ตอนที่ 2959 ตายสถานเดียว
ทุกคนต่างตกใจมองขึ้นไปด้านบนอย่างพร้อมเพรียง มีหญิงสาวชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งหน้าซีดเผือดรีบพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เธอจำเสียงคนที่ร้องโหยหวนนั้นได้เพราะเขาเป็นคู่หูของเธอนั่นเอง
เขาขึ้นไปเก็บสตรอว์เบอร์รีเมื่อสิบห้านาทีก่อน
“เกิดอะไรขึ้น? หมอนั่นพูดอะไรเหรอ?” เจสันกำลังซดน้ำซุปอย่างเอร็ดอร่อย คู่หูของเขาอย่างปิแอร์ถูกเขาลากมาปิ้งมันเทศทานด้วยกัน แถมยังแบ่งลูกชิ้นเนื้อให้คู่หูอย่างปวดใจไปลูกหนึ่ง
ชายชาวญี่ปุ่นที่ไปเก็บสตรอว์เบอร์รีเผลอพูดภาษาแม่ออกมาภายใต้สถานการณ์คับขัน เจสันกับปิแอร์ฟังไม่เข้าใจ
“ฉันไปดูหน่อยแล้วกัน!” ปิแอร์รีบพุ่งตรงไปทางเนินเขาพร้อมเพื่อนร่วมทางอีกหลายคนเพราะต่างอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เล่อเล่อทำท่าสงสัยไม่ต่างกัน “ฉันไปดูด้วยอีกคน”
เสี่ยวเป่าฉุดตัวเธอไว้ “แค่ถูกงูกัดเท่านั้นแหละ”
เล่อเล่อเลิกคิ้ว เธอนึกถึงรอยยิ้มแปลก ๆบนหน้าเสี่ยวเป่าตอนที่หมอนั่นเดินขึ้นเนินเขาก่อนหน้านี้ก็อดถามไม่ได้ว่า “พี่รู้แต่แรกแล้วว่าบนนั้นมีงู?”
“ทานผลไม้หลังอาหารหน่อยแล้วกัน รสชาติไม่เลวเลย”
เสี่ยวเป่าไม่ได้ตอบคำถามแต่หยิบสตรอว์เบอร์รีที่ร้อยเรียงกันเป็นพวงบนกิ่งไม้ยื่นให้เล่อเล่อ
เขารู้อยู่แล้วว่าในหลุมงูนั่นมีงูพิษห้าก้าว[1]สองสามีภรรยาอยู่คู่หนึ่ง แม้จะอยู่ในช่วงกลางฤดูใบไม้ร่วงแต่ถ้ามีใครกล้าป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบ้านพวกมันอย่างไม่กลัวตาย สองสามีภรรยาคู่นี้ก็ย่อมไม่มีทางปล่อยผู้บุกรุกไปอย่างแน่นอน
ยิ่งกว่านั้นเมื่อกี้ตอนที่เขาไปเก็บสตรอว์เบอร์รีก็เพิ่มพลังให้สองสามีภรรยาคู่นี้ไปด้วยอีกนิด…
เล่อเล่อยิ้มอย่างเข้าใจแล้วยกนิ้วโป้งให้เขาหยิบเอาสตรอว์เบอร์รีลูกหนึ่งใส่ปากเสี่ยวเป่าพลางกระซิบว่า “ฉันได้ยินเสี่ยวจูบอกมาว่าในภูเขาสือว่านมีต้นไม้กินคนด้วย หรือเราจะลองสักหน่อยดี?”
คนพวกนี้น่ารำคาญจะตายชัก งั้นก็จัดการฆ่าเป็นปุ๋ยต้นไม้บนภูเขาแห่งนี้ไปเสียเลย
เสี่ยวเป่าดีดหน้าผากเธอเบา ๆทีหนึ่งพร้อมเอ่ยเตือน “เธอห้ามลงมือเด็ดขาด ไม่งั้นไม่มีเนื้อให้ทานนะ”
เล่อเล่อหัวเราะคิกคัก “ฉันไม่ทำอะไรแน่ ๆ พี่ลงมือเองเถอะ!”
เสี่ยวเป่าไม่ตอบแต่คีบลูกชิ้นเนื้อให้เล่อเล่ออีกหนึ่งชิ้น ส่วนตัวเองก็เริ่มทานอย่างช้า ๆ การเดินขึ้นเขาต้องใช้พลังกายมหาศาลเลยต้องทานเนื้อเยอะหน่อยถึงจะไหว
“คนที่ชื่อโคอิซูมิถูกงูพิษฉกตายไปแล้ว” ปิแอร์เดินลงมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เจสันวาดไม้กางเขนกลางอากาศด้วยท่าทางเกินจริง “พระเจ้าคุ้มครองเขาเถอะ อืม…ซุปนี่อร่อยมากเลย อร่อยจนอยากตาย…”
ถูกงูพิษฉกกลางเขาใหญ่แบบนี้ มีผลลัพธ์เพียงอย่างเดียว–นั่นก็คือตายสถานเดียว
ปิแอร์แย่งถ้วยในมือเจสันมาแล้วซดน้ำซุปที่เหลือหมดในครั้งเดียว จากนั้นก็เช็ดปากทีหนึ่งอย่างอิ่มเอมใจ จากนั้นก็เขี่ยมันเทศดำปี๋จากกองไฟออกมาหลายลูกแล้วปอกเปลือกค่อย ๆทานทีละลูก
เจสันโมโหแทบตายแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลยได้แต่มองเสี่ยวเป่าตาแป๋วหวังว่าจะได้น้ำซุปมาทานอีกสักถ้วย
เสี่ยวเป่ามองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่งแล้วจัดการเทน้ำซุปที่เหลืออยู่ก้นหม้อเพียงนิดใส่ถ้วยเล่อเล่อ เจสันถอนหายใจอย่างเสียใจทีหนึ่งก่อนจะเริ่มปอกมันเทศทาน
หลายคนกำลังหามชายชาวญี่ปุ่นลงมาแต่ชายหนุ่มสลบหมดสติไปแล้ว แขนขวาของเขายังมีเลือดไหลไม่ขาดสาย เสี่ยวเป่ามองไปก็เห็นว่านิ้วโป้งหายไปแล้ว
เสี่ยวเป่ากระตุกยิ้มมุมปากแล้วหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว เพราะถึงจะตัดแขนไปทั้งข้างก็ห้ามพิษไม่ทันแล้วล่ะ
อิทธิฤทธิ์พิษของงูพิษห้าก้าวหลังได้รับพลังเพิ่มจากเขาแม้แต่ฮิปโปยังตายได้เลย!
“รีบช่วยโคอิซูมิคุงหน่อย ใครก็ได้ช่วยเขาที…” หญิงสาวที่เป็นคู่หูของโคอิซูมิตะโกนร้องอย่างกระวนกระวาย
ทุกคนต่างเงียบกริบ ถ้าอยู่ในเมืองอาจจะหาทางส่งไปช่วยชีวิตที่โรงพยาบาลได้ ตอนนี้อยู่กลางป่าที่เรียกฟ้าฟ้าไม่ขาน เรียกดินดินไม่ตอบ พวกเขาจะมีวิธีอะไรได้?
หนำซ้ำ…ยังเป็นคู่แข่งอีกต่างหาก…ตายหนึ่งคนก็น้อยลงไปอีกคน
ดีออก!
……………………………
ตอนที่ 2960 ขาดไปคนหนึ่ง
“ขอร้องพวกคุณล่ะ…ได้โปรดช่วยเขาทีเถอะ ฉันรู้ว่าคุณต้องมีวิธีแน่ ๆ!”
หญิงสาวคู่หูของโคอิซูมิวิ่งมาร่ำไห้อ้อนวอนตรงหน้าเสี่ยวเป่า
หญิงสาวคู่หูคนนี้หน้าตาสะสวยหุ่นดีและเป็นประเภทอกอึ๋มที่ผู้ชายชอบที่สุด เล่อเล่อจำได้ว่าตอนแนะนำตัวหล่อนชื่อว่าคิมิโกะ
“ขอโทษนะ เสียใจด้วย!” เสี่ยวเป่าพูดเสียงเรียบแล้วดึงมือที่ถูกคิมิโกะคว้าไว้ออก
นอกจากเล่อเล่อ เหมยเหมยและหานเหมย เขาไม่ชอบใจอย่างมากที่มีเพศตรงข้ามมาใกล้ชิด อยู่ให้ห่างได้เท่าไรยิ่งดี
“คุณต้องมีวิธีแน่ ๆ…การแพทย์ที่ฮวาเซี่ยเก่งมากนี่ ขอร้องละช่วยโคอิซูมิคุงด้วยเถอะ!” คิมิโกะจับมือเสี่ยวเป่าอีกครั้ง ร้องไห้น้ำตานองหน้าทำเอาคนมองรู้สึกสงสาร
เล่อเล่อหนังตากระตุกแล้วก้าวยาวเข้าไปดึงมือคิมิโกะออกพร้อมเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “การแพทย์ที่นี่เก่งก็จริง แต่เขาไม่ใช่คุณหมอสักหน่อยแล้วจะช่วยอย่างไร?”
อย่าคิดว่าเธอไม่เห็นนะว่ายัยปีศาจจิ้งจอกนมโตคนนี้จงใจทำตัวน่าสงสารเพื่อยั่วเสี่ยวเป่า เธอไม่รู้สึกได้ถึงความเสียใจจากยัยปีศาจจิ้งจอกนี่เลยสักนิด สายลับที่ผ่านการฝึกฝนโดยเฉพาะเลือดเย็นกันทั้งนั้น แล้วจะเสียใจกับคู่หูที่มีมิตรภาพจอมปลอมได้อย่างไร!
อยากยั่วเสี่ยวเป่าต่างหากสิเรื่องจริง!
คิมิโกะเอามือปิดหน้าร้องไห้เหมือนถูกรังแกอย่างไรอย่างนั้น สายตาเหลือบมองไปทางเสี่ยวเป่าเป็นระยะ ๆทำเอาเล่อเล่อโมโหจนได้แต่กัดฟันกรอด ต่อหน้าเธอยังกล้าส่งสายตาอีก…
“เพื่อนของเธอไม่หายใจแล้ว!” เล่อเล่อตะโกน
คิมิโกะสะดุ้งเฮือกรีบกลับไปอยู่ข้าง ๆโคอิซูมิ ชายดวงซวยผู้นี้แววตาล่อยลอยและหายใจโรยริน
“โคอิซูมิคุง…” คิมิโกะร่ำไห้ไม่หยุด การแสดงดีไม่หยอก ดีกว่าพวกนักแสดงหนุ่มหล่อสาวสวยหน้าละอ่อนพวกนั้นมากโข
แต่ฝีมือการแสดงดีแค่ไหนก็ยื้อชีวิตของเขาไว้ไม่ได้ ห้านาทีผ่านไปชายดวงซวยนั่นก็พรูลมหายใจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตออกมาแล้วไปรายงานตัวที่ปรโลกแล้ว
คาดว่าจนตายเขาก็ไม่มีทางรู้ว่างูที่จำศีลไปแล้วแท้ ๆ ทำไมอยู่ ๆถึงมาจู่โจมเขาได้?
ทุกคนช่วยกันขุดหลุมใหญ่เพื่อฝังศพของโคอิซูมิ ทุกคนดูใจเย็นกันมาก แค่คนตายเท่านั้นเอง สำหรับพวกเขาแล้วเรื่องทานข้าวยังสำคัญกว่าอีก
บนต้นไม้ใหญ่ไกลออกไป มีสองคนจากกลุ่มมังกรยืนทำหน้าครุ่นคิดบนกิ่งไม้ที่แผ่กิ่งก้านเขียวชอุ่ม
คนหนุ่มกว่าชื่อหลงถู่ คนอายุมากกว่าชื่อหลงเฟิง สมาชิกกลุ่มมังกรล้วนสกุลหลงกันทั้งหมด ส่วนชื่อจะถูกตั้งขึ้นตามพลังวิเศษของพวกเขา
หลงถู่กระโดดเบา ๆทีเดียวก็ลงไปเหยียบบนพื้นด้วยเสียงเงียบกริบ สองมืออังสัมผัสพื้นดินพลางหลับตา ผ่านไปพักหนึ่งหลงถู่ถึงลืมตาขึ้นพร้อมทำหน้าแปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้น?” หลงเฟิงก็กระโดดลงมาเช่นกัน
“ฉันก็รู้สึกได้ไม่ชัดเจนนัก รู้แค่ว่าเป็นฝีมือของหนิงเสี่ยวเป่า” หลงถู่ตอบ
พลังวิเศษของเขามาเป็นพัก ๆและใช่ว่าจะสัมผัสได้อย่างแม่นยำทุกครั้ง ฉะนั้นจึงได้รับข้อมูลได้ไม่ครบนัก
หลงเฟิงขมวดคิ้ว ก่อนมาลูกพี่ก็เคยกำชับไว้แล้วว่าหนิงเสี่ยวเป่านั้นยากจะคาดเดาได้ กระทั่งตอนนี้กลุ่มมังกรก็ยังสืบไม่เจอว่าหนิงเสี่ยวเป่ามีพลังวิเศษเป็นอะไร แต่พอจะมั่นใจได้ว่าหนิงเสี่ยวเป่ามีพลังวิเศษแน่นอนแถมไม่ธรรมดาเสียด้วย
“ค่อย ๆตามไปแล้วกัน คนพวกนี้ตายไปก็ดี” หลงเฟิงดึงแขนหลิงถู่ให้กระโดดขึ้นต้นไม้ เมื่อครู่เสี่ยวเป่ามองมาทางนี้ สายตาของเขาทำเอาหลงเฟิงรู้สึกลนเล็กน้อย ทั้งยังมักรู้สึกว่าถูกอีกฝ่ายสังเกตเห็นแล้วอย่างไรอย่างนั้น
“ไม่ต้องดูแล้ว พวกเขาจะตายไม่ได้เชียว” เล่อเล่อก็สังเกตเห็นพวกหลงเฟิงที่อยู่ไกลออกไปตั้งแต่แรกเช่นกันพลันหลงคิดว่าเสี่ยวเป่าคิดจะลงมือจัดการสองคนนี้เสียอีก
เสี่ยวเป่าอมยิ้มน้อย ๆ “แค่ดูเฉย ๆ มีคนหนึ่งพลังวิเศษแปลกมาก ไปกันเถอะ!”
“พวกเน่าเน่าจะมาถึงเมื่อไร?” เล่อเล่อสะพายกระเป๋าใบใหญ่ที่สุด สำหรับเธอแล้วน้ำหนักไม่กี่สิบกิโลกรัมนั้นเบาเหมือนไม่ได้สะพายอะไรด้วยซ้ำ
“ตอนบ่ายน่าจะตามเรามาทัน เดินช้า ๆหน่อยแล้วกัน”
คนอื่น ๆก็เก็บข้าวของทยอยกันเดินทางต่อไป เพียงแต่ในทีมขาดไปคนหนึ่ง…
………………………….
[1] งูพิษห้าก้าว งูพิษชนิดหนึ่งที่ถูกจัดอยู่ในตระกูลงูหางกระดิ่ง อาศัยอยู่อย่างชุกชุมทางตอนใต้ของไต้หวันที่มีตำนานเล่าขานกันว่าหากถูกพิษของมันเข้า ไม่เกินห้าก้าวก็จะตาย
