“อือ” แม้ว่าจะหน้าซีดเล็กน้อยและดูเหมือนว่าเธอกำลังจะป่วยเมื่อใดก็ได้ แต่อิงกริด ก็พยายามไม่คิดมากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ฉันเห็นผ้าปูพื้นและผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดอยู่แถวนั้น ฉันจะไปเอามันมาเช็ดเลือดที่พื้นในขณะที่คุณทำในสิ่งที่คุณต้องทำ”
“ เอาล่ะ ฉันจะทิ้งสิ่งนั้นให้คุณทำก็แล้วกัน” ลูเอนยิ้มให้เธอขณะที่เขาลูบหัวปลอบเธอ
อิงกริดไม่เคยชินกับเรื่องนี้ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้ปัดมือของเขาออก เธอสารภาพกับตัวเองว่ามันช่วยให้เธอสงบลงได้เล็กน้อย
หลังจากนั้นลูเอนก็ไปหาผู้หญิง 3 คนและผู้ชายอีกหนึ่งคนที่อยู่ในสำนักงานอสังหาริมทรัพย์และเริ่มลบความทรงจำของพวกเขา เขาทำให้พวกนั้นคิดว่าเวลาปัจจุบันเป็นเวลาที่อิงกริด นายหน้าและเขากลับมาแล้ว
เกือบ 10 นาทีต่อมา อิงกริดทำความสะอาดเลือดทั้งหมดบนพื้นด้วยน้ำยาฟอกขาวและใช้ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด เพื่อขจัดกลิ่นเลือด เธอยังฉีดผลิตภัณฑ์ที่มีกลิ่นหอมอีก2-3ครั้งเพื่อการกันกลิ่นที่ดี
อีก 10 นาทีผ่านไปและในที่สุดลูเอนก็ลบความทรงจำของทั้ง 4 คนเสร็จสิ้น บางทีอาจเป็นเพราะเขายังไม่ได้อยู่ในระดับที่สูงมากนัก ด้วยความคิดของเขา เขารู้สึกหนักใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขายังคงยืนหยัดอยู่ได้
“ แล้วตอนนี้เราแค่รอให้พวกเขาตื่น?” อิงกริดถาม
“ไม่ฉันยังคงต้องลบสิ่งที่บันทึกโดยกล้องรักษาความปลอดภัย” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ลูเอนก็ไปที่คอมพิวเตอร์ที่กำลังส่งภาพจากกล้องและแฮ็คระบบอสังหาริมทรัพย์และลบทุกอย่างที่บันทึกไว้และตั้งโปรแกรมใหม่ เพื่อเริ่มบันทึกภาพใหม่ หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ลุกขึ้นและพูดว่า “เสร็จแล้ว ตอนนี้ฉันแค่ต้องปลุกพวกเขา”
เมื่อปลดล็อกประตูลูเอนก็ยกบรูน่าขึ้นจากพื้นและวางเธอให้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาและบอกให้อิงกริดยืนข้างๆเขา หลังจากนั้นเขาก็งับนิ้วของเขาและทุกคนก็ตื่นขึ้นพร้อมกัน
แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกแปลก ๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่พวกเขาก็เริ่มทำตัวปกติ บรูน่าเป็นคนแรกที่พูด “มาค่ะ เชิญนั่งลงตรงนี้นะคะ โปรดรอซักครู่ ขณะที่ฉันเตรียมเอกสารสำหรับบ้าน”
“ตกลง” ลูเอนพยักหน้าและเดินไปที่เก้าอี้และนั่งลง อิงกริดทำเช่นเดียวกันและนั่งลงข้างๆเขา
บรูน่าเดินไปที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะและเริ่มเตรียมเอกสารเกี่ยวกับบ้านรวมทั้งโฉนด เธอกลับมาและพูดว่า “คุณลูเอนคุณต้องการจะจ่ายอย่างไร”
“ด้วยบัตรเดบิตของฉัน” ลูเอนกล่าว ขณะที่เขายื่นการ์ดให้เธอ
“… ” บรูน่าแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็จัดการตัวเองได้และยิ้มอย่างมืออาชีพ ขณะที่เธอส่งบัตรผ่านเครื่องรูดบัตร “โอเคค่ะ คุณลูเอน คุณช่วยป้อนรหัสผ่านของคุณได้ไหม”
“ได้ครับ” เขาพยักหน้าและป้อนรหัสผ่าน
หลังจากได้รับการอนุมัติแล้วบรูน่ากล่าวค่อว่า “กรอกเอกสารเรียบร้อยแล้ว คุณลูเอนเพียงแค่ต้องเซ็นชื่อและเจ้าของบ้านจะเป็นชื่อของคุณค่ะ”
“ไม่ฉันอยากฝากไว้ในนามของเธอ” ลูเอนหันไปหาอิงกริด “อิงกริด คุณเซ็น”
“ตกลง” อิงกริดพยักหน้าและเริ่มเซ็นเอกสารสำหรับบ้าน
“ถูกต้อง และทั้งหมดนี่คือทะเบียนและโฉนดบ้าน” บรูน่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อืม” อิงกริดตื่นเต้น เธอเกือบลืมสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
*
ที่ทางเข้าห้องสวีทที่โรงแรมดัลลาส:
“ ยินดีต้อนรับกลับมาครับคุณดีมาสลคถณอิงกริด” ซาแมนธาต้อนรับพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้มอย่างมืออาชีพ
เมื่อลูเอนและอิงกริดมาถึงหน้าห้องชุดของพวกเขา ลูเอนใช้บัตรผ่าน มันเป็นบัตรอิเล็กทรอนิกส์และประตูก็เปิดออก
“หิวไหม?” ลูเอนมองไปที่อิงกริด ขณะที่เขาเข้ามาในห้องชุด
“ฉันสบายดี ฉันแค่ต้องการอาบน้ำ มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นคุณก็รู้” อิงกริดตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
“โอเค ฉันจะดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นก่อน” ลูเอนพูดและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
*
“ลูเอน ตอนบ่ายฉันจะไปบ้านแม่และแจ้งข่าวดีเรื่องบ้านให้เธอทราบ” อิงกริดดูประหม่า เมื่อถามเขาว่า “คุณอยากไปกับฉันไหม?”
เมื่อเห็นเธอแสดงท่าทางเขิน ๆ ลูเอนก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเธอน่ารัก เขายิ้มและพูดว่า “ได้สิ ถ้ามันไม่เป็นปัญหา ฉันจะไป”
“ มันคงไม่สร้างความรำคาญให้คุณหรอกนะ ฉันจะมีความสุขมาก ถ้าคุณไปด้วย!” อิงกริดรู้สึกเสียใจที่สังเกตเห็นว่าน้ำเสียงของเธอแปลกๆ ขณะที่เธอพูดอย่างเร่งรีบ
“ตกลง ฉันจะไป” ลูเอนแสร้งทำเป็นไม่สังเกตว่าเธอรู้สึกประหม่าแค่ไหน เมื่อคุยกับเขาและพยักหน้า
“ เยี่ยมมาก” อิงกริดประสานมือของเธอเข้าด้วยกัน ในรูปแบบของคำอธิษฐานและเห็นได้ชัดว่าเธอมีความสุขกับมันมากแค่ไหน
*
บนถนนทางไปบ้านของอิงกริด ซึ่งมีเซบาสเตียนกำลังขับรถอยู่
“ลูเอนจะเป็นไรไหม ถ้าฉันบอกแม่ว่าคุณช่วยฉันซื้อบ้านและฉันจะเริ่มทำงานที่บริษัทของคุณ ในขณะที่ฉันเป็นคนจ่ายค่าบ้านเอง” อิงกริดถามอย่างกะทันหัน
“ฉันไม่มีปัญหา ฉันตั้งใจจะให้เธอบอกอยู่แล้ว” ลูเอนตอบ
“ขอบคุณ” อิงกริดไม่รู้ว่าเธอจะขอบคุณเขายังไง และอีกกี่ครั้ง แต่เธอก็ยังคิดว่ามันจะไม่เพียงพอ
เมื่อพวกเขามาถึงย่านที่อิงกริดอาศัยอยู่ รถคันนี้ก็ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก และบางคนก็จำได้ว่ามันเป็นรถคันเดียวกับที่อิงกริดมาครั้งสุดท้าย ด้วยเหตุนี้ผู้คนจึงให้ความสนใจอย่างใกล้ชิด แม้แต่คนที่ไม่เห็นมันเมื่อวันก่อนก็ได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้และด้วยเหตุนี้พวกเขาก็รู้แล้วว่าอาจเป็น อิงกริดอยู่ในรถ เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านแม่ของอิงกริด มันคือสิ่งที่ยืนยันความสงสัยของผู้คนที่เฝ้าดูอยู่
อิงกริดออกไปและลูเอนก็ออกจากรถตามเธอไป เมื่อเห็นบ้านสีชมพูลูเอนก็ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงเล็กมาก เมื่อเทียบกับบ้านที่เขาซื้อให้เธอ
“เราไปกันเลยไหม” อิงกริดพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและเขินอาย เธอรู้สึกเหมือนกำลังพาแฟนไปพบแม่ ซึ่งทำให้หัวใจเต้นเร็วมาก
“ตกลง” ลูเอนพยักหน้าและเดินเข้าไปพร้อมกับเธอ ขณะที่เซบาสเตียนรออยู่ในรถ
ขณะที่พวกเขาผ่านประตูเหล็ก พวกเขาก็เดินไปได้เพียงเล็กน้อยเพื่อไปที่ประตู
“ แม่อยู่ที่นั่นเหรอ” เมื่อเห็นว่าประตูถูกปลดล็อก อิงกริดจึงเปิดประตูและถามเสียงดังเล็กน้อย
“ใช่ แม่อยู่ในห้องน้ำ” แม่ของเธอตอบ
เมื่อเห็นลูเอนรออยู่หน้าประตูอิงกริดจึงพูดว่า “เข้ามาสิ ฉันรู้ว่าบ้านหลังนี้มันเล็ก แต่คุณสามารถนั่งที่เก้าอี้นั่นได้นะ”
อิงกริดลากเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลพร้อมเบาะสีขาวให้ลวนนั่ง ลูเอนทำตามที่เธอถามและนั่งลง
“อิงกริดมีใครอยู่กับลูกไหม” แม่ของเธอกรีดร้อง
“ค่ะแม่ ฉันมี … ” อิงกริดตอบ “เพื่อนฉันมีเพื่อนอยู่ที่นี่”
“โอ้ลูก ลูกควรเตือนฉันก่อนหน้านี้ แม่ยังไม่ได้แต่งตัว รออีกสักครู่แม่จะออกไปแล้ว” แม่ของเธอตีความสิ่งที่อิงกริดพูดผิดและคิดว่าในที่สุดลูกสาวของเธอก็มีแฟน เธอสงสัยอยู่แล้ว เนื่องจากอิงกริดไม่ได้กลับบ้านมา 2-3 วันโดยบอกว่าเธออยู่บ้านเพื่อน
“ แม่ … ” อิงกริดเข้าใจสิ่งที่แม่ของเธอบอก แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่สามารถแก้ไขความเข้าใจผิดได้ในตอนนี้ เธอจะรอให้แม่ของเธอออกมาจากห้องน้ำ เนื่องจากแม่พูดเรื่องน่าอายและทุกคนบนถนนอาจจะได้ยิน
ไม่กี่นาทีต่อมาแม่ของอิงกริดก็ออกมาจากห้องน้ำและสวมเครื่องสำอางพลางทาลิปสติกสีชมพูอ่อน ๆ เธอมัดผมเป็นหางม้าสูงและสวมชุดสบาย ๆ สีน้ำผึ้งเป็นกางเกงและเสื้อแขนยาว
“สวัสดีตอนบ่าย ขอโทษที่บ้านรกเหมือนเดิม เด็กคนนี้นี่ – เธอไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าจะพามาเยี่ยม” แม้ว่าจะประหลาดใจกับความหล่อเหลาของลูเอนแต่แม่ของอิงกริดก็ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มต้อนรับ
‘หนุ่มหล่อคนนั้นอาจจะเป็นลูกเขยของฉันงั้นเหรอ?’ แม่ของอิงกริดประเมินลูเอน จากบนลงล่างและอดไม่ได้ที่จะพอใจ
“สวัสดีตอนบ่ายครับ ผมชื่อลูเอน ดีมาส ขอโทษที่มาแบบไม่มีการเตือนล่วงหน้า” ลูเอนที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้และบอกกับเธอ
“ไม่ต้องขอโทษ ฉันรู้ว่าลูกสาวของฉันมักจะทำสิ่งต่างๆโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า … ” แม่ของอินกริดพูดด้วยรอยยิ้ม “ยังไงก็ตามทำตัวเหมือนอยู่บ้านเถอะจ้ะ”
“แม่ ฉันจะพูดตรงประเด็นเลยนะ” อิงกริดมองไปที่ลูเอนด้วยความลำบากใจเล็กน้อย กับสิ่งที่แม่ของเธอพูด แต่เธอรู้ว่าเธอมีเรื่องร้ายแรงกว่าที่ต้องจัดการ “ลูเอน เขาให้ฉันยืมเงินเพื่อซื้อบ้านและฉันจะเริ่มทำงานที่บริษัทของแม่ของเขา เพื่อตอบแทนเขาในเรื่องบ้าน”
——————————————————————————————————————————-
