ลูเอนกินเนื้อส่วนที่ดีของราชาสิงโตจนพอใจ แล้วใส่ส่วนที่เหลือลงในถุงพลาสติกแล้วใส่กระเป๋าเป้ เนื่องจากเป็นเนื้อของมอนสเตอร์ระดับ 2 เขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการเน่าเปื่อยของมันในเร็วๆ นี้ ดังนั้นเขาจึงล่าสัตว์ต่อไป
แม้จะรู้ว่ามันจะไม่ได้ผลในครั้งต่อไปที่เขากินเนื้อมอนสเตอร์ เขาพอใจที่จะแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาถึง 45 เท่าด้วยร่างกายของเขาในตอนนี้
‘คงจะปวดหัวน่าดู…’ เขาคิดแล้วออกจากถ้ำไป เขาเห็นร่องรอยของสัตว์ประหลาดและซอมบี้ ตลอดทาง เขาฆ่าโดยไม่หยุดและเอาซากของราชาสิงโตไป แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนที่ใช้ทรัพยากรอย่างสิ้นเปลือง เพราะเขาทำการรวบรวมทุกอย่างและรื้อถอนซากของมันทั้งหมดมาก่อนแล้ว
1 ชั่วโมงต่อมา กระดูก ผิวหนัง และเนื้อจากมอนสเตอร์และซอมบี้จำนวนมากถูกกองรวมกันอย่างเป็นระเบียบ ลูเอนเอากระเป๋ามามากพอ แต่เขาเป็นผู้ชายคนเดียว ดังนั้นเขาจึงสร้างสถานที่ในถ้ำที่มีอักษรรูนเพื่อปกป้องสิ่งเหล่านี้ เขาไม่ต้องการออกไปเก็บสิ่งเหล่านี้ ถ้าเขาจะทำ เขาจะทำมันในครั้งเดียว
ในความคิดที่ 2 มันไม่ใช่ความคิดที่เลวร้ายอะไร เขารู้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เขาจะออกล่าในสถานที่นั้น และเขาอาจจะทิ้งบางสิ่งไว้ในถ้ำพร้อมกับมีคาถาอักษรรูนที่ปกป้องพวกมันไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องมีกระเป๋าเดินทางมากมายเสมอไป เพื่อพกอะไรมากมายขนาดนั้น
‘โอ้? แม้ว่าฉันจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็มีสัตว์กลายพันธุ์มาจากทิศทางนั้นงั้นเหรอ?’ ลูเอน ซึ่งสร้างเมื่อเขาสร้างคาถาอักษรรูนเสร็จแล้วและวางสิ่งของทั้งหมดไว้ที่มุมถ้ำ ลูเอนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่มีสัตว์กลายพันธุ์ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของถ้ำและกำลังมองมาที่เขา
หมีสีน้ำตาลกลายพันธุ์สูง 300 ซม. ที่มาถึงหน้าถ้ำมองดูลูเอนอย่างประหลาดและคำรามอย่างดุร้าย แต่ดูเหมือนว่ามันต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
“หืม? นี่คือบ้านของนายงั้นเหรอ และนายต้องการให้ฉันออกไปใช่ไหม” ลูเอน มองไปที่หมีสีน้ำตาลอย่างแปลกๆ เป็นการตอบแทน
เมื่อ ลูเอน ก้าวเข้ามาหาหมีกลายพันธุ์สีน้ำตาล มันก็ถอยกลับออกไปด้วยความกลัวและคำรามอีกครั้ง “ฉันอยู่ที่นี่ได้ แต่นายก็อยากอยู่ที่นี่ด้วย แน่ใจนะ?”
ลูเอนไม่ได้ประมาท เพราะความฉลาดของหมีสีน้ำตาลตัวนี้ หมีสีน้ำตาลพยักหน้าให้กับคำถามของ ลูเอน ขณะที่มันก็คำรามออกมา “ถ้าฉันปล่อยให้นายอยู่ที่นี่ นายสัญญาว่าจะปกป้องสถานที่นี้ไหม และเหตุผลที่นายไม่ต้องการไป ก็เพราะแม่ผู้ล่วงลับของนายเลี้ยงดูนายในถ้ำนี้สินะ”
หมีสีน้ำตาลพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“โอเค นายอยู่ได้ แต่อย่าแม้แต่จะพยายามเข้าใกล้สิ่งของของฉัน มันมีการป้องกันอยู่รอบๆ และถ้านายเข้าใกล้มันอย่างไม่ระวัง นายจะได้รับบาดเจ็บ” ลูเอนเตือน “แน่นอน ถ้านายไม่เชื่อฉัน นายก็ลองเข้าใกล้ได้”
หมีสีน้ำตาลส่ายหัวปฏิเสธและคำราม “โอเค งั้นฉันไปล่ะ เดี๋ยวฉันค่อยกลับมาเอาเพิ่ม”
ลูเอนไม่สนใจที่จะฆ่าหมีสีน้ำตาล แม้ว่าจะเป็นสัตว์กลายพันธุ์ แต่เขาแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดา 40 คนเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและไม่น่าจะมีแกนอสูรมากนัก บวกกับการแสดงออกที่ชาญฉลาดและความจริงที่ว่ามันพยายามสื่อสารกับลูเอน และไม่ฟุ้งซ่าน แม้จะอยู่ในที่แห่งนี้อย่างสงบสุข ทำให้ ลูเอน ต้องการไว้ชีวิตหมีสีน้ำตาล
สัตว์กลายพันธุ์เริ่มตื่นตระหนก เมื่อพวกมันกินหินเวทมนตร์หรือแกนอสูรที่มีสิ่งเจือปนอยู่เกือบตลอดเวลา หากมีใครกลืนสิ่งของเหล่านี้อย่างไม่ระมัดระวัง แม้แต่มนุษย์ก็ยังคลั่งไคล้ มันปลูกฝังสัญชาตญาณอยากจะฆ่าทุกอย่างที่ปรากฏขึ้น เกือบจะเป็นความรู้สึกหิวเหมือนกับที่คนๆ หนึ่งจะรู้สึกได้ เมื่อไม่ได้กินมันเข้าไปเป็นเวลาหลายวัน และเมื่อเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนกินได้ พวกเขาอาจจะคลั่งไคล้และไม่ต้องกังวล ผลของการกินสิ่งที่พวกเขาพบ
หมีสีน้ำตาลไม่ได้ประจบประแจงต่อหน้าลูเอน เมื่อเขาผ่านไป แต่มันก็แค่หลีกทางและพยายามไม่แสดงความกลัว มันรู้ดีว่าถ้าลูเอนต้องการ มันก็คงตายไปนานแล้ว ก่อนถึงถ้ำ หมีสีน้ำตาลเห็นลูเอนฆ่ามอนสเตอร์บางตัวอย่างง่ายดายราวกับว่าเขาตัดใบไม้จากต้นไม้
เมื่อเดินผ่านป่า ลูเอนไปหาซอมบี้ที่อยู่ในอันดับ 2 เขาเคยเห็นมันมาก่อน เมื่อเขาทำแผนที่สถานที่ในใจของเขาและตอนนี้ก็รู้ตำแหน่งของมันแล้ว
ลูเอนไม่เดินต่อไป เมื่อมาถึงสถานที่นั้น เขาเห็นบางสิ่งที่น่าสนใจ นั่นคือก็อบลินซอมบี้สีเขียวที่กำลังต่อสู้กับลิงกลายพันธุ์ที่กำลังบ้าคลั่งและคลั่งไคล้ ทั้งสองอยู่ในลำดับที่ 2 แม้ว่าจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก พวกมันก็อยู่เหนือลำดับที่หนึ่งเพียงเล็กน้อย ซึ่งเป็นความแข็งแกร่งระหว่างผู้ชายธรรมดา 55 ถึง 60 คน
ลิงตัวนั้นสูงเกือบ 200 ซม. และต่อยหัวซอมบี้ก็อบลินที่สูงไม่ถึง 150 ซม. ราวกับว่าผู้ใหญ่และเด็กกำลังต่อสู้กัน แต่ก็อบลินสามารถต้านทานการโจมตีและชกที่ท้องของลิงกลายพันธุ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ต่างจากลิงกลายพันธุ์ แม้จะบ้าคลั่ง แต่มันก็ยังเจ็บปวด อย่างไรก็ตาม ก็อบลินสีเขียวเป็นซอมบี้และสามารถเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดและไม่กลัวที่จะตาย มันโจมตีลิงที่หน้าอกของมันด้วยกำลัง ทำให้ไม่มีโอกาสโต้กลับ
ลิงกลายพันธุ์เอาแขนโอบหน้าอกของมันและป้องกันตัวเองจากการโจมตีของซอมบี้ก็อบลิน และมันก็ยิ่งโกรธมากขึ้นจนดวงตาของมันเปลี่ยนเป็นสีแดง มันหยุดป้องกันและตีหน้าอกของมันในลักษณะที่โดดเด่นและคำราม เสียงคำรามของมันไม่ใช่แค่การแสดงเท่านั้น มันมีเอฟเฟกต์ที่น่าทึ่ง แม้ว่าจะกินเวลาเพียง 2 วินาที แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับมันที่จะต่อสู้กลับ
เมื่อเห็นว่าสัตว์ประหลาดทั้ง 2 เริ่มเหนื่อย ลูเอนจึงตัดสินใจเคลื่อนไหว
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยฆ่าพวกมันมาก่อน แต่ถ้าเขาทำได้โดยไม่มีความเสี่ยงหรือความพยายามเลย ก็ยังดีกว่า นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในตอนนี้ที่ทักษะการโจมตีและการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาไม่สามารถใช้งานได้ เขาแข็งแกร่งมากในวันนี้ อย่างไรก็ตาม พลัง Qi สำรองของเขาไม่เพียงพอที่จะใช้ทักษะการต่อสู้ที่เขามี ทักษะการต่อสู้และการเคลื่อนไหวทั้งหมดที่เขาได้รับมาจากนักรบระดับ 2 และบางส่วนจากนักรบระดับ 3ขึ้นไป
เมื่อพวกมันเห็น ลูเอน อยู่ใกล้ๆ กับพวกมันมากเท่านั้น สัตว์ประหลาดทั้งสองก็สังเกตเห็นการปรากฏตัวของ ลูเอน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาไม่แสดงพลัง Qi ของเขา พวกมันจึงเชื่อว่าเขาไม่ใช่นักรบระดับ 2 และดูถูกเขาที่เข้าใกล้ ส่วนใหญ่ลิงกลายพันธุ์มองลูเอนราวกับว่าเขาเป็นคนไม่สำคัญ
ลูเอนไม่สนใจสายตาของลิงหรือความจริงที่ว่าก็อบลินก็ไม่สนใจเขา เขาหยิบดาบเล่มหนึ่งออกจากฝักและก่อนที่สัตว์ประหลาดทั้งสองจะรู้ตัว ลูเอนก็ปรากฏตัวห่างจากพวกมัน 2 เมตรและใช้ดาบนั้น ตัดด้วยมือซ้ายของเขาในแนวตั้งและเปิดใช้งานพลัง Qi ของเขา สัตว์ประหลาดทั้งสองตื่นตระหนก แต่ก็สายเกินไป ใบมีดของดาบสีเขียวที่มีเส้นสีแดงจับคอของลิงกลายพันธุ์ ตัดหัวของลิงและครึ่งหัวของซอมบี้ แยกหัวของก็อบลินซอมบี้ออกเป็น 2 ส่วน
ร่างของสัตว์ประหลาดทั้งสองล้มลงกับพื้น และ ลูเอน ก็เริ่มใช้ดาบเพื่อกำจัดสัตว์ประหลาดทั้งสอง มีเพียงเนื้อและผิวหนังของซอมบี้เท่านั้นที่ถูกโยนทิ้งไป ลูเอนไม่สนใจกินเนื้อซอมบี้ เขาจะใช้เวลาทำความสะอาดนานและไม่คุ้มกับปัญหาของมัน
เนื้อของลิงถูกเก็บไว้ในถุงพลาสติกเพื่อเสริมความแข็งแรง กระดูกและอวัยวะก็เช่นกัน นอกจากนี้ผิวหนังของลิงนั้นค่อนข้างแข็ง มันยังดีพอที่จะสร้างเสื้อผ้า ลูเอน ยิ้มเมื่อสังเกตเห็นว่าซอมบี้ก็อบลินสีเขียวมีหินวิเศษและมีความสุขมากขึ้น เมื่อสังเกตเห็นว่าลิงนั้นมีแกนอสูร
ลูเอนเก็บสิ่งของทั้งสองไว้ในกระเป๋าของเขาและมุ่งหน้าไปที่ถ้ำ
หมีสีน้ำตาล ซึ่งกำลังนอนอยู่ในถ้ำสังเกตเห็นการมาถึงของลูเอนและลุกขึ้นและทำตัวเหมือนสุนัขเฝ้ายามที่ได้เห็นเจ้าของของมัน
“ในเมื่อเจ้าไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมเจ้าไม่ไปหากิ่งไม้แห้งมาให้ข้าล่ะ ถ้าเจ้าทำ ข้าจะพิจารณาแบ่งเนื้อให้เจ้าบ้างนะ” ลูเอน สังเกตเห็นว่าหมีสีน้ำตาลเริ่มน้ำลายไหล เมื่อมองไปในทิศทางของถุงพลาสติก และเดาว่ามันได้กลิ่นเนื้อของลิง
*กรรรรร์~*
หมีสีน้ำตาลคำรามด้วยความตื่นเต้น จากนั้นมันก็วิ่งออกจากถ้ำ และมองหากิ่งไม้แห้ง มันเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต มันไม่ค่อยจะมีโอกาสได้กินเนื้อจากมอนสเตอร์ระดับ 2
ลูเอน ถือกระเป๋าเป้ 2 ใบ ใบหนึ่งมีเนื้อและอีกใบหนึ่งมีของที่เขาหยิบสิ่งของมาหลังจากรื้อซากสัตว์ประหลาดทั้งสองออก ลูเอนวางพวกมันไว้ใน จากนั้นเขาก็แกะเนื้อออกจากกล่องและรอให้หมีสีน้ำตาลกลับมา
ไม่นานนักที่หมีสีน้ำตาลก็กลับมาพร้อมต้นไม้ทั้งต้นที่น่าจะถูกมอนสเตอร์บางตัวหรือกลุ่มของลูเอนโค่นล้ม และตอนนี้ก็แห้งแล้ง
ลูเอนลูบหัวหมีสีน้ำตาล ปฏิบัติต่อมันราวกับว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงธรรมดา และหยิบดาบออกจากฝัก หมีสีน้ำตาลถอยออกไปเล็กน้อย แต่ในไม่ช้ามันก็ตระหนักว่า ลูเอนเพียงดึงดาบของเขาเพื่อตัดต้นไม้
ลูเอนนำกระดูกบางส่วนจากมอนสเตอร์มาเรียงซ้อนกันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และทำบาร์บีคิวแบบชั่วคราวและใส่ฟืนลงไปแล้วจุดไฟเผามันโดยใช้พลัง Qi ของเขา
เขาได้รับสมุนไพรและพืชสมุนไพรที่สามารถใช้เป็นเครื่องปรุงได้ในครั้งนี้ และเมื่อเขาทำความสะอาดเนื้อของลิงกลายพันธุ์ที่บ้าคลั่งจนบริสุทธิ์แล้ว เขาก็ปรุงรสแล้วเริ่มย่างมัน ทำเป็นไม้เสียบจากกระดูกสัตว์ประหลาดบางส่วน
เมื่อกลิ่นลอยอยู่ในถ้ำ หมีสีน้ำตาลก็เริ่มน้ำลายไหล กลิ่นนั้นช่างเหลือเชื่อ เป็นสิ่งที่มันไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะลูเอนอยู่ มันคงจะโยนตัวเองไปทางเนื้อและกินมันทันที
