ตอนที่ 237: การกลับบ้าน
“ลูเอน ฉันมีคําถาม” อิงกริดมองไปที่เขา
“มีอะไรเหรอครับ?” ลูเอนหันกลับมามอง
” ต้นกําเนิดก้อนเมฆของคุณเหมาะกับการต่อสู้หรือไม่” อิงกริดถามด้วยความสงสัย
“สักครู่นะ…” ลูเอนหลับตาและเปิดพวกพลังเหล่านั้น จากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้นสู่ท้องฟ้า เมฆเริ่มรวมตัวกันและในไม่ช้าก็เป็นรูปเป็นร่าง แขนมหึมาถูกสร้างขึ้นจากเมฆ ทันใดนั้นมันก็เริ่มตกลงมาราวกับดาวตกที่มีไฟอยู่รอบตัว
อิงกริดเสียการทรงตัวและเกือบจะล้มลง แต่ลูเอนจับเธอไว้ได้ทัน
“นี่ นี่” อิงกริดพูดไม่ออก
“อิงกริด เมฆของผมพิเศษกว่าที่คุณคิด ผมไม่ได้ใช้มันในการต่อสู้เพราะมันไม่จําเป็น แต่เมื่อสังเกตคุณจะเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาพาเธอไปยังที่ที่มือยักษ์ตกลงไป หลุมอุกกาบาตขนาดยักษ์ที่มีพื้นที่ 32,900 ตารางกิโลเมตรได้เปิดออกโดยที่มือตกลงมาและทะเลสาบก็ปรากฏขึ้น ขณะที่มือหันไปหาน้ําในภายหลัง
“มันอาจจะดูอ่อนแอ” ลูเอนยิ้มออกมา
“อ่อนแอ? หากอ่อนแอ สิ่งใดกันเล่าจะแข็งแกร่ง” อิงกริดถามอย่างฉุนเฉียวและพูดว่า “ทําอย่างนั้นได้ยังไง? ฉันหมายความว่าคุณเปลี่ยนภูมิศาสตร์ของสถานที่ทั้งหมด ทําให้เกิดทะเลสาบขนาดใหญ่!”
“ไม่เป็นไร การมีน้ําย่อมดีเสมอ” ลูเอนตอบอย่างไม่ใส่ใจกับคําถามของเธอ
“ถ้าคุณคิดอย่างนั้น มันก็ต้องเป็นเรื่องจริง” อิงกริดพยักหน้าเห็นด้วย
“ปรากฏการณ์” นี้ที่เขย่าโลกทั้งใบ ราวกับแผ่นดินไหว ดึงความสนใจจากผู้คนมากมาย และผู้ที่เห็นมือเมฆยักษ์ตกลงมาจากท้องฟ้าก็กลัวจนฉี่ในกางเกง ขณะที่พวกเขาคิดว่าเทพเริ่มทําลายล้างทุกคน
เมื่อพวกเขารอสักครู่และเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในเวลาต่อมา สิ่งมีชีวิตจํานวนมากก็เดินไปตามเสียงที่ก้องกังวานที่ก้องกังวาน เมื่อพวกเขาเห็นทะเลสาบขนาดมหึมา พวกเขาตกตะลึงอย่างมาก
“คนๆนั้นต้องแข็งแกร่งขนาดไหนถึงทําเรื่องแบบนี้ได้”
“มันช่างน่ากลัว”
“ข้าเห็นมือยักษ์ตกลงมาจากท้องฟ้า สิ่งนี้ถูกทําโดยเทพสวรรค์อย่างแน่นอน!”
“แต่ดูสิ น้ําจืด เราไม่กังวลเรื่องการขาดน้ําบ้างหรือ?”
“ใช่! เพื่อช่วยพวกเรา ท่านจึงทําเช่นนั้น!”
“เราจะรอดแล้ว เราจะรอดแล้ว!”
เด็กและผู้ใหญ่เต้นรําและร้องเพลงหลังจากที่พวกเขาค้นพบ “ความจริง” ที่อยู่เบื้องหลังทะเลสาบลึกลับที่สร้างขึ้นด้วยมือขนาดยักษ์ที่ตกลงมาจากฟากฟ้า
“ดังนั้นแม้ว่าคุณจะไม่ได้ใช้เมฆในการต่อสู้ แต่ก็ไม่ใช่เพราะพวกมันไม่แข็งแกร่ง” อิงกริดเข้าใจแล้ว
“ไม่จําเป็นเลย ผมยังทําสายฟ้าได้อีกด้วยนะ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเกินไป แต่ในอนาคตเมื่อมันแข็งแกร่งขึ้นก็จะเป็นอย่างนั้น” ลูเอนกล่าวด้วยความมั่นใจ
อิงกริดเชื่อเขา
“ตอนนี้คนที่อยู่ใกล้ที่นี่สามารถเลี้ยงปลาในทะเลสาบได้ด้วยซ้ํา มันใหญ่มาก” อิงกริดกล่าว
” บางทีนะ” ลูเอนพยักหน้าและพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “รีบไปกันเถอะ มีปูแดงอยู่แถวๆนี้ มีประมาณ 550 ตัว และพวกมันล้วนเป็นนักรบระดับที่ 2 และ 3!”
เมื่อไปถึงที่นั่นพวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยการรบกวนของปูแดง พวกมันทั้งหมดรวมตัวกันโดยมีขนาดประมาณ 80 ถึง 90 ซม. ต่อตัวอย่าง
ลูเอนเริ่มฆ่าพวกมันอย่างรวดเร็วโดยแปลงร่างเป็นมังกรขาว ด้วยความว่องไวและกรงเล็บ เขาได้ฆ่าพวกมันอย่างรวดเร็วจนมองเห็นเพียงภาพติดตาเท่านั้น
อิงกริดแข็งแกร่งเช่นกัน เธอฆ่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยเคียว เธอออกแรงหมุน ฟัน แทง และกระแทก จากทุกมุมที่เธอโจมตี มันเหมือนกับว่าเธอกําลังเต้นรําในขณะที่ฆ่าปูแดง
ปูแดงมากกว่า 500 ตัวตายในเวลาน้อยกว่า 30 นาที ลูเอนชะงักเล็กน้อยและปล่อยให้อิงกริดฆ่ามากขึ้น ดังนั้นเขาจึงลงเอยด้วยการฆ่าปูแดง 300 ตัว อิงกริดได้ฆ่าพวกมันไป 233 ตัว
หลังจากแลกคะแนนแล้ว ลูเอนได้รับ 26,700 คะแนน อิงกริดมีความสุขมากเพราะเธอทําคะแนนได้ 21,203 คะแนน
“ลูเอน เราจะกลับกันใหม” อิงกริดถาม
“ผมเห็นด้วย” ลูเอนพยักหน้า เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงแม่และพี่สาวของเธอ
ทั้งสองปีนขึ้นไปบนเมฆที่ลอยอยู่และมุ่งหน้าไปยังเมือง พอร์ทัลโลหะขนาดใหญ่สามารถเปิดได้โดยคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ต่างจากที่อื่นๆ ผู้ที่มาจากโลกที่ถูกทําลายหรือชาวพื้นเมืองในโลกนี้ไม่สามารถเปิดหรือผ่านประตูได้
เมื่อเปิดออก หลายคนมองด้วยความอิจฉา ท้ายที่สุด การสามารถผ่านเข้าไปได้ หมายความว่าสามารถแลกเปลี่ยนคะแนนได้โดยตรง พวกเขาต้องแลกเปลี่ยนกับร้านค้าที่คิดราคามากกว่า 2 เท่าของราคาที่ซื้อสินค้าในตอนแรก
ลูเอนซื้อยาของนักรบลําดับที่ 3 จํานวนมาก รวมทั้งชุดเกราะสําหรับครอบครัวของเขา อิงกริดยังซื้อของบางอย่างให้กับพี่สาวของเธอ,เซบาสเตียน, อแมนด้า และเซบาสเตียนกับโมนิก้าไม่สามารถฝึกฝนร่างกายของเธอได้ แต่เธอสามารถฝึกฝนพลัง Qi ของเธอได้ และเธอก็มาถึงนักรบระดับ 2 พร้อมกับพลัง Qi ที่มีแล้วในตอนนี้
“ลูเอน มีอะไรที่สามารถปรับปรุงร่างกายของพี่สาวฉันได้บ้าง” อิงกริดถาม
“มีอยู่นะ มันเป็นยาเม็ดที่ราคา 10,000 คะแนน คุณอยากจะซื้อมันไหม?” ลูเอนถามขึ้น
“ฉันจะยอม เพราะเธอเป็นพี่สาวของฉัน” อิงกริดถามชื่อยาและซื้อยานี้พร้อมกับสิ่งอื่นๆของเธอ รวมเป็นเงินทั้งสิ้น 22,000 คะแนน เธอมีคะแนนเหลือ 14,811 คะแนน
ลูเอนจ่ายไป 33,000 คะแนน เขาจะช่วยให้ครอบครัวของเขาให้พวกเขาไปถึงนักรบอย่างน้อยระดับที่ 3 และซื้อชุดเกราะและอาวุธที่ดีที่สุดของนักรบระดับ 3 ให้พวกเขาด้วย และตอนนี้ เขายังเหลืออีก 44,498 คะแนน
เขาและเธอเริ่มลงบันไดและออกจากหอคอยเดียวกับที่พวกเขาเข้าไป เพื่อกลับไปที่เกาะ
“ลูเอน อิงกริด!” อแมนด้าและไมร่ามีความสุขที่ได้เห็นพวกเขาและประหลาดใจกับชุดที่พวกเขาสวมใส่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออิงกริดสวมผ้าคลุมศีรษะของเธอ
เป็นเวลากลางคืนที่พวกเขามาถึง
“แม่ทําอาหารเย็นแล้ว กินข้าวก่อน” ไมร่ายิ้มขณะพูดอิงกริดและลูเอนยอมรับความใจดีของเธอ และทานอาหารมากมาย
หลังอาหารเย็น ลูเอนกล่าวว่า “เราซื้อของมากมายในหอคอย เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยให้คุณทั้งหมดไปที่ขั้นของนักรบลําดับที่ 3 ” เขาไม่เห็นอีเลียส แต่เขาไม่แปลกใจ
“ลูกๆไม่ได้ใช้มันทั้งหมดกับเราและลืมเกี่ยวกับตัวเองใช่ไหม” ไมร่าขมวดคิ้ว
“ไม่แน่นอน แม่เห็นชุดเกราะของเราหรือไม่ พวกมันเป็นเกราะของนักรบระดับ 4 และมีการป้องกันที่แข็งแกร่งมาก และอาวุธของเราก็ทรงพลังเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีสิ่งอื่นๆมากมายที่เราซื้อ อย่างไรก็ตาม เราได้รับคะแนนอีกมากมาย “ ลูเอนอธิบาย
“โอ้ดีแล้ว” ไมร่าพยักหน้าเห็นด้วย
“น้องสาวคนเล็ก นี่เพื่อเธอ” อิงกริดยิ้มให้โมนิก้า และยื่นยาเม็ดที่น่าดึงดูด ซึ่งเปล่งประกายราวกับเพชรหายากให้เธอ ไม่เหมือนเมื่อก่อน โมนิก้าชื่นชอบอิงกริดเป็นอย่างมากและมีความสุขมากกับของขวัญชิ้นนี้ เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ในไม่ช้าก็รับมันและกลืนมันเข้าไป
“ตัวฉันร้อนผ่าว…!” เธออุทาน
“เป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องกังวล อวัยวะของเธอแข็งแรงขึ้น ก่อนที่พวกมันจะถูกสร้างขึ้นเทียม แต่ตอนนี้ พวกมันกําลังกลายเป็นของจริง กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอจะสามารถฝึกฝนร่างกายของเธอได้” ลูเอนอธิบาย
“ลูเอน…” อิงกริดดูเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่พูดไม่ได้
“ผมรู้ คุณอยากอยู่กับพวกเขาใช่ไหม” ลูเอนเดาถูกต้องแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร คุณมีพลังของนักรบลําดับที่ 4 แต่คุณไม่ใช่นักรบลําดับที่ 4 อย่างเป็นทางการ ดังนั้นคุณสามารถเข้าไปในชั้น 30 ถึง 40 เท่านั้น ต่อไปผมจะไปคนเดียว เนื่องจากผมเป็นนักรบลําดับที่ 4 อย่างเป็นทางการแล้ว และผมไม่สามารถเข้าไปในชั้นล่างได้ อย่างไรก็ตาม ผมจะกลับมาหลังจาก 1 เดื อน”
” ขอบคุณค่ะ” เธอกอดเขาและรู้สึกขอบคุณมากที่เขาเข้าใจเธอโดยที่เธอไม่ต้องพูด
ต่อมาทั้งสองก็ไปที่ห้องนอนและเป็นคืนที่พวกเขาทั้งสองนอนไม่หลับ พวกเขาทําการบ้านกันอย่างหนัก เพราะพวกเขารู้ว่าจะไม่เจอกันอย่างน้อย 1 เดือน
“ระวังตัวด้วยนะคะ” อิงกริดจูบที่รักของเธอ
“ลูกเอ๋ย อย่ารีบร้อนตอนนี้นักนะลูก เมื่อลูกอยู่คนเดียว แม่รู้ว่าลูกอาจไม่ระวังตัวนัก เมื่อไม่มีอิงกริด” ไมร่ารู้สึกกังวล
“ผมจะทําอย่างระมัดระวังครับ ไม่ต้องห่วง” ลูเอนยิ้มอย่างมั่นใจ แต่นั่นไม่ได้ทําให้ความกังวลของไมร่าคลายลง
ลูเอนเข้าไปในหอคอยและเริ่มขึ้นบันได.. เขาไปที่ประตูชั้น 50 แล้วเปิดออก
