ตอนที่ 200: อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน!
ลูเอนถาม “บอกฉันที คุณเป็นมนุษย์จริงๆ เหรอ?”
“แน่นอน ฉันเป็นมนุษย์! ไร้สาระจริงๆ!” ริคาร์โดโกรธที่ได้ยินเรื่องนี้
“ฉันเข้าใจ ถ้าคุณเป็นมนุษย์ ทําไมคุณถึงอยากให้คนมากกว่า 1 ล้านคนตาย?” ลูเอน ถามอย่างเป็นชา
“เป็นไปได้ยังไงกัน!?” ริคาร์โดไม่เชื่อ
“คุณสงสัยหรือ? เฮ้ คุณเคยเห็นข่าวว่าเกิดอะไรขึ้นในอินเดียบ้างไหม? ไม่ใช่ไหม?” ลูเอนกล่าวต่อ “มีผู้เสียชีวิตกว่า 50 ล้านคน คุณรู้หรือไม่ว่าทําไม?”
ริคาร์โดไม่รู้เรื่องนี้ และรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินตัวเลขผู้เสียชีวิตนี้ อย่างไรก็ตาม ในบราซิลมีผู้เสียชีวิตที่ยืนยันแล้วสูงสุด 100,000 ราย “ทําไม?”
ลูเอน มองดูริคาร์โดอย่างเย็นชา จากนั้นเลิกคิ้วและพูดว่า “เพราะพวกเขาโง่และต้องการพยายามจับ “สัตว์” และไม่ฆ่าพวกมันเลย ส่วนใหญ่เป็น “สัตว์” ต่อไปนี้ ช้าง ลิง วัว งู และ เสือโคร่งด้วยเหตุนี้ “สัตว์” เหล่านี้จึงได้รับความเสียหายจนจํานวนผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บอกข้าที เจ้ายังคิดว่าข้าฆ่า “สัตว์” ที่มีผิดหรือไม่”
ริคาร์โดอารมณ์เสียและประหม่า เมื่อเขาเห็นคนรอบตัวเขาตรังเกียจและเกลียดชัง “แต่ก่อนที่อินเดียจะเลี้ยงสัตว์เหล่านี้ได้ คราวนี้พวกเขาทําไม่ได้เพราะทุกอย่างระเบิดในครั้งเดียว!”
“งี่เง่า!” คราวนี้เป็นไมร่าที่พูดด้วยแววตาดุ พวกเขาให้เงินคุณเท่าไหร่ถึงพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้? คุณอยากทําให้ภาพลักษณ์ของลูกชายฉันสกปรกไหม ฉันขอโทษ คุณทําไม่ได้หรอก!”
“อะไร!?” ริคาร์โตสะดุดกลับ เขาไม่คิดว่าไม่ร่าที่ดูสภาพจะดุร้ายขนาดนี้ สายตาของเธอทําให้เขากลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอมองทะลุผ่านเขาไป
“ออกไป! ออกไป!”
ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนเริ่ม แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ไมร่าพูด เปลวไฟที่จุดขึ้นในใจกลางของฝูงชนและพวกเขาก็เริ่มกรีดร้อง
“คุณเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ”
“ออกไป! ออกไป!”
“โลภ น่ารังเกียจ อย่าพยายามทําให้ชื่อเสียงฮีโร่ของเราเสื่อมเสีย!”
“บอกฉันทีว่าคุณเป็นมนุษย์จริงๆ เหรอ?”
“บอกฉันทีว่าคุณเป็นมนุษย์จริงๆ เหรอ?”
“ออกไป ออกไป ออกไป ออกไป!”
เสียงของผู้คนทําให้ท้องฟ้าสั่นสะเทือน เท้าของพวกเขากระแทกพื้นทําให้แผ่นดินสั่นสะเทือน ริคาร์โดกลัวมากจนเกือบฉี่ราดกางเกง
นักข่าวคนอื่นๆ ไม่กล้าถามคําถามอีกต่อไปเพราะกลัวจะพูดไร้สาระเหมือนกัน พวกเขาทําได้เพียงกลืนสิ่งที่จะขอและแอบหนีไป เพราะไม่ต้องการให้ฝูงชนตัดสิน
คาธารีน่ารู้สึกอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อเธอเห็นใบหน้าของริคาร์โดเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีเขียว จากนั้นเปลี่ยนเป็นสีเหลือง แล้วก็เริ่มสั่นด้วยความกลัว แต่เขาก็ยึดตัวขึ้นด้วยท่าทางที่สง่างาม ไม่อยากอายต่อหน้าคนมากมาย
แม้แต่หมีพูห์ก็มองริคาร์โดด้วยความรังเกียจ แม้ว่าจะเป็นหมี แต่ระดับสติปัญญาของเขาค่อนข้างสูง
ได้รับการยืนยันแล้วว่าเมื่อวันที่ 8 เมษายน 2010 บราสรอดชีวิตจากฝูงมอนสเตอร์จํานวนมากที่ปรากฏขึ้นทั่วโลกพร้อมๆ กัน
นางไม้ และ ยักษ์ ท่ามกลางเผ่าพันธุ์อัจฉริยะอื่นๆ พวกเขามีที่ดินเป็นของตัวเอง แต่อยู่ในบราซิล รัฐบาลต้องการให้พวกเขายอมจํานนต่ออํานาจของรัฐบาลบราซิล แต่พวกเขายังไม่กล้าบังคับใช้มัน
สําหรับตอนนี้ มีผู้บาดเจ็บไม่มาก แต่ถึงกระนั้น ก็ยังมีผู้ได้รับบาดเจ็บจํานวนมากและโรงพยาบาลก็เต็มแล้ว รัฐบาลยังค้นพบคนที่มีอํานาจและไม่ได้รับการสนับสนุนอย่างเข้มแข็งจากพวกเขา..
เอลียาห์กับกลุ่มคน 20 คน ช่วยคนมากมายต่อสู้กับสัตว์ประหลาด พวกเขาเริ่มถูกเรียกว่า “อีเลียต สควอต” แม้ว่าจะไม่รุนแรงเท่า ลูเอน, ไมร่า, คริสตินา, อิงกริด, คาธารีน่า และ พูห์ พวกเขาก็ฆ่ามอนสเตอร์จํานวนมาก
ทีมกองทัพบราซิลที่ฝึกฝนเทคนิคเต็มตัวตอนนี้มีข้อดีอย่างมากในการทําสงครามกับสัตว์ประหลาด นี่เป็นอีกหนึ่งที่เป็นการตบหน้ารัฐบาล เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องโดยตรงกับ ลูเอน ดีมาส ซึ่งเป็นภัยคุกคามต่ออํานาจของพวกเขา
“ยินดีต้อนรับกลับ” อแมนต้าต้อนรับลูกสาวและครอบครัวลูกเขย
“เรากลับมาแล้ว” พวกเขาพูดพร้อมกัน
โมนิก้าตัวน้อยเกินได้แล้วและกําสั่งเกาะเอวของอแมนด้า มองทุกคนอย่างเขินอาย เป็นการยากที่จะเชื่อมโยงโมนิก้าคนเก่ากับโมนิก้าในปัจจุบัน
“โอ้ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันอยากให้คนสวยของฉันนอนเร็วๆ –.” คาธารีน่า ยืดตัวและได้กลิ่นที่ไม่น่าพอใจออกมาจากตัวเธอเองและเม้มริมฝีปากแน่น “ก่อนอื่นฉันต้องอาบน้ำก่อนสินะ… เธอพึมพํา
ไมร่าหัวเราะ “ใช่ เรายังไม่ได้พักผ่อนเลยตั้งแต่เหตุการณ์นั้นปรากฏออกมา ฉันอยากอาบน้ำและนอนด้วย”
“เหนื่อยจัง” คริสตินาเลียนแบบคาธารีน่า และหัวเราะ
“ทําไม เธอ…” คาฮารีน่า บีบแก้มที่กลมและน่ารักของคริสตินา
“เจ็บ เจ็บ! พี่ ฉันขอโทษ หยุดก่อน..!” เห็นได้ชัดว่ามันเป็นข้ออ้าง แต่ก็ได้ผลโดยที่คาธารีน่าไม่ได้สังเกต เธอหัวเราะเยาะ
“! เธอยังเด็กเกินไป 100 ปี ถ้าเธอคิดว่าเธอสามารถหัวเราะเยาะพี่สาวของเธอได้ ฮ่าฮ่า” คาธารีน่า หัวเราะออกมา
ทุกคนดูเหนื่อยๆ กันแทบทุกคน ความแข็งแกร่งของลูเอน และ อิงกริด อยู่ในระดับอื่น แม้กระทั่งตอนนี้ พวกเขายังมีพละกําลังมากกว่า 50%
“มันคืออะไร?” อิงกริดขมวดคิ้วถามลูเอน ซึ่งจ้องมองมาที่เธอ
“ไม่มีอะไร” ลูเอนยิ้ม
“อย่าแม้แต่จะคิด!” ยิ่งกริดดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
“ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” ลูเอน ดูสับสน
“อย่าเสแสร้ง ฉันสามารถมองทะลุตัวคุณได้ คุณไม่คิดว่า…” เธอพูดไม่จบประโยค แต่พอเดาได้ว่าเธอหมายถึงอะไร
“เลิกสงสัยได้แล้ว ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน” ลูเอนยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า “มาเถอะ ผมอยากอาบน้ำแล้วนอน “
“…” แม้ได้ยินเรื่องนี้ องกริดก็มองเขาอย่างสงสัย เธอไม่สามารถไว้ใจเขาได้
หลังจากมาถึงห้องของลูเอนแคิ้ว อิงกริดก็พูดว่า “คุณอาบน้ำก่อน ฉันจะไปทีหลัง”
“ตกลง” ลูเอน ไม่ได้ทําให้เกิดความสงสัยจริงๆ และอิงกริดก็ลดความระมัดระวังลงเล็กน้อย
ไม่กี่นาทีต่อมา ลูเอนก็พูดว่า “อิงกริด ผมลืมผ้าเช็ดตัว ช่วยเอามาให้หน่อยได้ไหม”
“รอสักครู่” อิงกริดหยิบผ้าเช็ดตัวสะอาด “นี่ค่ะ” เธอบอกหน้าห้องน้ำ
ประตูเปิดออกและมีมือหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้
“ไม่ ไม่ ไม่! ลูเอน ฉันเหนื่อยจริงๆ!” อิงกรีดกรีดร้องและต่อสู้กับเขา ไม่อยากถูกดึงเข้าไปในห้องน้ำ
การต่อสู้ของเธออยู่ได้ไม่นาน จนกระทั่งเธอเห็นร่างกายที่แข็งแรงและสวยงามของลูเอน และเธอก็รู้สึกอบอุ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ และในวินาทีนั้นเธอก็หยุดดิ้นรน และมันก็เพียงพอแล้วที่ ลูเอน จะดึงเธอเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตู
หลังจากนั้น “การต่อสู้” ก็เริ่มขึ้นภายในห้องน้ำ…
