ตอนที่ 2963 ขี้เก๊กมันน่าต่อยจริงๆ
เสวี่ยเอ๋อร์กลับมาเร็วมากพร้อมปากที่คาบไก่ป่ามาด้วยหลายตัวโยนลงบนพื้น จากนั้นเสี่ยวเป่าก็ทำสัญลักษณ์มืออีกทีก่อนที่เสวี่ยเอ๋อร์จะวิ่งหายลับไปอีกครั้งเพราะนายผู้ชายบอกว่าไม่พอให้ไปล่ากลับมาอีกหลาย ๆตัว
“พวกเสี่ยวจูใกล้ถึงแล้ว” เสี่ยวเป่าบอกเสียงเบาแล้วเตรียมจัดการไก่ป่าที่ล่ามา
เล่อเล่อคว้าหมับแย่งมา “ฉันทำเอง พี่พักผ่อนก่อนเถอะ”
เสี่ยวเป่าไม่ได้แย่งงานเล่อเล่ออีกต่อไป การจัดการเรื่องพวกนี้เล่อเล่อถนัดมือกว่าอยู่แล้ว แต่เขาเองก็ไม่ได้พักอยู่เฉย ๆ แต่เอามันเทศป่าที่เหลือจากเมื่อเช้าไปล้างน้ำที่ธารน้ำกลางหุบเขา เหตุผลที่เลือกพักทานอาหารที่นี่ก็เพราะมีแหล่งน้ำอันสะอาดสะอ้าน
เขาจัดการปอกเปลือกมันเทศป่าชำระล้างจนสะอาดแล้วรวดเก็บใบต้นพริกไทยป่าอีกจำนวนหนึ่งรวมถึงเครื่องเทศอย่างขิงป่าต้นหอมป่า รอกลับไปอีกทีเล่อเล่อก็จัดการไก่ป่าทั้งสี่ตัวจนสะอาดเสร็จสรรพพร้อมวางอยู่บนใบไม้และกำลังจัดการไก่ป่าอีกสี่ตัวที่เสวี่ยเอ๋อร์ไปล่ามาใหม่
“มันเทศไม่เอาไปเผาแล้วเหรอ?” เจสันถามด้วยความสงสัย พอนึกถึงรสชาติหอมอร่อยของมันเทศก็กลืนน้ำลายอย่างหักห้ามใจไม่ได้
เสี่ยวเป่าตอบเสียงเบาโดยที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้า “ทานเหมือนเดิมซ้ำ ๆจะเบื่อเอา”
เจสันรู้สึกปวดใจเหลือเกิน…กลางป่าดิบที่ไม่เห็นแม้แต่ผีสักตัวแบบนี้ การเติมเต็มท้องให้อิ่มก็นับว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมากแล้ว แต่เจ้าหมอนี่กลับบอกว่าเบื่อหน่ายรสชาติอาหารจำเจหรือ?
ตาขี้เก๊กนี่มันน่าต่อยจริง ๆ!
ปิแอร์หิ้วไก่ป่าตัวหนึ่งกลับมาที่ดูสภาพค่อนข้างน่าอนาถไปสักหน่อย แม้เขาจะเก่งเรื่องฆ่าคนแต่เรื่องล่าไก่สู้เสวี่ยเอ๋อร์ไม่ได้จริง ๆ เขาใช้เวลาพักใหญ่ถึงจะจับได้สักตัว
“นายทำเลย!” ปิแอร์โยนไก่ให้คู่หู การแบ่งงานกันเป็นเรื่องสมเหตุสมผลอยู่แล้ว
เจสันจำต้องทำตามเสี่ยวเป่าโดยเริ่มจากจัดการทำความสะอาดไก่ก่อนค่อยไปเด็ดพวกต้นสมุนไพรที่คล้ายคลึงกับของเสี่ยวเป่าจากละแวกใกล้ ๆมายัดสมุนไพรใส่ท้องไก่ อีกทั้งเสี่ยวเป่ายังยัดมันเทศหั่นเป็นชิ้นเข้าไปด้วย เขาไม่มีเลยยัดได้แค่สมุนไพรอย่างเดียว
คนอื่น ๆก็ล่าไก่ป่ากลับมาได้เช่นเดียวกับเจสัน พวกเขาผ่าท้องไก่เงียบ ๆแล้วค่อยยัดต้นหญ้ากับใบไม้ที่รูปร่างหน้าตาคล้าย ๆกันเข้าไป
ท่ามกลางนั้นมีคนหนึ่งเก็บสมุนไพรหอมกลับมาได้ก็ลองดมกลิ่นดู กลิ่นของมันเป็นเอกลักษณ์อย่างมาก ผู้ชายคนนี้เป็นสายลับจากประเทศเล็ก ๆอื่น เขาค่อนข้างพึงพอใจกับเครื่องเทศที่ตนเก็บมาได้จึงยัดใส่ท้องไก่ทั้งหมด
เสี่ยวเป่ามองไปทางเขาแวบหนึ่งพลางกระตุกยิ้มมุมปากนิด ๆก่อนก้มหน้าจัดการไก่ป่าต่อไป
เขาขุดเอาดินมาผสมน้ำให้เป็นโคลนแล้วเด็ดใบไม้ขนาดใหญ่มาหุ้มไก่ป่าอย่างมิดชิด ใช้ใบไม้ห่อหุ้มชั้นแล้วชั้นเล่าก่อนปิดท้ายด้วยการทาโคลนบนใบไม้ชั้นนอกสุดแล้วโยนเข้ากองไฟ
คนอื่น ๆลังเลครู่หนึ่งเพราะมีคนบางส่วนรังเกียจโคลนสกปรกเกินไปเลยไม่ได้ทำตามและตัดสินใจย่างบนกองไฟโดยตรง ทว่าเจสันกับชายจากประเทศเล็ก ๆคนนั้นดันทำตามวิธีของเสี่ยวเป่า
เวลากว่าครึ่งชั่วโมงผ่านพ้นไป โคลนเปียกแฉะถูกไฟเผาจนแห้งกรัง เสี่ยวเป่าเอาไก่ป่าทั้งเจ็ดตัวที่ย่างเสร็จออกมา มีอีกหนึ่งตัวถูกเขานำไปตุ๋นเป็นน้ำซุปโดยในนั้นใส่มันเทศเพิ่มเข้าไปด้วยบางส่วน
“ทานได้แล้ว!” เสี่ยวเป่ามองเล่อเล่อที่กลืนน้ำลายเอือก ๆมาสักพักแวบหนึ่ง เขาเคาะดินแล้วฉีกใบไม้ที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองออก กลิ่นหอมฉุยกระจายทั่วอากาศเรียกให้ทุกคนอดกลืนน้ำลายไม่ได้พลางมองไก่ที่มีไอร้อนลอยโขมงอย่างตกใจ
อาหารฮวาเซี่ยสมคำล่ำลือไม่เกินจริงสักนิด ขนาดใช้โคลนยังทำเมนูไก่ที่กลิ่นหอมขนาดนี้ได้มันน่ามหัศจรรย์เกินไปแล้ว!
เล่อเล่อฉีกน่องไก่ข้างหนึ่งป้อนใส่ปากเสี่ยวเป่า “พี่ข้างหนึ่งฉันข้างหนึ่ง”
เสี่ยวเป่าหัวเราะแล้วกำน่องไก่ค่อย ๆเริ่มทาน เขาจิ้มมันเทศสุกจากการถูกย่างในท้องไก่ออกมา รสชาติสดใหม่ของไก่กับเครื่องเทศแทรกซึมเข้าไปในมันเทศนี้ทั้งหมดแล้ว ทั้งยังละลายทันทีที่เข้าปากพร้อมความหอมแผ่ไปทั่วโพรงปาก ความจริงรสชาติอร่อยกว่าเนื้อไก่อีกด้วยซ้ำ
“มันเทศอร่อยกว่า คืนนี้ฉันจะไปขุดมันเทศไว้มาทานอีกเยอะ ๆ” เล่อเล่อทานคำโตจนคนอื่นได้แต่มองน้ำลายไหล นึกเสียใจภายหลังเหลือเกิน รู้แต่แรกว่าอร่อยขนาดนี้พวกเขาจะรังเกียจโคลนได้อย่างไรกัน
เจสันกับชายจากประเทศเล็ก ๆนั่นกลับได้ใจเสียยิ่งกว่าอะไร โชคดีที่พวกเขารู้เท่าทัน เจสันจัดการแบ่งไก่ครึ่งตัวให้ปิแอร์ ส่วนตัวเองก็ประคองอีกครึ่งตัวทานอย่างเอร็ดอร่อย
ชายจากประเทศเล็ก ๆนั่นก็แบ่งครึ่งตัวให้คู่หูเช่นกันแล้วตนก็เริ่มลงมือทานอย่างเร่งรีบ แม้แต่เครื่องเทศในท้องยังทำใจทิ้งไม่ลงเลยกินลงท้องทั้งหมด เสี่ยวเป่าเหยียดยิ้มมุมปากพลางจิ้มมันเทศอีกชิ้นใส่ปาก แดดเจิดจ้าอากาศช่างดีจริง ๆ
…………………………….
ตอนที่ 2964 มะเค็ด
“พวกเสี่ยวจูใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าจะมาถึงเหรอ?” เล่อเล่อทานไก่หมดไปตัวหนึ่งก็ถามด้วยความห่วงใย
ความจริงเธอห่วงไก่มากกว่า ถ้าพวกเสี่ยวจูยังไม่มาเธอจะจัดการไก่ที่เหลือทั้งหมดแล้วนะ อย่างไรเสียกระเพาะของเธอไม่ใช่น้อย ๆ ทานมากหน่อยหรือทานน้อยหน่อยไม่ได้ต่างอะไรกันเลย
เสี่ยวเป่ารู้ทันความคิดของเธอเพราะเอาแต่จดจ่ออยู่แต่กับไก่ที่เหลือ ช่างตะกละเสียจริง เขาดูนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่งแล้วตอบ “อีกสิบห้านาทีละมั้ง คืนนี้พี่ค่อยทำให้เธออีกแล้วกัน”
เล่อเล่อละสายตาอย่างผิดหวังก่อนจะแทะไก่ของเธอต่อ เสี่ยวเป่าเคาะไก่อีกตัวมาวางไว้ตรงหน้าเล่อเล่อ “ตัวนี้ก็เป็นของเธอ พวกเสี่ยวจูคนละตัวก็พอแล้ว”
“อื้ม…น่องไก่ให้พี่นะ” เล่อเล่อดวงตาเป็นประกายแล้วแบ่งน่องไก่ทั้งสองข้างให้เสี่ยวเป่าทั้งหมดอย่างใจกว้าง
เสี่ยวเป่าทานแค่น่องไก่ เวลาทานปลาก็ทานแต่เนื้ออันน้อยนิดที่อยู่ตรงส่วนแก้มปลาเท่านั้น เขากินยากเสียยิ่งกว่าเสี่ยวจูซะอีก ตอนนี้เสี่ยวจูเปลี่ยนมาทานเนื้อแล้วแต่เงื่อนไขคือต้องเป็นเนื้อที่มาจากป่าลึกกลางเขา ไม่ใช่เนื้อจากสัตว์ที่คนเลี้ยงเอง
“ฮาโหล…” เสียงใสของผู้หญิงดังขึ้น สือเอ้อร์เดินนำอยู่หน้าสุดพลางยิ้มตาหยีทักทายทุกคน
เสี่ยวจูกับเน่าเน่าตามอยู่ด้านหลังพร้อมสีหน้าเรียบเฉยแสร้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเล่อเล่อ
“เรามาผจญภัย ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ!” สือเอ้อร์เดินมาตรงหน้าเล่อเล่อพลางขยิบตาให้เธอแล้วโค้งตัวให้
เล่อเล่อตบบ่าเธอแรง ๆทีหนึ่งก่อนพูดเสียงดัง “มีวาสนาถึงได้มาเจอกันที่นี่ ไม่มีปัญหา เชิญกินไก่เถอะ!”
“ขอบคุณพี่สาว คนนี้พี่ชายฉัน คนนี้แฟนของฉันเอง” สือเอ้อร์แนะนำตัวเสี่ยวจูกับเน่าเน่า
“ใครเป็น…” เน่าเน่าถลึงตาโตแต่พูดได้ครึ่งประโยคก็ถูกเล่อเล่อขึงตาใส่จนรีบหุบปาก เขาเลยได้แต่ทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมถลึงตาใส่สือเอ้อร์ที่ทำท่าเหิมเกริมได้ใจ ยัยแสบนี่จงใจแกล้งเขา ไว้ค่อยกลับไปคิดบัญชีทีหลัง
“มาทานไก่ด้วยกันสิ!” เล่อเล่อเชิญทั้งสามให้นั่งลงแล้วโยนไก่ไปให้สามตัวก็ไม่สนใจอีก
ก้างขวางคอสามคนตัวเบ้อเร่อ เห็นแล้วรำคาญชะมัดเลย
“อ๊าก…ปวดท้องจัง…”
ชายจากประเทศเล็ก ๆคนนั้นร้องออกมากะทันหันพลางกุมท้องกลิ้งบนพื้นไปมาเช่นเดียวกับคู่หูของเขา ไก่หนึ่งตัวถูกพวกเขาแทะจนสะอาดและกระดูกกองอยู่บนพื้น
ทุกคนรีบเดินไปหากลับพบว่าชายสองคนนี้เลือดกำเดาไหลเสียได้ เสียงร้องโหยหวนแผ่วลงเรื่อย ๆทำเอาทุกคนตกใจกันยกใหญ่พลางเสียวสันหลังวาบ
สือเอ้อร์เดินแทะไก่เข้าไปแต่มองเพียงแวบเดียวก็เอ่ยขึ้นว่า “อาหารเป็นพิษ แถมยังเป็นพิษร้ายแรงซะด้วย หมดทางช่วยแล้ว ขุดหลุมฝังซะเถอะ”
เพิ่งพูดจบชายคนหนึ่งก็เงียบเสียงไปพร้อมเลือดไหลออกทางตากับหูที่สภาพดูน่าสยดสยองอย่างมาก ชายอีกคนก็หมดลมหายใจตามไปในไม่ช้า เลือดไหลเปื้อนทั้งใบหน้าดวงตาปูนโปนถลึงตาจ้องฟ้าอย่างไม่พอใจ
กระทั่งตายพวกเขาก็คิดไม่ตกว่าทั้งที่เป็นของชนิดเดียวกัน ทำไมมีแต่พวกเขาที่โดนพิษกันนะ?
สือเอ้อร์ย่อตัวลงดมกลิ่นกระดูกที่พวกเขาทิ้งเอาไว้แล้วยิ้มอ่อน จากนั้นก็เดินกลับมานั่งข้าง ๆเสี่ยวเป่าขยิบตากล่าว “พี่จงใจเอาสมุนไพรหอมใส่ในไก่ เพราะในนี้มีมะเค็ด[1]ซึ่งหน้าตาคล้ายสมุนไพรหอมพวกนี้ใช่ไหมล่ะ”
มะเค็ด แค่ฟังชื่อก็ไม่ชวนให้อยากมีเรื่องด้วยแล้ว หากเผลอทานเข้าไปจะต้องตายเพราะอวัยวะภายในทำงานล้มเหลวราวกับลำไส้ฉีกขาด
เสี่ยวเป่าอมยิ้มน้อย ๆ “ไม่เคยได้ยินชื่อมะเค็ดมาก่อน บางทีในไก่พี่คงมีเหมือนกัน!”
สือเอ้อร์จิปากทีหนึ่ง เธอรู้อยู่แล้วว่าตาสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ไม่มีทางยอมรับแน่ วัน ๆเอาแต่แสร้งทำเป็นคนดีทั้งที่ความจริงกลับโหดเหี้ยมใจอำมหิตฆ่าคนได้หน้าตาเฉย นี่เพิ่งผ่านไปครึ่งวันก็ปลิดชีพไปสามคนอย่างเงียบเชียบแล้ว คาดว่าสามคนนั่นจนตายก็ไม่รู้ว่าความจริงพวกเขาตายเพราะถูกวางแผนสินะ!
……………………………..
[1] มะเค็ดเป็นชื่อเรียกพืชที่มีพิษรุนแรง
