ตอนที่ 2729 ผู้ชายเลวมีเยอะ
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพยักหน้าโดยไม่ต้องคิดเอ่ยอย่างยินดีว่า “ต้องรับเลี้ยงอยู่แล้ว…ทั้งพ่อแม่ฉัน ทั้งพ่อแม่สามีฉันต่างก็ชอบนันนันมาก เหมยเหมยฉันบอกเธอเลยว่าเจ้าหนูคนนี้เลี้ยงง่ายมาก ไม่งอแงเลยสักนิด วันข้างหน้าเติบโตขึ้นไปต้องเป็นลูกสาวที่ดูแลเอาใจใส่ฉันดีมากแน่ ๆ”
เหมยเหมยเองก็วางใจ ดูท่าทางเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนจะชอบนันนันมากจริง ๆ แบบนี้ก็ดี จะได้ช่วยเธอประหยัดแรงหาคนมารับเลี้ยง ครอบครัวที่เหมาะสมรับเลี้ยงเองก็ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ๆ!
“เฮ้อ…ในใจของฉันรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ ฉันมักรู้สึกว่าเหมือนไปแย่งลูกสาวของเยวี่ยเซียงมา รู้สึกติดค้างบางอย่างกับหล่อน…” อยู่ดี ๆเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก็รำพันออกมา
มิน่าเมื่อครู่จะพูดอย่างไรเยวี่ยเซียงก็ไม่ให้นันนันเรียกตนว่าแม่ ตอนนั้นในใจของเยวี่ยเซียงคงทุกข์ทรมานมากแน่ ๆ!
“อย่าคิดแบบนั้นเลย ถ้าไม่ได้เจอพวกเราเยวี่ยเซียงคงจากโลกนี้ไปนานแล้ว อีกอย่างขอแค่เธอทำดีกับนันนัน เยวี่ยเซียงต้องซาบซึ้งใจเธอมากแน่นอน ความปรารถนาที่ใหญ่ที่สุดของเธอก็คือหวังให้นันนันมีชีวิตที่ดี” เหมยเหมยกล่าว
“วางใจเถอะ ฉันต้องเลี้ยงดูนันนันอย่างดีอยู่แล้ว ถึงอย่างไรเสียฉันก็มีเงินตั้งมากมาย…” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยพลางหัวเราะ
เหมยเหมยจงใจพูดแดกดัน “ได้สิ…งั้นเศรษฐีอย่างเธอก็จ่ายค่ายาของเซียงเยวี่ยด้วยแล้วกัน!”
“แน่นอนอยู่แล้ว ค่ารักษาพยาบาลของเยวี่ยเซียงฉันออกเอง พวกเธออย่ามาแย่งฉันล่ะ ใครแย่งฉันเจอดีแน่!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนรับปากอย่างไม่ลังเลสักนิด
เดิมทีเธอเองก็คิดไว้ว่าจะเป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เยวี่ยเซียงอยู่แล้ว เธอไม่ได้มีเจตนาอื่นใดหรอก เธอรู้สึกว่าในเมื่อหล่อนยกลูกสาวให้เธอแล้ว ฉะนั้นออกเงินนิดหน่อยก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สมควรทำ!
เหมยเหมยกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่แล้วจงใจเอ่ยว่า “งั้นตรงนี้มีบิลอยู่ใบหนึ่ง เธอก็ช่วยจ่ายให้ฉันหน่อยแล้วกัน!”
“วางใจได้…ฉันรับผิดชอบทั้งหมดเอง!”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนยื่นมือคว้าบิลรับมาดู เธออดชำเลืองมองแวบหนึ่งด้วยความเคยชินไม่ได้ แล้วโยนบิลใส่เหมยเหมยอย่างนึกโมโห “ไปให้พ้นเลย…เครื่องประดับของเธอเอามาให้ฉันจ่ายเหรอ เอาไปให้ผู้ชายเธอจ่ายนู้น”
ที่แท้บิลใบนั้นเป็นของร้านเครื่องประดับที่เหมยเหมยชอบไปส่งมาให้นั่นเอง เพราะเธอเป็นลูกค้าประจำเลยจะจ่ายรวบยอดทุก ๆครึ่งปี บิลนี้เป็นค่าใช้จ่ายเครื่องประดับในครึ่งปีนี้ของเธอ จำนวนไม่ใช่น้อย ๆด้วย เมื่อครู่เธอจงใจหยิบมาแกล้งเหริ่นเชี่ยนเชี่ยน
เหมยเหมยหัวเราะพลางเก็บบิลเข้ากระเป๋า จากนั้นก็เหลือบมองพี่ฮวาที่กำลังอุ้มนันนันดูดอกไม้อยู่ไม่ไกลพร้อมเอ่ยถาม “พี่ฮวานิสัยใจคอไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”
เธอไม่วางใจจ้างพี่เลี้ยงเลยจริง ๆ อย่างลุงเหลาป้าฟางล้วนผ่านการตรวจสอบอย่างเข้มงวดมาแล้วเลยวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พี่เลี้ยงที่หาจากด้านนอกพวกนั้น คนรู้จักแนะนำยังดีอยู่บ้างแต่พี่เลี้ยงตามท้องถนนทั่วไปจะพูดอย่างไรเธอก็ไม่กล้าจ้างมา กลัวว่าถ้าจ้างมาจะกลายเป็นนักต้มตุ๋นเอาเสียมากกว่า
ข่าวพี่เลี้ยงใจร้ายทารุณเด็กและคนแก่เมื่อชาติที่แล้วมีเกลื่อนกลาดให้เห็นทุกวัน ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นคงไม่เห็นจิตใจคน
“ไม่เลวเลยล่ะ ขยันมาก ทำกับข้าวฝีมือก็ใช้ได้ หล่อนเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เมื่อก่อนพี่หนิวเคยช่วยไว้ ใช้ชีวิตด้วยความยากลำบากทีเดียว พอพี่หนิวได้ยินว่าฉันกำลังหาพี่เลี้ยงก็แนะนำพี่ฮวาให้เลย” ดูท่าทางเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนจะพอใจในตัวพี่ฮวาพอควร เธอพูดถึงพร้อมรอยยิ้มที่แต่งแต้มเต็มใบหน้า
“งั้นก็ดี คนที่พี่หนิวแนะนำให้น่าจะพอได้ ว่าแต่พี่ฮวาก็โดนสามีนอกใจเหมือนกันเหรอ?”
“ใช่…ผู้ชายทั้งดื่ม กิน เที่ยว ผู้หญิง พนันมีครบ แถมยังตบตีภรรยาทุกวัน ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่คนดีอะไร พี่หนิวช่วยหล่อนหย่า แต่ผู้ชายคนนั้นจนมากไม่มีทรัพย์สินอะไรเลย แถมยังติดหนี้มากมาย พี่ฮวาเลยไม่ได้อะไรสักอย่าง บ้านก็ไม่มี ตัวเองต้องมาหาเช่าห้องใต้ดินข้างนอกอีกต่างหาก”
พอเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนนึกถึงก็โมโหขึ้นมา ทำไมผู้ชายเลว ๆในโลกใบนี้มีเยอะเหลือเกินนะ!
หากเปรียบเทียบกันแล้วอิงจวี้กังของเธอยังหาเงินได้ เรื่องบนเตียงก็ไม่น้อยหน้าใคร แถมยังไม่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย นับว่าเป็นผู้ชายที่ดีมากจริง ๆ เธอต้องคอยจับตาดูไว้ให้ดี อย่าให้ผู้หญิงหน้าไหนมายั่วยวนเขาเด็ดขาด!
…………………………………………………
ตอนที่ 2730 รู้สึกไม่ชอบพี่เลี้ยงคนใหม่อยู่บ้าง
เหมยเหมยส่ายศีรษะ ผู้ชายเลว ๆแบบนี้มีอยู่เกลื่อนกลาดเต็มไปหมดจริง ๆ ทั้งยังยิ่งแย่ลงทุกวันอีกต่างหาก!
ดังนั้น…ไม่ว่าเวลาใดผู้หญิงก็ต้องพึ่งพาตัวเอง หากเจอผู้ชายดี ๆก็ใช้ชีวิตให้มีความสุข ถ้าเจอผู้ชายเลว ๆก็รีบเตะออกไป ใช้ชีวิตลำพังอย่างสง่างามจะเป็นไรไป!
“พี่ฮวาไม่มีลูกเหรอ?” เหมยเหมยถาม
“มีลูกชายคนหนึ่ง ขึ้นมอต้นแล้ว แต่เธอเอาชนะผู้ชายไม่ได้ ตอนนี้ปู่กับย่าเป็นคนเลี้ยงลูกชายให้ เดือนหนึ่งเธอจะไปเยี่ยมลูกสักครั้งหนึ่ง” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก
พี่ฮวาเป็นคนต่างเมือง แต่สามีเก่าเธอเป็นคนในพื้นที่ ถึงศาลจะบอกว่าตัดสินอย่างยุติธรรมแต่ความจริงก็ช่วยคนในพื้นที่ ผู้ชายอย่างสามีเก่าพี่ฮวาถ้าไม่ใช่คนในพื้นที่คงไม่มีทางได้สิทธิ์เลี้ยงลูกไปหรอก!
เหมยเหมยถอนหายใจ สังคมชายเป็นใหญ่ ไม่ว่าผู้หญิงจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ความจริงก็มักจะเป็นด้อยเรื่องนี้เลยต้องทำตัวให้เข้มแข็ง ขอแค่หวังว่าอย่าแพ้ร่ำไปก็พอ!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยต่อ “ฉันยังคิดอยู่ว่ามูลนิธิเราจะช่วยพี่ฮวาขึ้นศาลใหม่อีกดีไหม ทวงสิทธิ์ดูแลลูกชายมาให้เธอ ฉันมักเห็นพี่ฮวาแอบหนีไปยืนร้องไห้ที่ระเบียงอยู่ทุกคืน เห็นแล้วก็สงสาร!”
เหมยเหมยขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำงานบ้านเจ้านายแต่แอบร้องไห้ทุกวัน แบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย!
เธอหันกลับไปมองทางพี่ฮวาอีกครั้ง นันนันกำลังหัดเดิน พี่ฮวาจูงมือเล็ก ๆของเธอค่อย ๆพาเดินไป เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง พี่ฮวากระวีกระวาดรีบอุ้มขึ้นมา ดูท่าทางเอาใจใส่ดีไม่น้อยเลย
ดู ๆไปสักระยะหนึ่งก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน!
“คดีของทนายกัวยาวไปถึงต้นฤดูร้อนแล้ว ฉันกำลังจะบอกว่าหาทนายมาเพิ่มอีกสักคนเถอะ ทางฝั่งพี่ฮวาก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ลูกของเขาก็ขึ้นมอต้นแล้วไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยก็ต้องอายุ 13 ปีแล้วสิ ถ้าเด็กที่โตแล้วคิดถึงแม่จริง ๆละก็นั่งรถโดยสารมาหาแม่ก็ได้นี่นา” เหมยเหมยผลักภาระไปให้ลูกแทน
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนได้ยินเช่นนั้นก็คิดว่ามีเหตุผลเหมือนกัน ตอนเธออายุ 13 ปียังคลุกตัวอยู่แต่ในร้านเกมด้วยซ้ำ!
“ก็ใช่…ลูกชายเขาไม่เคยมาหาแม่เลยสักครั้งเลยเหรอ? ไม่ใช่ไม่รู้ว่าแม่ทำงานที่ไหนหรอกนะ!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกทะแม่ง ๆ
“เป็นไปไม่ได้หรอก ลูกชายเขาไม่รู้ งั้นพี่ฮวาบอกไม่เป็นหรือไง เดาว่าน่าจะมีเหตุผลอื่นมากกว่า!”
เหมยเหมยไม่อยากคุยเรื่องพี่ฮวาต่อแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมพอเมื่อครู่เธอได้ฟังเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนบอกว่าผู้หญิงคนนี้ร้องไห้อยู่บ่อย ๆ ในใจเธอก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก
คนที่อยากร้องไห้จริง ๆ ทำไมต้องอาศัยร้องจังหวะตอนที่คนเห็นอยู่บ่อย ๆด้วยล่ะ?
อย่างตอนเด็ก ๆเธอเองก็ขี้แงเลยมักหลบมุมร้องไห้ดี ๆ หรือไม่ก็ร้องปล่อยโฮต่อหน้าไปเลย แต่เธอจะไม่แอบร้องหรือแอบแบบให้คนอื่นเห็น เธอมักรู้สึกว่าเป็นการแสดงมากกว่า!
อาจจะเพราะเธอคิดมากไปละมั้ง หวังว่าเธอจะคิดมากไปเองนะ!
เหมยเหมยลุกขึ้นเตรียมไปจ่ายเงินให้ร้านเครื่องประดับ ในนั้นมีบางจุดที่คิดยอดเงินไม่ถูก เธอต้องถามต่อหน้าผู้จัดการให้ชัดเจน ถึงแม้เธอจะไม่ได้ใส่ใจเงินเล็กน้อยพวกนั้น แต่เธอจะมาเป็นแพะรับบาปเรื่องนี้ไม่ได้
เธออดเหลือบมองไปทางพี่ฮวาไม่ได้ เวลานี้เธอถึงเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอมักจะมองพี่ฮวาบ่อย ๆ เพราะเสื้อผ้าและรองเท้าที่เธอใส่…ล้วนแต่เป็นของแบรนด์ดัง เพราะกลิ่นอายของเธอเป็นสาวบ้านนอก ต่อให้เธอจะใส่เสื้อผ้าแบรนด์ดังก็ถูกกลิ่นอายความเป็นบ้านนอกกลบอยู่ดี
“เสื้อผ้าที่หล่อนใส่เธอเป็นคนซื้อให้เหรอ?” เหมยเหมยถาม
“ใช่…ตอกแรกฉันจะรื้อชุดเก่าของฉันมาให้ใส่แต่ฉันผอมเกินไปเลยดูคับไปหน่อย ฉันเลยทำได้แค่ซื้อชุดใหม่ให้” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยอย่างได้ใจ ทั้งยังเผลออวดทรวดทรงตัวเองไปอีกด้วย
เหมยเหมยจ้องเขม็งอย่างหงุดหงิดพร้อมเอ่ยเสียงต่ำว่า “หล่อนไม่มีเสื้อผ้าใส่เองหรือไง?”
……………………………….
