจอบส์แทน เหมยเหมยรีบหันกลับไปมองพบว่าจอบส์กำลังดีดดิ้นเหมือนเป็นโรคลมชักด้วยความดีใจ อีกฝ่ายตัวกระตุกไม่หยุด สองมือเกาไปตามร่างกายทำให้ปืนร่วงตกพื้นไป
“ยาออกฤทธิ์แล้ว!”
เหมยเหมยยิ้มร่าในใจและนึกขอบคุณที่ฟ้ามีตา เมื่อครู่ยาที่เธอสาดไปคือยาผงคันเลยทำให้เจ้าโรคจิตนี่โดนดีเข้าแล้ว!
โอกาสหายากจะพลาดไม่ได้ เหมยเหมยเกี่ยวเอาปืนบนพื้นมาก่อนแล้วเล็งไปที่จอบส์หลายที แม้เจ้าหมอนี่จะหลบทันหลายนัดแต่ก็โดนยิงในที่สุด เพียงแต่ไม่ใช่จุดสำคัญ
“กรรซ์…”
แสงสีขาววาบผ่านตาซึ่งก็คือเสวี่ยเอ๋อร์ที่หายหน้าไปนานนั่นเอง มันมองเจ้านายตัวเล็กทั้งสองอย่างห่วงใยแล้วดมกลิ่นตามตัวพวกเขา หลังจากไม่ได้กลิ่นคาวเลือดถึงค่อยวางใจ
เสวี่ยเอ๋อร์ถลึงตาใส่ฉิวฉิวที่ตามติด ๆอยู่ด้านหลังอย่างอดไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะเจ้ากระรอกนี่รั้งไว้มันคงมาช่วยเจ้านายตัวเล็กได้ตั้งนานแล้ว!
ฉิวฉิวสะบัดหางไปมาอย่างสุขใจ คุณชายฉิวอย่างเขารู้ขอบเขตหรอกน่า หากถึงช่วงคับขันจริง ๆย่อมออกหน้าช่วยอยู่แล้ว!
เจ้าหมาป่าเผือกตัวน้อยนี่ภักดีจริง ติดแค่โง่ไปหน่อย!
เสวี่ยเอ๋อร์แยกเขี้ยวโถมเข้าใส่จอบส์แล้วเล็งกัดที่คอของเขา เหมยเหมยตะโกน “เสวี่ยเอ๋อร์อย่ากัดมันจนตาย!”
เธอยังมีคำถามจะถามเจ้าโรคจิตนี่ อีกอย่าง…
เธอจะต้องเอาคืนด้วย!
มีฉิวฉิวกับเสวี่ยเอ๋อร์อยู่เหมยเหมยก็เห็นจุดจบแล้ว!
ฟันคมของเสวี่ยเอ๋อร์เพิ่งสัมผัสผิวของจอบส์ แต่พอได้ยินคำพูดของเหมยเหมยมันจึงเงยหน้าขึ้นแยกเขี้ยวใส่จอบส์ที่ตื่นตระหนกอย่างเย็นชาก่อนจะกัดลงไปทีเดียว
“อ๊าก…”
จอบส์ร้องลั่น จุดที่เสวี่ยเอ๋อร์กัดคือไหล่ของจอบส์ แรงกัดของฟันหมาป่าไม่เบาเลยทีเดียว ยิ่งกว่านั้นยังเป็นเสวี่ยเอ๋อร์ที่แทะกระดูกเล่นตั้งแต่เล็ก ฟันคมของมันทะลุกระดูกสะบักไหล่ข้างซ้ายของจอบส์ทันที
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นอีกครั้งเพราะกระดูกสะบักไหล่ขวาก็ถูกกัดจนเละเช่นกัน ทั้งเนื้อทั้งตัวของจอบส์อาบไปด้วยเลือด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ลิ้มรสชาติการมาเยือนของความตาย
อีกอย่างเขาพบว่า–
เสวี่ยเอ๋อร์ไม่ใช่สุนัข…แต่เป็นหมาป่าตัวหนึ่ง!
สุนัขไม่มีแรงกัดมหาศาลขนาดนี้!
“พวกเธอเป็นใครกันแน่?” ถึงเวลานี้จอบส์ถึงเพิ่งเข้าใจสถานะพิเศษของพวกเหมยเหมย
คนธรรมดาจะเลี้ยงหมาป่าเป็นสัตว์เลี้ยงได้อย่างไร?
“อย่าคิดว่าพวกเขาเป็นเพียงพวกขี้โรคตะวันออก ประเทศนั้นมีคนพลังเหนือธรรมชาติมากมาย…” คำพูดของพระสงฆ์วนเวียนอยู่ข้างหูจอบส์ตลอด
นี่เป็นถ้อยคำที่พระสงฆ์ชาวญี่ปุ่นเคยเตือนเขาเอาไว้ว่าอย่าไปแหยมกับชาวตะวันออก โดยเฉพาะฮวาเซี่ยแห่งอารยธรรมเก่าแก่ที่แสนลึกลับ
จอบส์นึกเสียใจภายหลัง…
เขาไม่อยากตายเลยสักนิด เขายังไม่ทันได้สืบทอดกิจการตระกูลเลย!
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านมาจากสองขาอีกครั้ง จอบส์รู้สึกหน้ามืดเป็นพัก ๆ เสวี่ยเอ๋อร์กัดข้อเท้าเขาจนขาดทำให้ยืนทรงตัวไม่ได้ เขาจึงทำได้เพียงนั่งเฉย ๆ
“ไม่…ปล่อยฉันไป…ฉันมีเงินเยอะมาก…ขอแค่เธอปล่อยฉันไปเงินพวกนี้ก็เป็นของเธอทั้งหมด…”
จอบส์มองเหมยเหมยที่เดินเข้ามาทีละก้าวด้วยความหวาดกลัวแล้วส่งเสียงอ้อนวอนไม่หยุด
เหมยเหมยมองเขาด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะฟาดแส้ใส่ “เงินมากแค่ไหนก็ซื้อชีวิตของเด็กพวกนี้กลับมาไม่ได้หรอก สัตว์เดรัจฉานอย่างแกไม่สมควรจะอยู่บนโลกใบนี้…”
ภายในตู้เต็มไปด้วยตุ๊กตาวางเรียงรายซึ่งล้วนแต่เป็นเด็กน้อยแสนน่ารัก ในบรรดาตุ๊กตาเหล่านั้นมีเด็กผิวเหลืองชาวเอเชียมากที่สุด ทั้งหมดน่าจะมีราวยี่สิบกว่าคนได้ เด็กแต่ละคนน่ารักบริสุทธิ์ดุจนางฟ้าตัวน้อย…
แต่กลับถูกสัตว์เดรัจฉานนี่หลอมเป็นตุ๊กตาทั้งเป็น
พอจะคาดการณ์ได้ว่าก่อนตายเด็กที่น่าสงสารเหล่านี้ต้องเผชิญกับความหวาดกลัวและสิ้นหวังมากแค่ไหน…
เหมยเหมยฟาดแส้ใส่อีกครั้ง เธอเกลียดคนชั่วช้าที่ชอบทำร้ายเด็กบริสุทธิ์มากที่สุด จอบส์คนนี้ต่อให้ลงกระทะทองแดงทอดอีกกี่ตลบก็ไม่อาจลบล้างบาปกรรมของเขาได้!
“แกชอบทำตุ๊กตามากใช่ไหม…ได้เลย…ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสชาติของการถูกทำเป็นตุ๊กตาบ้าง!”
………………………
ตอนที่ 2490 หนามยอกเอาหนามบ่ง
เหมยเหมยคิดวิธีดี ๆในการลงโทษจอบส์ได้แล้ว วิธีหนามยอกให้เอาหนามบ่งคือวิธีการเอาคืนคนชั่วช้าที่ดีที่สุด
เพื่อให้เจ้าโรคจิตนี้ลิ้มลองรสชาติของการถูกหลอมเป็นตุ๊กตาภายในห้องทดลองของตัวเอง ใช้เครื่องมืออุปกรณ์และประเภทยาของเขาเอง ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อให้เขารู้…
รู้ว่าอะไรคือความสิ้นหวัง!
“ไม่นะ…ฉันให้เงินเธอ ฉันเป็นผู้สืบทอดตระกูลคาร์ล ขอแค่เธอปล่อยฉันไป ฉันจะให้เงินเธอที่ไม่มีวันใช้หมดไปสิบชาติ…ให้เธอมีหน้ามีตายิ่งกว่าราชินีแห่งอังกฤษ…เธอลองคิดให้ดี เพชรพลอยที่นับไม่ถ้วนแล้วก็เงินที่ไม่มีวันใช้หมด…เป็นของเธอหมดเลย…”
จอบส์พยายามร้องขอชีวิต ผู้หญิงล้วนรักเพชรพลอยและเงิน โดยเฉพาะผู้หญิงหน้าตาสะสวย เขาต้องหาทางรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน
เหมยเหมยไม่ทันสังเกตเห็นว่าขณะที่จอบส์ตะโกนไปก็ค่อย ๆเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ ระยะห่างร่นเข้ามาใกล้เรื่อย ๆจนจอบส์ยิ้มร่าในใจ…
ขอเพียงเขากดกริ่งประตูนั้นได้ก็จะเกิดเสียงไซเรนดังขึ้นทั่วคฤหาสน์ ลูกน้องก็จะมาช่วยเขา…อีกนิดเดียว…
“จิ๊ก ๆ”
อยู่ๆ ฉิวฉิวกระโจนก็เข้ามาเอากรงเล็บตะกุยหน้าจอบส์แรง ๆทีหนึ่ง
“อ๊าก…”
จอบส์ร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด ฉิวฉิวลงมือไม่เบาไปกว่าเสวี่ยเอ๋อร์เลย เนื้อตรงแก้มเขาถลอกจนเห็นเนื้อสีอมชมพู เลือดไหลอาบลงมาย้อมพรมเป็นสีเลือดสด
“ไอ้สารเลวนี่คิดไม่ซื่อ…ได้ ตอนนี้เจ้าสามารถเล่นสนุกได้เต็มที่!” ฉิวฉิวอธิบาย
เหมยเหมยโกรธจนฟาดแส้ใส่อีกที ยิ่งหมายมั่นว่าจะต้องทรมานเจ้าโรคจิตนี่ให้ดี
โรคจิตที่ไร้คุณธรรมความเป็นมนุษย์เช่นนี้ไม่ควรให้เขาตายจากไปอย่างสมใจ เสียดายที่เธอไม่รู้วิธีลงทัณฑ์ทรมานแบบพันมีดหมื่นแล่ ไม่อย่างนั้นจะต้องทำให้ไอ้สารเลวนี่โดนกรีดเนื้อสักสามพันหกร้อยครั้ง…
ถ้าเซียวเซ่ออยู่ก็ดี เธอเคยศึกษาเรื่องนี้มาก่อน!
เหมยเหมยสูดหายใจอย่างนึกเสียดาย ไม่เป็นไร ไม่แล่เนื้อเธอก็ใช้วิธีอื่นได้ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่!
“เสี่ยวเป่าช่วยน้ายกเขาไปไว้บนโต๊ะที!”
เหมยเหมยแขนซ้ายบาดเจ็บออกแรงไม่ได้จึงใช้แส้พันรอบตัวจอบส์ไว้แล้วลากเขาขึ้นไปบนโต๊ะด้วยกันกับเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อ อุปกรณ์บนโต๊ะเหล่านั้นยังอยู่ครบไม่ขาดแม้แต่อย่างเดียว
“เสี่ยวเป่า พาน้องไปเล่นด้านข้าง”
ฉากต่อไปอาจจะสยองไปสักหน่อยไม่เหมาะกับเด็กที่อยู่ในวัยเจริญเติบโต เหมยเหมยไม่คิดจะให้เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่ออยู่ชมหรอกนะ
แต่เธอกลับไม่รู้ว่าเสี่ยวเป่าตามติดเฮ่อเหลียนเช่อมาตั้งแต่เด็กแล้วจะไม่เคยเห็นภาพสยดสยองได้อย่างไรกัน ส่วนท่านเล่อเล่อเมื่อหลายวันก่อนก็เพิ่งระเบิดศีรษะของพ่อค้ามนุษย์ไปเองนะ!
“ไม่…”
เสียงค้านของเล่อเล่อถูกเสี่ยวเป่าเอามืออุดปากไว้ เธอถลึงตาใส่เสี่ยวเป่าอย่างไม่พอใจ
เสี่ยวเป่าขยิบตาให้เธอพลางดึงเธอไปอยู่อีกข้าง แล้วยังหันมาพูดเสียงดังว่า “คุณน้า เราไม่ได้แอบดูนะ!”
เหมยเหมยพึงพอใจอย่างมาก “เด็กดี…ยืนแบบนั้นแหละ ห้ามหันมาละ!”
“อื้ม…ไม่หันแน่นอนครับ คุณน้าสบายใจได้ ผมจะจับตาดูน้องให้ดีเลย!” เสี่ยวเป่าทำหน้าเชื่อฟังแล้วกระซิบข้างหูเล่อเล่อ “กระจก!”
เล่อเล่อดวงตาลุกวาวแล้วโบกมือให้ฉิวฉิว ดวงตาดำขลับเท่าเม็ดถั่วดำของฉิวฉิวกะพริบปริบ ๆก่อนจะล้วงเอากระจกใสบานหนึ่งออกมาแล้วส่องให้เห็นสถานการณ์ด้านหลังอย่างชัดเจน
ฉิวฉิวกางกรงเล็บอยู่เงียบ ๆ…
เหมยเหมยกลับปลดเสื้อของจอบส์ออกโดยไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลย จากนั้นก็เผยให้เห็นเรือนร่างที่เต็มไปด้วยรอยแผล เพื่อไม่ให้สายตาแปดเปื้อนเธอจึงไม่ได้ปลดกางเกงออก อย่างไรเสียเธอแค่ลงโทษเจ้าโรคจิตนี่เท่านั้นไม่ได้คิดจะทำตุ๊กตาจริง ๆ…
“ฉันไม่ล้างไส้ล้างกระเพาะให้แกแต่ถ่ายเลือดเลยแล้วกัน…”
เหมยเหมยแสยะยิ้มเย็นชาหยิบเอาสายยางที่จอบส์เตรียมไว้ก่อนหน้าขึ้นมาวาง หัวสายยางฟากหนึ่งหย่อนไว้ในแก้วใบใหญ่ สองนิ้วคีบหัวเข็มแล้วค่อย ๆแทงเข้าลำคอของเขา
เข็มแรกพลาดเพราะเล็งไม่ถูกที่ เข็มที่สองยังคงเอียงอย่างเคย…เสี่ยวเป่าเฝ้าดูจนชักร้อนใจ คุณน้าช่างโง่เสียจริง หากเป็นเขาคงเห็นเลือดตั้งแต่เข็มแรกแล้ว!
จนกระทั่งเข็มที่หก…ในที่สุดก็จับจุดเจอ…เลือดก็ไหลลงแก้วตามสายยาง
……………………
