ตอนที่ 3019 อสูรยักษ์
เหยียนหมิงซุ่นปั้นหน้านิ่งเย็นชา “คุณนายจิ่วช่วยพูดจาให้ความเกรงใจหน่อย เรื่องด่วนในตอนนี้คือต้องรีบหาทางตามหาพวกสือเอ้อร์ให้เจอแต่ไม่ใช่มาทะเลาะกันเอง ถ้าคุณกล้าแตะต้องคนในครอบครัวผมแม้แต่ปลายนิ้ว ผมเหยียนหมิงซุ่นก็คงไม่อยู่เฉยเหมือนกัน!”
ลี่จิ่วรีบพูดกู้สถานการณ์ “มีอะไรค่อย ๆคุยกัน สือเอ้อร์ของเราเป็นเด็กดีพระเจ้าย่อมคุ้มครอง ไม่มีทางเป็นอะไรไปแน่”
เหมยเหมยอดแค่นเสียงเบา ๆทีหนึ่งไม่ได้ “ลูกทั้งสามคนของฉันกับเสี่ยวเป่าก็ไม่มีทางเป็นอะไรเหมือนกัน!”
เฮ่อเหลียนเช่อชักไม่สบอารมณ์ “เรื่องด่วนคือรีบตามหาคน มาทะเลาะกันเรื่องนี้แล้วมีประโยชน์บ้าอะไร พวกเสี่ยวเป่าไปไหนกันแน่?”
“ภูเขาสือว่าน” เหยียนหมิงซุ่นบอกสถานที่ไปเลยเรียกให้ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไปโดยเฉพาะเฮ่อเหลียนเช่อกับลี่จิ่ว
พวกเขารู้ดีถึงเหตุการณ์ฐานระเบิดเมื่อสิบแปดปีก่อน จนถึงตอนนี้ที่นั่นยังไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเข้าใกล้ แม้แต่หนูที่เป็นสัตว์ประเภทที่เอาตัวรอดเก่งที่สุดยังไม่ยอมไปใช้ชีวิตที่นั่นเลย
แต่เด็กพวกนี้กลับวิ่งแจ้นไปที่บ้า ๆนั่นเสียได้
“นายรู้จุดประสงค์ที่พวกเขาไปที่นั่นสินะ!” เฮ่อเหลียนเช่อถาม
ลี่จิ่วชิงตอบขึ้นก่อนด้วยสีหน้าจริงจัง “เพื่อชีพจรมังกร เจอยัยเด็กนี่ฉันจะตีก้นให้ลายเลยคอยดู!”
มิน่าช่วงก่อนหน้านี้สือเอ้อร์มักตามตื้อถามเรื่องภูเขาสือว่านจากเขาอยู่เรื่อย ถ้าเขารู้แต่แรกว่ายัยตัวแสบนี่จะไปที่นั่นคงหาทางล็อกตัวเธอไว้ เหยียนหมิงซุ่นบอกเรื่องที่มีแผนที่ขุมสมบัติในหยกแขวนของหนิงเฉินเซวียนไป แต่เขาไม่รู้เรื่องชีพจรมังกร เฮ่อเหลียนเช่อก็งงยิ่งกว่าเดิม
“ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ ๆ มีเขามาเกี่ยวด้วยจะมีเรื่องดีอะไรได้ ฉันจะไปตอนนี้เลย!” เฮ่อเหลียนเช่อกัดฟันพูด พอเขาได้ยินชื่อหนิงเฉินเซวียนก็ใจหายทันที
ไอ้แก่บ้านี่ตายแล้วยังไม่สงบสักที ถ้าเสี่ยวเป่าเป็นอะไรไป เขาจะขุดเอาศพตาแก่นี่มาเฆี่ยนซะ!
“ฉันไปด้วย นั่งเครื่องบินของฉันไปแล้วกัน!” ลี่จิ่วบอก
เหมยเหมยเสนอตัวว่าอยากไปด้วยแต่เหยียนหมิงซุ่นไม่อนุญาตพลางให้เธอรออยู่ที่บ้าน
ณ หุบเขา
พวกเสี่ยวเป่านั่งพักอยู่ตรงที่ราบแล้วทานเสบียงอาหารแห้งเพื่อเพิ่มพลังงาน ที่ราบกลางหุบเขามีธารน้ำใสสะอาดแต่พวกเขาไม่กล้าดื่ม หุบเขาแห่งนี้ให้ความรู้สึกแปลก ๆจึงไม่กล้าดื่มอะไรเท่าไรนัก
“ไม่รู้ว่าพ่อแม่กำลังทำอะไรอยู่ พวกเขาจะรู้ไหมว่าพวกเรามาที่นี่” สือเอ้อร์แทะบิสกิตคำหนึ่ง ไม่ง่ายเลยกว่าจะกลืนลงคอได้ เธออดนึกถึงเตียงใหญ่นุ่ม ๆแสนอบอุ่นที่บ้านไม่ได้ ไหนจะอาหารรสเลิศอีกซึ่งทำเอาถอนหายใจไปตาม ๆกัน
การผจญภัยคราวนี้เป็นครั้งที่อันตรายที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเจอ จู่ ๆก็เริ่มกังวลว่าจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปและจะไม่ได้เจอหน้าพ่อแม่อีก!
“อย่ามัวแต่เศร้าเลย รีบพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวยังมีการต่อสู้ครั้งใหญ่รอเราอยู่!” เล่อเล่อกล่าว
เสี่ยวเป่าดูนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่งถึงพบว่านาฬิกาหยุดเดินแล้วจึงไม่สามารถดูเวลาได้เลย เสี่ยวจูดูนาฬิกาของเขาอีกวูบหนึ่งก็เอ่ยเสียงเบา “ยังเหลืออีกหกสิบห้าชั่วโมงหรืออาจจะน้อยกว่านั้น!”
“ไปกันเถอะ ฉันรู้ว่าพวกมันอยู่ใกล้ ๆแถวนี้แล้ว แถมยังดักซุ่มแอบดูเราอยู่” เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วกล่าว
ความรู้สึกแปลก ๆเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจคล้ายจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็ไม่ปาน
“หลบไป!”
เล่อเล่อตะโกนเสียงดังแล้วกระชากเสี่ยวเป่ามาอยู่หลังเธอพร้อมฟันดาบยาวลงไป สัตว์อสูรที่ขนาดตัวใหญ่กว่าเสือย่องออกมา เล่อเล่อฟันดาบลงกลางหลังของมันจนร้องโหยหวนแต่กลับดุร้ายยิ่งกว่าเดิม
ทุกคนถึงเห็นหน้าค่าตาของอสูรตัวนี้ได้อย่างชัดเจน คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหมาป่าตัวหนึ่งแต่ขนาดตัวกลับใหญ่กว่าหมาป่าทั่วไปถึงสองเท่า
“ทำไมหมาป่าถึงตัวใหญ่ขนาดนี้?” ทุกคนอึ้งกับภาพตรงหน้า อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
เสวี่ยเอ๋อร์คำรามทีหนึ่ง แม้จะมีความต่างเรื่องขนาดตัวแต่เสวี่ยเอ๋อร์ไร้ซึ่งความกลัวแล้วเริ่มการต่อสู้กับหมาป่าตัวนั้นชนิดที่ไม่มีใครตกเป็นรองใคร
“พระเจ้า…ทำไมถึงมีงูหลามตัวใหญ่ขนาดนี้ได้?” เจสันมองไปตรงหน้าอย่างหวาดกลัวพลางเอาตัวเข้าหลบหลังปิแอร์
……………………………
ตอนที่ 3020 หลอกล่อ
งูหลามตัวหนาเท่าถังน้ำเลื้อยออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งยังพากลิ่นเหม็นคาวคลุ้งอย่างรุนแรงมาด้วย งูหลามตัวนี้มีความยาวถึงสิบกว่าเมตรตัวหนาเท่าถังน้ำเหมือนงูหลามแถบแอฟริกาซึ่งสามารถฆ่ากระทิงตัวขนาดโตเต็มวัยได้อย่างง่ายดาย
เสี่ยวจูดีดตรงข้อมือเบา ๆทีหนึ่งฉาฉาก็เลื้อยลงไปเงียบ ๆ เมื่อครู่เขาไม่มีโอกาสได้แสดงให้เห็นความสามารถ ในที่สุดตอนนี้ก็ได้แสดงอิทธิฤทธิ์สักที!
“พระเจ้า…ทำไมถึงโผล่มาอีกตัวล่ะ? ให้ตาย…ตัวนี้ใหญ่ยิ่งกว่าอีก…แต่หน้าตาดูดีแปลก ๆ!” เจสันหน้าซีด พอเห็นฉาฉาที่ตัวสะอาดสะอ้านมาพร้อมกับกลิ่นใบชาอ่อน ๆ ความขี้สงสัยก็เอาชนะความกลัว
“กลิ่นนี้แหละ กลิ่นที่ฉันเคยได้กลิ่นตอนอยู่ในถ้ำ กลิ่นคล้ายชาหลงจิ่ง…” เจสันตื่นเต้นสุดขีด สองตาที่มองฉาฉาเป็นประกายวิบวับ
งูหลามที่มีกลิ่นชาติดตัว งั้นเนื้อของมันก็คงมีกลิ่นชาเหมือนกันใช่ไหม?
น่าจะอร่อยมากสินะ!
“สัตว์ที่นี่ทำไมถึงมีขนาดตัวใหญ่ขนาดนี้ล่ะ? ผิดปกติชะมัด!” เล่อเล่อถามด้วยความสงสัย
เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วพร้อมใบหน้าเรียบนิ่ง เขานึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งเลยหยิบเอาแผนที่ในกระเป๋าออกมา ซึ่งก็คือแผนที่ภูเขาสือว่านที่เตรียมไว้ก่อนเดินทาง
“นายลองดูค่าพิกัดภูมิศาสตร์ของที่นี่ที” เสี่ยวเป่าเอ่ยกับเสี่ยวจู
เสี่ยวเป่าระบุพิกัดให้อย่างรวดเร็ว เมื่อเสี่ยวเป่าทำการค้นหาในแผนที่สีหน้าก็แย่กว่าเดิมแล้วเอ่ยพึมพำกับตัวเองว่า “อยู่ละแวกนี้จริง ๆด้วย…”
“ที่ไหน?” ทุกคนฟังไม่เข้าใจ
“ฐานระเบิดนิวเคลียร์ พวกเธอยังจำเหตุการณ์เมื่อสิบแปดปีก่อนได้ไหม ฐานระเบิดนั่นอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ถึงหนึ่งร้อยลี้” เสี่ยวเป่าอธิบาย
เสี่ยวจูตาวาว “ฉะนั้น…สัตว์พวกนี้ถึงได้กลายพันธุ์เพราะอนุภาพกัมมันตรังสีเลยมีขนาดตัวใหญ่มหึมาขนาดนี้สินะ”
“งั้นเราอยู่นี่จะโดนสารกัมมันตรังสีด้วยหรือเปล่า?” เล่อเล่อถามด้วยความกังวลใจ
“ฉันขอวัดดูก่อน…” เสี่ยวจูหยิบเอาสมบัติของเขาออกมาจากกระเป๋าอีกครั้ง
เจสันมองแล้วคันยุบยิบในใจ กระเป๋าใบนี้ของเสี่ยวจูก็ดูไม่ใหญ่นักแต่ทำไมถึงล้วงสิ่งของได้ไม่มีวันจบสิ้นกันนะ เขารู้สึกเหมือนเป็นกระเป๋าหน้าของโดราเอม่อนด้วยซ้ำ ถ้าเขาขอล้วงได้สักทีก็ดีสิ!
“ไม่เป็นไร ค่ารังสีกัมมันตภาพรังสีของที่นี่ปกติดี” เสี่ยวจูวัดค่าเสร็จอย่างรวดเร็ว ทุกคนก็พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ทางฝั่งเสวี่ยเอ๋อร์และฉาฉาก็กำจัดอสูรสองตัวได้สำเร็จ มันนอนจมกองเลือดตัวแน่นิ่งอยู่บนพื้นไร้ซึ่งลมหายใจ ฉาฉาแอบกลายร่างกลับมาพันรอบข้อมือเสี่ยวจูเช่นเดิม
เจสันถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างนึกเสียดาย “งูสวย ๆตัวนั้นหายไปไหนไม่รู้อีกแล้ว เนื้อของมันต้องหอมมากแน่ ๆ…”
ยังไม่ทันพูดจบดีก็โดนทุกคนกลอกตาใส่บวกกับฉิวฉิวที่สะบัดหางใส่ กล้านึกโลภอยากได้เพื่อนของเขา แบบนี้อยากตายหรือไงกัน!
“หยุดพูดได้แล้ว อยู่แถวนี้แหละ ฉันรู้สึกได้…พวกมันอยู่ที่นี่…” เสี่ยวเป่าพูดเสียงงึมงำ สีหน้าเริ่มแสดงความรู้สึกแปลกใจ กลิ่นอายในถ้ำช่างคุ้นเคยแต่ก็ช่างแปลกใหม่
ข้างในนั้นเป็นใครกันแน่?
เสียงแหลมเสียงหนึ่งดังขึ้นจนทำเอาทุกคนชาวาบทั้งศีรษะแล้วเหลียวมองรอบตัวอย่างระแวง แต่ครั้งนี้ไม่มีสัตว์ประหลาดปรากฏตัว
“มันกำลังเรียกให้ฉันเข้าไป!” เสี่ยวเป่าสีหน้าดูแปลกกว่าเดิมแล้วเดินเข้าถ้ำไปเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงฝัน
“ไม่ได้นะ พี่เสี่ยวเป่าตื่นเร็ว ข้างในนั้นเป็นสัตว์ประหลาด ถ้าเข้าไปจะตายได้นะ…”
เล่อเล่อกระชากแขนเสี่ยวเป่าไว้หมายจะปลุกเขาให้ตื่น
เสี่ยวจูเอาน้ำเย็นเฉียบสาดใส่หน้าเสี่ยวเป่าเลยพอเรียกสติเสี่ยวเป่าได้บ้าง ดวงตาใสบริสุทธิ์ เขามองเล่อเล่อที่กำลังกระชากแขนตัวเองไว้เหนียวแน่นอย่างฉงน
“คนที่อยู่ข้างในใช้เสียงหลอกล่อพี่ นี่ก็เป็นค่ายกลกล่อมประสาทชนิดหนึ่ง แต่น่าแปลกมากทำไมถึงมีผลกับพี่เสี่ยวเป่าคนเดียว?” เสี่ยวจูลูบคางอย่างคิดไม่ตก
“บีบบังคับให้พวกมันออกมาโดยใช้ไฟกัน!” เน่าเน่าเผยยิ้มร้ายกาจ
…………………
