ตอนที่ 2555 ตอบโต้
“ฟูจิตะคุง…”
เหมยเหมยเผลอตะโกนเรียกชื่อเพราะความร้อนใจ แม้โฉมหน้าเธอจะถูกแต่งแต้มอย่างน่าเกลียดแต่เสียงยังหวานใส ท่ามกลางทะเลทรายที่ร้อนระอุ เสียงหวานหยดนี้ดั่งสายน้ำเย็นที่เรียกให้ทุกคนใจสั่น
ชายมีหนวดมองเหมยเหมยด้วยความตกใจ ยัยขี้เหร่นี่เสียงน่าฟังไม่เบาซึ่งต่างจากหน้าตาเธออย่างสิ้นเชิง สายตาของเขาเลื่อนลงเห็นแขนที่ยื่นมากระชากฟูจิตะแล้วไม่ทันชักกลับไปก็เริ่มสงสัย
แขนขาวเนียนสวยแบบนี้ เสียงหวานใสแบบนี้จะเป็นยัยขี้เหร่ได้อย่างไร?
คุณริโกะที่สิ้นหวังไปแล้วในทีแรกอยู่ ๆก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาใช้ภาษาอังกฤษตะโกนบอก “ยังมีผู้หญิงอีกคน เธอสวยกว่าฉัน ปานบนหน้าของปลอมทั้งนั้น พวกคุณไปจับเธอเถอะ!”
เหมยเหมยลอบด่าในใจ ฟูจิตะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อผู้หญิงเห็นแก่ตัวแบบนี้มันช่างไม่คุ้มเอาเสียเลย!
ชายมีหนวดยิ้มอย่างได้ใจ เขารู้อยู่แล้วเชียวว่าต้องเป็นคนสวย ไม่ผิดจริง ๆด้วย
“พาเธอไปด้วย!”
ชายมีหนวดชี้ไปที่เหมยเหมยแล้วตะโกนบอกทหารโดยใช้ภาษาท้องถิ่น เหมยเหมยฟังไม่รู้เรื่องแต่เธอเห็นสีหน้าของชายคนนี้ก็รู้ว่าแย่แล้ว เผลอชักแขนกลับมาตามสัญชาตญาณก่อนที่ผงปูนขาวจะปรากฏในมือเธอ
หากไม่ไหวจริง ๆก็ต้องปะทะกันโดยตรงแล้ว!
ลูกน้องสองคนกับชาวตะวันตกสบตากัน ตัวเริ่มเกร็งและเตรียมจู่โจมคืนทุกเมื่อ
ทหารสองนายเดินมาหาเหมยเหมยคิดจะลากเธอไปด้วย เล่อเล่อเบิกตาโตอย่างระแวง คนร้ายจะรังแกคุณแม่…
“ตีให้ตายเลย!”
เล่อเล่อจู่โจมกลับกะทันหันชนเข้าที่ขาของทหารทั้งสองนายเหมือนลูกบอลกลม เธอมีแรงไม่เบาและน้ำหนักที่มากพอสมควร ยิ่งกว่านั้นยังมีความเร็วพอประมาณ ภายใต้ความไม่ทันตั้งตัวทำให้ทหารทั้งสองนายล้มหงายหลังพร้อมกันจนปืนตกไปอยู่กับพื้น
“รนหาที่ตายชัด ๆ!”
ทหารบันดาลโทสะคิดจะก้มเก็บปืนยิงเด็กสมควรตายคนนี้ทิ้ง แต่แสงสีขาววาบเข้ามาพลันก็เกิดกลุ่มควันกลางอากาศ สวรรค์ก็เป็นใจเปลี่ยนทิศทางลมให้พัดไปทางกลุ่มผู้ก่อการร้าย
“อ๊าก…มองไม่เห็นแล้ว…เกิดอะไรขึ้น…”
คนกลุ่มหนึ่งโดนผงปูนขาวปลิวเข้าตาจนมองไม่เห็นอะไรในทันทีจึงตกอยู่ในสภาวะความกลัว พวกเขายื่นมือไปเช็ดตา สถานการณ์เกิดความโกลาหลขึ้นชั่วขณะ
“กลับขึ้นรถ!”
ลูกน้องตะโกนขึ้นก็พุ่งมาเก็บปืน AK ของทหารที่ทำตกพื้นไวปานสายฟ้า พอดีเลยคนละกระบอกพอให้พวกเขาต่อกรอีกฝ่ายได้แล้ว
เหมยเหมยสาดผงปูนขาวอีกกำใหญ่กระจายไปในอากาศเหมือนสายฝน กลุ่มผู้ก่อการร้ายลนยิ่งกว่าเดิมแม้แต่ชายมีหนวดก็โดนลูกหลงไปด้วย แต่อย่างไรเสียเขาก็เป็นถึงผู้นำ ไม่นานก็สงบสติอารมณ์ลงได้
“ยิง…”
เขาออกคำสั่งพร้อมยิง เพราะมองไม่เห็นเลยทำให้เสียกระสุนไปเปล่า ๆจำนวนมาก คนอื่นก็ไม่ต่างกันล้วนแต่อาศัยความรู้สึกในการยิงทั้งนั้น เสียงปืนดั่งรัวเหมือนเสียงประทัด ทั้งยังมีกระสุนสวนมาทำให้ทีมแพทย์หลายคนบาดเจ็บเป็นระยะ ๆ แต่โชคดีที่ไม่ใช่แผลสาหัส
“เสี่ยวเป่าพาน้องขึ้นรถ!”
เหมยเหมยหลบอยู่ท้ายรถหลับตาเขวี้ยงระเบิดมือไปข้างหน้าอีกลูกแล้วคุ้มกันพวกเสี่ยวเป่าขึ้นรถ ไม่รู้ว่าระเบิดมือถูกโยนไปตกที่ใดแต่เสียงปืนกลับหยุดลง คนอื่น ๆก็ถือโอกาสนี้ขึ้นรถโดยหัวหน้าทีมตะโกนเสียงดัง “เอายาขึ้นไป แล้วก็ฟูจิตะคุง พวกคุณมารับหน่อย!”
ที่แท้หัวหน้าทีมใจดีเหมือนคุณป้าคนนี้ไปแอบลากฟูจิตะที่บาดเจ็บมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ มืออีกข้างก็ไม่ลืมขนยากลับมาด้วย ช่างเป็นหัวหน้าทีมที่รู้หน้าที่ดีจริง ๆ
……………………..
ตอนที่ 2556 ซูเปอร์ฮีโร่เล่อเล่อ
เหมยเหมยถลาเข้าไปช่วยเขาแบกฟูจิตะคุงขึ้นรถแล้วเก็บยาบนพื้นมาด้วย และมีคนอื่น ๆที่ลงรถช่วยหยิบเช่นกัน หัวหน้าทีมมองเหมยเหมยอย่างนึกขอบคุณ เดิมทีคิดว่าพาตัวถ่วงมาด้วยแต่กลับคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายเป็นถึงผู้มีวิชาการต่อสู้ขั้นสูงซ่อนอยู่ด้วย!
สิ่งสำคัญที่สุดคือมีน้ำใจและคุณธรรม ไม่เหมือนคุณริโกะโง่เขลาคนนั้น อะไรก็ไม่รู้!
“รีบขับรถ ขับเร็วหน่อยชั่วโมงหนึ่งคงถึง ทางนั้นมีกองทัพประจำการอยู่ กลุ่มผู้ก่อการร้ายน่าจะไม่กล้าทำอะไรซี้ซั้ว!”
ยาถูกขนย้ายขึ้นรถอีกครั้ง หัวหน้าทีมผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่งพลางเร่งเร้าให้คนขับรีบขับรถ กลับเห็นพวกเหมยเหมยสี่คนยังไม่ทันขึ้นรถจึงรีบหันไปตะโกนเรียกพวกเขา
“รีบขึ้นรถ!”
“คุณขึ้นไปก่อน บอกให้พวกเขาอย่าเพิ่งขับรถ ผมจะไปแย่งรถกันกระสุนคันนั้น!” ลูกน้องตะโกนบอกเหมยเหมย
แต่ขณะนี้กลุ่มผู้ก่อการร้ายไหวตัวทันแล้ว แม้ตายังบวมแต่เริ่มกลับมามองเห็นบ้างเล็กน้อย ชายมีหนวดโกรธเกรี้ยวสั่งให้เหล่าทหารไปดักทางไว้
“ฉันยังมีระเบิดมืออีกสองลูก ให้พวกนายหมดเลย!”
เหมยเหมยเอาระเบิดมืออีกสองลูกจากแขนเสื้อยื่นให้ ที่จริงในช่องมิติเธอยังมีอีกมากแต่แขนเสื้อพอซ่อนไว้ได้แค่สี่ลูก หากมากกว่านั้นคงต้องเป็นที่สงสัยได้!
ลูกน้องมองเหมยเหมยด้วยความฉงนแวบหนึ่ง แม้แต่พวกเขายังไม่มีเวลาไปหาอาวุธแล้วคุณนายได้ระเบิดมือมาตั้งแต่เมื่อไร?
หรือว่าคุณชายหมิงมีแผนสำรองอื่น?
ความเป็นไปได้ทางเดียวที่คิดได้คือมีเพื่อนร่วมทางแอบช่วยอยู่ลับ ๆ ลูกน้องสองคนจึงมีกำลังใจขึ้นมาและรู้สึกมั่นใจขึ้นไม่น้อย ช่วยคุ้มกันพาเหมยเหมยขึ้นรถ ทว่า–
“พวกลูกลงมาได้อย่างไร? รีบขึ้นรถ!”
เหมยเหมยมองเด็กสองคนที่กระโดดลงจากรถก็ปวดศีรษะ สิ่งที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้เป็นถึงผู้ก่อการร้ายที่โหดเหี้ยมเชียว ไม่ได้เล่นพ่อแม่ลูก ทำไมเด็กสองคนนี้ถึงไม่กลัวเลยสักนิดล่ะ?
“จะตีคนร้าย!”
เล่อเล่อชูกำปั้นเล็กแล้วมุดไปใต้รถ ไม่รู้ว่ามีปืนกระบอกเล็กมาอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไร ดวงตาประกายวาววับไม่มีความกลัวมีเพียงแต่ความตื่นเต้นเท่านั้น
“ปัง!”
เสียงดังสนั่นของปืนดังขึ้นข้างหูก่อนที่ทหารฝ่ายตรงข้ามคนหนึ่งจะล้มลงกับพื้น หน้าผากเป็นรูดวงตาเบิกกว้าง กระทั่งตายยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนยิงศีรษะเขา
เหมยเหมยกับเหล่าลูกน้องตกใจจนลูกตาแทบถลนออกมา
เหมยเหมย ‘…ต้องเป็นเจ้าบ้าเหยียนหมิงซุ่นสอนลูกสาวเธอเล่นปืนแน่ ๆถึงได้ทำปืนกระบอกเล็กให้ด้วย ไว้กลับไปค่อยคิดบัญชีกับหมอนี่!’
ลูกน้อง ‘…สมแล้วที่เป็นลูกสาวของคุณชายหมิง ลูกสาวบ้านอื่นเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ตั้งแต่เด็ก แต่คุณหนูของพวกเขากลับเล่นปืนจริง ๆ แถมยังแม่นมากด้วย!’
เสี่ยวเป่าชูนิ้วโป้งให้เล่อเล่อ “เล่อเล่อเก่งมาก ยิงคนนั้น!”
เขาชี้ไปยังทหารนายหนึ่งบนรถกันกระสุน เล่อเล่อหรี่ตาลงหันปลายกระบอกปืนไปที่ทหารคนนั้นแล้วลั่นไกนัดที่สอง
ผลลัพธ์ไม่ต่างกับที่ยิงโดนศีรษะคนแรก ตรงกลางหน้าผากไม่มีผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย
เล่อเล่อลั่นไกรัว ๆอีกหลายนัดซึ่งกระสุนไม่เสียเปล่าแม้แต่ลูกเดียว แต่สุดท้ายเธอก็ยังอายุน้อยอยู่ดีมือจึงชาเพราะแรงสะเทือน หนำซ้ำกระสุนก็หมดไปแล้วด้วย!
“พี่จะนวดมือให้นะ…เล่อเล่อเก่งที่สุดเลย!”
เสี่ยวเป่าเก็บปืนมาและไม่รู้ว่าล้วงเอาลูกกระสุนมาจากไหน ลูกกระสุนของเขาสั่งทำมาโดยเฉพาะ เขาเติมกระสุนอย่างคล่องมือซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นนักยิงปืนมือฉกาจ
ลูกน้องกับชาวตะวันตกสะเทือนใจอีกครั้ง…ยุคนี้เด็กเล่นปืนคล่องยิ่งกว่าพวกเขาเสียอีก!
………………
