ตอนที่ 2941 เทปม้วนหนึ่ง
กู้เฟยหรันมองเล่อเล่ออย่างแปลกใจ “แค่โทรหาก็ติดต่อได้แล้วนี่!”
คำถามของคุณเหยียนฟังดูแปลก ๆ ตอนนี้เป็นยุคแห่งสังคมอัจฉริยะ แล้วจะมีใครติดต่อกันไม่ได้อีกเหรอ?
เว้นเสียแต่ฝ่ายตรงข้ามไม่อยากติดต่อคุจึงปิดโทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทุกอย่าง
เล่อเล่อกะพริบตาปริบ ๆแล้วย้อนถามว่า “คุณโทรหาหนิงเสี่ยวเป่าเหรอ? เขามีมือถือเหรอ?”
กู้เฟยหรันแปลกใจยิ่งกว่าเดิม “เสี่ยวเป่ามีมือถืออยู่แล้วนะ คุณเหยียนไม่รู้เหรอ?”
ไม่ใช่น้องสาวเหรอ?
ทำไมถึงไม่รู้ว่าพี่ชายมีมือถือล่ะ?
เล่อเล่อกำหมัดแน่นพร้อมเส้นเลือดปูดโปนแล้วเค้นเสียงผ่านไรฟันว่า “เมื่อก่อนไม่รู้แต่ตอนนี้รู้แล้ว คุณช่วยบอกเบอร์โทรศัพท์ของเสี่ยวเป่าหน่อยได้ไหม?”
“ได้อยู่แล้ว เอางี้คุณเหยียนเอาไอดีวีแชทมา เดี๋ยวผมส่งให้ทางวีแชท” กู้เฟยหรันพูดพลางอมยิ้มแอบนึกดีใจเพราะกำลังกังวลกลัวไม่มีข้ออ้างขอช่องทางการติดต่ออยู่แหนะ!
เล่อเล่อโชว์คิวอาร์โค้ดให้อย่างรวดเร็ว กู้เฟยหรันบอกเบอร์โทรศัพท์ของเสี่ยวเป่าแล้วเอ่ยอย่างเสียดายว่า “เสี่ยวเป่าไม่เคยเล่นวีแชทหรือคิวคิวเลยทำได้แค่โทรหาเขา”
เขามักรู้สึกว่าหนิงเสี่ยวเป่าควรมีชีวิตอยู่ในยุคกลาง เขาเป็นคนวัยหนุ่มสาวในสังคมอัจฉริยะแต่กลับหัวโบราณคร่ำครึยิ่งกว่าคนวัยชราเสียอีก ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ
“ขอบคุณมาก วันหลังจะเลี้ยงข้าวตอบแทนนะ!”
เล่อเล่อโบกมือลากู้เฟยหรันเรียกแท็กซี่แล้วบอกคนขับรถว่าไปภูเขาฝูหนิว
กู้เฟยหรันถอนหายใจด้วยความผิดหวังและจากไปอย่างเงียบ ๆ
วันนี้มีคนมาไหว้พระที่ภูเขาฝูหนิวจำนวนไม่น้อยซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนต่างถิ่น มีกลิ่นหอมของไม้จันทน์ลอยตลบอบอวลอยู่เหนือวัด เสี่ยวเป่าและและชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบยืนอยู่กลางสวนแต่ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ
ฝ่ายชายดูท่าทียำเกรงโค้งตัวเล็กน้อยเอ่ย “นายน้อย นายท่านให้ผมมาหาแล้วมอบสิ่งนี้ให้กับคุณ”
“คุณปู่ผมเสียชีวิตมาหลายสิบปีแล้ว” เสี่ยวเป่ามองชายหนุ่มอย่างเย็นชา เขาไม่เชื่อเลยสักนิด
“นายน้อยฟังสิ่งนี้ก่อนครับแล้วจะเชื่อคำพูดของผม”
ชายคนนั้นยื่นกล่องใบหนึ่งให้เสี่ยวเป่าซึ่งด้านในเป็นเทปม้วนหนึ่ง เสี่ยวเป่าตกตะลึงพร้อมแววตาแฝงความประหลาดใจเพราะบนกล่องมีอักษรเขียนอยู่ซึ่งแปลว่า…เสี่ยวเป่าเปิดเอง
“ผมเก็บเทปม้วนนี้มานานถึง 21 ปีจนถึงตอนนี้สามารถมอบให้นายน้อยกับมือได้แล้ว นายน้อยอย่าทำให้คุณปู่ท่านผิดหวังนะครับ!” ดวงตาของชายหนุ่มน้ำตาคลอเบ้าพร้อมความรู้สึกปริ่มใจ
เสี่ยวเป่าได้ฟังแล้วก็นึกแปลกใจ “คุณปู่ฉันหวังเรื่องอะไร?”
“นายน้อยฟังเทปก็จะทราบเองครับ”
เสี่ยวเป่าพาผู้ชายคนนั้นไปที่ห้องพักของเขาแล้วให้เณรน้อยช่วยนำเครื่องบันทึกเสียงมาให้ เขาแกะกล่องออกเทปม้วนนี้ยังดูใหม่อยู่ เสี่ยวเป่าลังเลเล็กน้อยก่อนจะเสียบเทปลงไปในเครื่องและกดปุ่มเล่น
“เสี่ยวเป่า ฉันคือปู่นะ ตอนนี้เธอคงโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พ่อของเธอคงไม่ได้เล่าเรื่องความรุ่งโรจน์ของบรรพบุรุษตระกูลหนิงให้ฟังอย่างแน่นอน…”
เทปหมุนไปเรื่อย ๆพร้อมเสียงของหนิงเฉินเซวียนที่ดังผ่านเครื่องมา เขาเล่าเรื่องยาวเหยียดอยู่นานจนคิ้วของหนิงเสี่ยวเป่าขมวดเป็นปมแน่นมากขึ้นเรื่อย ๆ
เขารู้สึกว่าเหมือนกำลังฟังเรื่องราวแฟนตาซีอยู่
เป็นจักรพรรดิงั้นเหรอ?
สมองของหนิงเฉินเซวียนเพี้ยนไปแล้วหรือไง?
แถมอยากให้เขาเพี้ยนตามไปด้วย แน่นอน…เขาคงไม่บ้าไปด้วยหรอก คนโง่เท่านั้นที่คิดจะเป็นจักรพรรดิ ทั้งยังต้องเป็นปรปักษ์กับรัฐบาลที่แข็งแกร่งอีก ใช่ว่าเขาจะใช้ชีวิตลำบากซะหน่อย
“นายน้อย…” ชายหนุ่มเรียกเขาพร้อมแววตาซ่อนความหวังไว้อยู่
เสี่ยวเป่าสีหน้าเรียบเฉยเอ่ยถามว่า “คุณเป็นลูกน้องของคุณปู่ผมเหรอ?”
“ครับ นายท่านรู้ล่วงหน้าว่าตัวเองจะเกิดเรื่องเลยส่งผมออกนอกเมืองแล้วให้ผมรอนายน้อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่ค่อยมาหา ผมหานายน้อยตั้งนานกว่าจะเจอ…” ชายหนุ่มพูดพลางน้ำตาไหลเป็นทาง
เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าที่อยู่ของนายน้อยจะประหลาดขนาดนี้ เขาเริ่มหาตั้งแต่ห้าปีที่แล้วแต่ทุกครั้งกลับไร้ผล ถ้าไม่ใช่เพราะปีนี้นายน้อยเข้าไปเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย เขาคงต้องหาจนตายก็ทำภารกิจที่นายท่านฝากฝังไว้ไม่สำเร็จ
……………………………………….
ตอนที่ 2942 ไม่สนใจเรื่องการกลับมาเป็นจักรพรรดิ
เสี่ยวเป่าอยากจะถามต่อแต่เสียงมือถือกลับดังขึ้นซึ่งเป็นเบอร์แปลกหน้าโทรเข้ามา เสี่ยวเป่าลังเลเล็กน้อยกดรับสาย
“หนิงเสี่ยวเป่า พี่เคยบอกว่าไม่ใช้มือถือไม่ใช่เหรอ? แล้วมือถือเครื่องนี้มันยังไงกัน?” เล่อเล่อตะโกนใส่ แม้จะมีมือถือกั้นอยู่แต่ก็ดังจนหูชาได้
เสี่ยวเป่าตกใจแล้วยกมือถือออกห่างจากตัวพร้อมใจเต้นมาถึงคอหอย
น้องเล่อเล่อรู้เบอร์มือถือเขาได้อย่างไรกัน?
เบอร์มือถือของเขามีเพียงเพื่อนไม่กี่คนและคุณอาเหยียนเท่านั้นที่รู้ อีกอย่างเพื่อนเหล่านั้นเล่อเล่อก็ไม่รู้จัก คุณอาเหยียนยิ่งไม่ให้เขาเข้าใกล้เล่อเล่ออยู่แล้วจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนให้ น่าแปลกจริง ๆ
“พี่เพิ่งใช้เลยยังไม่ทันได้บอก” เสี่ยวเป่าอธิบายอย่างรู้สึกผิด
“พี่รอฉันได้เลย อีกครึ่งชั่วโมงถึง!” เล่อเล่อวางสายคร้านจะฟังเสี่ยวเป่าอธิบาย รอเจอหน้าก่อนค่อยจัดการทีเดียว
ไม่อยากคบกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอ?
งั้นเธอก็จะตามติดวอแวเขาไปตลอดชีวิตแบบนี้แหละ อย่าหวังว่าจะสลัดเธอทิ้งได้เลย!
“คุณกลับไปเถอะ เก็บเงินพวกนี้ไว้แล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเถอะ!”
เสี่ยวเป่าล้วงหยิบบัตรใบหนึ่งออกมาแล้วส่งให้ชายคนนั้น เขามองออกว่าชีวิตของชายคนนี้ไม่ได้สุขสบายนัก แม้จะไม่เห็นด้วยกับความคิดเพี้ยน ๆของหนิงเฉินเซวียน แต่เขาก็ชื่นชมความจงรักภักดีของชายผู้นี้เพราะยังคงซื่อสัตย์กับคนที่ตายไปแล้วถึงยี่สิบปีซึ่งหาได้ยากจริง ๆ
“ขอบคุณนายน้อยครับ ผม…” ชายคนนั้นน้ำตาคลอเบ้า เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะรับบัตรธนาคารนั้นไป เขาขาดแคลนเงินจริง ๆและอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเสียที
“ไปเถอะ ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้วและอย่าบอกใครนะ” เสี่ยวเป่าส่งสัญญาณมือไปทางหน้าต่าง จากนั้นก็มีนกน้อยตัวหนึ่งบินเข้ามา
“คุณลงเขาตามนกตัวนี้ไป ข้างนอกอันตรายพอสมควร ระวังตัวด้วย”
เสี่ยวเป่าไม่ค่อยกังวลเรื่องความปลอดภัยของชายคนนี้นักเพราะจุดสนใจของคนเหล่านั้นไม่มีผลต่อชายคนนี้เท่าไหร่ เขาแค่กังวลว่าจะเจอเล่อเล่อเลยให้นกน้อยไปส่งก็เท่านั้นเอง
น้องสาวพละกำลังเยอะแถมอยากรู้อยากเห็นไปหมด ดังนั้นทางที่ดีสุดคือไม่เจอจะดีกว่า
ชายคนนั้นจากไปด้วยความซาบซึ้งใจและโล่งอกที่ภารกิจเสร็จสิ้นสักที เขาสามารถใช้ครึ่งชีวิตที่เหลือได้อย่างสงบสุขแล้ว!
หลังจากชายคนนั้นจากไปเสี่ยวเป่าก็หยิบหยกแขวนออกมาจากกระเป๋าตรงหน้าอกแล้วมองอย่างละเอียด
ในเทปหนิงเฉินเซวียนไม่ได้บอกว่าดูแผนที่ซ่อนสมบัติอย่างไร เขาบอกแค่ว่าให้เขาค่อย ๆศึกษาหยกแขวนชิ้นนี้ไป และต้องเป็นช่วงกลางคืนเท่านั้นถึงจะสามารถหาแผนที่ขุมสมบัติที่เขาทิ้งไว้เจอ ทั้งหาสมบัติเหล่านั้นเจอและทวงอำนาจของตระกูลหนิงกลับมาได้
เรื่องกลับมาเป็นจักรพรรดิไร้สาระพวกนี้เสี่ยวเป่าไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย แต่เขาสนใจสมบัติที่หนิงเฉินเซวียนทิ้งไว้มากกว่า
“หนิงเสี่ยวเป่า…พี่หมายความว่าไง…”
ประตูถูกชนจนเปิดออก เล่อเล่อพุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเกรี้ยวโกรธ
เสี่ยวเป่าตัวสั่นไม่กล้าจ้องตาเล่อเล่อจึงเบือนหน้าไปอีกทาง เรื่องนี้เขาทำไม่ถูกจริง ๆแต่เขาจำเป็นต้องทำแบบนี้ เพราะถ้าเล่อเล่อรู้เบอร์โทรศัพท์ของเขาก็คงรู้ว่าเขาอยู่ไหนได้ตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ
เขากังวลว่าเธอจะแอบปีนขึ้นเตียงเขาอีกจริง ๆ!
“นี่มันอะไรกัน? ทำไมพี่ยังใช้ของโบราณแบบนี้อยู่อีก?” เล่อเล่อเห็นเครื่องบันทึกเสียงก็นึกแปลกใจ
นี่มันยุคสมัยไหนแล้วยังใช้ของเก่าพวกนี้อีกเหรอ
เล่อเล่อกดปุ่มเล่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นเสียงของหนิงเฉินเซวียนก็ดังขึ้นจนทำเอาเธอตกใจแทบตาย พอฟังไปเรื่อย ๆท่าทีของเธอก็ดูเคร่งขรึมขึ้น
“ทำไมพี่ถึงมีเทปของคุณปู่พี่ได้ล่ะ?” เล่อเล่อถามด้วยความสงสัย
“มีคนเอามาให้ คนก็ตายไปแล้ว ของคงไม่จำเป็นต้องเก็บไว้อีก” เสี่ยวเป่าพูดเสียงเรียบแล้วหยิบเอาเทปออกมา ดึงฟิล์มที่อยู่ในม้วนเทปออกขยำจนเละแล้วจุดไฟเผา เพียงพริบตาเดียวก็มลายหายไป
……………………
