ตอนที่ 2947 ทำอะไรในฝัน
พอทานเนื้อและผักทุกอย่างจนเกลี้ยงจานเล่อเล่อก็เรออิ่มแปล้อย่างอิ่มอกอิ่มใจ ความง่วงก็คืบคลานเข้ามาพร้อมหาวหวอดใหญ่
“นอนแล้วนะ…” เล่อเล่อหาวอีกครั้ง
แต่เสี่ยวเป่ากลับรู้สึกหนาวสะท้านเฮือก ฝืนยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เธอนอนในรถแล้วกัน เดี๋ยวพี่นอนในถุงนอนด้านนอก”
“เดี๋ยวฉันนอนในถุงนอนเองพี่ไปนอนบนรถเถอะ ร่างกายฉันแข็งแรงกว่าพี่เยอะ” เล่อเล่อหยิบถุงนอนออกมา แล้วเตรียมเอนตัวลงนอนโดยไม่พูดอะไรอีก
เสี่ยวเป่ากลับไม่เห็นด้วย เขาเป็นผู้ชายและยังเป็นพี่ชายด้วย เขาจะปล่อยให้น้องเล่อเล่อมานอนที่พื้นแบบนี้ได้อย่างไร แต่ทว่า…
“ถ้าไม่เห็นด้วยก็นอนมันบนรถด้วยกันนี่แหละ!” เล่อเล่อจ้องตาเขม็ง เสี่ยวเป่าเลยรีบหุบปากทันทีและนอนหลับบนรถอย่างว่าง่าย
หลังจากนอนหลับฝันดีมาตลอดทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้นเล่อเล่อก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยกลิ่นหอมหวน เสี่ยวเป่ากำลังย่างไก่อยู่ บนพื้นมีเศษขนไก่ป่าเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด เสวี่ยเสวี่ยน้ำลายไหลย้อยมองไก่หอมกรุ่นในมือของเสี่ยวเป่าตาปริบ ๆ
“แกกับเจ้านายของแกแบ่งกันคนละครึ่งนะ” เสี่ยวเป่าหยิบมีดมาแบ่งเป็นสองท่อนแล้วเอาครึ่งหนึ่งให้เสวี่ยเสวี่ย
ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเสี่ยวเป่าโรยเครื่องปรุงรสแล้วห่อด้วยใบหวูถงสะอาดวางไว้ข้างกองไฟ จากนั้นก็หยิบบะหมี่มากำหนึ่งเตรียมทำบะหมี่ซุปไก่ เล่อเล่อทานจุ ไก่ย่างแค่ครึ่งตัวคงไม่พอ เขาต้องทำบะหมี่เพิ่มถึงจะพออิ่ม
เล่อเล่อเห็นเสี่ยวเป่าที่กำลังวุ่น ๆทำอาหารอยู่ ปากก็ยกยิ้มพร้อมความรู้สึกอบอุ่นใจ
เธออยากให้ทุกเช้าหลังจากนี้ถูกปลุกด้วยฝีมือทำอาหารของพี่เสี่ยวเป่าทุกวันเลย
“ตื่นแล้วเหรอ? อาบน้ำเสร็จแล้วมากินข้าวกัน” เสี่ยวเป่ายิ้มน้อย ๆให้เธอ
เล่อเล่อตื่นนอนอย่างว่าง่าย เก็บถุงนอนแล้วไปอาบน้ำแบบลวก ๆ จากนั้นก็มานั่งข้างเสี่ยวเป่าราวกับเด็กน้อยที่เชื่อฟังเหมือนย้อนเวลากลับไปตอนเด็ก ๆ ตอนเด็กเล่อเล่อซนอย่างกับปีศาจแต่เธอจะเรียบร้อยราวกับตุ๊กตาเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าเสี่ยวเป่าเท่านั้น
“ไก่ย่างรสชาติเป็นอย่างไรบ้าง? เติมเกลือหน่อยไหม?” เสี่ยวเป่าถามขึ้น
“อร่อย…พี่ก็กินด้วยกันสิ” เล่อเล่อฉีกน่องไก่แล้วยัดเข้าปากเสี่ยวเป่า ส่วนตัวเองก็กัดปีกไก่คำโต
เสี่ยวเป่ากัดคำหนึ่งแล้วเอาน่องไก่คืนให้เล่อเล่อ ยิ่งอายุมากขึ้นเขาก็ยิ่งชอบทานเนื้อน้อยลง ในหนึ่งเดือนเขาทานผักเกินครึ่งเดือนด้วยซ้ำ ส่วนเวลาอื่นก็ทานบ้างเล็กน้อย ลำพังแค่ไข่กับนมก็เพียงพอสำหรับเสริมโปรตีนแล้ว
เล่อเล่อรับเอาน่องไก่ที่เสี่ยวเป่ากัดไปคำหนึ่งมาแล้วยัดใส่ปากตัวเองต่ออย่างไม่ลังเลใจ แถมจุดที่กัดก็เป็นจุดที่เสี่ยวเป่ากัดพอดี เสี่ยวเป่าเพิ่งนึกได้กำลังจะอ้าปากเตือน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดีเลยอดหน้าแดงไม่ได้
“พี่กัดไปแล้ว เธอเอาให้เสวี่ยเสวี่ยกินเถอะ” เสี่ยวเป่าพูดออกมาในที่สุด
เล่อเล่อกลอกตามองบน “พี่เป็นโรคที่แพร่เชื้อได้เหรอ? ฉันไม่ได้รังเกียจพี่สักหน่อย พี่จะดัดจริตไปทำไม?”
ใบหน้าของเสี่ยวเป่าแดงขึ้นกว่าเดิม เขาไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วก้มหน้าดื่มซุปต่อ เล่อเล่อเห็นหน้าแดงซ่านก็เดาออกว่าเขาคิดอะไรอยู่จึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วกระซิบข้างหูว่า “พวกเราสองคนเคยจูบกันแล้ว แค่กินน่องไก่ที่พี่เคยกัดจะเป็นอะไรไป”
“แค่ก ๆ…”
เสี่ยวเป่าที่กำลังดื่มซุปอยู่สำลักไอค่อกแค่กอย่างหนักเพราะตกใจคำพูดของเล่อเล่อ เล่อเล่อแค่นเสียงลำพองใจแล้วตบหลังของเสี่ยวเป่าอย่างแรงจนปอดแทบทะลุออกมา
“ทำไมพี่ต้องอายขนาดนั้นด้วย? ตอนพี่จูบฉันคืนนั้นพี่ไม่เห็นอายเลยสักนิด อีกอย่างในฝันพี่ก็ยังเรียกชื่อฉันด้วย หนิงเสี่ยวเป่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ในฝันของพี่กันแน่? กำลังนอนกับพี่ใช่ไหม?” คำพูดของเล่อเล่อทำเอาตกใจสุดขีด
“แค่ก ๆ…”
เสี่ยวเป่าที่เพิ่งจะดีขึ้นก็กลับมาสำลักเกือบตายอีกครั้งพร้อมความรู้สึกละอายใจ
เพราะ…เล่อเล่อเดาถูกไง ในห้วงฝันเขากำลังนอนกับน้องเล่อเล่ออยู่จริงแต่จะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด
………………………………….
ตอนที่ 2948 ด้านหลังมีคน
หลังจากทานอาหารมื้อเช้าแสนอร่อยพร้อมยียวนหนุ่มหล่อเสร็จ เล่อเล่อก็อารมณ์ดีสุดขีด เธอเปิดมือถือหมายจะเล่นเกมสักหน่อย โทรศัพท์มือถือของเธอมีฟังก์ชั่นระบุตำแหน่งดาวเทียมที่ล้ำสมัยที่สุดในโลก ดังนั้นต่อให้อยู่ในป่าหรือบนเขามือถือก็ยังมีสัญญาณอยู่ดีและแบตทนทานใช้ได้นานมากด้วย
แน่นอนว่ามือถือของเสี่ยวเป่าก็เช่นเดียวกัน ราคาสูงลิ่ว ทั้งยังเป็นของดีที่แม้จะมีเงินก็ซื้อไม่ได้
เล่อเล่อเพิ่งจะเปิดเครื่องเน่าเน่าก็โทรเข้ามาทันที “พี่…พี่เป็นคนบอกสือเอ้อร์ใช่ไหม?”
“สือเอ้อร์ไปหานายเหรอ?” เล่อเล่อถามด้วยความอยากรู้
เน่าเน่าอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เขารู้ว่าพึ่งพี่สาวไม่ได้จริง ๆ แค่เวลาสองเดือนก็เก็บเป็นความลับไม่ได้ เขากลัวลี่สือเอ้อร์ยัยบ้านั้นจริง ๆ เดิมทีนึกว่าจะซ่อนตัวอยู่ที่อเมริกาได้สักพักแต่เท่าที่ดูตอนนี้เขาคงมองโลกในแง่ดีเกินไป
“หล่อนกำลังทำเรื่องเข้าเรียน…” เน่าเน่าทอดถอนใจ น่าปวดศีรษะจริง ๆ ตอนนี้เสี่ยวเป่าเจอคนในพื้นที่แล้วเลยถามทางอยู่ แต่คนในท้องที่พูดภาษากลางไม่เป็นแถมสำเนียงท้องถิ่นชัดมากและเสียงดังมากด้วย
“พี่อยู่ไหน? ทำไมถึงมีเสียงสำเนียงอวิ๋นกุ้ยได้ล่ะ” แค่เน่าเน่าได้ยินก็ฟังออกทันที
เล่อเล่ออยากจะแต่งเรื่องหลอกสักหน่อยแต่เน่าเน่าเดาออกอย่างรวดเร็ว “พี่อยู่กับพี่เสี่ยวเป่าใช่ไหม? พวกพี่ไปออกสำรวจกันที่อวิ๋นกุ้ยเหรอ? อยู่ไหน…ผมไปด้วย พี่ส่งตำแหน่งที่อยู่ให้ผมที”
เน่าเน่ารู้สึกตื่นเต้นเพราะเขากำลังว่างจนรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่พอดี ออกไปผจญภัยก็ดีเหมือนกัน แถมหลบลี่สือเอ้อร์ยัยน่ารำคาญนี่ได้ด้วย
เล่อเล่อไม่อยากตอบรับเลยสักนิด ทำไมโลกสองคนของเธอกับเสี่ยวเป่าต้องมีก้างขวางคอโผล่มาด้วย!
“เปล่าสักหน่อย วางสายละนะ!” เล่อเล่อตัดสายทิ้งทันที
แต่ผ่านไปไม่นานมือถือของเสี่ยวเป่าก็แผดเสียงดังขึ้นและยังคงเป็นเน่าเน่าที่โทรมา เสี่ยวเป่าแชร์โลเคชั่นให้อย่างรวดเร็ว อันที่จริงเขาอยากให้เน่าเน่ามาเช่นกันเพราะเขาจะได้ไม่ต้องกังวลว่ากลางคืนเล่อเล่อจะปีนขึ้นเตียงเขาหรือเปล่า
“พี่เสี่ยวเป่ารอหน่อยนะ ผมไปซื้อตั๋วเดี๋ยวนี้แหละ”
เน่าเน่าวางสายอย่างสุขใจแล้วซื้อตั๋วเที่ยวบินฮ่องกงที่เร็วที่สุด เขาไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ ๆกวาดซื้อของทุกอย่างแล้วอุ้มคุณชายฉิวไปขึ้นเครื่องที่สนามบินอย่างเร่งรีบ
ก่อนขึ้นเครื่องเขาขบคิดสักพักแล้วส่งข้อความไปหาเสี่ยวจู
“ฉันจะไปท่องสำรวจ ถ้าสนใจก็มาหาฉัน!”
เขาไม่ได้บอกว่าไปที่ไหน ถ้าเสี่ยวจูอยากจะไปอย่างไรก็หาเจอแน่นอน
เสี่ยวเป่าถามทางเรียบร้อย ภูเขาหนิวเหว่ยอยู่ไม่ไกลนักขับรถไปใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็ถึง แต่เพราะเขาลูกนั้นชันมากคนในพื้นที่จึงไม่ขึ้นเขาจากทางนั้นเท่าไหร่ ตอนศึกสงครามถ้าทหารญี่ปุ่นมากวาดล้างหมู่บ้าน ชาวบ้านในพื้นที่ถึงจะหลบขึ้นเขาหนิวเหว่ยเพื่อหลบการกวาดล้างของเหล่าทหารญี่ปุ่น
“พวกเราค่อย ๆเดินไปกันเถอะ น่าจะอีกหลายวันกว่าเน่าเน่าจะมาถึง” เสี่ยวเป่าเอ่ย
เล่อเล่อแค่นเสียงฮึเดินตามหลังไปอย่างไม่พอใจ อย่านึกว่าหาก้างขวางคอมาแล้วเธอจะยอมแพ้นะ ฮึ…เน่าเน่าเป็นน้องชายเธอ พอถึงตอนนั้นต้องกลายเป็นผู้ช่วยเธออย่างแน่นอน!
พวกเขาสองคนค่อย ๆเดินขึ้นเขาไป สำหรับชาวบ้านทางอาจจะชันแต่สำหรับพวกเขาสองคนถือว่าเป็นทางเรียบตรงเดินได้สบายมาก
ทว่าเพิ่งเดินขึ้นไหล่เขาไปได้ครึ่งทางสีหน้าของเสี่ยวเป่าก็ขรึมลงกระซิบเสียงเบาว่า “คนของทีมมังกรตามมาด้านหลัง แถมยังมีพวกกลุ่มอิทธิพลอื่นอีกบางส่วนและคนสัญจรไปมาอีกหลายคน”
เล่อเล่อแค่นเสียงเย็นชา “ไม่กลัวหรอก หากขึ้นเขาไปแล้วต้องฟังเราเท่านั้น ถ้าไม่ฟังก็ฆ่าให้ตายแล้วเอาไปป้อนหมาป่ากินซะ!”
เสี่ยวเป่าพยักหน้ารับแล้วเอ่ยเตือน “คนอื่นยังไงก็ได้ แต่พยายามอย่าไปปะทะกับคนของทีมมังกรซึ่ง ๆหน้า”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าพวกเขาอยู่กันเป็นหรือเปล่า” เล่อเล่อคำราม
เธอรู้กฎเกณฑ์ข้อห้ามของเสี่ยวเป่าดีเพราะเขากลัวว่าจะสร้างเรื่องเดือดร้อนให้พ่อของเธอ แต่ในหุบเขาป่าลึกขนาดนี้ถ้าฆ่าใครตายคงไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ
แน่นอนว่าคนพวกนี้อย่าได้มาหาเรื่องเป็นดีที่สุด!
……………………………
