ตอนที่ 2567 ยุแยงตะแคงรั่ว
เหล่าทีมแพทย์ทำงานยุ่งทุกวัน ทันทีที่หมอกับพยาบาลลืมตาขึ้นมาก็ต้องเข้าสู่โหมดผ่าตัดทันที พวกเขาจะต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยราวกับหุ่นยนต์
หลังจากหมดวันทุกคนก็ต่างเหนื่อยล้า แต่เมื่อได้เห็นชีวิตที่ฟื้นจากความตายก็ทำให้พวกเขารู้สึกสำเร็จพึงพอใจ ซึ่งไม่ว่าโรงพยาบาลไหนก็ไม่สามารถทำได้
นี่ก็เป็นสาเหตุหลักที่ว่าทำไมถึงมีหลายคนที่ยอมเสี่ยงอันตรายมาเป็นหมอในสนามรบแบบนี้
คนเรามีแค่ชีวิตเดียวก็มักอยากจะทำเรื่องที่มีความหมาย ต่อให้จะเป็นแค่ความสุขในช่วงเวลาสั้น ๆไม่นานก็ตาม——
“ถึงอาจจะเป็นแค่ความงดงามเพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆแต่ก็คุ้มค่าแล้ว”
หานเหมยกับเหมยเหมยนั่งอยู่บนพื้นทรายมองดวงดาวบนท้องฟ้ากลางทะเลทราย ท้องฟ้าเงียบสงบ ดูเป็นความสวยงามแบบหนึ่งที่แฝงไปด้วยความโศกเศร้า เหมยเหมยถือดินสอวาดลงบนกระดาษ หานเหมยมองดูสักพักก็ค่อย ๆถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยประโยคข้างต้นขึ้น
หลังจากวาดเสร็จเรียบร้อย เหมยเหมยก็เก็บกระดาษกับดินสอเข้าไป กลอกตามองบนใส่เธอแล้วงึมงำว่า “ดัดจริต!”
การดิ้นรนเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อยังดีกว่าตายซะอีก คนที่หัวเราะจนถึงตอนสุดท้ายถึงจะเป็นผู้ชนะที่แท้จริง
“เธอรู้ไหมว่าประโยคนี้ต้องการที่จะสื่อว่าอะไร?” อยู่ดี ๆเหมยเหมยก็ถามขึ้น
หานเหมยนิ่งไปสักพักแล้วตอบกลับว่า “แม้แต่เด็กยังรู้ เป็นการบอกให้คนเราเวลาทำอะไรต้องทำถึงที่สุด อย่าล้มเลิกง่าย ๆ!”
“ไม่ใช่!” เหมยเหมยพูดปฏิเสธในทันที “ประโยคนี้จริง ๆแล้วต้องการจะบอกพวกเราว่าการที่ทุกคนมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการมีอายุยืนยาว ไม่เช่นนั้นไม่ว่าจะหาเงินได้มากเท่าไหร่ก็เท่ากับสูญเปล่า!”
หานเหมยชะงักไปเล็กน้อย…ทำไมแต่ก่อนเธอไม่เคยได้ยินเลยว่ามีคำอธิบายแบบนี้อยู่?
เหมยเหมยพูดขึ้นอีกว่า “ยกตัวอย่างเธอก็แล้วกัน ตอนที่เธอยังไม่ตายก็ถือว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ สามารถหาเงินมากจนเก็บไว้ใช้ได้หลายชาติก็ไม่หมด แต่เธอได้ใช้มันไหม? ไม่ไง…ตายไปตั้งแต่อายุยังน้อย เงินที่หามาได้ก็ให้คนอื่นใช้ไปหมด เธอว่ามันยุติธรรมไหมล่ะ?”
หานเหมยหุบยิ้ม ส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า: “ยุติธรรมสิ…เงินเก็บไว้ให้เธอกับอาเช่อ แล้วก็เสี่ยวเป่า ฉันก็รู้สึกว่าดีอยู่นะ”
เหมยเหมยสูดลมหายใจเข้า เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย เธอก็ถือว่าเป็นคนที่ใช้เงินของคนตายคนหนึ่งเหมือนกัน!
“นอกจากฉันกับเสี่ยวเป่าก็แล้วกัน ยกตัวอย่างเช่นเฮ่อเหลียนเช่อ เขาก็ถือว่าเป็นสามีของเธอ… พอเธอตายไปเขาก็ไปมีรักอื่น ไปหาผู้ชายหรือว่าผู้หญิงคนอื่น…
เธอลองคิดดูสิ ผู้ชายหรือว่าผู้หญิงที่เธอไม่รู้จักคนหนึ่งใช้เงินที่เธอหามาด้วยความยากลำบาก แล้วยังมานอนกับผู้ชายของเธออีก…หากว่าฉันเป็นเธอ ถึงตายไปก็จะกลายเป็นผีไปตามหลอกหลอนพวกเขา!”
คนตายไปแต่เงินยังใช้ไม่หมด นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าเศร้าที่สุด…สิ่งที่จะทำให้เธอตายตาไม่หลับก็คือคนตายไป คนอื่นมาช่วยใช้เงินของเธอแทนต่างหาก
ตอนแรกหานเหมยยังพอยิ้มอยู่บ้าง เธอรู้สึกว่าเหมยเหมยคิดมากเกินไป เงินแค่เล็กน้อยเองจะไปสนใจทำไมว่าใครเป็นคนใช้กัน?
แต่พอเธอฟังจนจบสีหน้าก็เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา เธอเริ่มรู้สึกแย่และปวดใจมากกว่า
“อาเช่อไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่มีทางไปอยู่กับคนอื่นแน่นอน!”
“เรื่องนั้นก็ไม่แน่ อีกอย่างเขาก็ยังหนุ่มยังแน่น ไม่ให้เขาไปหาคนอื่นก็คงจะใจร้ายไปหน่อยมั้ง!” เหมยเหมยเอ่ยเสียงเย็นชา พอเห็นสีหน้าของหานเหมยที่เปลี่ยนไปก็รู้สึกสะใจ
หึ ชาติที่แล้วนอกใจเธอ ความแค้นนี้เธอไม่สามารถแก้แค้นได้ แต่ถ้าทำให้รู้สึกทรมานใจยังพอทำได้อยู่ เธอต้องทำให้ยัยนี่ร้อนอกร้อนใจทุกวัน!
“ไปนอนดีกว่า…เฮ้อ ไม่รู้ว่าตอนนี้เฮ่อเหลียนเช่อจะหาคู่เจอหรือยัง? โสดมาตั้งสามปีแล้ว คิดว่าคงเหงาน่าดู!”
เหมยเหมยปัดทรายที่ติดอยู่บนกางเกงพร้อมบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะกลับห้องพักไปนอน แต่ก็ไม่ลืมที่จะทิ้งคำพูดแทงใจอีกครั้ง!
………………………………………..
ตอนที่ 2568 เสียงปรบมือให้กับความรัก
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนอนท่ามกลางทะเลทราย เหมยเหมยหลับสบายตลอดทั้งคืน เพียงแต่ว่าไม่ได้อาบน้ำเลยทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว เธอจะต้องคิดหาวิธีออกจากที่นี่เร็ว ๆ พอไปถึงในเมืองจะได้อาบน้ำอย่างสบายใจสักที
แต่หานเหมยกลับนอนไม่หลับเพราะนึกถึงคำพูดของเหมยเหมยตลอดทั้งคืน พอหลับก็ฝันร้าย ในฝันเฮ่อเหลียนเช่อพานังจิ้งจอกมาหาเธอแล้วบอกว่าเป็นคนรักของเขา แถมยังบอกอีกว่าต่อไปจะไม่คิดถึงเธออีกแล้ว!
ในฝันเธอร้อนใจมากอยากจะเรียกเฮ่อเหลียนเช่อมาถามให้รู้เรื่อง แต่หมอนั่นกลับจากไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเลยสักนิด!
หานเหมยที่ใต้ตาดำคล้ำทั้งสองข้างไปทำอาหารเช้าอย่างไร้เรี่ยวแรง เหมยเหมยเห็นแล้วก็นึกขัน ช่างเป็นคนหลอกง่ายเสียจริง ๆ!
แน่นอนว่าหานเหมยไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จเธอก็เริ่มคิดได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เรียกเสี่ยวเป่าเพื่อมาถาม
“เสี่ยวเป่า สามปีมานี้พ่อของหนูได้อยู่กับเธออาหรือว่าเธอน้าคนไหนบ้างหรือเปล่า?”
“อะไรคืออยู่ด้วยกันเหรอ?” เสี่ยวเป่าไม่เข้าใจ กะพริบตาปริบ ๆพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง
“ก็คืออาศัยอยู่ด้วยกันไง”
“ไม่มีครับ พ่ออยู่กับผม” เสี่ยวเป่าพูดยืนยันหนักแน่น
หานเหมยรู้สึกโล่งใจ ทว่าไม่รู้ว่าเหมยเหมยโผล่มาจากไหน เธอจงใจพูดขึ้นมาว่า “เสี่ยวเป่าจะไปรู้อะไร เฮ่อเหลียนเช่อไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหนก็คงไม่มีทางทำเรื่องที่เด็กไม่ควรเห็นต่อหน้าเสี่ยวเป่าหรอกมั้ง? แน่นอนว่าต้องแอบไปทำข้างนอก เธอถามเสี่ยวเป่าก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“เธอน้า อะไรคือเรื่องที่เด็กไม่ควรเห็นเหรอครับ?” เสี่ยวเป่าเริ่มสงสัยในความฉลาดของตัวเอง ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจสิ่งที่เธอน้าพูดเลยนะ
“ก็เสียงปรบมือให้กับความรักไง หนูยังเป็นเด็กอย่าถามเยอะเลย ต่อไปโตขึ้นก็จะรู้เอง ไปเล่นกับน้องเถอะ!”
เหมยเหมยอธิบายแบบส่ง ๆ เสี่ยวเป่ายิ่งฟังก็ยิ่งงง จากนั้นก็ไปเล่นกิ้งก่ากับเล่อเล่อด้วยความงงงัน
“เธอไม่ต้องพูดทุกเรื่องต่อหน้าเด็กก็ได้ อะไรคือเสียงปรบมือให้กับความรัก? เธอนี่เอาใหญ่แล้วจริง ๆ!” หานเหมยฟังความหมายของประโยคที่ต้องการจะสื่อออกเลยหน้าแดงซ่าน เธอรู้สึกว่าเหมยเหมยเปลี่ยนไปมาก แม้แต่คำพูดพวกนี้ยังกล้าพูด ไปเรียนรู้จากใครมานะ?
“ฉันพูดอะไรงั้นเหรอ ก็แค่ปรบมือไม่ใช่เหรอ? เธอคิดไปถึงไหน คนที่ไปกันใหญ่น่าจะเป็นเธอเองมากกว่า!”
เหมยเหมยกลอกตามองบนแล้วโบกมือพร้อมเดินจากไป เหมยซูหานเกิดมาเป็นแบบนี้แกล้งง่ายดี ไม่เลวเลยจริง ๆ!
หานเหมยโมโหจนแน่นหน้าอก เธอพยายามหายใจเข้าลึก ๆถึงจะทำให้ตัวเองสงบลงมาได้ ผู้ชายที่ดีไม่ควรทะเลาะกับผู้หญิง เธอไม่ควรไปถือสาคนอย่างจ้าวเหมย!
“พี่คะ…กลางคืนกินเนื้อ…ดีไหมคะ?” เล่อเล่อจับกิ้งก่ายักษ์ขนาดราวหนึ่งเมตรด้วยมือเปล่าราวกับจับไก่แล้วลากมาตรงหน้าเธอ
หานเหมยก้มหน้าลงมองสิ่งที่ดีดดิ้นไปมาก็ฝืนยิ้ม ตอนนี้เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน กิ้งก่าที่ดิ้นรนพยายามจะหนีเอาชีวิตรอดบนพื้นถูกเล่อเล่อจับหางเอาไว้แน่น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากเธอไปได้
“เล่อเล่ออย่าเล่นอันนี้เลย มันกัดคนได้นะ!”
หานเหมยรู้สึกตกใจ หนูน้อยคนนี้ใจกล้ามากจริง ๆ กิ้งก่าตัวใหญ่ขนาดนี้ยังกล้าจับ กิ้งก่าแบบนี้กินงูพิษเป็นอาหารเชียวนะ!
“กัดไม่โดนหรอก พี่สาวไม่ต้องกลัวค่ะ!”
เล่อเล่อนึกว่าหานเหมยกลัวก็เลยจับหางของกิ้งก่ายกขึ้นมาลอยอยู่กลางอากาศ กิ้งก่าที่น่าสงสารถึงกับตาเหลือกแล้วหมดสติไป
“กินเนื้อเนื้อ…”
เล่อเล่อยัดกิ้งก่าที่สภาพเหมือนตายแล้วใส่มือของหานเหมยแล้วจ้องเธอตาปริบ ๆ หานเหมยใจอ่อนในทันที กิ้งก่าแบบนี้สามารถนำมากินได้จริง ๆ แต่รสชาติเป็นอย่างไรเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน หวังว่าเด็ก ๆจะชอบนะ
แต่เธอก็ค้นพบความสามารถพิเศษของเล่อเล่อ มิน่าเหมยเหมยถึงเลี้ยงลูกสาวแบบปล่อย แล้วยังกล้าพามาเที่ยวที่นี่ เธอใจกล้ามากจริง ๆ!
ช่วงสาย ๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหมยเหมยช่วยเหล่าทีมแพทย์ดูแลผู้ได้รับบาดเจ็บกับฟุจิตะ เขาพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ร่างกายยังคงอ่อนแออยู่ อีกไม่กี่วันจะต้องกลับเข้าเมืองไปพร้อมกับรถขนเสบียง
“ตรงนั้นมีรถมา…ซวยแล้ว…เป็นผู้ก่อการร้ายติดอาวุธ!” มีคนตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ
………………………..
