– วันอังคารที่ 16 มีนาคม –
หลังจากที่ ลูเอน และ อิงกริด ออกไปทำงานทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำในเซาเปาโล พวกเขากลับไปที่ ซานต้า คาธารีน่า
*ริอิ้ง! รีอิ้ง!*
“สวัสดี?” ลูเอน ตอบ
“ลูเอน คำสั่งของลูกมาถึงแล้ว เพชรเม็ดนั้น แม่ทิ้งไว้ในห้องของลูก ส่วนที่เหลือ แม่จะทิ้งมันไว้ที่สวนหลังบ้าน เมื่อลูกมาถึง ลูกก็ตัดสินใจว่าจะวางของพวกนี้ไว้ที่ไหนแล้วกันนะ” เสียงของไมร่าดังก้อง ทันทีที่ ลูเอน รับสาย
“ตกลงครับ แม่ ทันทีที่ผมไปถึง ผมจะแก้ปัญหานั้นจนกว่าจะถึงเวลาต่อมา” ลูเอน บอกเธอก่อนวางสาย
‘ฉันต้องปรับปรุงระบบเฝ้าระวัง…’ เขาคิดเมื่อรู้ว่าสมุนไพรและพืชสมุนไพรจำนวนมากและเพชรหายากที่เขาซื้อมาถึงแล้ว ลูเอน คาดการณ์ว่าเขาจะสามารถดึงดูดความสนใจของบางกลุ่มและครอบครัวที่รู้จักการเล่นแร่แปรธาตุ แต่เขาไม่สามารถชะลอสิ่งนี้ได้นาน และครอบครัวของเขาก็แข็งแกร่งพอเช่นกัน เขาแค่ต้องการหาวิธีที่จะทำให้แน่ใจว่าพวกมันจะมีชุดเกราะและดาบอยู่เสมอ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกสงบสุขมากขึ้น
ในขณะที่ทำงานเพื่อปรับปรุงระบบเฝ้าระวัง ลูเอน ยังคิดเกี่ยวกับการสร้างชิปติดตาม ซึ่งหากพวกเขาสูญเสียสัญญาณจะแจ้งเตือนเขาทันทีถึงตำแหน่งที่มันเกิดขึ้น แน่นอน เหตุผลเดียวที่พวกเขาสูญเสียสัญญาณก็คือถ้าพวกเขาเข้าไปในรอยแยกมิติหรือถูกทำลาย
‘ฉันต้องคุยกับทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน’ ลูเอน รู้ว่าเขาทำไม่ได้หากไม่ได้รับอนุญาต แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ปกป้องพวกเขา แต่ก็สามารถบุกรุกความเป็นส่วนตัวของแม่และน้องสาวของเขาได้ สำหรับอิงกริด เธอแข็งแกร่งพอๆ กับตอนนี้และอยู่กับเขาเกือบตลอดเวลาเพราะงาน
*
เมื่อถึงเวลาเที่ยง ลูเอน ไม่ได้ออกไปรับประทานอาหารกลางวันตามปกติ วันนี้ ไมร่า แม่ของเขาทำสตูว์เนื้อและนำกล่องอาหารกลางวันมาให้เขาและอิงกริด ตอนนี้ อิงกริด และ ลูเอน อยู่ในห้องทำงานของเขาขณะทานอาหาร
“มันสุดยอดมากเลยค่ะ!” อิงกริด พูดหลังจากกินสตูว์เนื้อไปคำหนึ่ง
“เสียดายที่แม่ผมไม่ได้อยู่ฟังคำนั้น” ลูเอน หัวเราะ
“แต่คุณก็บอกเธอได้ว่าฉันพูดอะไรไปนี่นา” อิงกริด ยิ้มอย่างสดใส
“ใช่ แน่นอน ผมจะบอกแม่ว่าคุณกินมันและหน้าตาของคุณก็เหมือนกับจะสามารถเหมือนกำลังจะละลายตลอดเวลา” ลูเอน ยิ้ม
“คุณบอกได้เลยว่าฉันละลายเพราะความอร่อยของมัน” อิงกริดพูดขณะโบกส้อม
*
“ยินดีต้อนรับกลับ อ๋อ ลูเอน ของของลูกอยู่ตรงนั้น ลองดูสิ” ทันทีที่เขากลับถึงบ้าน ไมร่าก็ถอดเสื้อผ้าออกจากราวตากผ้า วันนี้เขามาเร็วไปหน่อย เริ่มมืดแล้ว แต่เพิ่ง 19:10 น.
“ผมกลับมาแล้วครับ” ลูเอน เข้ามาใกล้เธอและหอมแก้มเธอแล้วพูดว่า “ได้ครับ ผมจะทำเดี๋ยวนี้”
“หนูกลับมาแล้วค่ะ แม่บุญธรรม” อิงกริด โพล่ง แต่เห็นว่าไมร่ารู้สึกพอใจอย่างมาก เธอจึงยิ้มให้ไมร่า อิงกริดเข้ามาจุมพิตที่แก้มของไมร่าและพูดว่า “ให้ฉันช่วยไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวคริสตินากับคาธารีน่าก็มาช่วยแล้ว พวกเธอจะกลับมาเร็วๆ นี้ ไปกับ ลูเอนก่อนเถอะจ้ะ เขาอาจต้องการความช่วยเหลือจากหนู” ทันทีที่เธอพูดจบ คาธารีน่า และ คริสตินา ก็ปรากฏตัวพร้อมกับตะกร้าเสื้อผ้า
“แม่ ให้วางเสื้อผ้าแห้งๆพวกนี้ไว้บนเตียงไหมคะ” คาธารีน่าพูดและเห็นอิงกริด “โอ้ อิงกริด ยินดีต้อนรับกลับมานะ” เธอยิ้ม
“อืม ขอบคุณนะ” อิงกริด ยิ้มและจุ๊บคาธารีน่า และ คริสตินา ที่แก้ม
“ฉันจะไปดูว่า ลูเอน ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ถ้าไม่ ฉันจะกลับมาช่วยพับเสื้อผ้า” อิงกริดกล่าวก่อนจะจากไป
เมื่อมาถึงด้านล่างของสนาม มีกล่องกระดาษแข็งจำนวนมาก และ ลูเอน ได้เปิดกล่องส่วนใหญ่แล้ว อิงกริด เดินไปหาเขาและถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ลูเอน คุณต้องการความช่วยเหลือจากฉันไหมคะ”
ลูเอน ที่กำลังหมอบอยู่ขณะเปิดกล่องอยู่ หยุดครู่หนึ่งแล้วมองไปที่อิงกริด “เอาสิ ช่วยผมแยกกล่องพืชทางด้านขวากับสมุนไพรทางด้านซ้ายด้วย”
“ได้ค่ะ” อิงกริด มองไปที่กล่องที่เขาเปิดไว้แล้วและเริ่มแยกพวกมันตามที่ ลูเอน ถาม
ไม่กี่นาทีต่อมา ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย
“ขอบคุณนะอิงกริด คุณช่วยผมลดเวลาได้เยอะเลย” ลูเอน ขอบคุณอิงกริด
“ดีแล้วค่ะ ถ้าคุณต้องการอะไรอีกก็บอกมาได้เลยนะคะ” อิงกริดตอบยิ้มๆ
“จนถึงตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วล่ะครับ” ลูเอน กล่าว “คุณไปก่อนเลย คุณต้องอยากอาบน้ำมากแน่ๆ”
“ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ” อิงกริด จูบเขาก่อนจะจากไป
ทันทีที่ อิงกริด ไปถึงชั้นบนสุดและเดินเข้ามาในห้องของไมร่า เธอได้ยินเสียงของ คาธารีน่า เต็มไปด้วยความสุข
“ฉันกำลังเข้าไปแล้วนะคะ…” อิงกริด พูดขณะที่เธอผลักประตูแง้ม
“อิงกริด! เข้ามาดูนี่!” คาธารีน่า รู้สึกตื่นเต้นมาก
“อะไรนะ มีอะไรน่าสนใจที่ทำให้เธอมีความสุขมากขนาดนั้น” อิงกริด ถามด้วยความสงสัย
“ฉันจะแสดงให้เธอดู คอยดูนะ!” เสียงของ คาธารีน่า ดังขึ้นและมีชีวิตชีวามากกว่าปกติ
ไมร่าที่อยู่ถัดจากคริสตินาเพียงแค่ยิ้มและไม่อธิบายด้วย
คาธารีน่า ชี้ไปที่ชุดเสื้อผ้าที่เก็บมาจากราวตากผ้า และสั่ง “พับ”
ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเธอ เสื้อผ้าที่เธอชี้ไปก็เริ่มพับเอง ราวกับว่ามันมีชีวิตของมันเอง แน่นอน มันไม่ได้ลอย แต่มันขยับตัวบนเตียงในขณะที่มันพับตามแบบที่ คาธารีน่า จินตนาการไว้ในใจของเธอ
“เห็นแล้วใช่ไหม? คาธารีน่า ถามด้วยดวงตาที่สดใส
“ใช่ สะดวกมากเลย ถ้าเธอทำอย่างนั้นกับคนใส่เสื้อผ้าได้ เธออาจทำให้พวกเขาตายได้เลยนะ” อิงกริด คิดล่วงหน้าแล้วถามว่า “เธอเจอสิ่งนี้ได้อย่างไร และเธอค้นพบได้อย่างไรว่าเธอสามารถทำสิ่งนั้นได้”
“อืมมม? ฉันขอคิดก่อนนะ …” คาธารีน่า ครุ่นคิด จากนั้นเธอก็อธิบายว่าเธอค้นพบสิ่งนี้ได้อย่างไร “อืม ฉันรู้ได้ยังไงน่ะ น่าจะเป็นเพราะว่า ฉันช่วยพับผ้าและคิดว่ามันคงจะดีถ้าเสื้อผ้าพับเองแล้วมันก็เกิดขึ้นมาเลย”
“ฉันเข้าใจแล้ว… ความเกียจคร้านในการพับเสื้อผ้าทำให้เธอค้นพบในต้นกำเนิดของเธอสินะ” อิงกริด พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“มันไม่วิเศษเหรอ?” ดูเหมือน คาธารีน่า ไม่สนใจที่จะบอกว่าเธอขี้เกียจเกินไปที่จะพับเสื้อผ้าของเธอ เพราะมันเป็นความจริง “ตอนนี้ฉันจะพับเสื้อผ้าให้เธอได้เสมอ เธอวางใจฉันได้เลย” เธอทุบหน้าอกของเธออย่างอ่อนในขณะที่พูดอย่างมั่นใจ
“สำหรับคนที่ไม่ต้องการพับเสื้อผ้าของลูกมาก่อน ตอนนี้ลูกดูมีแรงบันดาลใจมาก” ไมร่าดุลูกสาวของเธอเบาๆ
“เป็นความคิดที่ดีไม่ใช่เหรอ หนูก็เริ่มชินกับต้นกำเนิดแล้ว ถ้าหนูหยุดคิด ถึงแม้ว่าหนูจะใช้ผ้าปิดปากศัตรูไม่ได้ หนูก็อาจทำให้พวกเขาสูญเสียการมองเห็นได้เช่นกัน กระทั่งขาอาจจะติดและสะดุด… ใช่ มันมีฟังก์ชันมากมายเลย… เอาละ หนูจะคิดดูทีหลัง ตอนนี้หนูจะพับผ้าให้เสร็จ!” คาธารีน่า ไม่เคยมีแรงจูงใจที่จะพับเสื้อผ้าของเธอมากไปกว่าทุกวันนี้
เมื่อพับผ้าและเครื่องนอนเกือบทั้งหมดแล้ว คาธารีน่า ก็ถามว่า “ลูเอน ยังยุ่งอยู่หรือเปล่า?”
“ใช่ ฉันคิดว่าต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเสร็จ” อิงกริด พยักหน้า
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะต้องแสดงให้เขาเห็นในภายหลัง บางทีเขาอาจจะคิดการฝึกพิเศษบางอย่างให้ฉันทำกับพลังใหม่ของฉัน” คาธารีน่าพูดอย่างตื่นเต้น
“อืม แบบนั้นก็ดีนะ” ไมร่ายิ้มและพูดว่า “แม่จะทำอาหารเย็น ลูกต้องการช่วยแม่ไหม คริสตินา?”
“ได้ค่ะ!” คริสตินา พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเดินตามแม่ของเธอลงไปข้างล่าง
